project.breeze

Μετά από 5μιση μήνες στην Αγγλία ήρθε η ώρα να περιγράψω κι εγώ την εμπειρία μου ως τώρα

                             Η απόφαση για να βγω στο εξωτερικό τριβέλιζε το μυαλό μου τα τελευταία 3 χρόνια αλλά θέλετε λίγο η προσμονή για κάτι καλύτερο, λίγο μία σχέση που είχα στην Ελλάδα και δεν συμμεριζόταν την προοπτική της μετανάστευσης, λίγο το ότι είχα δουλειά (ελεύθερος επαγγελματίας που μου μέναν στην τσέπη το πολύ 500-550 ευρώ τον μήνα δηλαδή) δεν έγινε πράξη μέχρι το τέλος του Απριλίου που μας πέρασε. Η σχέση έληξε πριν ενάμιση χρόνο, η δουλειά υπήρχε μεν αλλά θεωρούσα ότι ήδη είχαμε φτάσει στο bottleneck effect που πλέον δεν υπάρχει καμία εξέλιξη, καμία πρόοδος ούτε σε επίπεδο γνώσεων, χρημάτων και κατά συνέπεια προσωπικής εξέλιξης οπότε πλέον δεν με κρατούσε τίποτα άλλο. Αξίζει να επισημάνω ότι πολύ προτού φύγω είχα αρχίσει να στέλνω βιογραφικά και γενικότερα να ψάχνομαι αλλά χωρίς αποτέλεσμα για τους λόγους που κατάλαβα στην συνέχεια και θα εξηγήσω παρακάτω. Τα εισιτήρια κλείστηκαν, οι βαλίτσες πακεταρίστηκαν και πήρα τον δρόμο της μετανάστευσης κι εγώ όπως και χιλιάδες άλλοι συμπατριώτες μας.

                           Το πλάνο ήταν να μείνω στο Λονδίνο καθώς ο αδερφός μου ήταν ήδη 3 χρόνια εδώ οπότε το βασικό πρόβλημα της διαμονής ήταν λυμένο, εάν δεν ήταν ο αδερφός μου εδώ δεν θα ερχόμουν να μείνω στο Λονδίνο για κανέναν λόγο. Από χρήματα, είχα μαζί μου 600 λίρες που έκανα συνάλλαγμα στην Ελλάδα και ακόμα 1000 ευρώ ρευστό με ακόμα 3000 ευρώ σε Ελληνικό λογαριασμό, όλες μου οι οικονομίες μαζί με μία βοήθεια από γονείς δηλαδή. Την 1^η βδομάδα προσπαθείς λίγο να προσαρμοστείς στην αλλαγή ζωής καθώς πρέπει να αντιληφθείς ότι δεν είσαι εδώ σαν τουρίστας αλλά σαν εν δυνάμει εργαζόμενος και ενεργός πολίτης αυτής της χώρας.

                         Την πρώτη βδομάδα ενώ είχα ξανάρθει στο Λονδίνο διάλεξα να κυκλοφορήσω λίγο, να δω κάποια αξιοθέατα που δεν είχα ξαναδεί αλλά αυτή την φορά έβλεπα τα πάντα υπό άλλο πρίσμα. Κοιτούσα και την συμπεριφορά του κόσμου, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, τον τρόπο που οδηγούν, τον τρόπο που ντύνονται, που διασκεδάζουν, που συναναστρέφονται και κοινωνικοποιούνται. Πράγματα δηλαδή που περνάει στα ψιλά γράμματα ένας τουρίστας αλλά εγώ σαν εν δυνάμει μελλοντικός πολίτης αυτής της χώρας θα έπρεπε να ξέρω και ήθελα να ξέρω. Αφού λοιπόν πέρασε αυτή η βδομάδα προσαρμογής (θυμίζει λίγο στρατό αυτό) ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε δουλειά. Δουλειά για έναν άνθρωπο που αναζητά εργασία από το σπίτι είναι νωρίς ξύπνημα το πρωί, καφές και διάβασμα, διάβασμα, διάβασμα... Ό,τι μπορείτε να φανταστείτε, από forums για μετανάστες, forums  για επαγγελματίες, blogs για το πώς και τί παίζει στις συνεντεύξεις, τρόπους σωστής συγγραφής βιογραφικού, στατιστικές για επαγγελματική αποκατάσταση σε κάθε περιοχή της Αγγλίας, στατιστικές για το ποιά είναι η καλύτερη περίοδος για εξεύρεση εργασίας,συγκριτικά στοιχεία αύξησης ή μείωσης της ζήτησης σε συγκεκριμένες εξειδικεύσεις μηχανικών, ανεργία στις διάφορες περιοχές της Αγγλίας και πολλά πολλά άλλα πράγματα. Ίσως ακούγονται τρομακτικά αυτά αλλά απλά είναι η καθημερινότητα, δεν τα προγραμματίζεις, προκύπτουν στην πορεία της εξεύρεσης εργασίας.

                        Το βιογραφικό μου είχε ήδη αποκτήσει μία μορφή προτού φύγω από την Ελλάδα αλλά στην πορεία άλλαξε σίγουρα πάνω από 10 φορές μέχρι να πάρει την τελική του μορφή. Με το που ήρθα λοιπόν στην Αγγλία και άρχισα δυνατά να στέλνω βιογραφικά έκανα το λάθος που κάνουν όλοι. Όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω! Ως γνωστόν στην Ελλάδα οι μηχανικοί κάνουν τα πάντα όλα, εδώ αυτό δεν υπάρχει,ξεκάθαρα. Τί πρέπει να κάνεις; Έχεις την δυνατότητα λόγω του ότι υπάρχουν δουλείες να επιλέξεις από όλα αυτά που έκανες στην ζωή σου τί σε γέμιζε περισσότερο; Τί γούσταρες περισσότερο δηλαδή; Εκεί θα εστιάσεις, δώσε βάση σε αυτό και κάντο να φαίνεται έντονα στο βιογραφικό σου. Δεν θα πεις ψέμματα, απλά θα φροντίσεις να περιγράψεις με περισσότερη λεπτομέρεια αυτό το κομμάτι και θα υποφωτίσεις τα υπόλοιπα (ανάλογα βέβαια και σε τί δουλειά αποσκοπείς). Περίπου μια βδομάδα από την αρχή της αποστολής βιογραφικών αρχίσαν τα πρώτα τηλέφωνα από ατζέντηδες (recruitment agencies) οι οποίοι ουσιαστικά θέλουν να δούν πώς και τί. Πότε ήρθες, σκοπεύεις να μείνεις, τί ακριβώς ψάχνεις κτλ. Αυτό είναι αποτέλεσμα του ότι το βιογραφικό μου μετά από 100-150 αιτήσεις αρχίζει να κυκλοφορεί και ως συνέπεια αρχίζει να τραβάει το ενδιαφέρον των agencies.

                     Αυτό γινόταν για περίπου 2 μήνες έως ότου αποφάσισα να βρω μια δουλειά ότιναναι ώστε να 1^ον Να μην ξοδεύω από τα έτοιμα 2^ον Να προσαρμοστώ στην πραγματικότητα της εργασίας στην Αγγλία και 3^ον Να εξασκήσω τα Αγγλικά μου όσο το δυνατόν περισσότερο. Βρήκα λοιπόν δουλειά σε μια νέα σχετικά επιχείρηση Greek Street Food, κάτι σαν καντίνα δηλαδή αλλά οργανωμένα σε περιοχή με πολλά διαφορετικά είδη Street Food. Σουβλάκι σε πίτα (χοιρινό, κοτόπουλο ή ταλαγάνι)! Το κλίμα πάρα πολύ καλό, τα παιδιά που το έχουνε καταπληκτικά παιδιά (αξίζει να σημειώσω ότι ο ένας των ιδιοκτητών έχει τελειώσει Μαθηματικό στο Cambridge έχει μεταπτυχιακό σε Finance από το London School of Economics και δούλευε στην JP Morgan και τα παράτησε όλα για να φτιάχνει σουβλάκια, γιατί αυτό γούσταρε). Αυτό το παράδειγμα δείχνει την νοοτροπία εδώ, κάνε ό,τι σε κάνει ευτυχισμένο, δεν υπάρχει ΠΡΕΠΕΙ να κάνεις αυτό επειδή αυτό σπούδασες.Τέλος παρένθεσης. Η δουλειά αυτή με βοήθησε πάρα πολύ τόσο σε οικονομικό επίπεδο καθώς τα λεφτά ήταν καλά (9,15 λίρες την ώρα ή 13 ευρώ την ώρα δεν είναι και άσχημα), σε ψυχολογικό επίπεδο με βοήθησε γιατί αισθανόμουν ότι έκανα κάτι και δεν καθόμουν όλη την μέρα και σε επίπεδο γλώσσας με βοήθηση γιατί παρόλο που τα αγγλικά μου ήταν σε πολύ καλό επίπεδο λόγω online gaming όπως και να το κάνεις, το να μιλάς αγγλικά με Άγγλους πελάτες κυρίως είναι μεγάλο ατού. Κάπου εκεί μετά την 2^η βδομάδα δουλειάς έπεσε τηλέφωνο για 1^η συνέντευξη.

                        Ήταν για θέση Graduate Mechanical Engineer σε ένα μικρό εργοστάσιο στο Δυτικό Λονδίνο που κατασκεύαζε Bronze Bearings. Βουρ στο Primark για αγορά φτηνού κοστουμιού λοιπόν και πάμε στην συνέντευξη.Μπήκα στο site τους να δω περί τίνος πρόκειται, θεωρώ πως είναι σημαντικό πριν μία συνέντευξη να ξέρεις πού πας και τί κάνουν αυτοί οι άνθρωποι εκεί. Πάω στο εργοστάσιο,το οποίο δεν με εντυπωσίασε είναι η αλήθεια, καθώς δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα μηχανουργείο που είχε και χυτήριο μέσα. Το κτίριο γενικότερα παλιό και παρατημένο και ο διευθυντής δεν μου έκανε και την καλύτερη εντύπωση. Ξεκινάμε λοιπόν να μιλάμε, όλα καλά, εγώ ήμουν ευχαριστημένος γιατί είδα ότι παρόλο που ήταν πρώτη συνέντευξη τα πήγα καλά, με έκανε και ξενάγηση και ξαναπάμε στο γραφείο να ξανασυζητήσουμε. Εκεί ήταν που κατάλαβα ότι δεν θα ήθελα να δουλέψω εκεί. Πάνω στην κουβέντα μου είπε ο διευθυντής¨ “H θέση δίνει 18.000-25.000 τον χρόνο, εσύ δήλωσες ότι θέλεις 25.000, μπορείς να κατέβεις λίγο να σε βοηθήσω να πάρεις την θέση γιατί σε προτιμάω σε σχέση με τους άλλους” . Ποιός σοβαρός διευθυντής κάνει παζάρι λες και είμαστε στην λαϊκη και ενώ είμαι ακόμα στην φάση της συνέντευξης; Του είπα δεν πάω κάτω από 23.000 ( δεν είναι καλό να δείχνεις απελπισμένος γενικότερα ακόμα και να είσαι, ούτε ξεπλένηδες είμαστε, ούτε υστερούμε σε τίποτα επειδή η χώρα μας περνάει μία δύσκολη κατάσταση, μην αφήσετε κανέναν να σας υποτιμήσει). Μετά από 2 μέρες μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι πηραν έναν νεαρό 22χρονο προσφάτως αποφοιτήσαντα με 18.000 παρακαλώ. Με γειά σας με χαρά σας! Στα σουβλάκια μου εγώ και δεν με χαλάει και καθόλου.

                       Λίγες μέρες μετά λοιπόν πέφτει τηλέφωνο για άλλη συνέντευξη. Αυτή την φορά σοβαρέψαν τα πράγματα. Θέση Mechanical Thermal Project Engineer στην Veolia. Όποιος έχει ασχοληθεί με βιολογικούς καθαρισμούς, διαχείριση αποβλήτων και εναλλακτικές μορφές ενέργειας ξέρει τί εστί Veolia. Εταιρία με πολλά δις ενεργητικό που δραστηριοποιείται σε όλο τον κόσμο και απασχολεί 380.000 υπαλλήλους.Τα χρήματα πολύ καλά (μαζί με τα bonuses κοντά στις 35.000 τον χρόνο). Είναι να μην σε πιάσει άγχος;

                    Διάβασμα πολύ τόσο για την εταιρία, όσο και για τα projects της που τρέχανε στο Λονδίνο εκείνη την περίοδο, επαφές με τον ατζέντη για πληροφορίες που δεν μπορούσα να βρω στο internet, ψάξιμο πληροφοριών για τον Engineering Director και την Engineering Manager που θα μου κάνανε την συνέντευξη, φρεσκάρισμα γνώσεων για βιολογικούς, CHP, βιομάζα, γεωθερμία και γενικά οτιδήποτε θα μπορούσε να ερωτηθεί ή να ειπωθεί πάνω στην συνέντευξη. Ήρθε η ώρα λοιπόν, φτάνω στα ολοκαίνουργια γραφεία της Veolia στον 8^ο και τελευταίο όροφο ενός κτιρίου στο Kings Cross. Σοκ και δέος! Εκπληκτικό περιβάλλον εργασίας, τεράστια τζαμαρία σε όλο τον όροφο με γυάλινο θόλο, έβλεπες όλο το Λονδίνο. Κάντε μία αναζήτηση στο google και θα καταλάβετε. Η συνέντευξη σε πολύ φιλικό κλίμα αλλά με καίριες ερωτήσεις τύπου: Τί έκανες σε εκείνη την δουλειά; Τί projects ανέλαβες, Πώς αντιμέτωπισες το τάδε πρόβλημα; Πώς συνεργάζεσαι με τους συναδέλφους σου; Μετά περάσαμε σε κάποιες τεχνικές ερωτήσεις του τύπου πώς λειτουργεί ένας βιολογικός καθαρισμός, τί είναι και πώς λειτουργεί μια μονάδα αεριοποίησης βιομάζας κτλ. Πράγματα που εννοείται πρέπει να ξέρεις, όλα καλά και μάλιστα φάνηκαν ενθουσιασμένοι μαζί μου. Πολύ καλή συνέντευξη, έφυγα πολύ ευχαριστημένος αλλά ήξερα πως θα πρέπει να περιμένω 2 βδομάδες για απάντηση. Πήρα κάποια ενημέρωση στην πορεία από τον ατζέντη που είπε πως ο Director ενθουσιάστηκε μαζί μου και πως ουσιαστικά ήταν να επιλέξουν ανάμεσα σε μένα και έναν άλλον. Τελικά μετά από μια βδομάδα επιλέξαν τον άλλον. Στεναχώρια για 1-2 μέρες αλλά δεν πειράζει, τα μηνύματα ήταν ενθαρρυντικά.

                         Κατά την διάρκεια της αναμονής είχα ακόμη μία συνέντευξη, αυτή την φορά για κάτι τελείως διαφορετικό. Θέση Chief Engineer σε ένα ξενοδοχείο της αλυσίδας Marriott. Ο Chief Engineer σε ένα ξενοδοχείο ουσιαστικά κανονίζει όλα τα θέματα της συντήρησης του ξενοδοχείου ακολουθώντας το πρόγραμμα συντήρησης που η ίδια η αλυσίδα έχει καθορίσει, συντονίζει την ομάδα συντήρησης που στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν 4 τεχνικοί διαφορετικών ειδικοτήτων, είναι υπεύθυνος για την τήρηση των κανονισμών ασφαλεία και για τα μηνιαία σεμινάρια Health and Safety στο προσωπικό. Να μην τα πολυλογώ, οι ερωτήσεις οι γνωστές, πώς έκανες εκείνο, ποιά είναι τα ισχυρά στοιχεία του χαρακτήρα σου, πώς θα αντιμετώπιζες αυτή την κατάσταση; Πολύ καλά και αυτή η συνέντευξη. Ακολούθησαν άλλες 3 για την συγκεκριμένη θέση. Εν το μεταξύ είχα ακόμα μια συνέντευξη αλλά εκτός Λονδίνου αυτή την φορά, στο Peterborough. Θέση Business Development Engineer στην Perkins που είναι θυγατρική της Caterpillar και κατασκευάζει μεγάλους κινητήρες Diesel για χρήση σε αγροτικά μηχανήματα, γεννήτριες, πλοία κτλ. Οι παλιότεροι σίγουρα την ξέρετε ή την έχετε ακούσει. Φτάνοντας στην Perkins ένιωσα πραγματικά ένα δέος, ισχυρότερο από αυτό που είχα νιώσει στην Veolia. Το εργοστάσιο είναι απέραντο και η γραμμή παραγωγής υπερσύγχρονη, ο χώρος συναρμολόγησης των κινητήρων είναι πιο καθαρός και απο χειρουργείο. Απίστευτη εμπειρία... Ήταν όνειρο ζωής να εργαστώ σε αυτοκινητοβιομηχανία ή πάνω σε ΜΕΚ αλλά επειδή στην Ελλάδα δεν υπήρχε ποτέ τέτοια περίπτωση το είχα παραχώσει κάπου στα έγκατα του μυαλού μου και το είχα ξεχάσει. Μπαίνοντας εκεί όλα ξαναήρθαν στο προσκήνιο...Βρε λες να γίνει το όνειρο πραγματικότητα;;; Η συνέντευξη πήγε πάρα πολύ καλά, ο άνθρωπος που μου πήρε συνέντευξη επειδή τον έψαξα έχει δεν θυμάμαι κι εγώ πόσες πατέντες με την Caterpillar σε συστήματα μετάδοσης κίνησης και διαφορικά. Του ζήτησα να με ξεναγήσει και με καμάρι μου έδειξε έναν τεράστιο φορτωτή Caterpillar του οποίου ήταν Project Leader όταν το σχεδίαζαν.

                      Άνθρωπος ερωτευμένος με την δουλειά του, πολύ τον χάρηκα. Βρε λες;;;;; Με ρώτησε πως θα επιστρέψω στον σταθμό των τρένων, του είπα θα πάρω ταξί και προσφέρθηκε να με γυρίσει. Μόλις φτάνω στον σταθμό παίρνω τηλέφωνο τον φίλο και συμφορουμίτη AAlex και του λέω τί έγινε: “Mαλάκα σε πήρανε! Αν σε πάει ο διευθυντής στο τρένο ή στο λεωφορείο μετά την συνέντευξη σε πήρανε!” Βρε λες;;;; Συγκρατημένη χαρά και αισιοδοξία. Πάμε πίσω στα σουβλάκια μας προς το παρόν και βλέπουμε. 2 βδομάδες μετά κι ενώ με έχει πάρει ο ατζέντης τηλέφωνο για την Περκινς να μου πει ότι ο μάνατζερ που μου πήρε συνέντευξη με θέλει στην ομάδα του δέχομαι ακόμα ένα τηλεφώνημα από το Μαριοτ:”Έλα να τα πούμε ακόμα μία φορά” .Πάω, τα λέμε και ο μάνατζερ προσφέρεται να με πάει στον σταθμό των τρένων. Στον δρόμο μου λέει:” Μέσα στην επόμενη βδομάδα, θα σου έρθει και η επίσημη προσφορά μας, σε θέλουμε για την θέση Chief Engineer”. Χαρά εγώ να δείτε, όχι για το Μάριοτ, αλλά γιατί επιβεβαίωθηκε ο AAlex και ίσως με πάρουν και και στην Perkins τελικά.

                    Την επόμενη βδομάδα μου έρχονται 2 προσφορές, μία από Μάριοτ και μία απο Perkins. Η άρνησή μου για την θέση στο Marriott ήταν πιο γρήγορη και από την ταχύτητα του φωτός και ας αντιβαίνει αυτό τα όσα είπε ο Αινστάιν. Την επόμενη βδομάδα μετακομίζω στο Peterborough και ξεκινάω δουλειά στο R&D Department της Perkins.5 μήνες μετά και δεν μετανιώνω για τίποτα, δεν μετανίωνω που έφυγα. Μου λείπουν οι φίλοι και οι συγγενείς, μου λείπουν οι βόλτες, μου έλειψαν τα μπάνια στην θάλασσα καθώς είχα πει πως δεν γυρνάω εάν δεν βρω δουλειά και το καλοκαίρι πλέον πέρασε. Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω πάλι την ίδια απόφαση θα έπαιρνα. Συγνώμη για το μακροσκελέστατο ποστ μου, ελπίζω πως άξιζε να το διαβάσετε. Στην πορεία θα ξαναγράψω κάποιες συμβουλές με την μικρή μου εμπειρία ως τώρα.

Υ.Γ Θέλω και δημόσια να ευχαριστήσω τον Φίλο, συμφορουμίτη και συνάδελφο AAlex για τις συμβουλές που μου παρείχε ως παλιότερος. Χρωστάω μπύρες, δεν τις ξέχασα!