Το Β.Δ του 1969 αναφέρει για το κεντρικό τμήμα του οικισμού πρόσωπο 8 μ, βάθος 12 μ και επιφάνεια 150 τ.μ., ενώ κατά παρέκκλιση πρόσωπο 5μ, βάθος 6 μ και επιφάνεια 60 τ.μ. (προ του '69 φυσικά). Ο δε ΓΟΚ στο άρθρο που αναφέρω σημειώνει ότι τα οικόπεδα αυτά είναι άρτια και οικοδομήσιμα με όποιες διαστάσεις και εμβαδόν παραχωρήθηκαν ή με τις τυχόν μικρότερες που έχουν στην πραγματικότητα, εφόσον η μείωση δεν οφείλεται σε μεταβιβάσεις.
Βάσει Β.Δ. όποτε και να έχω χρονο δημιουργίας οικοπέδου είμαι ΟΚ. Βάσει ΓΟΚ όμως? Δηλαδή μόνο με τις αρχικές διαστάσεις είναι άρτια αυτά τα οικόπεδα? Φαντάζομαι, με την κοινή λογική, ότι ο νομοθέτης θα εννοεί κατ' ελάχιστον κάτι τέτοιο, γιατί αν ένα οικόπεδο έχει μεγαλύτερες διαστάσεις από τις αρχικές του παραχωρητηρίου και ήταν με τις αρχικές άρτιο, δε μπορεί να μην είναι και με τις μεγαλύτερες. Τελικά ποιοι όροι δόμησης ισχύουν, τη στιγμή που η ίδια η πολεοδομία δε μπορεί να δώσει σαφή απάντηση?
Και το μείζον ερώτημα της συνένωσης με χρησικτησία παραμένει. Η χρησικτησία επί τμήματος του ομόρου οικοπέδου σημαίνει αυτόματα και προσάρτηση του τμήματος στο αρχικό οικόπεδο?