Τελευταίο και από εμένα. Μην συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα. Η Ελλάδα δεν έχει παράδοση ούτε στις επιστήμες ούτε στην έρευνα. Μπορεί να βγάλει καλούς αποφοίτους αλλά μέχρι εκεί. Η λίγη έρευνα που γίνετε σήμερα οφείλετε στην ΕΕ και στα ευρωπαϊκά προγράμματα. Το 1996 που τελείωσα εγω το διδακτορικό στην Ελλάδα είχαμε ελάχιστες δυνατότητες. Σήμερα τα πράγματα είναι καλύτερα αλλά δεν γίνετε σύγκριση με ανεπτυγμένα ερευνητικά πανεπιστήμια του εξωτερικού και ιδιαίτερα ΗΠΑ, Αυστραλία, Ιαπωνία και UK. Εκεί η έρευνα είναι τρόπος ζωής και λειτουργίας του κράτους. Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι η διατήρηση του critical mass του προσωπικού. Ένας ερευνητής θα πρέπει να έχει λεφτά να ξύνει το κεφάλι του. Δεν είναι δουλειά 9-5 αλλά λόξα που πρέπει να την πληρώσει η κοινωνία διότι στο τέλος θα βγει κερδισμένη. Μια κάπως βασική έρευνα, με πιθανότητα 5-10% να αποδώσει, χρειάζεται +25 χρόνια και ομάδα +50 ατόμων για να αποδώσει και να ανέβει στάθμη ενδιαφέροντος. Αυτό σημαίνει μόνιμη χρηματοδότηση +2 εκ ετησίως κατ ελάχιστον. Στην Ελλάδα δυστυχώς έχουμε shotgun. Σήμερα το 1 αύριο το άλλο. Στην ζωή μου μέχρι τώρα ξόδεψα +16 εκ ερευνώντας το ίδιο θέμα. Ακόμα και σήμερα βρίσκομαι στο 2% υψηλότερα από ότι ήμουνα το 1992. Το δικό μου όμως 2% που σε παγκόσμιο επίπεδο είναι 0,001% μαζί με την άλλων ερευνητών του κόσμου κάνει μια σούμα στο 10-15%. Στην Ελλάδα αυτό ακούγεται αποτυχία...αλλά για οπουδήποτε αλλού, τεράστια επιτυχία. Γράφω τα παραπάνω για να εξηγήσω το πρόβλημα της νοοτροπίας που πηγάζει από το γεγονός ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε νοοτροπία και παράδοση έρευνας. Αυτοί όμως είμαστε σαν χώρα, τι να κάνουμε?