Πάρα πολύ σωστά! Δύο πράγματα θα ΄θελα να σημειώσω :
1) Αν μπείτε στο https://antirisis.files.wordpress.com/2010/12/cebaceb1cebbceb1cebdcf84ceb1.doc , θα δείτε κάλαντα από πολλές περιοχές της Ελλάδας. Απ' τα Αθηναϊκά κάλαντα παραθέτω για ευκολία μας εδώ, την γνωστή αρχή : 01.Κάλαντα Χριστουγέννων ΑθήναςΚαλήν εσπέραν άρχοντες, κι αν είναι ορισμός σας
Χριστού τη θεία γέννησιν, να πω στ’ αρχοντικό σας.
Χριστός γεννάται σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλει,
οι ουρανοί αγάλλονται χαίρει η κτίσις όλη.
Εν τω σπηλαίω τίκτεται εν φάτνη των αλόγων
ο Βασιλεύς των ουρανών και ποιητής των όλων.
κ.λ.π.
Όταν εδώ λέει η κτίσις (κι όχι φυσικά η κτήσις, δηλαδή η απόκτηση, η κατοχή πράγματος) όλη, εννοεί η πλάση όλη δηλ. το κτισμένο του σύμπαντος, το (οικο)δομημένο Σύμπαν, ό, τι είναι τώρα, τελικά ήδη & και ως ενιαίο, φτιαγμένο. Περιλαμβάνοντας φυσικά πλανήτες, φυσικές δυνάμεις μεταξύ τους, ανθρώπους μέσα σ΄ αυτό, σχέσεις μεταξύ τους & μεταξύ ανθρώπων και φύσης, φυσικών νόμων & πλανητών κ.λ.π. Είναι πασιφανέστατο ότι δεν μιλάει μόνο για ανθρώπους και την . . . κάποια τους κάπου οίκηση, όπως πολύ οξειδερκώς εδώ διευκρινίζεται ετυμολογούμενο. Υπό αυτή ακριβώς την έννοια ο μηχανικός ασχολείται με όλο το αντικείμενο του, από πολυώροφα κτίρια κατοικιών, εμπορικών κέντρων ή μεγάλων βιοτεχνικών κι εργοστασιακών εγκαταστάσεων, είτε με απλά μονώροφα όπως και με απλότατα ΧΤΙΣΜΑΤΑ. Οι εννοιολογικές συνεπαγωγές που προκύπτουν από δω είναι πάρα πολλές με την χρήση <κτήριον> - όσο κι αν δεν φαίνεται άμεσα, ή φανεί υπερβολικό - ν' ανήκει στις καταστροφικές και δεν είναι η πρώτη ή η μόνη φορά που το άτομο αυτό, ο κ. Μπαμπινιώτης, κάνει ζημιά στην Ελληνική, όσο βαρύ κι αν σας φανεί αυτό (βλ. την 2η παρατήρηση). Ο Μηχανικός είναι ο φυσικός εφαρμοστικός επιστήμονας, ο κτιριολόγος μελετητής-υλοποιητής που η κοινωνική του προσφορά-ένταξη έχει σχέση με οτιδήποτε αφορά στο περίβλημα - εργαλείο ΚΤΙΡΙΟ και μόνον σ΄αυτή την πλευρά, την ιδιότητα, το χτίσμα ως φυσική σύνθεση υλικών ενταγμένων στην χρήση κι αντιμετώπιση φυσικών δυνάμεων & φαινομένων. Δεν είναι ο κοινωνιολόγος που μελετάει την σύνδεση κτιρίων με τις περιόδους της ανθρωπότητας, το κτίριο και την διαμόρφωση της ψυχολογίας των ενοίκων του, κτίριο & κοινωνικές τάξεις κ.τ.π. ΄Ο, τι μαθαίνει απ΄αυτά είναι για να συνδυάσει όσο καλύτερα γίνεται και μπορεί το υλικό φτιάξιμο με τον χώρο & τις ανάγκες του ατόμου. Δεν είναι ούτε κοινωνιολόγος, ούτε περιοριστικά "μονοκατοικιακός" υλοποιητής, ούτε εφαρμοστής του Δικαίου των γειτνιαζόντων. Υλικό πράγμα πάει να φτιάξει, κτίριο, ΚΑΘΕ ΚΤΙΡΙΟ.
2) Ο κ. Μπαμπινιώτης είναι καθηγητής πανεπιστημίου. Όχι οποιουδήποτε αλλά της πρωτεύουσας μιας χώρας, που αν δεν επιτρέπεται ετσιθελικά να προΐσταται "ως πρωτευουσιάνικο", εφόσον μιλάμε για επιστημονική πληρότητα, όμως είναι υποχρεωμένο να συγκαταλέγεται στα πρώτα κι όχι στους ουραγούς, εξ ορισμού. Αν εδώ προσθέσουμε την σχέση ειδικών βαρών Αθήνας και λοιπής Ελλάδας σήμερα, αυτό γίνεται εντονότερο. Αν επιπλέον προσθέσουμε την Ευρωπαϊκή και παγκόσμια βαρύτητα της Ελληνικής γλώσσας ως ιστορικά γενητορικής των γλωσσών άλλων χωρών, την διαχρονική, υψηλή & συνεχώς ενεργή σήμανση εννοιών που ασταμάτητα παράγει και για τις άλλες γλώσσες, δεν επιτρέπεται να την εκπροσωπεί κι ερμηνεύει "υποεπιστημονικά", για να το πω ευγενικά. Ως γνωστόν η λέξη, όταν δεν είναι σύνθετη 2 λέξεων, αποτελείται από την ρίζα ή θέμα και την κατάληξη. Καθόλου αμελητέα επίσης και τον τονισμό. Στην τελική της μορφή όμως συνδυάζει επιπλέον πολλούς γραμματικούς κανόνες που αλλάζουν ή αντικαθιστούν τα γράμματα (συναίρεση, έκθλιψη, μετάθεση, συγχώνευση κ.α.) μέσα στην λέξη, με ισχυρό κι απαράβατο όρο όμως να μην αλλοιώνεται η ρίζα (ή θέμα). Αν το διώροφο (δυοόροφο, 2 βραχέα συνεχόμενα φωνήεντα, ενώ το υ του δύο πάντα γίνεται δι-) συναιρείται σε ένα μακρό φωνήεν, το ω, που & διόροφο να το γράψεις έκανες ένα γραμματικό, ορθογραφικό δευτερεύουσας σημασίας λάθος που δεν αλλάζει τίποτα στο νόημα, δεν συγκρίνεται με κανένα τρόπο με λάθος στη ρίζα. Στα πιο πάνω κάλαντα όμως, αν & είναι ένα θρησκευτικό τραγούδι η κτίσις (η όλη φύσις) διατηρείται ως αυθύπαρκτη. Αν όμως ήταν κτήσις, σε θρησκευτικό τραγούδι μιας τελεολογικής θρησκείας όπως είναι ο χριστιανισμός (δεν προϋπήρχαν εξελισσόμενα τα πάντα, αλλά στο απόλυτο κενό, μια τυχούσα στιγμή, μια θεότητα τάφτιαξε όλα) στην οποία ο λογικός συνειρμός είναι να σκεφτείς "..χαίρει η κτήσις όλη=χαίρει όλη η θεϊκή ιδιοκτησία", είναι πλήρης μεταβολή έννοιας. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ο "εδρούχος", ο "καθ' ύλην και έδραν" κατ' εξοχήν αρμόδιος πανεπιστημιακός της Ελληνικής να λέει: είτε με ι(ώτα) είτε με ή(τα), το ίδιο είναι. Τα ίδια έκανε & με τους ορθοπεδικούς, ότι είτε με ε(ψιλον) είτε με αι (άλφα-γιώτα) . . . ίδιο είναι. Δηλαδή αυτός που δένει ορθά τα κόκκαλα κι αυτός που .. κρατάει τα παιδιά .. όρθια, το ίδιο είναι. 15 χρόνια τώρα αλλάζουν ταμπέλες στα γραφεία τους και φιλονικούν για ε ή αι.
Εσείς τι λέτε, ο μηχανικός του χτίσματος, του κτιρίου, είναι το ίδιο με τον απροσδιόριστο επιστήμονα των ιδιοκτησιών ; Όταν ερμηνεύει ο κ. Μπαμπινιώτης ΚΑΙ μικρό καλάθι να ψάχνετε ΚΑΙ μήπως είναι τρύπιο να κοιτάτε.