Ακριβως ολα αυτα τα προβληματα που αναφερεις ειναι η αιτια. Δεν ξερω κατα ποσο ασχολειστε στην σχολη με τις λεγομενες καμπυλες whoeler των υλικων, οποτε προκαταβολικα σορρυ για το μαθημα.
Προκειται για καμπυλες που δειχνουν ουσιαστικα την διαρκεια ζωης των υλικων που υποκεινται σε επαναλαμβανομενους κυκλους φορτισης με φορτια που ειναι ΚΑΤΩ απο το οριο διαρροης προφανως. Ακομα και οταν τα φορτια ειναι πολυ κατω απο το οριο διαρροης τους παρατηρειται μετα απο καποιους κυκλους φορτισης αστοχια του υλικου. Αυτη ειναι η λεγομενη κοπωση, οπως παρατηρειται πειραματικα. Η εξηγηση εχει να κανει με την προϋπαρξη μικρορωγμων σε ολα τα υλικα, οι οποιες με τις επαναλαμβανομενες φορτισεις διαδιδονται σταδιακα μεχρι να φτασουν ενα κρισιμο μηκος που δεν υποστηριζεται πλεον το φορτιο που παραλαμβανεται απο την κατασκευη και εχουμε ακαριαια θραυση (αστοχια). Η διαδοση αυτων των ρωγμων σε κοχλιες που φορτιζονται διατμητικα (δυναμικα παντα) ειναι πολυ ταχυτερη, απ'οτι ειναι σε εφελκυστικη φορτιση (η δια-τμηση τεινει να τμησει το υλικο οποτε και δημιουργει νεες μικρορωγμες και επιταχυνει την διαδοση των ηδη υπαρχοντων).
Αν θες την γνωμη μου ως μηχανολογο και λογω ειδικοτητας που αναγκαστικα εχουμε περισσοτερη επαφη με μεταλλικα υλικα, ιδιοτητες τους και συμπεριφορα τους, σε κατασκευες που υποκεινται σε επαναλαμβανομενες καταπονησεις λογω λειτουργικων συνθηκων που στην ουσια τις καθιστουν δυναμικες φορτισεις, θα πρεπει να αναθεωρηθει η υλοποιηση και ο υπολογισμος των κοχλιοσυνδεσεων που κανετε. Καθως επισης και στα τμηματα των πολυτεχνειων να αρχισει να γινεται ουσιαστικοτερη μελετη των ταλαντωσεων, συντονισμου και κοπωσης των κατασκευων απο την πλευρα του πολιτικου μηχανικου. Τα λογισμικα ειναι διαθεσιμα και χρησιμοποιουνται απο χρονια σε μηχανολογικες κατασκευες. Το ευχαριστο ειναι οτι σταδιακα βλεπω να εισερχεται και η χρηση πεπερασμενων στα τμηματα πολιτικων μηχανικων με οτι καλο συνεπαγεται αυτο για τις μελλοντικες κατασκευες της καθημερινοτητας