Αγγελος1976

On 29/12/2019 at 3:59 ΠΜ, COSTAS T said:

Κοίτα σύμπτωση. Σήμερα θα πάω σε ένα μνημόσυνο 20 ετών ενός εργολάβου δαπέδων που ήμουν στην δούλεψή του από το 1974 έως το 1990 περίπου.

Θα γράψω ότι αρνητικό μου κάνει εντύπωση από αυτά που διάβασα καθώς η στρώση δαπέδου δεν μπορεί να περιγραφεί επιγραμματικά. Αν μαζέψει κάποιος τα επιμέρους στάδια σε ένα κείμενο και κριτικάρουμε επί αυτού μπορεί να γίνει ένα συμπαγές κείμενο.   

Είχα προλάβει λοιπόν και τρίψιμο με την δύστροπη βενζινομηχανή σε κτίρια που για διάφορους λόγους δεν είχαν ηλεκτρικό. Ασφαλώς επικράτησαν οι ηλεκτρικές μηχανές αρχικά του ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ και στην συνέχεια το μοντέρνο, ελαφρύ και εύχρηστο μοντέλο του ΤΖΑΝΙΔΗ παραλλαγές του οποίου υπάρχουν έως σήμερα.

Αυτό το συναντούσα μόνο σε επιφάνειες ταρατσών. Πιστεύω πως εννοείς τα μαρμάρινα φιλέτα. Υπήρχε η επίγνωση για την συστολή - διαστολή ωστόσο καμία σχέση με την σημερινή γνώση καθώς εξαιρετικά σπάνια έβλεπα μηχανικό αλλά όταν αυτό συνέβαινε θυμάμαι πως όλοι καθόντουσαν σούζα. Στο εσωτερικό των κατοικιών όλες οι αλφαδιές οδηγούσαν τα νερά κυρίως στο σιφόνι του μπάνιου εκτός αν υπήρχε άλλη διέξοδος πάντοτε όμως σε συμφωνία με την ... νοικοκυρά.

Μου κάνει εντύπωση αυτό που γράφεις. Ασφαλώς η μηχανή δεν μπορούσε να πάρει τις άκρες. " Έβρισκε" ο προφυλακτήρας της στον τοίχο αφενός και αφετέρου ο δίσκος της με τις πέτρες έκαναν 2 εκ περίπου μικρότερο κύκλο. Και φυσικά δεν μπορούσες να "επιμένεις" πολύ διότι θα έκανες "στρογγύλια" τα οποία δεν έχεις και πολλές δυνατότητες να τα σβήσεις. Γι΄αυτό λοιπόν είχαμε τα σβουράκια. Τα γυαλόχαρτα για τα σβουράκια έχουν νούμερα κι΄αυτά ωστόσο για το πρώτο χέρι και αναλόγως του μεγέθους της ψηφίδας χρησιμοποιούσαμε την καμπάνα.  http://www.oikodomikamixanimata.gr/products/7/λειανση-γυαλισμα-μαρμαρου-γρανιτη Οι μεγαλύτεροι χρησιμοποιούσαν το σβουράκι. Όταν όμως είσαι 15-20 ετών νέος άμυαλος και η δύναμή σου αναμετριέται με τις 7500 χιλ στροφές της BOSCH χρησιμοποιείς τον κόφτη. Σπαταλάς περισσότερες καμπάνες ωστόσο σε μερικές ώρες έχεις τελειώσει ένα διαμέρισμα που τυπικά είναι εργασία 2 ημερών. Έτσι πληρωνόσουν άμεσα, έπαιρνες άδεια για την υπόλοιπη ημέρα καθώς και για την επομένη και προγραμμάτιζες την βραδινή βόλτα στην «Αυτοκίνηση» όπου σύχναζε και ο BAS. 😎

 

Ο Ροδόπουλος με ότι καταπιάνεται το ... τερματίζει. Σε τέτοιου είδους δουλειές είχα εργαστεί σε 2 εκκλησίες. Χρειαζόταν πολύ μεγάλη υπομονή που δεν διέθετα. Η μοναδική ωφέλειά μου ήταν όταν ανακάλυψα ένα μυστήριο μπουκάλι με κρασί. Ήμουν περίπου 10 ετών. Στις βίλες, την δεκαετία του '70 είχαν ανακαλύψει την μαρμαρίνη. Κυρίως όνυχα Κρήτης ωστόσο αργότερα επικράτησε για λίγο το μάρμαρο ώσπου ήρθαν τα πλακάκια περίπου στα μέσα του '80 και τα σάρωσαν όλα.

 

Γνωρίζω πως δεν πρέπει να κάνουμε quote ολόκληρη ανάρτηση ωστόσο έχω σοβαρές διαφωνίες. 

Ποτέ δεν είχα συναντήσει πλύσιμο των ψηφίδων. Θυμάμαι πως ορισμένα πετρώματα ήταν μαλακά. Δεν θυμάμαι το όνομα της προέλευσής τους αλλά θυμάμαι πως ήταν τα πράσινα. Μπορεί στο σακί να υπήρχαν υπολείματα και σκόνη από την θραύση τους κατά την μεταφορά από το λατομείο ωστόσο τα πετούσαμε κατά το στάδιο που αδειάζαμε το σακί στις ποδιές που δίναμε στον μάστορα για να σπείρει. Επίσης ποτέ δεν είχα συναντήσει κόψιμο των μεγάλων νούμερων ψηφίδων.

Η σωστή απάντηση για το πάχος είναι αυτή που δίνει ο Didonis. Η ψηφίδα είναι σαν το δόντι μας. Ένα μικρό δόντι χρειάζεται μικρότερο βύθισμα ενώ ένα μεγάλο δόντι χρειάζεται μεγαλύτερο βύθισμα για να σταθεροποιηθεί.

Το απαραίτητο βύθισμα λοιπόν σου το προσφέρει το υπόστρωμα το οποίο ήταν ανάλογο του μεγέθους της ψηφίδας που εν τέλει θα χρησιμοποιήσεις. Ο μάστορας γνώριζε εκ των προτέρων τι θα φτιάξει, υπολόγιζε το αναγκαίο υπόστρωμα για το βύθισμα που προανέφερα και τότε οριστικοποιούσε το υψόμετρο του γκρό-μπετού. Δεν έβρισκε ξαφνικά 9εκ στην λαϊκή αγορά!!! Τους υπολόγιζε και άφηνε χαμηλότερο το γκρό-μπετό ώστε να έχει περίσσευμα υψομέτρου για το αναγκαίο πάχος του υποστρώματος. Ασφαλώς αν θα χρησιμοποιούσε εν τέλει μικρή ψηφίδα τότε ήθελε μικρότερο υπόστρωμα και τότε σήκωνε πιο πολύ το γκρό-μπετό. Στο σωστό πάχος του υποστρώματος στηριζόταν η επιτυχία. Μικρότερο υπόστρωμα από το επιθυμητό θα είχε σαν αποτέλεσμα ένα δάπεδο που το λέμε "κούφιο" διότι η ψηφίδα δεν θα έχει το αναγκαίο βύθισμα. Μεγαλύτερο υπόστρωμα από το επιθυμητό θα γινόταν ο προσωπικός σου βάλτος.

Την λέξη "ημίβρεχτο" δεν την καταλαβαίνω. Απλώναμε 5 καρότσια γαρμπίλι στην σειρά σαν οροπέδιο χωρίς κορυφή και το βρέχαμε μέχρις ότου το νερό να ρέει από την βάση. Επάνω του απλώναμε άμμο (δεν θυμάμαι την αναλογία) και επάνω σε αυτή τα τσιμέντα. Φτυαρίζαμε από την βάση κατατρώγοντας το προηγούμενο βουνό δημιουργώντας δίπλα ένα νέο. Η υγρασία του γαρμπιλιού ήταν τόση όση χρειαζόταν να κολλήσει επάνω σε αυτό η άμμος και το τσιμέντο δημιουργώντας το επεξεργασμένο υπόστρωμα.  

 

Συνολικά καλή ανάρτηση. Με σκότωσες όμως με τις φάσες. Διαφωνώ οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως. Ξεχωρίζουμε το κομμάτι της αισθητικής που είναι υποκειμενικό. Οι περιμετρικές φάσες είχαν εγκαταληφθεί μέχρι τα τέλη του "60.

Δεν έγραψες κάτι για ψάθινη σκούπα. Την ξέχασες;

Σε ότι αναφέρεις έχεις απόλυτο δίκιο η μόνη διαφορά στο συνεργείο του πατέρα μου δεν χρησιμοποιούσαμε άμμο

Είμαι τεχνίτης μωσαϊκών που έμαθα από τον πατέρα μου στην ηλικία των 12 χρόνων μπήκα στον χώρο τους καλοκαιρινούς μήνες  όσο δεν είχαμε σχολείο τότε θυμάμαι είχε αναλάβει εργολαβία 29000 m2 γαρμπιλομωσαικα  στο εκθετήριο δημοπρατηριο Καστοριάς  το μωσαϊκό τότε ήταν η φθηνή λύση δαπεδοστρωσης και κλιματοστασιων  σήμερα εργάζομαι ως πλακας Μαρμαράς ότι ερωτήματα υπάρχουν είμαι διαθέσιμος  ενδεικτικά το μωσαϊκό πρέπει να είναι έως 4 εκατοστά ανάλογα την κοκκομετρία της μαρμαροψηφιδας  πάντα ρίχναμε γκρο μπετό  ώστε να αλφαδιασουμε τους χώρους αφού στέγνωνε η υποβαση της ψήφιδας ήταν καθαρό γαρμπιλι -τσιμεντο ημιστεγνο το οποίο  το πατούσαμε με τον μικρό κύλινδρο έπειτα κάναμε το σπάρσιμο των ψηφίδων και αφού το διαβρεχαμε ξεκίναγε το σερμπετιασμα τσιμέντο με νερό και χρώμα το πέρασμα του κυλίνδρου ασταμάτητο και αφού τελείωνε ο εμποτισμος με τσιμέντο κάναμε διάλειμμα για να ακολουθήσει και δεύτερο χέρι  σερμπέτι έως ότου πετύχουμε την τέλεια πλήρωση   το πρώτο μου μεγάλο έργο κατασκευής ήταν το 1995 στο αρχαιολογικο μουσείο  Αιανης 2500m2 αμέσως μετά το λύκειο  ο πατέρας μου είχε αναλάβει δύο σχολεία στην Καστοριά και έτσι ήταν η πρώτη μου δουλειά  εξολοκλήρου δική μου θα χαρώ να λύσω απορίες