germaria30

Διάβασα με πολύ ενδιαφέρον όσα γράφονται εδώ και θα ήθελα να καταθέσω τη δική μου εμπειρία. Σπούδασα στο ΑΠΘ, Πολιτικός Μηχανικός και αποφοίτησα μετά από 6 χρόνια. Από την παρέα μου ήμουν η πρώτη που τελείωσα, ενώ σήμερα, 7 χρόνια μετά 4 από τους δέκα στενούς μου φίλους δεν έχουν καταφέρει να πάρουν πτυχίο. Άλλοι τα έχουν παρατήσει και περιφέρονται άσκοπα, άλλοι προσπαθούν με φροντιστήρια να τελειώσουν και σε συζητήσεις μας με πληροφορούν ότι πλέον η πλειονότητα των φοιτητών πηγαίνουν από νωρίς φροντιστήριο. Δεν ξέρω τι γίνεται στην Αγγλία, αλλά αυτό το χάλι δεν νομίζω ότι υπάρχει αλλού. Κι αν κάποιος νομίζει ότι η παρέα μου ήταν τίποτα άχρηστοι τεμπέληδες, σας πληροφορώ ότι 2 από τους 4 που δεν κατάφεραν να τελειώσουν είναι πολύ έξυπνα και δραστήρια παιδιά. Απλά το σύστημα δεν ενδιαφέρεται, κανένας δε σου δίνει σημασία από τους διδάσκοντες όταν είσαι ένας από του 300 και βάλε φοιτητές του έτους σου, βάλε και τους πειρασμούς της φοιτητικής ζωής της Θεσσαλονίκης, λίγο θέλεις να κάνεις κοιλιά και να μην μπορείς να τα συμμαζέψεις μετά; Και τι να κάνουν τώρα αυτοί στα 30 τους; Υπάρχει καιρός για μια καινούρια αρχή; Εύχομαι σε όλους τους νέους να διαλέξουν αυτό που τους αρέσει πραγματικά και να το κυνηγήσουν είτε στην Ελλάδα, είτε στο εξωτερικό. Καλά πανεπιστήμια υπάρχουν παντού, μην ακούτε τι λένε οι κάθε κομπλεξικοί.