Αναζήτηση στην κοινότητα

Ο Γενικός Γραμματέας Φυσικού Περιβάλλοντος και Υδάτων εκπροσώπησε το Υπουργείο Περιβάλλοντος κι Ενέργειας στην 2η Διάσκεψη της Διακυβερνητικής Διαπραγματευτικής Επιτροπής για τη ρύπανση από τα πλαστικά, που διεξάγεται στο Παρίσι από 29 Μαΐου έως 2 Ιουνίου 2023, με στόχο την ανάπτυξη ενός διεθνούς νομικά δεσμευτικού εργαλείου για την αντιμετώπιση της πλαστικής ρύπανσης στο χερσαίο και στο θαλάσσιο περιβάλλον. Μετείχε ως εισηγητής στην παράλληλη εκδήλωση με θέμα «Solutions from the One Planet Network to Curb Plastic Pollution» που συνδιοργανώθηκε από το One Planet Network και την ομάδα New Plastics Economy Global Commitment, με επικεφαλής το Περιβαλλοντικό Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών (UNEP) και το Ίδρυμα Ellen MacArthur. Στην Global Commitment συμμετέχουν 500 κρατικοί (μεταξύ αυτών και το ΥΠΕΝ) και ιδιωτικοί φορείς που αντιπροσωπεύουν το 20% της παγκόσμιας παραγωγής πλαστικών συσκευασιών. Εκεί παρουσίασε τις πολιτικές που εφαρμόζονται στην Ελλάδα για τον περιορισμό της ρύπανσης από πλαστικό, περιλαμβανομένων των στόχων και πολιτικών που αφορούν στη μείωση της κατανάλωσης πλαστικών μιας χρήσης, την ενίσχυση της χωριστής συλλογής τους όταν αυτά γίνουν απόβλητα και την ανακύκλωσή τους. Στόχος της εκδήλωσης ήταν η πολιτική στήριξη στην προσπάθεια υιοθέτησης μιας νομικά δεσμευτικής διεθνούς συμφωνίας για την αντιμετώπιση της ρύπανσης από τα πλαστικά. Ο Γενικός Γραμματέας υποστήριξε την ανάγκη συνδυασμού ρεαλιστικών απαγορεύσεων και χρήσης οικονομικών εργαλείων για την αποτελεσματική μείωση της χρήσης των πλαστικών και της υποκατάστασης των πλέον βλαπτικών για το περιβάλλον. Επιπροσθέτως συμμετείχε σε παράλληλη εκδήλωση με θέμα «Εnabling changes at local, national and regional levels», όπου παρουσίασε μαζί με τον εκπρόσωπο του γαλλικού ΥΠΕΞ, ως παράδειγμα περιφερειακής συνεργασίας, τη Μεσογειακή Πρωτοβουλία «PAMEx/The Mediterranean: a model sea by 2030», της οποίας η χώρα μας είναι ιδρυτικό μέλος, καθώς και την πολιτική θέση των χωρών της Μεσογείου για την αντιμετώπιση της ρύπανσης από πλαστικά στον παράκτιο και θαλάσσιο χώρο της Μεσογείου. Στόχος της εκδήλωσης ήταν η ανάδειξη της αναγκαιότητας όχι μόνο για την ορθή διαχείριση των πλαστικών απορριμμάτων αλλά και για τη μείωση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων από τα πλαστικά σε όλο τον κύκλο ζωής τους, καθώς και τον περιορισμό της άσκοπης χρήσης τους, όπου υπάρχουν διαθέσιμα εναλλακτικά υλικά.

Ο κύκλος ζωής των πρώτων ανεμογεννητριών που εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1990 ολοκληρώνεται και οι εταιρείες έχουν να διαχειριστούν αφενός τη συνέχεια λειτουργίας των πιο αποδοτικών αιολικών πάρκων που ως πρώτα «έπιασαν» τις καλύτερες θέσεις από άποψη αιολικού δυναμικού και δικτύων και αφετέρου τον τεράστιο σε όγκο προς απόσυρση εξοπλισμό. Ως προς το πρώτο, τη συνέχιση της λειτουργίας των πάρκων, η λύση είναι απλή: το «repowering», η αντικατάσταση δηλαδή των παλαιών ανεμογεννητριών με νέα τεχνολογία μεγαλύτερης απόδοσης που ακολουθείται εδώ και μια δεκαετία από τις πιο ώριμες αγορές της Ευρώπης και για πρώτη φορά εφαρμόστηκε και στην Ελλάδα από τη ΔΕΗ Ανανεώσιμες, τη θυγατρική της ΔΕΗ που ως γενική διεύθυνση της μητρικής εταιρείας εγκατέστησε το 1992 τις πρώτες ανεμογεννήτριες στα ελληνικά νησιά. Ως προς το δεύτερο, τη διαχείριση των παλιών ανεμογεννητριών που αποσύρονται, η μεγάλη πρόκληση σε όλη την Ευρώπη είναι τα πτερύγια. Σήμερα το 85%-90% της μάζας των ανεμογεννητριών ανακυκλώνεται με αποδοτικό τρόπο, με τα πτερύγια να αποτελούν την εξαίρεση εξαιτίας των συνθετικών υλικών που περιέχουν. Η WindEurope αναμένει ότι περίπου 25.000 τόνοι λεπίδων θα φτάνουν στο τέλος της λειτουργικής τους ζωής ετησίως έως το 2025, ενώ ο ετήσιος όγκος παροπλισμού θα μπορούσε να διπλασιαστεί στους 52.000 τόνους έως το 2030. Η χρήση των πτερυγίων των ανεμογεννητριών για την κατασκευή ειδών αστικού εξοπλισμού αποτελούν μέρος της διαχείρισης των παροπλισμένων αιολικών πάρκων της Ευρώπης που συμπληρώνει το «repowering». Παγκάκια, ζαρντινιέρες, στέγαστρα, γραφεία, παιδικές χαρές, στάσεις λεωφορείων, info kiosk, σκελετοί ποδηλάτων με υλικό τα πτερύγια των γερασμένων ανεμογεννητριών, είναι η νέα τάση αστικού εξοπλισμού διά χειρός… ευρωπαϊκής αιολικής βιομηχανίας, που ακολουθεί κατά πόδας και η ελληνική. Στο Ρότερνταμ τα παιδιά παίζουν σε παιδικές χαρές από πτερύγια ανεμογεννητριών και στις πλατείες πολλών ευρωπαϊκών πόλεων πληθαίνουν τα πτερύγια-παγκάκια. Στην Ελλάδα, τα γραφεία της EΛΕΤΑΕΝ (Ελληνική Επιστημονική Ενωση Αιολικής Ενέργειας) κοσμούν γραφεία και άλλα έπιπλα από πτερύγια των πρώτων αιολικών πάρκων που εγκατέστησε η ΔΕΗ στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και έκλεισαν τον κύκλο ζωής τους. Πτερύγια τοποθετήθηκαν τις ημέρες των Χριστουγέννων στο Παιδικό Χωριό του Δήμου Τρικκαίων, ενώ ένα πτερύγιο αποτελεί τη βάση του γραφείου του διευθύνοντος συμβούλου της ΔΕΗ Ανανεώσιμες, Κωνσταντίνου Μαύρου, της 100% θυγατρικής της ΔΕΗ που ολοκλήρωσε τον πρώτο κύκλο «repowering» στην Ελλάδα. Στο προσεχές μέλλον, μάλιστα, στην Ελλάδα θα δούμε πολλά είδη αστικού εξοπλισμού από ανεμογεννήτριες διά χειρός… ΕΛΕΤΑΕΝ. Οπως αποκαλύπτει στην «Κ» ο γενικός διευθυντής της EΛΕΤΑΕΝ Παναγιώτης Παπασταματίου, ο φορέας έχει έρθει ήδη σε επαφή με εργοστάσια και είναι σε συνεργασία με την Ιντρακάτ και τη Vestas για την παραγωγή ειδών αστικού εξοπλισμού από πτερύγια ανεμογεννητριών που θα διαθέσουν σε δήμους και άλλους φορείς. Είναι προφανές ωστόσο ότι η επαναχρησιμοποίηση των πτερυγίων σε αυτόν τον τομέα δεν μπορεί να καλύψει τον τεράστιο όγκο των πτερυγίων που αποσύρονται και αυτών που θα ακολουθήσουν. Ενα μέρος των πτερυγίων που αποξήλωσε η ΔΕΗ Ανανεώσιμες, όπως τονίζει στην «Κ» ο διευθυντής Λειτουργίας και Διαχείρισης Παραγωγής των έργων ΑΠΕ της ΔΕΗ Ανανεώσιμες και μέλος του Δ.Σ. της ΕΛΕΤΑΕΝ, Αγγελος Κασίμης, καταλήγει στην τσιμεντοβιομηχανία όπου αναμειγνύεται με το καύσιμο που καίνε για τη λειτουργία τους. «Τα πτερύγια τα παραλαμβάνουν πιστοποιημένες εταιρείες –η μεγαλύτερη βρίσκεται στη Ριτσώνα–, τα θρυμματίζουν και τα κάνουν ένα είδος πούδρας που διοχετεύεται δωρεάν στη βιομηχανία για καύση», τονίζει. Η αιολική βιομηχανία στοχεύει στην 100% ανακύκλωση των ανεμογεννητριών και στο πλαίσιο αυτό οι κατασκευάστριες εταιρείες, όπως τονίζει ο κ. Παπασταματίου, έχουν σχεδιάσει την ανάπτυξη νέων τεχνικών για την ανακύκλωση των υφιστάμενων πτερυγίων, αλλά και την ανάπτυξη νέων υλικών ώστε τα νέα πτερύγια να είναι πλήρως ανακυκλώσιμα με εύκολο και αποτελεσματικό τρόπο. Το πρώτο ερευνητικό πρόγραμμα το αναπτύσσει η Vestas και το δεύτερο η Siemens Gamesa. Στην Ευρώπη, αν και η νομοθεσία επιτρέπει την ταφή μη τοξικών αποβλήτων, καμία εταιρεία δεν κάνει χρήση και δεν υπάρχουν «νεκροταφεία» ανεμογεννητριών σαν κι αυτά που βλέπουμε μέσω Διαδικτύου στις ΗΠΑ, διατείνονται οι εκπρόσωποι του κλάδου. Και όσον αφορά την αμφισβήτηση από μια μερίδα της κοινωνίας περί της «πράσινης ταυτότητας» των αιολικών πάρκων, εξαιτίας της μη δυνατότητας ανακύκλωσης των πτερυγίων, απαντούν: «Υπάρχει ένα πρόβλημα αξίας αλλά είναι άδικο να λέμε ότι αλλάζει την πράσινη ταυτότητα των αιολικών». Επικαλούνται τις εκτιμήσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης Βιομηχανίας των Συνθετικών Υλικών (EuCIA), σύμφωνα με τις οποίες «μέχρι το 2025 ο αιολικός κλάδος –παρά την ακόμα μεγαλύτερη ανάπτυξη που αναμένεται να γνωρίσει τα επόμενα χρόνια– θα είναι υπεύθυνος για το 10% των συνθετικών αποβλήτων παγκοσμίως. Το μεγαλύτερο ποσοστό συνθετικών υλικών θα προέρχεται από τον κτιριακό τομέα και από τις ηλεκτρονικές και ηλεκτρολογικές συσκευές». Πολύπλοκη και δύσκολη η αποξήλωση και η αντικατάστασή τους στα νησιά Η ΔΕΗ Ανανεώσιμες πραγματοποίησε το πρώτο Repowering στην Ελλάδα αντικαθιστώντας 106 ανεμογεννήτριες με 22 νέας τεχνολογίας σε 10 αιολικά πάρκα που είχε εγκαταστήσει τη δεκαετία του ’90 στα Ψαρά, στη Χίο, στην Ικαρία, στη Λέσβο, στην Κάρπαθο, στη Λήμνο, στην Εύβοια και στην Κρήτη. Ο διευθυντής Λειτουργίας και Διαχείρισης Παραγωγής των έργων ΑΠΕ της ΔΕΗ Ανανεώσιμες, Αγγελος Κασίμης, το περιγράφει στην «Κ» ως μια μεγάλη πρόκληση, μια εξίσου πολύπλοκη και απαιτητική διαδικασία αντίστοιχη της ανέγερσης ενός αιολικού πάρκου. «Αποτέλεσε ένα αχαρτογράφητο πεδίο, το οποίο αντιμετωπίστηκε μεθοδικά και πλέον αποτελεί για εμάς μια πρότυπη διαδικασία», τονίζει, περιγράφοντας σειρά προκλήσεων που χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν για τη διαχείριση του αποξηλωθέντος εξοπλισμού καθώς τα περισσότερα πάρκα ήταν διάσπαρτα σε μικρά νησιά. «Δεν υπήρχαν σε όλα τα νησιά κατάλληλες πιστοποιημένες μονάδες για την ανακύκλωση των υλικών και αναγκαζόμασταν να τα μεταφέρουμε σε άλλα νησιά ή στο ηπειρωτικό σύστημα. Αυτό θέλει έναν προγραμματισμό που εξαρτάται και από τις καιρικές συνθήκες, τα δρομολόγια και τη διαθεσιμότητα των πλοίων, τη δυνατότητα να ναυλώσεις ο ίδιος ένα ιδιωτικό πλοίο», τονίζει επισημαίνοντας και τις ελλείψεις κατάλληλων συνεργείων, αφού οι ανάγκες αυτών των έργων απαιτούν τεχνογνωσία. Η διαδικασία του Repowering ξεκινάει ελέγχοντας αρχικά την προσβασιμότητα, αφού στα χρόνια που μεσολάβησαν από το 1990 πολλά μπορεί να έχουν αλλάξει στην οδοποιία, εξηγεί ο κ. Κασίμης. Ακολουθεί το στάδιο της αποξήλωσης, της απομάκρυνσης δηλαδή του παλαιού εξοπλισμού, ξεκινώντας από τα εμφανή κομμάτια, οτιδήποτε βρίσκεται πάνω από το θεμέλιο (πυλώνας, πτερύγια, εναέριο δίκτυο κ.λπ.) και μετέπειτα των αφανών υποδομών, δηλαδή οι βάσεις, τα πιθανά υπόγεια φρεάτια και τέλος η επαναφορά του τοπίου στην προηγούμενη κατάσταση, όπως προβλέπει η νομοθεσία. Από εκεί και μετά ξεκινάει το πιο δύσκολο μέρος της μεταφοράς των υλικών στις εγκαταστάσεις πιστοποιημένων εταιρειών για τη διαχείρισή τους, που δεν υπήρχαν στα μικρά νησιά. Οι εταιρείες που αναλαμβάνουν τη διαχείριση έχουν τρεις επιλογές, σύμφωνα με τον κ. Κασίμη: Η πρώτη είναι να τις διαθέσουν στη δευτερογενή αγορά, όπου υπάρχει ζήτηση από χώρες που το θεσμικό τους πλαίσιο επιτρέπει την εγκατάσταση παλαιών ανεμογεννητριών. Η δεύτερη είναι να αφαιρέσουν κομμάτια (κιβώτιο, γεννήτρια, άξονα κ.λπ.) και να τα διαθέσουν ως ανταλλακτικά για παρόμοιους τύπους ανεμογεννητριών. Η τρίτη επιλογή διαχείρισης αφορά τα πτερύγια, τα οποία πιστοποιημένες εταιρείες τα θρυμματίζουν και τα κάνουν ένα είδος πούδρας που διοχετεύεται για καύση στις τσιμεντοβιομηχανίες.

Περίπου 3.760 μετρικοί τόνοι πλαστικών πλέουν αυτήν τη στιγμή στη Μεσόγειο Θάλασσα, από τις ακτές και την επιφάνειά της μέχρι τον βυθό της, σύμφωνα με μία νέα ελληνική επιστημονική μελέτη. Οι ερευνητές του Ινστιτούτου Ωκεανογραφίας του Ελληνικού Κέντρου Θαλασσίων Ερευνών (ΕΛΚΕΘΕ), με επικεφαλής τον δρα Κώστα Τσιάρα, οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό Θαλάσσιας Επιστήμης «Frontiers in Marine Science», ανέπτυξαν ένα νέο μοντέλο που κάνει εκτιμήσεις για τα κάθε είδους πλαστικά σκουπίδια που προέρχονται από την ξηρά (ποτάμια, παράκτιες πόλεις κ.ά.) και καταλήγουν στα νερά της Μεσογείου. Η παγκόσμια παραγωγή πλαστικών εμφανίζει αύξηση κάθε χρόνο μετά τη δεκαετία του 1950. Το 2019 εκτιμάται ότι 368 εκατομμύρια τόνοι πλαστικών παρήχθησαν παγκοσμίως. Ένα ποσοστό από αυτά καταλήγει στις θάλασσες και στους ωκεανούς κάθε χρόνο. Ανάμεσά τους, ένας μεγάλος αριθμός αόρατων μικροπλαστικών (μεγέθους έως πέντε χιλιοστών) και μακροπλαστικών (άνω των πέντε χιλιοστών) πλέουν στη Μεσόγειο, μία κλειστή θάλασσα με μεγάλο πρόβλημα ρύπανσης από τα πλαστικά. Οι πυκνοκατοικημένες ακτές, η αλιεία, η ναυτιλία, ο τουρισμός κ.ά. συμβάλλουν στο πρόβλημα. Δεδομένης της μεγάλης θαλάσσιας βιοποικιλότητας στη Μεσόγειο, εκφράζονται φόβοι για τη διατήρηση των θαλάσσιων οικοσυστημάτων. Η πλαστική ρύπανση έχει επιπτώσεις σε όλα τα επίπεδα της θαλάσσιας βιοποικιλότητας, σύμφωνα με τους Έλληνες ερευνητές. Πλαστικά κάθε μεγέθους βρίσκονται στην επιφάνεια της Μεσογείου, στις ακτές της, στον βυθό της και μέσα στο σώμα των ψαριών και των άλλων θαλάσσιων οργανισμών. Ένα μέρος από αυτά τα πλαστικά καταλήγουν να τα τρώνε οι άνθρωποι μαζί με τα θαλασσινά. Οι επιστήμονες του ΕΛΚΕΘΕ εκτιμούν ότι κάθε χρόνο η Μεσόγειος δέχεται ένα φορτίο περίπου 17.600 τόνων πλαστικών, εκ των οποίων οι 3.760 τόνοι πλέουν σήμερα στα νερά της. Από το σύνολο της πλαστικής ρύπανσης, εκτιμάται ότι το 84% καταλήγει στις παραλίες και το υπόλοιπο 16% διασκορπίζεται στη στήλη του νερού σε μεγαλύτερα βάθη ή πέφτει τελικά στον βυθό. Σύμφωνα με τον δρα Τσιάρα, τα μικροπλαστικά είναι λιγότερο άφθονα στην επιφάνεια της θάλασσας επειδή βυθίζονται ταχύτερα, ενώ τα μεγαλύτερα μακροπλαστικά, όπως οι πλαστικές σακούλες, συνήθως πλέουν για μεγαλύτερο χρόνο και σε μεγαλύτερες αποστάσεις. Ενδεικτικά, τα μικροπλαστικά των 50 μικρομέτρων (εκατομμυριοστών του μέτρου) βυθίζονται σε λιγότερο από μία ημέρα, εκείνα των 200 μικρομέτρων σε 3,5 ημέρες, των 350 μικρομέτρων σε δύο εβδομάδες, ενώ όσα έχουν μέγεθος πάνω από ένα χιλιοστό συνήθως συνεχίζουν να πλέουν. Οι πηγές των μικρότερων μικροπλαστικών (έως 300 μικρομέτρων), όπως είναι οι μονάδες βιολογικού καθαρισμού και επεξεργασίας λυμάτων, βρίσκονται κυρίως κοντά σε μεγάλες πόλεις στις δυτικομεσογειακές ακτές της Γαλλίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας. Από την άλλη, συχνότερα είναι τα μεγαλύτερου μεγέθους μικροπλαστικά (άνω των 300 μικρομέτρων) στις ακτές της Ελλάδας, της Τουρκίας, της Ιταλίας, της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής. Τα μακροπλαστικά αφθονούν στις ακτές της Αλγερίας, της Αλβανίας και της Τουρκίας, καθώς και κοντά σε παράκτιες πόλεις με μεγάλο πληθυσμό σε Γαλλία, Ισπανία και Ιταλία.

Τεράστια αύξηση έχει καταγραφεί από το 2005 στις ποσότητες των πλαστικών που καταλήγουν στους ωκεανούς παγκοσμίως, ποσότητες που θα μπορούσαν μάλιστα σχεδόν να τριπλασιαστούν μέχρι το 2040 αν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα. Σύμφωνα με έρευνα της οποίας ηγήθηκε το Ινστιτούτο 5 Gyres, ένας αμερικανικός οργανισμός που διεξάγει εκστρατείες για τη μείωση της ρύπανσης με πλαστικά, εκτιμάται ότι 171 τρισεκατομμύρια πλαστικά σωματίδια επέπλεαν στους ωκεανούς έως το 2019. Η θαλάσσια ρύπανση με πλαστικά θα μπορούσε μάλιστα να αυξηθεί κατά 2,6 φορές έως το 2040, εάν δεν θεσπιστούν νομικά δεσμευτικές παγκόσμιες πολιτικές, αναφέρεται. Τα δεδομένα Η μελέτη εξέτασε δεδομένα για την πλαστική ρύπανση σε επίπεδο επιφάνειας από 11.777 ωκεάνιους σταθμούς σε έξι μεγάλες θαλάσσιες περιοχές που καλύπτουν την περίοδο από το 1979 έως το 2019. http://www.ot.gr/wp-content/uploads/2021/07/Waste-plastic-bags-in-sea-385383-pixahive-1024x640-1.jpg «Διαπιστώσαμε μια ανησυχητική τάση εκθετικής αύξησης των μικροπλαστικών στον παγκόσμιο ωκεανό από την αρχή της χιλιετίας», δήλωσε ο Marcus Eriksen, συνιδρυτής του 5 Gyres Group. «Χρειαζόμαστε μια ισχυρή, νομικά δεσμευτική παγκόσμια συνθήκη του ΟΗΕ για τη ρύπανση από πλαστικά που θα σταματήσει το πρόβλημα στην πηγή», πρόσθεσε. Κίνδυνος Τα μικροπλαστικά είναι ιδιαίτερα επικίνδυνα για τους ωκεανούς, καθώς όχι μόνο μολύνουν το νερό αλλά και καταστρέφουν τα εσωτερικά όργανα των θαλάσσιων ζώων, τα οποία μπερδεύουν το πλαστικό με τροφή. Οι ειδικοί δήλωσαν ότι η μελέτη έδειξε πως το επίπεδο της θαλάσσιας ρύπανσης από πλαστικό στους ωκεανούς έχει υποτιμηθεί. «Οι αριθμοί σε αυτή τη νέα έρευνα είναι συγκλονιστικά πρωτοφανείς και σχεδόν ακατανόητοι», δήλωσε ο Paul Harvey, επιστήμονας και ειδικός στα πλαστικά της Environmental Science Solutions, μιας αυστραλιανής συμβουλευτικής εταιρείας που επικεντρώνεται στη μείωση της ρύπανσης. Τα Ηνωμένα Έθνη ξεκίνησαν τις διαπραγματεύσεις για μια συμφωνία για την αντιμετώπιση της ρύπανσης από πλαστικά στην Ουρουγουάη τον Νοέμβριο, με στόχο την κατάρτιση μιας νομικά δεσμευτικής συνθήκης μέχρι το τέλος του επόμενου έτους. Η περιβαλλοντική οργάνωση Greenpeace δήλωσε ότι χωρίς μια ισχυρή παγκόσμια συνθήκη, η παραγωγή πλαστικού θα μπορούσε να διπλασιαστεί μέσα στα επόμενα 10-15 χρόνια και να τριπλασιαστεί μέχρι το 2050. Την Κυριακή συνήφθη μια ξεχωριστή διεθνής συνθήκη για την προστασία της βιοποικιλότητας στις ανοικτές θάλασσες του κόσμου.

Η παραγωγή πλαστικού και τα πλαστικά απορρίμματα θα αυξηθούν κατά πολύ ως το 2060, παρά το γεγονός ότι έχουν ληφθεί αυστηρά ρυθμιστικά μέτρα σε παγκόσμιο επίπεδο, προειδοποίησε σήμερα ο Οργανισμός για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ). Αν δεν γίνει κάτι, η παραγωγή πλαστικού σχεδόν θα τριπλασιαστεί σε σχέση με το 2019, περνώντας από τους 460 εκατομμύρια τόνους στους 1.231 εκατομμύρια τόνους, ενώ αντίστοιχη θα είναι η αύξηση και του όγκου των πλαστικών απορριμμάτων, από τους 353 εκ. τόνους σε 1.014 εκ. τόνους, σύμφωνα με την έκθεση για τις «παγκόσμιες προοπτικές των πλαστικών: σενάρια δράσης με ορίζοντα το 2060». Ο ΟΗΕ ξεκίνησε στις αρχές Μαρτίου διαπραγματεύσεις για μια παγκόσμια συμφωνία κατά της μόλυνσης από το πλαστικό, μια μάστιγα που απειλεί το περιβάλλον και πλήττει τη βιοποικιλότητα. Όμως το σχετικό κείμενο δεν αναμένεται πριν το 2024. Εκατοντάδες εκατομμύρια τόνοι πλαστικών που παράγονται κάθε χρόνο και οι οποίοι διασπώνται σε μικροπλαστικά εντοπίζονται στους ωκεανούς, στους πάγους, στον ανθρώπινο οργανισμό, στα ζώα ακόμη και σε δείγματα αέρα που ελήφθησαν από τις κορυφές βουνών. Ο ΟΟΣΑ εξέτασε δύο σενάρια με ενισχυμένα μέτρα για όλο τον κύκλο ζωής των πλαστικών (παραγωγή, χρήση, ανακύκλωση ή εξάλειψη). Το πρώτο σενάριο «περιφερειακής δράσης» προβλέπει διαφορετικές χώρες να αναλαμβάνουν διαφορετικές δεσμεύσεις, με τις πιο πλούσιες χώρες μέλη του ΟΟΣΑ να υιοθετούν πιο φιλόδοξα μέτρα. Το δεύτερο σενάριο, «της παγκόσμιας φιλοδοξίας», προβλέπει «ένα σύνολο πολύ αυστηρών μέτρων για τη μείωση των πλαστικών απορριμμάτων παγκοσμίως με στόχο σχεδόν τον εκμηδενισμό τους ως το 2060». Αλλά ακόμη και με βάση αυτά τα σενάρια, η χρήση πλαστικών και η παραγωγή απορριμμάτων θα αυξηθούν σημαντικά. Μείωση θα σημειώσουν σε σχέση με τα επίπεδα του 2019 ο όγκος των απορριμμάτων η επεξεργασία των οποίων δεν είναι σωστή και αυτός των απορριμμάτων που καταλήγουν αυτούσια στη φύση. Ωστόσο αν δεν γίνει τίποτα, ο όγκος των πλαστικών που συγκεντρώνεται στους υδάτινους πόρους θα τριπλασιαστεί στους ποταμούς και τις λίμνες και σχεδόν θα πενταπλασιαστεί στους ωκεανούς. Εξάλλου ο ΟΟΣΑ εκτίμησε ότι και τα δύο σενάρια μείωσης του πλαστικού μπορούν να εφαρμοστούν «με ένα σχετικά μικρό κόστος σε σχέση με το ΑΕΠ» των χωρών.

Το Ελληνικό Κέντρο Θαλασσίων Ερευνών (ΕΛ.ΚΕ.Θ.Ε.) ανακοίνωσε την Πέμπτη 28 Απριλίου 2022 στο Ναυτικό Αθλητικό Όμιλο Λαυρεωτικής την ολοκλήρωση του ανταγωνιστικού Ευρωπαϊκού προγράμματος «CLAIM» (Cleaning Litter by developing and Applying Innovative Methods in European seas), χρηματοδοτικά ενταγμένου στον Ορίζοντα 2020, με την παρουσίαση των αποτελεσμάτων και τη διοργάνωση ενός κύκλου συζητήσεων στρογγυλής τραπέζης, με θέμα: «Στόχος Θάλασσες χωρίς πλαστικά - Η νέα διάσταση στην αντιρρύπανση που δίνουν οι καινοτόμες τεχνολογίες και τα εργαλεία του προγράμματος CLAIM». Στο πρόγραμμα, στο οποίο το ΕΛΚΕΘΕ είχε το ρόλο του Συντονιστή μεταξύ 21 εταίρων και 16 διαφορετικών χωρών (του Λιβάνου και της Τυνησίας συμπεριλαμβανομένων) οργανώθηκε ημερίδα με τη συμβολή της Wellbeingr AMKE, με τη συμμετοχή στοχευμένα επιλεγμένων εκπροσώπων από τους εμπλεκόμενους φορείς στο πεδίο της αντιρρύπανσης και διαχείρισης πλαστικών απορριμμάτων -με εστίαση στην προστασία της θάλασσας και της παράκτιας ζώνης- και της υιοθέτησης προσέγγισης τετραπλής έλικας, όπως μεθοδολογικά έχει προταθεί από τον ΟΗΕ, με την προσαρμογή της σύμπτυξης της συνιστώσας των ακαδημαϊκών φορέων έρευνας με την Διοίκηση (Κυβερνητικοί φορείς προστασίας περιβάλλοντος). Υπό το πρίσμα αυτό, συμμετείχαν 40 εκπρόσωποι, αδρά κατηγοριοποιημένοι στις ακόλουθες τέσσερις ομάδες: α) Επιχειρηματικό Οικοσύστημα, β) Επιστημονικοί γ) Κοινωνικοί Φορείς και ΜΚΟ και δ) Τοπική Κοινωνία και Αυτοδιοίκηση. Χαιρετισμό απηύθυνε ο κ. Γεώργιος Αμυράς, Υφυπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, ενώ η κεντρική ομιλία της εκδήλωσης έγινε από τον κ. Χρίστο Δήμα, Υφυπουργό Ανάπτυξης και Επενδύσεων, αρμόδιο για θέματα Έρευνας και Καινοτομίας. Την επιστημονική διάσταση ανέπτυξε ο Συντονιστής του προγράμματος CLAIM, Δρ. Γεώργιος Τριανταφύλλου, Μαθηματικός-Ωκεανογράφος, Διευθυντής Ερευνών του Ινστιτούτου Ωκεανογραφίας ΕΛΚΕΘΕ, και τις καινοτόμες μεθόδους και τεχνολογίες ο Project Manager του προγράμματος, Δρ. Γεώργιος Τριανταφυλλίδης, Υδροβιολόγος. Στο χαιρετισμό του ο Υφυπουργός, κ. Γεώργιος Αμυράς μεταξύ άλλων ανέφερε: Οι αριθμοί της ρύπανσης «ζαλίζουν»! Για πρώτη φορά εντοπίστηκαν μικροπλαστικά σε ανθρώπινους πνεύμονες, σύμφωνα με έρευνα της ιατρικής σχολής «Hull York» (Χαλ Γιόρκ) του πανεπιστημίου του Hull. Οι ποσότητες πλαστικών που καταλήγουν κάθε χρόνο στο θαλάσσιο περιβάλλον φτάνουν τους 450.000 τόνους σε ευρωπαϊκό επίπεδο και τα 9 εκατομμύρια τόνους σε όλο τον πλανήτη, κάποια από τα οποία χρειάζονται έως 450 χρόνια για να αποδομηθούν ή να διασπασθούν, χωρίς ωστόσο να είναι δυνατή η εξάλειψή τους Το ΕΛΚΕΘΕ υπολογίζει ότι το 90% των απορριμμάτων στις παραλίες είναι πλαστικής προέλευσης, με τα καλαμάκια και τα καπάκια μπουκαλιών να κυριαρχούν. Τα πλαστικά απορρίμματα ενέχουν σοβαρό κίνδυνο για τα θαλάσσια οικοσυστήματα, τη βιοποικιλότητα, την ανθρώπινη υγεία και επηρεάζουν σημαντικές δραστηριότητες όπως ο τουρισμός, η αλιεία, η οστρακοκαλλιέργεια και η ιχθυοκαλλιέργεια. «Όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά σε θάλασσες και ακτές», προωθούσε ο περίφημος γλάρος της HELMEPA έχοντας ξεκινήσει πριν από ολόκληρα 34 χρόνια. Τώρα, η κατάσταση είναι τόσο επιβαρυμένη που είναι η ώρα να αλλάξουμε συνήθειες για να έχουμε εμείς και οι επόμενες γενεές ένα ζωντανό και υγιές φυσικό περιβάλλον. Παγκόσμια πρωτοβουλία H χώρα μας στήριξε εξαρχής ενεργά την Πρωτοβουλία «Μεσόγειος, μία υποδειγματική θάλασσα έως το 2030», η οποία παρουσιάστηκε από τη Γαλλική Κυβέρνηση στις 3 Σεπτεμβρίου, κατά τη διάρκεια του Παγκόσμιου Συνεδρίου της IUCN στη Μασσαλία με τον Π/Θ να δεσμεύεται για προστασία του 30% των ευρωπαϊκών θαλασσών σε καθεστώς προστατευόμενων περιοχών και το 1/3 εξ' αυτών σε καθεστώς απόλυτης προστασίας. Συνεπώς δεσμευόμαστε και στον στόχο του να τεθεί το 30% της Μεσογείου σε καθεστώς προστασίας. O Υφυπουργός, κ. Χρίστος Δήμας, στην κεντρική ομιλία της εκδήλωσης εξήρε τη δράση του ΕΛ.ΚΕ.Θ.Ε. και μεταξύ άλλων ανέφερε: «Η Ελληνική Πολιτεία αποδίδει πλέον έμπρακτα μεγάλη σημασία σε θέματα προστασίας του περιβάλλοντος, όπως αποδεικνύεται από την ψήφιση του νομοσχεδίου στη Βουλή για την «Ενσωμάτωση της Οδηγίας 2019/904/ΕΕ σχετικά με τη μείωση των επιπτώσεων ορισμένων πλαστικών προϊόντων στο περιβάλλον». Σύμφωνα με αυτό, απαγορεύεται η διάθεση των πλαστικών μίας χρήσης, ενώ ταυτόχρονα προβλέπονται εθνικά μέτρα με κίνητρα για πρόληψη και ανακύκλωση. Ουσιαστικά η Ελλάδα, ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ψήφισε και ακολούθησε τις επιταγές της όσον αφορά στην προστασία του περιβάλλοντος, εναρμονίζοντας το εθνικό της δίκαιο με το ευρωπαϊκό και περιλαμβάνει την διακοπή διάθεσης στην αγορά 10 πλαστικών προϊόντων μιας χρήσης τα οποία δεν μπορούν να επαναχρησιμοποιηθούν ή να ανακυκλωθούν. Αυτά τα προϊόντα δημιουργούν το πρόβλημα της πλαστικής ρύπανσης στις θάλασσές μας, καθώς το 50% των απορριμμάτων στη θάλασσα είναι πλαστικά μίας χρήσης. Η προστασία του περιβάλλοντος αποτελεί μια παγκόσμια και τεράστια πρόκληση. Το Υπουργείο Ανάπτυξης και Επενδύσεων χρηματοδοτεί μέσω της δράσης «Ερευνώ-Δημιουργώ-Καινοτομώ» 104 έργα Ε&Α συνολικού προϋπολογισμού 115 εκ. € όπου συμμετέχουν 315 φορείς. Ενημέρωσε ότι η χώρα μας, σε σύγκριση με το 7ο Πρόγραμμα Πλαίσιο βελτίωσε τις επιδόσεις της στον «ΟΡΙΖΟΝΤΑ 2020» λαμβάνοντας την 8η θέση σε επίπεδο συμμετοχών και την 11η θέση σε επίπεδο απορρόφησης των ευρωπαϊκών πόρων. Αυτό δημιουργεί πολύ σημαντικές προοπτικές βελτίωσης των εθνικών μας επιδόσεων και στον «ΟΡΙΖΟΝΤΑ ΕΥΡΩΠΗ». Ο «ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ 2020» ήταν της τάξης των 80 εκ δις. € ενώ το διάδοχο πρόγραμμα «ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΕΥΡΩΠΗ» (HORIZON EUROPE) διαθέτει προϋπολογισμό 95,5 δις € για την υποστήριξη κορυφαίων ερευνητών καθώς και δημόσιων και ιδιωτικών φορέων. Τέλος δήλωσε ότι μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, εξασφαλίσαμε τη χρηματοδότηση άριστων προτάσεων με «Σφραγίδα Αριστείας» από το Πρόγραμμα HORIZON της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συνεργατικών έργων Έρευνας και Ανάπτυξης του «Ερευνώ-Δημιουργώ-Καινοτομώ», την προώθηση της εξωστρέφειας του οικοσυστήματος καινοτομίας και κυρίως δώσαμε έμφαση στην επέκταση και αναβάθμιση των ερευνητικών φορέων που εποπτεύονται από την Γ.Γ.Ε.Κ. επενδύοντας περίπου 250 εκ.€ με ΦΠΑ. Ο Συντονιστής του προγράμματος CLAIM, Δρ. Γεώργιος Τριανταφύλλου, με την παρουσίαση του ανέπτυξε το υπόβαθρο, την επιστημονική διάσταση και το όραμα στο πλαίσιο του Στόχου «ΘΑΛΑΣΣΕΣ ΧΩΡΙΣ ΠΛΑΣΤΙΚΑ» Η νέα διάσταση στην αντιρρύπανση που δίνουν οι καινοτόμες τεχνολογίες και τα εργαλεία του προγράμματος CLAIM. Ο κ. Τριανταφύλλου παρουσίασε στατιστικά στοιχεία για την πλαστική ρύπανση, τονίζοντας ότι είναι ένα παγκόσμιο ζήτημα με αριθμούς που πρέπει να μας ανησυχήσουν. Υπάρχει η εκτίμηση για 8.3 εκατομμύρια τόνους πλαστικού κάθε χρόνο – που ισοδυναμούν με 15.8 τόνους πλαστικού το λεπτό- να καταλήγουν στο θαλάσσιο περιβάλλον, με το 90% αυτών να προέρχονται από 10 κύρια ποτάμια, και το 80% από μη επεξεργασμένα λύματα στη Μεσόγειο. Σύμφωνα με τον ίδιο, τα τελευταία 10 χρόνια στον πλανήτη, κατασκευάσαμε περισσότερα πλαστικά από τον προηγούμενο αιώνα, για να καταλήξει στη δυσοίωνη πρόβλεψη ότι τα πλαστικά θα ξεπεράσουν σε πλήθος τα ψάρια μέχρι το 2050. Καταλήγοντας επίσης τόνισε ότι είναι εξαιρετικά δύσκολη η απομάκρυνση των πλαστικών από τη θάλασσα. Στη συνέχεια ο Δρ. Γεώργιος Τριανταφύλλου έκανε μία σύντομη αναφορά στις μεθόδους αντιμετώπισης της θαλάσσιας πλαστικής ρύπανσης και την εμπειρία που αποκτήθηκε μέσω του έργου EU H2020 «CLAIM». Πάνω από όλα όμως, όπως ο ίδιος ανέφερε, μια και ο κύριος προσανατολισμός του προγράμματος CLAIM ήταν τεχνολογικός και βασιζόταν στην καινοτομία, αναγνωρίστηκαν μία σειρά από ευκαιρίες για επιχειρηματικότητα και καινούριες συνέργειες σε αρκετές πτυχές του επιχειρηματικού οικοσυστήματος που περικλείει τον ευρύτερο τομέα: προστασία/ αντιρρύπανση θαλασσών και ακτών, συλλογή, αποκομιδή, διαχείριση, ανακύκλωση/ αξιοποίηση πλαστικών απορριμμάτων. Βασισμένοι πάνω σε αυτή τη διαπίστωση, αλλά και πατώντας στις γερές βάσεις των καινοτόμων τεχνολογιών και προϊόντων που προέκυψαν μέσω των συνεργασιών στα πλαίσια του CLAIM, το ΕΛΚΕΘΕ προχώρησε στην ανάληψη της πρωτοβουλίας για την ίδρυση μίας εταιρείας τεχνοβλαστού (spin-off), για την προώθηση των προϊόντων αυτών -σύμφωνα με τις συμφωνίες πνευματικών δικαιωμάτων που υπογράφηκαν- αλλά και για τη συμμετοχή σε προσπάθειες δικτύωσης επιχειρηματικότητας, όπου απαιτείται αυτή να συμβαδίζει με ένταση γνώσης. Η εταιρεία που συστάθηκε, ονομάσθηκε MINDS Τεχνολογίες και Επιστήμες Περιβάλλοντος. Ολοκληρώνοντας, ανέφερε χαρακτηριστικά: «μέσω της ερευνητικής και τεχνολογικής ανάπτυξης, στο πλαίσιο της αριστείας των εταίρων και της διεθνούς συνεργασίας εντός του CLAIM, σήμερα διαθέτουμε εγκαταστάσεις παραγωγής, τεχνολογία, τεχνογνωσία και έμπειρο επιστημονικό και τεχνικό προσωπικό». Ο Project Manager του προγράμματος CLAIM, Δρ. Γεώργιος Τριανταφυλλίδης, ανέπτυξε σε μεγαλύτερη έκταση τις νέες τεχνολογίες και μεθόδους που προέκυψαν ως αποτέλεσμα του CLAIM και συγκεκριμένα το σύστημα συγκράτησης και περισυλλογής μακροπλαστικών (>5 mm) CLEAN TRASHΤΜ, την τεχνολογική διάταξη για τεμαχισμό και πυρολυτική αξιοποίηση των πλαστικών απορριμμάτων μετατρέποντας τα σε ενέργεια, το σύστημα συγκράτησης μικροπλαστικών (<5 mm) WnW EcoPlex Microplastic RemoverΤΜ για χρήση σε δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες μονάδες επεξεργασίας λυμάτων, , τη φωτοκαταλυτική συσκευή εγκλωβισμού και διάσπασης των μικροπλαστικών (>50μm) με τη βοήθεια νανοτεχνολογίας και της ηλιακής ακτινοβολίας, καθώς και τη νέα διάταξη συλλογής και καταγραφής μικροπλαστικών που προστέθηκε στα ferry-boxes των πλοίων ακτοπλοΐας. Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στην παρουσίαση του CLEAN TRASHTM, ενός συστήματος με TRL9 (Technology Readiness Level), που έχει ενταχθεί στα προϊόντα που διαχειρίζεται εκτός των άλλων ο νέος Τεχνοβλαστός του ΕΛΚΕΘΕ «MINDS Τεχνολογίες και Επιστήμες Περιβάλλοντος». Πρόκειται για σύστημα περισυλλογής πλαστικών και άλλων επιπλεόντων απορριμμάτων από την επιφάνεια και διεπιφάνεια υδατικών συστημάτων (εκροές ή κοίτες ποταμών, χειμάρρων, λιμάνια κλπ), που έχει εξελίξει η Ελληνική εταιρεία New Naval, χωρίς να εμποδίζει την υδατική κυκλοφορία, την πανίδα και τη ναυσιπλοΐα. Συνοπτικά, το σύστημα "CLEAN TRASHΤΜ" αποτελείται από διάταξη πλωτών φραγμάτων που «οδηγούν» τα απορρίμματα προς ένα έξυπνο σύστημα περισυλλογής με 3 αυτόνομα επίπεδα κλωβών / διαμερισμάτων συλλογής, με μηχανισμό βύθισης & ανύψωσης και φωτοβολταϊκό πάνελ για παροχή ενέργειας. H διαδικασία επιτήρησης και διαχείρισης μπορεί να γίνεται και από απόσταση ασύρματα μέσω εφαρμογών κινητού τηλεφώνου, με βάση τους εγκατεστημένους αυτοματισμούς και κάμερες. Το σύστημα έχει ήδη δοκιμαστεί πιλοτικά, με εξαιρετική επιτυχία, στις εκβολές του Κηφισού ποταμού, όπου χαρακτηριστικά, μετά από 10 ημέρες με έντονη βροχόπτωση, συνέλεξε 8 κυβικά μέτρα απορριμμάτων που στην πλειοψηφία τους ήταν πλαστικά. Το όραμα και η επιδίωξη των βασικών συντελεστών της επιτυχίας του CLAIM, για την εξασφάλιση της συνέχισης, μετά τη λήξη της χρηματοδοτικής υποστήριξης από το Ευρωπαϊκό πλαίσιο Ορίζοντας 2020, ήταν η κινητήριος δύναμη που ώθησε τις πρώτες συνέργειες, οι οποίες οδήγησαν στη δημιουργία της εταιρείας MINDS, το πρώτο σημαντικό ορόσημο, με την υποστήριξη του ΕΛΚΕΘΕ, ενός πολύ σημαντικού Ερευνητικού και Τεχνολογικού Φορέα στο χώρο της θαλάσσιας έρευνας και καινοτομίας στην ανατολική Μεσόγειο. Οι επόμενοι στόχοι περιλαμβάνουν την σαφή πρόθεση για διερεύνηση και προσδιορισμό της αγοράς που μπορεί να απευθυνθεί ο νέος Τεχνοβλαστός του ΕΛΚΕΘΕ MINDS, την επιτυχή εισδοχή της στην αγορά και την αναγνωρισιμότητα των προϊόντων και υπηρεσιών της. Για την επίτευξή τους θα επιδιωχθεί η αναζήτηση συνεργειών και συμπληρωματικότητας με άλλους φορείς ακαδημαϊκούς και επιχειρηματικούς, ώστε να μπορέσει να εξελιχθεί, να είναι βιώσιμη και να κατορθώσει τελικά να ανταποδώσει το όφελος στην κοινωνία (με τη λογική ότι το όφελος πρέπει να επιστρέφει στους πολίτες-χρηματοδότες των ερευνητικών/ τεχνολογικών έργων). Με βάση και τον κεντρικό άξονα της τοποθέτησης του Υφυπουργού Κου Χρ. Δήμα, υπάρχει σαφής πρόθεση από την πλευρά της κυβέρνησης να διαμορφωθεί ένα ελκυστικό και υποστηρικτικό πλαίσιο για παρόμοιες πρωτοβουλίες και δράσεις, με στόχο την ενίσχυση του θεσμού των τεχνοβλαστών. Η μάχη κατά της πλαστικής ρύπανσης είναι πολυδιάστατη, απαιτεί συνέργειες και θα χαρούμε να σας ενημερώνουμε για τις νέες μας κατακτήσεις και επιτυχίες. Λίγα λόγια για το πρόγραμμα CLAIM: Το CLAIM, χρηματοδοτήθηκε από το πρόγραμμα EU-HORIZON 2020, στοχεύει στον περιορισμό της ρύπανσης από πλαστικά στο θαλάσσιο περιβάλλον, εστιάζοντας στην ανάπτυξη καινοτόμων τεχνολογιών και μεθόδων συγκράτησής και καθαρισμού στις κύριες πηγές εισόδου (ποτάμια και μονάδες επεξεργασίας λυμάτων). Στο πλαίσιο του CLAIM αναπτύχθηκαν νέες μέθοδοι και καινοτόμες τεχνολογίες για την πρόληψη και την επί τόπου διαχείριση των ορατών και μη ορατών απορριμμάτων στις θάλασσες της Μεσογείου και της Βαλτικής.

Με αφορμή την Ημέρα της Γης που γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 22 Απριλίου, το Compare the Market Australia αποκάλυψε την ποσότητα πλαστικών απορριμμάτων που παράγουν οι χώρες καθημερινά. Βάσει της μελέτης, μεγαλύτερος παραβάτης είναι η Κίνα με πάνω από 169 εκατομμύρια πλαστικά απόβλητα (κιλά), ακολουθούν οι ΗΠΑ (109,96 εκατομμύρια) και η Γερμανία (40,31 εκατομμύρια). Η Ελλάδα βρίσκεται 60η στη λίστα που παράγει 2,143,264 πλαστικά απόβλητα καθημερινά ενώ η Κύπρος βρίσκεται 112η στη λίστα με μόλις 297,246 κιλά κάθε μέρα. Νέα έρευνα από το comparethemarket.com.au αποκαλύπτει τις χώρες που είναι υπεύθυνες για την παραγωγή της μεγαλύτερης συνολικής ποσότητας πλαστικών απορριμμάτων σε κιλά την ημέρα και πως αυτό μεταφράζεται σε αριθμό πλαστικών μπουκαλιών. Για να συγκρίνουμε τα κιλά πλαστικών απορριμάτων που παράγει η κάθε χώρα το συγκρίνουμε με το βάρος 10 δημοφιλών σημείων ενδιαφέροντος τον Πύργο του Άιφελ, το Άγαλμα της Ελευθερίας, το Άγαλμα του Χριστού του Λυτρωτή, τις Πυραμίδες της Γκίζας, το Empire State Buildin, το Willis Tower, την Όπερα του Σίδνει, το Burj Khalifa, την Golden Gate Bridge και τον Πύργο της Πίζας για να τονιστεί ο αριθμός των φορών που θα μπορούσε να αναπαραχθεί το καθένα. Η Κίνα είναι ο χειρότερος παραβάτης με παραγωγή πλαστικών απορριμμάτων που ισοδυναμεί σε 5,28 δισεκατομμύρια μπουκάλια την ημέρα και 1,92 τόνο ετησίως, που αντιστοιχεί σε 828,56 Αγάλματα της Ελευθερίας, ακολουθούμενη από τις ΗΠΑ που θα μπορούσαν να ξαναδημιουργήσουν το Άγαλμα της Ελευθερίας 538,71 φορές με βάση της παραγωγής πλαστικών μιας ημέρας. Οι 10 μεγαλύτεροι παραγωγοί απορριμμάτων πλαστικών φιαλών είναι: Χώρα Καθημερινή παραγωγή πλαστικών ανα άτομο(κ Πληθυσμός Τελικός αριθμός πλ. απορριμάτων (κιλά) Αριθμός μπουκαλιών 1λ που σπαταλούνται καθημερινά Αριθμός μπουκαλιών 1λ που σπαταλούνται κάθε χρόνο Κίνα 0.12 1.39δισ 169.12εκ 5.28δισ 1.92τον ΗΠΑ 0.34 328.23εκ 109.96εκ 3.43δισ 1.25τον Γερμανία 0.48 83.13εκ 40.31εκ 1.25δισ 459.89δισ Βραζιλία 0.17 212.55εκ 35.07εκ 1.09δισ 400.04δισ Πακιστάν 0.10 216.56εκ 22.30εκ 697.06εκ 254.43δισ Ιαπωνία 0.17 126.26εκ 21.59εκ 674.72εκ 246.27δισ Νιγηρία 0.10 200.96εκ 20.69εκ 646.85εκ 236.1δισ Αίγυπτος 0.18 100.38εκ 17.86εκ 558.40εκ 203.81δισ Τουρκία 0.21 83.42εκ 17.68εκ 552.72εκ 201.74δισ Ρωσία 0.11 144.37εκ 16.16εκ 505.30εκ 184.43δισ Η Γερμανία έρχεται στην τρίτη θέση και με βάση τη σπατάλη της χώρας, θα μπορούσε να ξαναδημιουργήσει 4,40 Πύργους του Άιφελ σε μια μέρα ή 197,53 Αγάλματα της Ελευθερίας. Η Ελλάδα βρίσκεται 60η στη λίστα εφόσον παράγει 2,143,264 πλαστικά απόβλητα καθημερινά και σπαταλάει 66,977,012 πλαστικά μπουκάλια 1 λίτρου κάθε μέρα. Βάσει αυτών των δεδομένων η Ελλάδα παράγει το βάρος του Αγάλματος της Ελευθερίας σχεδόν 6 φορές! Η Κύπρος βρίσκεται 112η στη λίστα παράγοντας μόλις 297,246 κιλά πλαστικών απορριμάτων κάθε μέρα και 9,288,956 πλαστικά μπουκάλια 1 λίτρου καθημερινά! Βάσει αυτών των δεδομένων η Κύπρος θα μπορούσε να παράξει σχεδόν δυο φορές την Όπερα του Σίδνεϊ με τον όγκο των πλαστικών μπουκαλιών που πετάει καθημερινά. Υπάρχουν πολλές τοποθεσίες που έχουν χαμηλό επίπεδο παραγωγής απορριμμάτων, όπως η Ινδία. Με 1,36 δισεκατομμύρια πληθυσμό η Ινδία σπαταλά τα λιγότερα από όλες τις τοποθεσίες που περιλαμβάνονται στη λίστα (0,01 κιλά). Αρκετές αφρικανικές χώρες, όπως η Μοζαμβίκη και η Τανζανία, διατηρούν επίσης χαμηλή παραγωγή πλαστικών απορριμμάτων. Ο Brett Mifsud, Γενικός Διευθυντής Household στο Compare the Market, δήλωσε: «Η ανακύκλωση πλαστικού, καθώς και άλλων υλικών, είναι απίστευτα σημαντική. Όσο περισσότερο πλαστικό ανακυκλώνεται και επαναχρησιμοποιείται κάθε μέρα, τόσο λιγότερες πρώτες ύλες θα βασίζονται, κάτι που με τη σειρά του θα κρατήσει χαμηλά τα αέρια του θερμοκηπίου και θα συμβάλει στη μείωση του αποτυπώματος άνθρακα. Όπως υπογραμμίζει η έρευνά μας, υπάρχουν περισσότερα που μπορούν να κάνουν οι χώρες για να περιορίσουν την παραγωγή πλαστικών και να προστατεύσουν το περιβάλλον». Για να μάθετε περισσότερα σχετικά με τη μελέτη και για να δείτε πού κατατάσσεται η χώρα σας, επισκεφτείτε: https://www.comparethemarket.com.au/energy/a-skyline-of-waste/

Το «TrashBoom» κατασκευάζεται από τοπικά διαθέσιμα υλικά και χρησιμοποιεί απλή τεχνολογία χαμηλού κόστους. Η εταιρεία Plastic Fischer με έδρα τη Γερμανία εφηύρε ένα πλωτό φράγμα που έχει ως στόχο να αποτρέψει την είσοδο τόνων πλαστικών απορριμμάτων στους ωκεανούς. Το «TrashBoom» όπως ονομάζεται, κατασκευάζεται από τοπικά διαθέσιμα υλικά και χρησιμοποιεί απλή τεχνολογία χαμηλού κόστους. Ιδρυτές της Plastic Fischer είναι τρεις Γερμανοί φοιτητές- ο Γκέοργκ, ο Μόριτς και ο Κάρστεν- οι οποίοι σκέφτηκαν την ιδέα του πλωτού φράγματος το 2019 μετά από ένα ταξίδι τους στο Βιετνάμ. Κατά τη διάρκεια της διαμονής τους σε ένα διαμέρισμα στο Ca Mau, συνειδητοποίησαν ότι η θέα του ποταμού από το μπαλκόνι τους ήταν στην πραγματικότητα ένα ρεύμα από πλαστικό, φελιζόλ και άλλα απορρίμματα που επέπλεαν στην επιφάνεια του νερού και κατευθύνονταν προς τον ωκεανό. Το ταξίδι αυτό τους έκανε να συνειδητοποιήσουν την παγκόσμια κρίση του πλαστικού που απειλεί τον κόσμο: 8 έως 12 εκατομμύρια τόνοι πλαστικών απορριμμάτων καταλήγουν στους ωκεανούς ετησίως. Ένας πλωτός φράχτης κατασκευασμένος από τοπικά υλικά Μετά το ταξίδι τους, ο Γκέοργκ είχε την ιδέα να κατασκευάσει έναν υδροτροχό που συλλέγει αυτόματα το πλαστικό από το ποτάμι και το μεταφέρει στην ακτή. Τον Ιανουάριο του 2019 κατάφεραν να τον κατασκευάσουν και όταν τον δοκίμασαν, λειτούργησε άψογα. Παρακινούμενος από αυτό το επιτυχημένο πιλοτικό πρόγραμμα, ο Georg αποφάσισε να ιδρύσει την Plastic Fischer μαζί με τον Κάρστεν και τον Μόριτς τον Απρίλιο του 2019. Όταν μετακόμισαν στην Ινδονησία τον Ιούνιο του 2019, δοκίμασαν αμέσως την ιδέα τους σε πραγματικό περιβάλλον. Δυστυχώς όμως, ο τροχός δεν λειτούργησε λόγω της χαμηλής ταχύτητας ροής των ποταμών που οφειλόταν στην ξηρασία. Στη συνέχεια, αποφάσισαν να μετακομίσουν στην Μπαντούνγκ, όπου βρίσκεται ο ποταμός Citarum, ένας από τους πιο μολυσμένους ποταμούς στον κόσμο. Οι τρεις άντρες ένωσαν τις δυνάμεις τους με τον στρατό της χώρας που ήταν υπεύθυνος για τον καθαρισμό του ποταμού. Τότε προέκυψε η ιδέα του «TrashBoom»: ενός πλωτού φράχτη κατασκευασμένου από τοπικά διαθέσιμα υλικά που εμποδίζει το πλαστικό να κατευθυνθεί στον ωκεανό. Τα πλαστικά απορρίμματα συλλέγονται χειροκίνητα από τα συστήματα σε καθημερινή βάση και μεταφέρονται σε εγκαταστάσεις διαλογής. Όλα τα ανακυκλώσιμα υλικά επανεισάγονται στην αλυσίδα εφοδιασμού. Ωστόσο, η πλειονότητα των υλικών που συλλέγονται δεν είναι ανακυκλώσιμα και, ως εκ τούτου, αποστέλλονται για θερμική επεξεργασία σε πιστοποιημένες εγκαταστάσεις αποτέφρωσης. (Plastic Fischer) Δημιουργία θέσεων εργασίας για τις τοπικές κοινότητες Τον Ιανουάριο, η Plastic Fischer σε συνεργασία με την Allianz, ξεκίνησε τη λειτουργία της στην πόλη Trivandrum της Ινδίας, δημιουργώντας παράλληλα θέσεις εργασίας για τις τοπικές κοινότητες. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα της, για τα επόμενα τρία χρόνια, η εταιρεία στοχεύει να συλλέξει περισσότερους από 550 μετρικούς τόνους ποτάμιου πλαστικού και να αποτρέψει την είσοδό του στους ωκεανούς. Επί του παρόντος, η εταιρεία δραστηριοποιείται στην Ινδία (Μπανγκαλόρ/Βαρανάσι), στην Ινδονησία (Μπαντούνγκ), ενώ ετοιμάζει και ένα έργο στο Βιετνάμ. Στόχος της είναι να επεκταθεί και σε άλλες πόλεις της Ινδίας και της Ινδονησίας, όπου υπάρχουν πολλά μολυσμένα ποτάμια. «Είμαστε πολύ περήφανοι που καταφέραμε να παρακινήσουμε και άλλες εταιρείες όπως π.χ. η Sungai Watch, η Pangea Movement και άλλες ΜΚΟ να αντιγράψουν την προσέγγισή μας και να σταματήσουν τα πλαστικά στα ποτάμια χρησιμοποιώντας χαμηλού κόστους τεχνολογία», δήλωσαν οι ιδρυτές. Η εταιρεία πέτυχε και μια άλλη συνεργασία, αυτή τη φορά με το «Make A Change World» στο Μπαλί για να κατασκευάσει σε ελάχιστο χρόνο, ένα δεύτερο TrashBoom πλήρους κλίμακας. Σύμφωνα με την ομάδα σχεδιασμού, το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ επικρότησε αυτή τη δράση και μοιράστηκε μια ανάρτηση της Plastic Fischer στα κανάλια του. Η ανοιχτού κώδικα τεχνολογία που χρησιμοποιεί η Plastic Fischer είναι διαθέσιμη δωρεάν στον ιστότοπο της εταιρείας. ΠΗΓΗ: Designboom Σύνταξη Εύη Τσιριγωτάκη - https://water-waste.gr/

H Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενέκρινε νέους κανόνες για την ασφάλεια των ανακυκλωμένων πλαστικών υλικών και αντικειμένων που προορίζονται για συσκευασίες τροφίμων. Σύμφωνα με ανακοίνωση της Επιτροπής, ο νέος κανονισμός θα θέσει σαφείς κανόνες για να διασφαλίσει ότι το ανακυκλωμένο πλαστικό μπορεί να χρησιμοποιηθεί με ασφάλεια σε συσκευασίες τροφίμων στην ΕΕ. Θα συμβάλει στην αύξηση της συνολικής βιωσιμότητας του συστήματος τροφίμων και στην επίτευξη των στόχων του Σχεδίου Δράσης για την Κυκλική Οικονομία. Ο Αντιπρόεδρος για την Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία Φρανς Τίμερμανς δήλωσε: «Για να μειώσουμε την εξάρτησή μας από τις πρωτογενείς πρώτες ύλες και να οικοδομήσουμε μια πλήρως κυκλική οικονομία, πρέπει να ενισχύσουμε την αγορά ανακυκλωμένων πλαστικών και να μειώσουμε σημαντικά τα πλαστικά απόβλητα στον τομέα των τροφίμων και πέρα. Τα πλαστικά είναι χρήσιμα για τη διατήρηση των τροφίμων, αλλά η χρήση τους πρέπει να είναι βιώσιμη. Οι σημερινοί νέοι κανόνες επιτρέπουν στους κατασκευαστές τροφίμων να χρησιμοποιούν περισσότερα ανακυκλωμένα πλαστικά στις συσκευασίες τροφίμων. Αυτό είναι ένα σημαντικό βήμα προς την ασφαλή και βιώσιμη χρήση των ανακυκλωμένων πλαστικών στον τομέα των τροφίμων». Από την πλευρά της, η Επίτροπος αρμόδια για την υγεία και την ασφάλεια των τροφίμων Στέλλα Κυριακίδου δήλωσε: «Η ΕΕ χρειάζεται νέους κανόνες για την παραγωγή ασφαλών ανακυκλωμένων πλαστικών που μπορούν να εμπιστευτούν οι επιχειρήσεις τροφίμων και οι καταναλωτές. Καθώς περίπου το 50% όλων των πλαστικών συσκευασιών στην ΕΕ χρησιμοποιούνται για προϊόντα διατροφής, πρέπει να διασφαλίσουμε ότι αυτός ο τομέας μπορεί να μεταβεί σε μια πιο βιώσιμη παραγωγή τροφίμων με ασφάλεια και αποτελεσματικότητα – η χρήση περισσότερων ανακυκλωμένων πλαστικών είναι το κλειδί για να επιτευχθεί αυτό.». Ο νέος κανονισμός καθιστά δυνατή την έγκριση διαδικασιών ανακύκλωσης για την κατασκευή ασφαλών ανακυκλωμένων πλαστικών υλικών για χρήση σε συσκευασίες τροφίμων. Θα βοηθήσει επίσης τη βιομηχανία ανακύκλωσης να δημιουργήσει κατάλληλους τρόπους για την ανακύκλωση πλαστικών που επί του παρόντος δεν μπορούν να ανακυκλωθούν σε συσκευασίες τροφίμων. Επιπλέον, η Ευρωπαϊκή Αρχή για την Ασφάλεια των Τροφίμων (EFSA) θα έχει μια σαφέστερη βάση για την αξιολόγηση της καταλληλότητας των τεχνολογιών ανακύκλωσης και της ασφάλειας του ανακυκλωμένου πλαστικού στις συσκευασίες τροφίμων που κατασκευάζονται με διαδικασίες που χρησιμοποιούν αυτές τις τεχνολογίες.

Δεν υπάρχει ούτε ένα μέρος σε ολάκερο τον κόσμο που να μην υποφέρει από την πλαστική ρύπανση. Σύμφωνα με νέα έρευνα επιστημόνων, καθημερινά εναποτίθενται περί τα 132 μικροπλαστικά σωματίδια, ανά τετραγωνικό μέτρο, στα πιο απομονωμένα δημόσια πάρκα αλλά και σε προστατευόμενες περιοχές άγριας και αδιατάρακτης φύσης των Νοτιοδυτικών Πολιτειών της Αμερικής, είτε με τη βοήθεια του αέρα είτε της βροχής. Περισσότεροι από έντεκα τόνους μικροπλαστικών θραυσμάτων εκτιμάται ότι επικάθονται και μολύνουν τα εδάφη σε ετήσια βάση. Ακίνδυνο; Μπα! Για κανέναν πολίτη του κόσμου ΝΕΑ ΕΡΕΥΝΑ Η νέα επιστημονική έρευνα που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο Science αποκαλύπτει όχι μόνο το μέγεθος της πλαστικής ρύπανσης της υδρογείου, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο «ταξιδεύουν» τεράστιες ποσότητες μικροπλαστικών θραυσμάτων -τόσο σε τοπικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο- με τη βοήθεια του ανέμου και της βροχής. Υπολογίστηκε ότι περίπου έντεκα δισεκατομμύρια τόνοι πλαστικών μικροσκοπικών σωματιδίων θα συσσωρευτούν στο περιβάλλον μέχρι το 2025. Εμείς οι άνθρωποι όταν πετάμε τα πλαστικά απορρίμματά μας στα σκουπίδια και όχι στους κάδους ανακύκλωσης γνωρίζουμε πλέον ότι, καθώς τα πλαστικά είναι πολύ δύσκολο να βιοαποδομηθούν, «σπάνε» σε μικρά κομμάτια -πολλών μεγεθών, από έναν κόκκο ρυζιού έως μικρότερα και από ένα μόριο σκόνης- και διαρρέουν στο περιβάλλον. Θάλασσες, ποτάμια, λίμνες, βουνά είναι βαριά τραυματισμένα από την πλαστική ρύπανση όπως άλλωστε και η ατμόσφαιρα. Η νέα επιστημονική έρευνα αποτύπωσε το πώς αυτά τα μικρά πλαστικά σωματίδια μεταφέρονται, τι αποστάσεις διανύουν με τη βοήθεια του αέρα ή της βροχής, αν μολύνουν μόνο σε τοπικό επίπεδο (κοντά δηλαδή στο σημείο απόρριψής τους) τα εδάφη αλλά και -εφόσον έχουν τη δυνατότητα να ταξιδέψουν- πόσο μακριά καταφέρνουν να «πετάξουν». Κατέγραψαν όμως και τις πηγές της μόλυνσης (π.χ. αστικά κέντρα) όπως και την ταυτότητα των μικροπλαστικών αυτών σωματιδίων (από τι υλικό προέρχονται, ρούχα, πλαστικές συσκευασίες κ.ά.). Οι επιστήμονες που εκπόνησαν την έρευνα, υπό την καθοδήγηση της Janice Brahney επίκουρης καθηγήτριας διαχείρισης και προστασίας των υδροφόρων οριζόντων στο Πανεπιστήμιο της Γιούτα, πέρασαν έναν ολόκληρο χρόνο συλλέγοντας μικροπλαστικά θραύσματα από έντεκα εθνικά πάρκα και προστατευόμενες περιοχές άγριας φύσης των νοτιοδυτικών πολιτειών της Αμερικής. Χρησιμοποιώντας συγκεκριμένη μέθοδο μπόρεσαν να εξετάσουν ξεχωριστά τα σωματίδια που «προσγειώνονταν» στο έδαφος τις ημέρες ξηρασίας και ξεχωριστά όσα μικροπλαστικά «έπεφταν» από τον ουρανό τις βροχερές ημέρες ή όταν χιόνιζε. Κατέγραψαν, ακόμη, τις ιδιαιτερότητες της «συμπεριφοράς» τους κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους στην ατμόσφαιρα. Τα αποτελέσματα της συγκεκριμένης έρευνας ανέδειξαν το αποτροπιαστικό μέγεθος της πλαστικής ρύπανσης· αποτροπιαστικό καθώς αφορά μονάχα τις προαναφερθείσες περιοχές και όχι την υδρόγειο. Οπως ήδη γνωρίζουμε, με τη βοήθεια του αέρα, μόρια σκόνης που έρχονται από περιοχές όπως η έρημος της Σαχάρα, μπορούν να «ταξιδέψουν» περίπου στη μισή επιφάνεια της Γης προτού να πέσουν στο έδαφος. Με τον ίδιο τρόπο αποδείχτηκε ότι ταξιδεύουν και τα κάθε λογής μικροπλαστικά θραύσματα. Οι επιστήμονες με την μέθοδο Fourier (Φασματοσκοπία Υπερύθρου Μετασχηματισμού Fourier) καταμέτρησαν τον ακριβή αριθμό μικροπλαστικών JANICE BRAHNEY / UTAH STATE UNIVERSITY Περισσότεροι λοιπόν από χίλιοι τόνοι μικροπλαστικών επικάθονται και συσσωρεύονται στα πιο απομονωμένα και προστατευόμενα εδάφη (εθνικά πάρκα και άγρια φύση) των νοτιοδυτικών πολιτειών και εισχωρούν στα οικοσυστήματα, κάθε χρόνο. Χίλιοι τόνοι μικροπλαστικών ισοδυναμούν, κατά τα στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα, με το βάρος 120 έως 300 εκατομμυρίων πλαστικών μπουκαλιών νερού. Αρα, εύκολα αναρωτιέται κανείς, πόσα από αυτά τα μικροσωματίδια καταλήγουν στους πνεύμονες των ανθρώπων διά της αναπνοής, τα οποία λόγω της προέλευσης αλλά και σύστασής τους κουβαλάνε στο σώμα τους την ιστορία τους που είναι καθόλα βρόμικη; Βρόμικη γιατί κουβαλάνε χημικές ενώσεις, φυτοφάρμακα, βαρέα μέταλλα. Καταλήγουν όμως και στο στομάχι των ανθρώπων διαμέσου της τροφικής αλυσίδας. Γι’ αυτό και η πλαστική ρύπανση μας αφορά όλους, αφού δεν είναι τοπικό φαινόμενο αλλά τραγική παγκόσμια πραγματικότητα. Τα ψαράκια που καταναλώνουμε ή το κρέας, όταν ήταν ζωντανά βοσκούσαν είτε στα θαλάσσια λιβάδια είτε στα χερσαία. Και μαζί με πλαγκτόν, άλλα ψαράκια, μαλάκια, χορτάρι ή ό,τι άλλο, έφαγαν και μικροπλαστικά, τα οποία βρίσκονται πλέον παντού σύμφωνα με τους επιστήμονες όλου του κόσμου. Στις πόλεις, στους πάγους της Αρκτικής μέχρι την πιο απάτητη βουνοκορφή. Ας μην ξεχνάμε ότι η πρώτη επίσημη «ανέλκυση» μικροπλαστικών από τους ωκεανούς έλαβε χώρα τη δεκαετία του 1970. Επομένως, τρώγοντάς, αναπνέοντας, πίνοντας νερό, δηλαδή κάνοντας τα απαραίτητα για να ζήσουμε, καταναλώνουμε και αποθηκεύουμε στο πεπτικό, αναπνευστικό μας σύστημα μικροπλαστικά σωματίδια. Δεν θα αναρωτηθούμε αν είναι καλό για την υγεία μας – είναι δεδομένο το αρνητικό αποτύπωμα, αλλά θα χρησιμοποιήσουμε την πληροφορία για να συνειδητοποιήσουμε αυτό που ίσως μέχρι τώρα δεν είχαμε καταλάβει. Οτι κάθε πράξη μας έχει αποτέλεσμα. Κάποιος μπορεί να πετάει το μπουκάλι του νερού του στον δρόμο της γειτονιάς του και τα κομμάτια αυτού του μπουκαλιού να τα καταναλώσει ένας κάτοικος μακριά, στο αντικρινό μισό του πλανήτη, στο ψάρι του, στο μπιφτέκι, στο νερό που πίνει ή στον αέρα που αναπνέει. Γιατί αυτό ακριβώς μπόρεσαν να καταγράψουν οι επιστήμονες που εκπόνησαν την εν λόγω έρευνα. Και απέδειξαν ότι τα περισσότερα μικροπλαστικά που περισυνέλεξαν ήταν συνθετικές μικροΐνες, δηλαδή προέρχονταν από συνθετικά υφάσματα (ως γνωστόν σε κάθε πλύση που βάζουμε, χίλιες εννιακόσιες συνθετικές ίνες καταλήγουν στη θάλασσα μέσω της αποχέτευσης - https://archipelago.gr/ti-kanoume/ergastiriaki-erevna/mikroplastika/). Ο υπόλοιπος όγκος μικροπλαστικών είχε πηγή προέλευσης: χαλιά, μοκέτες, συσκευασίες από υλικά βαφής και καλλυντικών, εξοπλισμό κατασκήνωσης κ.ά., και δυστυχώς οι ερευνητές βρήκαν ποσότητες μκροπλαστικών σε κάθε ένα δείγμα που συνέλεξαν. Αναλύοντας επίσης τις καιρικές συνθήκες και τη συσσώρευση μορίων σκόνης στα εθνικά πάρκα και σε προστατευόμενες περιοχές άγριας φύσης, οι επιστήμονες μπόρεσαν να καταγράψουν τις επιπτώσεις της ρύπανσης των συγκεκριμένων περιοχών από τις τριγύρω πόλεις αλλά και τον μηχανισμό «πτήσεων» των πλαστικών σωματιδίων σε ολόκληρο τον πλανήτη, μηχανισμός που λειτουργεί όπως ακριβώς ο «κύκλος σκόνης», ο τρόπος δηλαδή που μεταφέρεται η φυσική σκόνη. Συγκεκριμένα, το 4% στο σύνολο των μορίων σκόνης που εξετάστηκαν, ήταν μικροπλαστικά. Τα μικροπλαστικά που εναποτέθηκαν στα εδάφη κατά τη διάρκεια καταιγίδων ήταν μεγαλύτερου μεγέθους και έφτασαν με τη βοήθεια των ανέμων που φυσούσαν από τη μεριά κατοικημένων περιοχών, παρατήρηση που έδειξε ότι η υγρή εναπόθεση μετέφερε θραύσματα που προέρχονταν από τις τριγύρω πόλεις και ότι τα μεγαλύτερου μεγέθους μικροπλαστικά ανιχνεύονται πιο κοντά στο σημείο όπου βιοαποδομούνται. Ενώ τα μικροπλαστικά σωματίδια που «προσγειώθηκαν» κατά τη διάρκεια ξηρής εναπόθεσης ήταν μικρότερου μεγέθους, πολύ περισσότερα σε αριθμό και μεταφέρθηκαν μέσω ρευμάτων αέρα από υψηλότερα στρώματα της ατμόσφαιρας, παρατήρηση που ανέδειξε ότι είχαν διανύσει μεγάλες αποστάσεις. Επομένως, αν πούμε ότι «βρέχει ο ουρανός μικροπλαστικά» θα είμαστε απόλυτα ακριβείς.

Η μόλυνση από τα πλαστικά καταστρέφει τον πλανήτη μας από τους ωκεανούς μέχρι τα βουνά. Τι θα συνέβαινε όμως αν μετατρέπαμε τα πλαστικά απορρίμματα σε κάτι χρήσιμο και επικερδές; Αυτό ακριβώς αποφάσισαν να κάνουν τέσσερις Κενυάτες μηχανικοί. Πριν από τρία χρόνια η Κένυα επέβαλε την πιο αυστηρή απαγόρευση στον κόσμο στην κατασκευή, τη χρήση και την εισαγωγή πλαστικού. Όπως επισημαίνει ο Έιμος Γουεμάνια από την Greenpeace, το πλαστικό βρίσκεται παντού στη ζωή μας, ακόμη και στο φαγητό: «H Greenpeace έκανε μια μελέτη το 2018 σε όλο τον κόσμο για την παρουσία μικροπλαστικών σε εταιρίες που πωλούσαν αλάτι. Βρήκαμε ότι υπάρχουν σημαντικές ποσότητες μικροπλαστικών στο θαλασσινό αλάτι, στο αλάτι των λιμνών ακόμη και σε αυτό των βράχων. Τα μικροπλαστικά λοιπόν είναι στο φαγητό μας, στον αέρα που αναπνέουμε, στο νερό και προκαλούν προβλήματα στην υγεία μας». Μια εταιρία παραγωγής στο Ναϊρόμπι στοχεύει να βάλει φρένο στην ατελείωτη ροή πλαστικών απορριμμάτων, μετατρέποντάς τα σε φιλικές για το περιβάλλον πλάκες πεζοδρομίων. Η Ενζάμπι Μπατέ είναι συνιδρύτρια της Τζιτζένγκε: «Μόνο στο Ναϊρόμπι, παράγουμε περίπου 500 μετρικούς τόνους πλαστικών απορριμμάτων κάθε μέρα. Ελάχιστα από αυτά ανακυκλώνονται. Τα υπόλοιπα καταλήγουν στο περιβάλλον και στις χωματερές. Σ’ αυτό διακρίναμε μια μοναδική ευκαιρία, γιατί τα απορρίμματα είναι ένας χρήσιμος πόρος. Ξεκινήσαμε μαζεύοντας πλαστικά απορρίμματα και τα πουλάγαμε σε εταιρίες ανακύκλωσης. Αυτό ήταν το 2017. Μετά από λίγο χρονικό διάστημα έξι μηνών καταλάβαμε ότι μαζεύαμε πολύ περισσότερα από όσα πουλούσαμε, από όσα αυτές οι εταιρίες μπορούν να πάρουν. Έτσι αποφασίσαμε να καλύψουμε το κενό και αντί να στέλνουμε τα πλαστικά στη χωματερή, να τα χρησιμοποιούμε. Και έτσι ξεκίνησε η συγκεκριμένη δραστηριότητα με τις πλάκες. Σκεφτήκαμε τι παραπάνω μπορούμε να κάνουμε με το πλαστικό που μας απομένει για να κάνουμε κάτι που θα έχει προστιθέμενη αξία και να είναι ένα προϊόν που μπορεί να φτάσει στην αγορά και να έχει ως βάση του τα πλαστικά απορρίμματα. Και αρχίσαμε να φτιάχνουμε τις πλάκες». Το πλαστικό διαλύεται σε μικρά πέλετ που ταξινομούνται ανά χρώμα. Αφού αναμιχθούν με άμμο και με την επιθυμητή χρωστική ουσία, μορφοποιούνται και μπαίνουν σε μια υδραυλική πρέσα. Η Αν Μουτόνι είναι συντονίστρια του προγράμματος ανάπτυξης των φτωχογειτονιών Μουκούρου: «Χρησιμοποιούσαμε και πριν την σκυρόστρωση, αλλά οι περισσότεροι εκπαιδευόμενοι παραπονούνταν ότι κατέστρεφε τα παπούτσια τους. Οι πλάκες τζιτζένγκε ήταν πολύ καλύτερες. Είναι σαν να περπατάς σε καουτσούκ, γιατί έχουν λίγο πλαστικό στη σύνθεσή τους. Είναι φιλικές προς το περιβάλλον. Είναι επίσης όμορφες, γιατί έχουν διαφορετικά χρώματα. Μπορούν να καθαριστούν εύκολα, όταν τις σκουπίζουν οι οδοκαθαριστές. Πραγματικά άλλαξαν εντελώς τον οργανισμό μας». Η εταιρία μπορεί να παράγει 1500 πλάκες την ημέρα. Τις πωλούν 8-10 ευρώ το τετραγωνικό μέτρο. Έτσι κατάφερε να γίνει επικερδής και ταυτόχρονα να είναι φιλική προς το περιβάλλον. Γενετική μηχανική: Ο κλάδος του 1 τρισεκατομμυρίου δολαρίων με τις απίθανες προοπτικές Η γενετική μηχανική και η γονιδιωματική θα είναι ο επόμενος κλάδος με τζίρο πολλά τρισεκατομμύρια δολάρια, καθώς ο τομέας της υγείας και τα εμβόλια για την Covid-19, χρησιμοποιούν αυτή την τεχνολογία. Η Τζέιν Γουίδερσπουν από το euronews συντόνισε μια συζήτηση κορυφαίων ειδικών στην Έκθεση Τεχνολογίας της Πληροφορίας στον Κόλπο, στο Ντουμπάι. Τζέιν Γουίδερσπουν, Euronews: Είναι η ερώτηση του ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων. Πού θα γίνει η επόμενη μεγάλη επιστημονική καινοτομία; Ζέεβ Ρότσταϊν, Καθηγητής-Γενικός Διευθυντής του Ιατρικού Οργανισμού Χαντασάχ: Στη γονιδιωματική. Όλη η παραγωγή εμβολίων κατά της Covid-19, στηρίζεται στην γονιδιωματική τεχνική CRISPR και στην πραγματική κατανόηση του αγγελιοφόρου RNA. Σ’ αυτό στηρίζουν η Pfizer και η Moderna το εμβόλιό τους. Δρ. Μανάλ Ταριάμ, Διευθύνουσα Σύμβουλος στον Πρωτοβάθμιο Τομέα Υγείας στην Υπηρεσία Υγείας του Ντουμπάι: Τη θεωρούμε ως το μέλλον της αντιμετώπισης πολλών ασθενειών. Όχι μόνο της πανδημίας αλλά και χρόνιων νοσημάτων. Το να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τον γονιδιωματικό χάρτη του πώς μια κοινότητα ή ένας πληθυσμός πρόκειται να αντιδράσουν σε οποιοδήποτε ιό ή βακτήριο, είναι ορόσημο για την πρόγνωση του αποτελέσματος οποιασδήποτε ασθένειας ή πανδημίας. Τι κάνει λοιπόν η γονιδιωματική; Δεν θα μας προσφέρει μόνο τη βάση δεδομένων πάνω στην οποία μπορούμε να στηρίξουμε οποιοδήποτε σχέδιο διαχείρισης, αλλά θα μας δείξει και τον γρηγορότερο δρόμο προς την εξατομικευμένη ιατρική. Και τότε δεν θα έχουμε την ανάγκη να θεραπεύσουμε τη νόσο. Θα θεραπεύουμε τον ασθενή που έχει προσβληθεί από αυτήν. Τζέιν Γουίδερσπουν, Euronews: Τι απαιτείται για να φτιάξουμε ένα οικοσύστημα που μπορεί να στηρίζει τις καινοτομίες στον τομέα υγείας; Ασάφ Μπαρνέα, Διευθύνων Σύμβουλος Sanara Ventures: Ενόψει της επόμενης πανδημίας, πρέπει να είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι. Θα υπάρξουν τρόποι υιοθέτησης των καινοτομιών, με τη χρήση της ψηφιακής υγείας και της τεχνητής νοημοσύνης. Υπάρχει μια τεράστια προσπάθεια που βλέπουμε να εξελίσσεται τώρα να προχωρήσουμε στην ιατρική που βασίζεται στις επιδόσεις και στα αποτελέσματα σε αντίθεση με την αμοιβή ανά υπηρεσία. Όλες αυτές οι αλλαγές θα δημιουργήσουν τελικά ένα οικοσύστημα, που θα υποχρεώσει να υπάρξουν ρυθμίσεις, να υιοθετηθεί η νέα τεχνολογία και η ιατρική που βασίζεται στα αποτελέσματα. Αυτό θα ενισχύσει γιατρούς και νοσοκομεία όχι μόνο να υιοθετήσουν τις νέες τεχνολογίες, αλλά κι εμάς ως αγορά, ως επενδυτές και να υπάρξουν νέα επιχειρηματικά μοντέλα. Η σημερινή κρίση είναι μια ευκαιρία για να αγκαλιάσουμε την ιατρική καινοτομία. Προσωπικές εμπειρίες αγορών στο Λονδίνο Με το 1/3 των χριστουγεννιάτικων αγορών στη Βρετανία να γίνονται από το διαδίκτυο, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, τα καταστήματα πρέπει να προσαρμόσουν τα επιχειρηματικά τους μοντέλα για να ανταποκριθούν στην πανδημία. Για όσους αγοράζουν από κοντά, υπάρχει αυτό που αποκαλούν προσωπικές εμπειρίες αγορών. Σύμφωνα με το Κέντρο Έρευνας Λιανικής Αγοράς, το 33% των συνολικών λιανικών πωλήσεων στην Βρετανία θα γίνουν διαδικτυακά στις γιορτές. Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και το πιο παλιό εμπορικό πολυκατάστημα της Αγγλίας, το πολυτελές Burlington Arcade του Λονδίνου έχει ενισχύσει τις ψηφιακές του υπηρεσίες, όπως μας εξηγεί ο Μαρκ Λορντ: «Όλοι οι πωλητές μας έχουν προσαρμοστεί στην πρωτόγνωρη κατάσταση που ζούμε. Προσφέρουμε λοιπόν υπηρεσίες click-and-collect από το διαδίκτυο, όπου βλέπετε τα προϊόντα που είναι διαθέσιμα στο κατάστημα. Ανταποκριθήκαμε πολύ σ’ αυτό τον νέο ψηφιακό περιβάλλον λιανικών πωλήσεων. Με την υπηρεσία click-and-collect, σας παραδίδουμε τα πράγματα στο ξενοδοχείο σας, στο σπίτι σας στο Λονδίνο, ή στη χώρα που βρίσκεστε. Παρόλο που έχουμε ηλικία 201 ετών, προσαρμοστήκαμε στην σύγχρονη κατάσταση». Η Τζόρτζια Μπέντατ είναι κάτοικος Λονδίνου: «Θα κάνω περισσότερα ψώνια από το διαδίκτυο, γιατί η χρονιά φέτος είναι πρωτόγνωρη. Είναι δύσκολο να γνωρίζουμε αν τα μαγαζιά θα είναι ανοικτά. Είναι πιο εύκολο λοιπόν και διασφαλισμένο να ψωνίσεις διαδικτυακά. Ο Ντέιβιντ Σίλβερ είναι διευθυντής της εταιρίας Vintage Watch: «Για lockdown, είναι απίστευτη η άνοδος των διαδικτυακών αγορών. Είχαμε πάντα μια ιστοσελίδα από την αρχή της εταιρίας μας για να είμαι ειλικρινής. Οπότε ήμασταν μπροστά, είχαμε όλη τη συλλογή μας φωτογραφημένη. Δεν χρειαζόταν να κάνουμε επιπλέον δουλειά. Η ζήτηση είναι μεγάλη. Στέλνουμε είδη μας σε όλο τον κόσμο και είμαστε τυχεροί που είμαστε σ’ αυτή τη θέση». Όταν όμως αρθεί το lockdown στο Λονδίνο, ένας μικρός αριθμός αγοραστών μπορούν να κάνουν κράτηση για μια προσωπική εμπειρία αγορών: «__Ο κόσμος έχει ανάγκη να χαρεί. Παρόλο που έχουμε την δυνατότητα του click-and-collect και μπορούμε να παραδώσουμε τα πάντα στην πόρτα σας, οι άνθρωποι θέλουν να έχουν προσωπική εμπειρία, κάτι που να τους μείνει αξέχαστο. Να υπάρχει κάτι πιο εξειδικευμένο για σας προσωπικά. Αυτό σκοπεύουμε να κάνουμε στο Burlington Arcade. Θέλουμε να σας προσφέρουμε μια αξέχαστη εμπειρία από τη στιγμή που μπαίνετε στο κατάστημα και βρίσκετε εμένα ή κάποιον από τους συναδέλφους μου. Να εξαφανιστούν όλες οι έγνοιες του 2020 και να απολαύσετε πιο κανονικά Χριστούγεννα» τονίζει ο Μαρκ Λορντ, από το Burlington Arcade.

«Φόρο» 800 ευρώ για κάθε τόνο πλαστικών που δεν ανακυκλώνεται θα πρέπει να καταβάλλουν από φέτος όλες οι χώρες της Ε.Ε. Αυτό συνεπάγεται ότι η καθυστέρηση της Ελλάδας να προχωρήσει σε αύξηση των ποσοστών ανακύκλωσης θα «μεταφραστεί» σε περίπου 60 εκατ. ευρώ/έτος για τα επόμενα χρόνια. Την πρόβλεψη είχε προαναγγείλει μέσω της «Κ» προ δεκαπενθημέρου ο επίτροπος Περιβάλλοντος. Η σχετική ρύθμιση περιλαμβάνεται σε σχέδιο νόμου του υπουργείου Οικονομικών, που κατατέθηκε προχθές στη Βουλή. Οπως αναφέρει, θεσπίζεται ένας νέος πόρος για τη χρηματοδότηση του προϋπολογισμού της Ε.Ε., ο οποίος ορίζεται σε 0,80 ευρώ/κιλό πλαστικών που η κάθε χώρα δεν ανακυκλώνει. Συντελεστής Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία του Ελληνικού Οργανισμού Ανακύκλωσης, το 2018 παρήχθησαν/εισήχθησαν στη χώρα μας περίπου 202.000 τόνοι πλαστικών εκ των οποίων ανακυκλώθηκαν περίπου 80.000 τόνοι. Επομένως, το ποσό που πρέπει να καταβληθεί θα ήταν περίπου 97,6 εκατ. ευρώ. Για τις χώρες όμως των οποίων το ΑΕΠ είναι μικρότερο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, το ποσό αυτό απομειώνεται βάσει ενός συντελεστή, που αντιστοιχεί στην Ελλάδα σε 33 εκατ. ευρώ. Συνεπώς, η χώρα μας θα κληθεί να καταβάλει φέτος 64,6 εκατ. ευρώ. Το ποσό αυτό θα καταβάλλεται από όλες τις χώρες για μία επταετία, με βάση τις επιδόσεις τους στην ανακύκλωση. Ομως τα τελευταία δύο χρόνια δεν θα ισχύει ο μειωτικός συντελεστής. Επομένως, αν η Ελλάδα δεν βελτιώσει τα επίπεδα ανακύκλωσης πλαστικών συσκευασιών, θα καταβάλλει σε βάθος επταετίας περί το μισό δισ. ευρώ (518,2 εκατ. ευρώ). Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η θέσπιση του πόρου αυτού «παρέχει κίνητρο για τη μείωση της κατανάλωσης πλαστικών μιας χρήσης, ενώ θα ενθαρρύνει την ανακύκλωση και θα τονώσει την τοπική οικονομία». Την απόφαση αυτή είχε προαναγγείλει στη χώρα μας μέσω συνέντευξης στην «Κ» (βλ. 23.2.21 «Φόρος σε όσους υστερούν στην ανακύκλωση πλαστικού») ο επίτροπος Περιβάλλοντος Βιργκίνιους Σινκέβιτσους. «Ευκαιρία» «Το νέο ευρωπαϊκό περιβαλλοντικό τέλος είναι σημαντικό να αποτελέσει ευκαιρία για τη χώρα μας, ένα κίνητρο για να επιτύχουμε καλύτερες επιδόσεις στην ανακύκλωση σταδιακά τα επόμενα έτη. Αυτό θα βοηθήσει πολλαπλά: αφενός στη δραστική μείωση του ποσού που θα καταβάλει η χώρα στην Ε.Ε. Και αφετέρου, τόσο στη μείωση της περιβαλλοντικής και οικονομικής επιβάρυνσης που επιφέρουν οι πλαστικές συσκευασίες που οδηγούνται σε ταφή, όσο και στην αύξηση των διαθέσιμων ποσοτήτων της ποιοτικής πρώτης ύλης (από πλαστικά συσκευασιών) με την οποία θα παραχθούν νέα προϊόντα με οικονομικά βιώσιμο τρόπο», αναφέρει ο Γιώργος Ηλιόπουλος, αντιπρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Διαχείρισης Στερεών Αποβλήτων (ΕΕΔΣΑ). «Για να γίνει αυτό απαιτείται η εφαρμογή νέων μέτρων (κίνητρα, αντικίνητρα, οργανωτικά, ενημέρωσης), όπως τα νέα συστήματα επιστροφής για τις πλαστικές φιάλες, η νέα πολιτική διαμόρφωσης των εισφορών των παραγωγών πλαστικών συσκευασιών με βάση την ανακυκλωσιμότητα ή το ποσοστό ανακυκλωμένης πρώτης ύλης που χρησιμοποιήθηκε για την παραγωγή τους, οι νέες σημάνσεις των προϊόντων για την ενημέρωση των καταναλωτών κ.λπ.».

Μόλις πέντε χώρες φαίνεται πως ευθύνονται για το 60% των 8 εκατομμυρίων τόνων πλαστικών που απορρίπτονται στους ωκεανούς του πλανήτη κάθε χρόνο. Οι χώρες αυτές είναι η Κίνα, η Ινδονησία, οι Φιλιππίνες, η Ταϊλάνδη και το Βιετνάμ. Νέα έρευνα που έγινε έδειξε ότι το κοινό αυτών των χωρών είναι ότι βιώνουν ταχεία οικονομική ανάπτυξη, μειωμένη φτώχεια και βελτίωση της ποιότητας ζωής. Ωστόσο, οι εξελίξεις αυτές αυξάνουν ταυτόχρονα την κατανάλωση των πλαστικών και τα συγκεκριμένα ασιατικά κράτη δεν διαθέτουν ακόμα κατάλληλη υποδομή διαχείρισης αποβλήτων για να αντιμετωπίσουν αυτή την κατάσταση. Η κατανάλωση πλαστικών στην Ασία θα αυξηθεί κατά 80 τοις εκατό, ξεπερνώντας τους 200 εκατομμύρια τόνους. Αν δε ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα για τη διαχείριση αυτών των αποβλήτων, σε δέκα μόλις χρόνια ο ωκεανός μπορεί να περιέχει ένα τόνο πλαστικών για κάθε τρεις τόνους ψαριών, αναφέρει η μελέτη του οργανισμού Ocean Conservancy. Όπως λέει η έκθεση, με στοχευμένη προσπάθεια η ροή των πλαστικών αποβλήτων μπορεί να μειωθεί κατά περίπου 45 τοις εκατό μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια. Ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε χώρας, οι ερευνητές προτείνουν τις πέντε καλύτερες προσεγγίσεις όπως την μετατροπή αποβλήτων σε καύσιμα (αεριοποίηση) και τη βελτιστοποίηση των υπηρεσιών αποκομιδής. «Η συντονισμένη δράση, με τη μορφή ετήσιων δαπανών ύψους πέντε δισεκατομμυρίων δολαρίων για τη διαχείριση των αποβλήτων, θα μπορούσε να δημιουργήσει μια δυναμική αγορά δευτερογενών πόρων, να προσελκύσει επενδύσεις στα συστήματα συσκευασίας και ανάκτησης, και φυσικά να αφήσει τους ωκεανούς να ευδοκιμήσουν», αναφέρει η έκθεση. Μάλιστα εάν οι παρεμβάσεις αυτές επεκταθούν και σε άλλες χώρες θα υπάρξουν ακόμη καλύτερα αποτελέσματα στο παγκόσμιο αυτό πρόβλημα. Πηγή: http://www.ellinikigeorgia.gr/poies-xores-eythinontai-gia-plastika-apovlita-okeanous/

H δημόσια συζήτηση για τον περιορισμό της πλαστικής σακούλας στη Γερμανία συνεχίζεται. Περιβαλλοντικές οργανώσεις ασκούν πίεση, ενώ πλέον και οι ειδικοί δείχνουν ότι υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Η πλήρης κατάργηση της πλαστικής σακούλας είναι ένα μη ρεαλιστικό σενάριο. Τουλάχιστον προς το παρόν. Ωστόσο πολλοί ειδικοί στη Γερμανία θέτουν εδώ και καιρό επί τάπητος εναλλακτικές επιλογές. Ήδη πάνω από 20 μεγάλες γερμανικές εμπορικές αλυσίδες έχουν αντικαταστήσει την πλαστική σακούλα με άλλα υλικά, φιλικά προς το περιβάλλον. Σύμφωνα με τη γερμανική ΜΚΟ Nabu η χρήση της πλαστικής σακούλας θα μπορούσε να μειωθεί ακόμη πιο δραστικά τα επόμενα χρόνια. Σε αυτό συνηγορεί και η νέα έρευνα του Ινστιτούτου για το Κλίμα, το Περιβάλλον και την Ενέργεια με έδρα το Βούπερταλ, η οποία εκτιμά ότι μια μείωση της τάξεως του 80% στη χρήση πλαστικής σακούλας μέχρι το 2030 είναι εφικτή. Σε αυτό θα μπορούσε να συμβάλει και η επιβολή πρόσθετων φόρων προς τους καταναλωτές, τους λιανεμπόρους αλλά και τη βιομηχανία. Μια νέα καταναλωτική «πράσινη» συνείδηση Για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός θα πρέπει σταδιακά να βελτιωθεί η παραγωγική διαδικασία νέων ανακυκλώσιμων υλικών, ενώ μια άλλη ενδιαφέρουσα πρόταση είναι η πώληση προϊόντων τα οποία δεν χρειάζονται ειδική πλαστική συσκευασία. Μια άλλη ιδέα θα ήταν η ενίσχυση της λεγόμενης «ανταλλακτικής οικονομίας» και η καλλιέργεια μιας εναλλακτικής καταναλωτικής συνείδησης που προωθεί την κυκλοφορία και αξιοποίηση αγαθών που μπορούν να επαναχρησιμοποιηθούν. Αυτές είναι μερικές από τις ιδέες που συμπεριλαμβάνονται στην έκθεση «Πώς να κάνετε οικονομία στη χρήση πλαστικού στη βιομηχανία, το εμπόριο και τα νοικοκυριά». «Η Γερμανία δεν θα καταφέρει να απελευθερωθεί απόλυτα από τη χρήση πλαστικών μέσα στα επόμενα 15 χρόνια. Αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν μπορούμε να μειώσουμε δραστικά τη χρήση τους» αναφέρει ο Mπέντζαμιν Μπόνγκαρντ, υπεύθυνος πολιτικής διαχείρισης πόρων του Nabu. Σύμφωνα με στοιχεία του γερμανικού ομίλου Werner & Mertz περίπου 1,5 εκατομμύρια τόνοι πλαστικών συσκευασιών καταλήγουν στον «κίτρινο» κάδο ανακύκλωσης αλλά και στα αντίστοιχα αποθετήρια πλαστικών συσκευασιών των σουπερμάρκετ. Περίπου το 10% των πλαστικών συσκευασιών αποτελείται από τερεφθαλικό πολυαιθυλένιο (PET), μια ανθεκτική ουσία η οποία είναι ανακυκλώσιμη. Το υλικό αυτό θα μπορούσε για παράδειγμα, σύμφωνα με τον Τίμοθι Γλαντς από την Werner & Mertz, να αξιοποιηθεί περισσότερο από τη χημική βιομηχανία για την παραγωγή συσκευασιών οι οποίες θα μπορούν να ανακυκλώνονται σε μεγαλύτερο ποσοστό, διευκολύνοντας έτσι την δυνατότητα επαναχρησιμοποίησής τους στο μέλλον. Δήμητρα Κυρανούδη (epd) Πηγή: http://www.dw.de/%CE%B5%CF%86%CE%B9%CE%BA%CF%84%CE%AE-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1-%CE%B4%CE%AF%CF%87%CF%89%CF%82-%CF%80%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC/a-18389399

Καθώς η ποσότητα των βλαβερών πλαστικών απορριμμάτων στους ωκεανούς και τις θάλασσες αυξάνεται όλο και περισσότερο, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προτείνει νέους κανόνες για ολόκληρη την ΕΕ, οι οποίοι βάζουν στο στόχαστρο τα 10 πλαστικά προϊόντα μιας χρήσης που συναντάμε περισσότερο στις παραλίες και τις θάλασσες της Ευρώπης, καθώς και τα απολεσθέντα και εγκαταλελειμμένα αλιευτικά εργαλεία. Μεταξύ αυτών είναι τα μαχαιροπίρουνα, τα καλαμάκια, τα πιάτα, οι μπατονέτες αλλά και μερικώς τα ποτήρια και μπουκάλια μιας χρήσης. Όλα μαζί αυτά τα προϊόντα αποτελούν το 70% του συνόλου των θαλάσσιων απορριμμάτων. Οι νέοι κανόνες είναι αναλογικοί και σχεδιασμένοι για κάθε περίπτωση χωριστά, ώστε να επιτυγχάνονται τα βέλτιστα αποτελέσματα. Αυτό σημαίνει ότι διαφορετικά μέτρα θα εφαρμόζονται για διαφορετικά προϊόντα. Όταν υπάρχουν εναλλακτικά προϊόντα άμεσα διαθέσιμα και οικονομικά προσιτά, τα πλαστικά προϊόντα μιας χρήσης θα απαγορεύονται από την αγορά.Όσον αφορά τα προϊόντα για τα οποία δεν υπάρχουν σαφείς εναλλακτικές επιλογές, δίνεται έμφαση στον περιορισμό της χρήσης τους μέσω μείωσης της κατανάλωσης σε εθνικό επίπεδο, απαιτήσεων σχεδιασμού και επισήμανσης, καθώς και υποχρεώσεων των κατασκευαστών τους για διαχείριση των αποβλήτων/καθαρισμό. Χάρη στους νέους κανόνες, η Ευρώπη θα πρωτοστατεί σε ένα ζήτημα παγκοσμίων διαστάσεων. Ο πρώτος αντιπρόεδρος της Επιτροπής και επίτροπος Βιώσιμης Ανάπτυξης Φρανς Τίμερμανς δήλωσε τα εξής:«Η παρούσα Επιτροπή υποσχέθηκε να είναι μεγάλη στα μεγάλα ζητήματα και να αφήνει τα υπόλοιπα στα κράτη μέλη. Τα πλαστικά απόβλητα είναι αναμφισβήτητα ένα σημαντικό πρόβλημα και οι Ευρωπαίοι οφείλουν να συνεργαστούν για να το αντιμετωπίσουν, επειδή τα απόβλητα αυτά καταλήγουν στον αέρα που αναπνέουμε, στο έδαφός μας, στις θάλασσές μας, και στα τρόφιμά μας. Χάρη στις σημερινές προτάσεις, τα πλαστικά μιας χρήσης θα μειωθούν στα ράφια των σουπερμάρκετ μέσω μιας σειράς μέτρων. Θα απαγορεύσουμε ορισμένα από αυτά τα είδη και θα τα αντικαταστήσουμε με άλλα καθαρότερα, ώστε οι καταναλωτές να εξακολουθήσουν να χρησιμοποιούν τα αγαπημένα τους προϊόντα». Ο αντιπρόεδρος της Επιτροπής και επίτροπος αρμόδιος για την Απασχόληση, την Ανάπτυξη, τις Επενδύσεις και την Ανταγωνιστικότητα Γίρκι Κάταϊνεν,πρόσθεσε: «Τα πλαστικά αντικείμενα μπορεί να είναι καταπληκτικά, αλλά πρέπει να τα χρησιμοποιούμε πιο υπεύθυνα. Τα πλαστικά μιας χρήσης δεν είναι έξυπνη οικονομική ή περιβαλλοντική επιλογή, και οι σημερινές προτάσεις θα βοηθήσουν τις επιχειρήσεις και τους καταναλωτές να στραφούν προς βιώσιμα εναλλακτικά προϊόντα. Πρόκειται για μια ευκαιρία για την Ευρώπη να πρωτοστατήσει δημιουργώντας προϊόντα που θα ζητά ο κόσμος για τις επόμενες δεκαετίες, και αποκομίζοντας μεγαλύτερη οικονομική αξία από τους πολύτιμους και περιορισμένους πόρους μας. Με τον στόχο της συλλογής πλαστικών φιαλών που θέτουμε, θα εξασφαλίσουμε τις αναγκαίες ποσότητες πλαστικού για μια ακμάζουσα βιομηχανία ανακύκλωσης πλαστικών». Σε ολόκληρο τον κόσμο, τα πλαστικά υλικά αποτελούν το 85% των θαλάσσιων απορριμμάτων και συχνά καταλήγουν στο πιάτο μας αλλά και στους πνεύμονές μας, ενώ είναι ακόμη άγνωστες οι επιπτώσεις στην υγεία μας από τα μικροπλαστικά που περιέχονται στον αέρα, στο νερό και στα τρόφιμα. Η αντιμετώπιση του προβλήματος των πλαστικών είναι επιτακτική ανάγκη, μπορεί μάλιστα να προσφέρει νέες ευκαιρίες για καινοτομία, ανταγωνιστικότητα και δημιουργία θέσεων εργασίας. Οι επιχειρήσεις θα αποκτήσουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα: η εφαρμογή ενιαίου συνόλου κανόνων σε ολόκληρη την αγορά της ΕΕ θα λειτουργήσει ως εφαλτήριο για τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις που θα μπορέσουν να αναπτύξουν οικονομίες κλίμακας και να είναι πιο ανταγωνιστικές στην παγκόσμια αγορά όπου η ζήτηση για βιώσιμα προϊόντα έχει εκτιναχθεί στα ύψη. Μέσω της καθιέρωσης συστημάτων επαναχρησιμοποίησης (π.χ. συστημάτων εγγύησης και επιστροφής) οι επιχειρήσεις θα εξασφαλίσουν σταθερό εφοδιασμό σε υψηλής ποιότητας υλικά. Σε άλλες περιπτώσεις, το κίνητρο για την αναζήτηση εναλλακτικών, πιο βιώσιμων λύσεων, μπορεί να δώσει στις επιχειρήσεις το τεχνολογικό προβάδισμα έναντι των παγκόσμιων ανταγωνιστών τους. Διαφορετικά μέτρα για διαφορετικά προϊόντα Μετά τη θέσπιση ρυθμίσεων για τη χρήση της πλαστικής σακούλας το 2015, το 72% των Ευρωπαίων δηλώνει ότι έχει μειώσει τη χρήση της (Ευρωβαρόμετρο). Η ΕΕ στρέφει σήμερα την προσοχή της στα 10 πλαστικά προϊόντα μιας χρήσης και στα αλιευτικά εργαλεία, που αποτελούν μαζί το 70% των θαλάσσιων απορριμμάτων στην Ευρώπη. Οι νέοι κανόνες θα επιφέρουν: Απαγόρευση ορισμένων πλαστικών προϊόντων: Όταν υπάρχουν εναλλακτικά προϊόντα άμεσα διαθέσιμα και οικονομικά προσιτά, τα πλαστικά προϊόντα μιας χρήσης θα απαγορεύονται από την αγορά. Η απαγόρευση θα ισχύσει για μπατονέτες, μαχαιροπήρουνα, πιάτα, καλαμάκια και αναδευτήρες και καλαμάκια στήριξης μπαλονιών από πλαστικό, τα οποία θα πρέπει να κατασκευάζονται αποκλειστικά από πιο βιώσιμα υλικά. Πλαστικά δοχεία αναψυκτικών μιας χρήσης θα επιτρέπονται στη αγορά μόνο εφόσον το πώμα ή το καπάκι τους δεν αποσπάται. Στόχοι μείωσης της κατανάλωσης: Τα κράτη μέλη θα πρέπει να περιορίσουν τη χρήση πλαστικών δοχείων τροφίμων και ποτηριών,καθορίζοντας εθνικούς στόχους μείωσης, προσφέροντας εναλλακτικά προϊόντα στα σημεία πώλησης, ή διασφαλίζοντας ότι τα πλαστικά προϊόντα μιας χρήσης θα επιβαρύνονται από κάποιο τέλος. Υποχρεώσεις των κατασκευαστών: Οι κατασκευαστές θα συμμετέχουν στο κόστος της διαχείρισης αποβλήτων και του καθαρισμού, καθώς και των μέτρων ευαισθητοποίησης για δοχεία, συσκευασίες και περιτυλίγματα τροφίμων (π.χ. τσιπς και ζαχαρωτά), δοχεία και κύπελλα για ποτά, προϊόντα καπνού με φίλτρο (π.χ. αποτσίγαρα), υγρά μαντηλάκια, μπαλόνια και λεπτές πλαστικές σακούλες. Θα δοθούν επίσης κίνητρα για την ανάπτυξη λιγότερο ρυπογόνων εναλλακτικών λύσεων για τα προϊόντα αυτά· Στόχοι συλλογής: Τα κράτη μέλη θα υποχρεούνται να συλλέγουν το 90% των πλαστικών δοχείων για ποτάαπό το 2025, π.χ. μέσω συστημάτων εγγύησης και επιστροφής. Απαιτήσεις επισήμανσης: Για ορισμένα προϊόντα θα απαιτείται σαφής και τυποποιημένη επισήμανση η οποία θα αναφέρει τον τρόπο διάθεσης των σχετικών αποβλήτων, τις αρνητικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις του προϊόντος, και την παρουσία πλαστικών υλών στο συγκεκριμένο προϊόν. Αυτό θα ισχύει για τις σερβιέτες, τα υγρά μαντηλάκια και τα μπαλόνια. Μέτρα ευαισθητοποίησης: Τα κράτη μέλη θα πρέπει να ενισχύσουν την ευαισθητοποίηση των καταναλωτών σχετικά με τις αρνητικές επιπτώσεις των απορριμμάτων από πλαστικά προϊόντα μιας χρήσης και αλιευτικά εργαλεία, καθώς και σχετικά με τα διαθέσιμα συστήματα επαναχρησιμοποίησης και τις επιλογές διαχείρισης αποβλήτων για όλα αυτά τα προϊόντα. Όσον αφορά τα αλιευτικά εργαλεία, τα οποία αποτελούν το 27% όλων των απορριμμάτων στις παραλίες, η Επιτροπή έχει ως στόχο να συμπληρώσει το υφιστάμενο πλαίσιο πολιτικής με προγράμματα ευθύνης των κατασκευαστών για πλαστικά αλιευτικά εργαλεία. Οι κατασκευαστές πλαστικών αλιευτικών εργαλείων θα υποχρεωθούν να καλύπτουν το κόστος της συλλογής των αποβλήτων από τις λιμενικές εγκαταστάσεις παραλαβής, καθώς και το κόστος μεταφοράς και επεξεργασίας τους. Θα καλύπτουν επίσης το κόστος των μέτρων ευαισθητοποίησης. Λεπτομερή στοιχεία σχετικά με τους νέους κανόνες για τα αλιευτικά εργαλεία είναι διαθέσιμα εδώ.

Τεράστιες ποσότητες μικροσκοπικών αόρατων σωματιδίων πλαστικού (microplastics) βρίσκονται στους ωκεανούς μας. Ιδιαίτερα ανησυχητικά είναι τα στοιχεία μιας νέας έκθεσης που δημοσιεύθηκε από τη Διεθνή Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης. Τα μικροσκοπικά αυτά αόρατα σωματίδια συμβάλουν πάνω από το 30% των 9,5 εκατομμυρίων τόνων πλαστικών που επιπλέουν στους ωκεανούς μας και είναι η μεγαλύτερη πηγή ρύπανσης από ότι εθεωρείτο μέχρι σήμερα, σύμφωνα με τη νέα έκθεση. Τα 2/3 προέρχονται από τα ελαστικά των αυτοκινήτων αλλά και από τις μικροΐνες των ρούχων κατά το πλύσιμο τους. «Οι καθημερινές δραστηριότητές μας, όπως το πλύσιμο των ρούχων, η οδήγηση συμβάλλουν σημαντικά στη ρύπανση των ωκεανών με δυνητικά καταστροφικές συνέπειες για την πλούσια βιοποικιλότητα αλλά και την ανθρώπινη υγεία», επεσήμανε ο Γενικός Διευθυντής της Διεθνούς Ένωσης για τη Διατήρηση της Φύσης Ίνγκερ Άντερσεν. Οι πλαστικές «μπουκιές» τρώγονται από τα θαλάσσια ζώα και αυτό έχει σοβαρές επιπτώσεις στο πεπτικό τους σύστημα αλλά και την αναπαραγωγή των ψαριών και άλλων ζώων. Περίπου το 90% των θαλάσσιων πουλιών έχουν ποσότητες πλαστικού στα στομάχια τους. Επίσης, σοβαρές ανησυχίες υπάρχουν για τις ποσότητες πλαστικού που περνά στην τροφική αλυσίδα και στους ανθρώπους. Πηγή: http://greenagenda.gr/microplastics-%CE%B7-%CE%BC%CE%B1%CE%B6%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B1%CF%8C%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%B9%CE%BB%CE%AE-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%89%CE%BA%CE%B5%CE%B1%CE%BD%CF%8E%CE%BDinfog/

Ένα από τα πιο απομονωμένα μέρη του κόσμου, στην καρδιά του Ειρηνικού Ωκεανού, έχει μετατραπεί στο μεγαλύτερο σκουπιδότοπο του πλανήτη. Η ατόλη Μίντγουεϊ είναι η πιο κραυγαλέα απόδειξη της ανεξέλεγκτης μόλυνσης των θαλασσών, που καταδικάζει σε θάνατο χλωρίδα, πανίδα και τοπικά οικοσυστήματα. Σύμφωνα με τις πιο δυσοίωνες προβλέψεις των επιστημόνων, μέχρι το 2050, πιστεύεται πως θα υπάρχει περισσότερο πλαστικό στους ωκεανούς απ’ό,τι ψάρια! Πηγή: http://www.cnn.gr/ereynes/video/7478/mexri-to-2050-tha-yparxei-perissotero-plastiko-ap-o-ti-psaria-stoys-okeanoys

Τον «κώδωνα» του κινδύνου κρούει το Ινστιτούτο Θαλάσσιας Προστασίας «Αρχιπέλαγος», καθώς διαπιστώνει την υπερσυσσώρευση απορριμμάτων και κυρίως πλαστικών στις ελληνικές θάλασσες και τελικά στην τροφική αλυσίδα. Όπως αναφέρει το «Αρχιπέλαγος» με τις πρώτες βροχές του φθινοπώρου και τη λήξη της τουριστικής περιόδου, χιλιάδες τόνοι πλαστικών και άλλων απορριμμάτων που συσσωρεύτηκαν στις άκρες των δρόμων σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια ξεκινούν το καταστροφικό τους ταξίδι χωρίς… επιστροφή για τις ελληνικές θάλασσες. —Ευθύνες σε πολίτες – Τοπική Αυτοδιοίκηση Η οργάνωση επιρρίπτει ευθύνες στην Τοπική Αυτοδιοίκηση καθώς όπως τονίζει όπως τονίζει για μήνες δεν υπήρξε η στοιχειώδης κινητοποίηση ώστε να καθαριστούν τα σκουπίδια, με αποτέλεσμα πολλές περιοχές της χώρας να έχουν μετατραπεί σε έναν ατελείωτο σκουπιδότοπο». Ωστόσο ευθύνες επιρρίπτει και στην πλειονότητα των Ελλήνων οι οποίο όπως λέει φαίνεται να έχουν συνηθίσει την παρουσία των απορριμμάτων σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας. Σύμφωνα με το «Αρχιπέλαγος»ελάχιστοι έχουν συνειδητοποιήσει πως το πλέον επικίνδυνο υλικό για το περιβάλλον είναι το πλαστικό. Το Ινστιτούτο Θαλάσσιας Προστασίας προσθέτει, ότι τα προσωρινά μέτρα του καθαρισμού των παραλιών λίγο πριν από το καλοκαίρι δεν επαρκούν, καθώς η αυξημένη τουριστική κίνηση οδηγεί σε νέα συσσώρευση σκουπιδιών. Ο σκουπιδότοπος αυτός, συνεχίζει, μεταφέρεται με τις πρώτες βροχές στο θαλάσσιο οικοσύστημα, καθώς τα ορμητικά νερά παρασύρουν τα απορρίμματα στη θάλασσα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα παραμένουν τα πλαστικά, τα οποία διασπώνται και οι ίνες τους καταλήγουν στο πιάτο μας. —Κίνδυνος οι πλαστικές σακούλες Για παράδειγμα, αναφέρει κάποιους κοινούς τύπους πλαστικού (όπως η σακούλα ή το μπουκάλι νερού) οι οποίο όταν απορριφθούν στο περιβάλλον, με την επίδραση της υπεριώδους ακτινοβολίας, του αλατιού και του κυματισμού, σε διάστημα λίγων μόνο μηνών, διασπώνται σε μικρά κομμάτια και έπειτα καταλήγουν σε μικροσκοπικές ίνες. Ταυτόχρονα, αναφέρει ένα από τα πιο επικίνδυνα προϊόντα πλαστικού που χρησιμοποιείται ευρέως τα τελευταία χρόνια είναι οι λεγόμενες «βιοδιασπώμενες» σακούλες», όπως αυθαίρετα χαρακτηρίζονται. «Η ευρεία χρήση τους αποτελεί σκάνδαλο, καθώς το υλικό τους όχι μόνο δεν βιοδιασπάται και δεν ανακυκλώνεται, αλλά μέσω της προσθήκης χημικού καταλύτη στο υλικό, διασπάται πολύ πιο γρήγορα σε μικρά κομμάτια και έπειτα σε μικροσκοπικά σωματίδια, τα οποία τελικά εισέρχονται στην τροφική αλυσίδα σε μικρότερο χρονικό διάστημα» τονίζει η οργάνωση. Υπογραμμίζεται δε πως οι συνέπειες αυτής της σύγχρονης μορφής ρύπανσης είναι ιδιαίτερα καταστροφικές τόσο για τα φυσικά οικοσυστήματα της χώρας μας και τα προστατευόμενα είδη που ζουν σε αυτά όσο και για τον άνθρωπο. Οι επιστήμονες του Ινστιτούτου Θαλάσσιας Προστασίας, Αρχιπέλαγος, από το 2009, πραγματοποιούν μακροχρόνια και ενδελεχή έρευνα σε όλη την ελληνική επικράτεια για τη διασπορά μικροπλαστικών, μελετώντας την περιεκτικότητά τους σε παράκτια ιζήματα, ψάρια, ασπόνδυλα, επιφανειακά νερά κ.α. Παράλληλα, ερευνώνται οι πραγματικοί χρόνοι διάσπασης διαφόρων τύπων πλαστικού σε πραγματικές συνθήκες οικοσυστημάτων, δηλ. σε παράκτια νερά, ποταμούς καθώς και σε πλήρη έκθεση στον ήλιο, σε ακτές. —Τα πλαστικά στο πιάτο μας Δυστυχώς, όπως αναφέρει το «Αρχιπέλαγος» σε πολλές ακατοίκητες περιοχές του Αιγαίου καταγράφτηκαν συγκεντρώσεις μικροπλαστικών αντίστοιχες με αυτές ακτών της Αττικής, ενώ ένα ακόμη ανησυχητικό στοιχείο είναι πως όλοι οι οργανισμοί, μεταξύ των οποίων και τα ψάρια, που ελέγχονται, περιέχουν στο στομάχι τους μικροσκοπικές ίνες πλαστικού, άλλοι σε μικρότερη και άλλοι σε μεγαλύτερη ποσότητα. «Αυτό, ωστόσο, δεν πρέπει να μας αποτρέπει από την κατανάλωση ψαριών, δεδομένου ότι παραμένει μία από τις πλέον πολύτιμες και θρεπτικές τροφές για τον άνθρωπο, (ενώ συνήθως το στομάχι όπου περιέχονται οι ίνες πλαστικού δεν καταναλώνεται)» σημειώνει το «Αρχιπέλαγος» και καταλήγει πως ο περιορισμός χρήσης του πλαστικού και η ενίσχυση του μέτρου της ανακύκλωσης είναι οι μόνες λύσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος.