Παραχώρηση τμήματος οικοπέδου σε κοινή χρήση

[Liselef]

Γνωρίζει κανείς λεπτομέρειες για την απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας η οποία καθιστά ανίσχυρη την μέχρι τώρα δυνατότητα παραχώρησης τμήματος οικοπέδου σε κοινή χρήση ειδικά σε περιπτώσεις 'τυφλών' οικοπέδων;

[nikoskourtis]

Μιλαει για τους οικισμους που δεν υπαρχει εφαρμοσμενο σχεδιο πολης.

Αν σε οικισμο δεν εχεις προσωπο σε κοινοχρηστο χωρο τοτε δε μπορεις να παραχωρησεις δρομο ωστε να αποκτησεις προσωπο. Αρα το οικοπεδο σου που ειναι μεν εντος οικισμου δε μπορει να αποκτησει προσωπο σε κοινοχρηστο χωρο, αρα δεν ειναι οικοδομισιμο.

Απ οτι καταλαβα για να ισχυσει ομως πρεπει να γινει νομος του κρατους και το κρατος ειναι υποχρεωμενο να το ενσωματωσει στη νομοθεσια. Δεν ξερω σε ποσο διαστημα.

[Periklis]

Προσοχή! η απόφαση ΣτΕ 1828/2008 κηρύσσει το άρθρο 6 του Π.Δ. 24-4/3.5.1985 ανίσχυρο και αντισυνταγματικό ως προς το άρθρο 24 του Συντάγματος. Ουσιαστικά δηλ. ακυρώνει τις παραχωρήσεις σε κοινή χρήση όπως ίσχυαν. Εμμένει στην άποψη πως η ρυμοτόμηση είναι αποκλειστικά ευθύνη της πολιτείας (και όχι της τοπικής αυτοδιοίκησης – βλέπε νομάρχης – που έλκεται από συμφέροντα ιδιωτών), όπως προβλέπει το άρθρο 24 του Συντάγματος και ουσιαστικά απαιτεί από την πολιτεία (ΥΠΕΧΩΔΕ), εδώ και τώρα ΓΠΣ για όλη την ελληνική επικράτεια (πιάσ’ τ' αυγό και κούρευτο...)

Μέχρι λοιπόν να γίνει αυτό υπάρχει κενό νόμου και όλες οι πράξεις παραχώρησης που γίνονται από τις 17/06/2008 και μετά βρίσκονται στον αέρα, ακόμα και αν γίνουν σύμφωνα με τις μέχρι πρόσφατα ισχύουσες διαδικασίες: παραχωρητήρια - αποδοχή Δ.Σ. ΟΤΑ - ανάρτηση 15ημέρου σε κοινή θέα για διατύπωση ενστάσεων - ΣΧΟΠ - απόφαση νομάρχη - ΦΕΚ.

Η απόφαση είναι γενική και αφορά ολόκληρη την επικράτεια και όχι μεμονωμένα την υπόθεση για την οποία εκδόθηκε.

Το υπουργείο προς το παρόν κρατά στάση αναμονής(???) και μάλλον προσπαθεί να βρει τρόπο να παρακάμψει την απόφαση, ή να την επαναφέρει διαφορετικά διατυπωμένη. Έστω και έτσι όμως, στην περίπτωση της επαναδιατύπωσης / επαναφοράς ουσιαστικά δεν θα σημαίνει τίποτα γιατί α) θα καταρρίπτεται αυτόματα στην κάθε προσφυγή και β) (αν δεν υπάρξει προσφυγή) θα έχουμε αυθαίρετη οικοδομή η άδεια της οποίας θα έχει εκδοθεί παράνομα...

Ένα βασικό ερώτημα που προκύπτει είναι ποίο είναι, από την 17/6/2008 και μετά το ιδιοκτησιακό καθεστώς των ήδη παραχωρημένων και μεταγεγραμμένων τμημάτων;; α) Θα επιστρέφονται αυτοδίκαια στους προκατόχους των - και τι θα γίνεται με το έργο που βρίσκεται σε εξέλιξη ή έχει αποπερατωθεί;

β) Θα παραμένουν στους ΟΤΑ ως κοινόχρηστοι χώροι - βάση του παραχωρητηρίου συμβολαίου με το οποίο έγιναν αποδεκτά βάση της ισχύουσας νομοθεσίας (έως την 16/06/2008);

Άποψή μου είναι να περιμένεις να δεις που θα καταλήξει το πράμα και όλοι περιμένουμε την κίνηση του υπουργείου. Διαφορετικά θα μπορούσες να μπλέξεις ακολουθώντας νόμιμες(???) διαδικασίες.

Εκείνο που είναι αξιοσημείωτο (και απορίας άξιο) είναι η άποψη που διατύπωσε ο vapan: «Πως είναι δυνατόν να έρχεται μετά 23 χρόνια συνεχούς εφαρμογής του άρθρου 6 του σχετικού Π.Δ. το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο και να το ακυρώνει σήμερα, όταν όλοι γνωρίζουν πως είναι ο μοναδικός (μέχρι σήμερα – και θα παραμείνει για πολλά χρόνια ακόμα) τρόπος οικοδόμησης των οικισμών. Το σχετικό Π.Δ. του 1985 δεν είχε εγκριθεί τότε από το ΣτΕ;;;»

Ουσιαστικά δηλαδή η απόφαση 1828/2008 αποφασίζει την βίαιη διακοπή όλων των οικοδομών που βρίσκονται σε εξέλιξη και ακυρώνει τις άδειές τους. Δεν έχουμε ακούσει τίποτα ακόμη για αναδρομικότητα…

Μπάχαλο!!!

[avgoust]

Μηπως παλια δεν περναγανε τα ΠΔ απο το ΣτΕ ?

 

Παντως , εγω ειμαι της αποψης οτι εχει παραγινει το πραγμα με το ΣτΕ. Μπορει να σας φαινεται αιρετικο αλλα ετσι το βλεπω. Τελικα δεν νομοθετει το ΥΠΕΧΩΔΕ αλλα το ΣτΕ. Το οποιο ερχεται , αποφασιζοντας μαλλον τυπολατρικα , και ανατρεπει καταστασεις δεκαετιων αφηνοντας εκθετους χιλιαδες ανθρωπους και οικοδομες.

 

Επισης το ιδιο (αλλα και πολλοι αλλοι) διατεινεται οτι η εκτος σχεδιου δομηση ειναι κατ' εξαιρεση κλπ και πρεπει να περιοριστει κλπ κλπ.

 

Δηλαδη αφου το κρατος ΔΕΝ πολεοδομει , οι κατοικοι στα χωρια τι πρεπει να κανουν ? Να μεταναστευσουν ? Να κατεβουν και αυτοι στις μεγαλες πολεις ? (Mετα λεμε για τον μαρασμο της επαρχιας και της υπαιθρου)

 

(Τα ιδια εκανε και με τα ορια των οικισμων προ του '23 οπου εβγαλε με το ιδιο σκεπτικο παρανομες τις αποφασεις Νομαρχων που βασει της τοτε νομοθεσιας καθοριζαν / επεκτειναν τα ορια και τρεχει κοσμος και δεν φτανει τωρα.

Τα ιδια και με την μεταφορα συντελεστη. Αμετρητοι νομοι.

Τα ιδια και με το Δ του προηγουμενου ΓΟΚ. Οικοδομες μεινανε στα μπετα και στις δυο περιπτωσεις)

 

Θεωρητικα λοιπον , πρεπει τωρα το κρατος , μεσω των υπηρεσιων του , να ανακαλεσει ολες τις εκδοθεισες αδειες που βασιστηκαν σε τετοιες διαταξεις και κατα συνεπεια να χαρακτηρισει αυθαιρετες τις κατασκευες με οτι αυτο συνεπαγεται. Αντιστοιχα οι ιδιοκτητες θα πρεπει να στραφουν εναντιον του και να διεκδικουν αποζημιωσεις διοτι η ευθυνη ειναι δικη του.

 

Ερωτημα: Κατ' αυτον τον τροπο προσφερθηκε υπηρεσια στο κοινωνικο συνολο ?

[CHRIS_M]

Αντιστοιχα οι ιδιοκτητες θα πρεπει να στραφουν εναντιον του και να διεκδικουν αποζημιωσεις διοτι η ευθυνη ειναι δικη του.

Εγώ να συμφωνήσω μαζί σου, αλλά θα βρει κανείς το δίκιο του...?

[CHRIS_M]

εγω ειμαι της αποψης οτι εχει παραγινει το πραγμα με το ΣτΕ

Επίσης, συμφωνώ

[Periklis]

Έτσι ακριβώς είναι όπως τα λέτε. Για να λυθεί λοιπόν μια και καλή το θέμα και να σταματήσουν να παίζουν με την περιουσία, τα δικαιώματα, αλλά κυρίως με τη νοημοσύνη των πολιτών, θα πρέπει να κατατεθούν ομαδικές αγωγές αποζημίωσης κατά της Διοίκησης.

Και δεν είναι μόνο αυτό.

Εδώ υπάρχει μία γενική απόφαση του ανώτατου ακυρωτικού δικαστηρίου, άμεσα εκτελεστή και στο υπουργείο δεν ιδρώνει αυτί. Οι πολεοδομίες εξακολουθούν να εκδίδουν οικοδομικές άδειες με παραχώρηση τμημάτων σε κοινή χρήση. Πράξεις που κρίθηκαν οριστικά ως αντισυνταγματικές!!! Το κενό αυτό δημιουργεί συνταγματική εκτροπή!!!

Αν κάποιος, ο οποιοσδήποτε και κυρίως ο άμεσα θιγόμενος από την απόφαση 1828/2008, προσφύγει στη Δικαιοσύνη για καταπάτηση των πολιτικών του δικαιωμάτων βάση του άρθρου 4 του Συντάγματος των Ελλήνων που ορίζει πως "όλοι οι Έλληνες είναι ίσοι απέναντι στο Νόμο" τότε την έκατσαν τη βάρκα.

Υπάρχει και κάτι ακόμη.

Το Σύνταγμα των Ελλήνων υποτίθεται ότι προστατεύει το περιουσιακό δικαίωμα! Δεν μπορεί λοιπόν η ίδια η Διοίκηση που υποτίθεται πως προστατεύει το Σύνταγμα και τους Νόμους και σέβεται τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης, να πειραματίζεται κατ' αυτόν το βάναυσο τρόπο στη καμπούρα του κάθε πολίτη!

Υπάρχουν και τα ευρωπαϊκά δικαστήρια (ευτυχώς), όπου η μία καταδίκη ακολουθεί την άλλη κατά της πατρίδας μας και άντε μετά να τα μαζέψουν.

Τι πρέπει να περιμένουμε δηλαδή; την επόμενη προεκλογική περίοδο να βγει ένα φιρμάνι που θα βολεύει εν μέρει την κατάσταση (μέχρι την επόμενη ακύρωσή του) και όποιος πρόλαβε - πρόλαβε ή όποιος έχει μπάρμπα; Και όποιος δεν έχει;

Μέχρι σήμερα δεν έχει βρεθεί κανένας "αρμόδιος" να μου απαντήσει στην ερώτηση: "Πως μπορεί να οικοδομήσει κάποιος νόμιμα σε αυτή τη χώρα?"

Η λύση είναι μία: Ομαδικές αγωγές κατά της Διοίκησης από τους θιγόμενους - και κυρίως από εκείνους οι οποίοι συνεχίζουν να χτίζουν σε ζώνη οικισμού, μετά από παραχώρηση τμήματος - είναι ήδη παράνομοι (με τις ευλογίες της πολιτείας) και αύριο θα κληθούν να αναλάβουν τις ευθύνες τους

 

*********************

 

Το σχόλιο του Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Γ. Παπαδημητρίου τα λέει όλα!

 

 

1. Η άτακτη και άναρχη πολεοδόμηση που κυριαρχεί ακόμη στη χώρα μας απασχολεί συχνά τον κοινό και τον κανονιστικό νομοθέτη, ενώ η αντιμετώπισή της με ορθολογικά κριτήρια είναι κατά κανόνα δυσχερής. Ένα από τα προβλήματα που έχουν ανακύψει στην πράξη είναι η ύπαρξη των λεγομένων «τυφλών» εντός οικισμών οικοπέδων. Τα εν λόγω οικόπεδα δεν επιτρέπεται να οικοδομηθούν είτε διότι δεν διαθέτουν διόλου πρόσβαση σε κοινόχρηστους χώρους είτε διότι διαθέτουν εξαιρετικά περιορισμένη πρόσβαση σ’ αυτούς, η οποία υπολείπεται κατά πολύ των προδιαγραφών που προβλέπει η ισχύουσα νομοθεσία.

Στις περιπτώσεις αυτές, το άρθρο 6 παρ. 2 και 3 του π.δ. της 24ης Απριλίου 1985, που εκδόθηκε με βάση την εξουσιοδότηση του άρθρου 42 παρ. 5 του ν. 1337/1983, επιτρέπει τη δημιουργία κοινόχρηστων χώρων με πρωτοβουλία των ιδιοκτητών και έγκριση έπειτα της διοίκησης, ώστε να δοθεί διέξοδος σε ορισμένες περιπτώσεις και να καταστεί δυνατή η οικιστική αξιοποίηση των οικοπέδων. Ανάλογες διευθετήσεις στηρίζονται πρωταρχικά στις επιθυμίες ιδιωτών και εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους, δεν ανταποκρίνονται όμως στα ορθολογικά κριτήρια που πρέπει να προσδιορίζουν τον πολεοδομικό σχεδιασμό. Αυτήν ακριβώς την εγγενή αντίφαση εντόπισε και ανέδειξε το Συμβούλιο Επικρατείας κατά την επίλυση της διαφοράς.

2. Το Δικαστήριο έκρινε, ακολουθώντας την πάγια νομολογία του, ότι το άρθρο 24 παρ. 2 του Συντάγματος αναθέτει την πολεοδόμηση στα όργανα της Πολιτείας, προκειμένου να επιτευχθεί η ορθολογική ανάπτυξη των οικισμών και η βελτίωση των όρων διαβίωσης των πολιτών. Κάθε κανόνας επομένως που μεταθέτει ουσιαστικά την ευθύνη πολεοδομικών ρυθμίσεων σε ιδιώτες αντίκειται προς τη συνταγματική επιταγή που απορρέει από την παραπάνω διάταξη. Είναι αλήθεια ότι κατά το άρθρο 6 παρ. 2 και 3 του π.δ. της 24ης Απριλίου 1985 την προωθούμενη πολεοδομική διευθέτηση αποφασίζει ο νομάρχης, ο οποίος καλείται -όπως προκύπτει από τη διατύπωση της σχετικής διάταξης- να την εγκρίνει, ενώ είναι αμφίβολο αν έχει την ευχέρεια να την απορρίψει ή να την τροποποιήσει. Αλλά και αν συνέβαινε αυτό, η ρύθμιση αποβλέπει στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του ιδιώτη και δεν είναι δυνατόν να στηρίζεται σε ορθολογικά κριτήρια. Ανάλογες διευθετήσεις δεν έχουν άλλωστε ως έρεισμα πολεοδομική μελέτη που συντάσσεται με τους κανόνες της επιστήμης και αποβλέπει στην πολεοδομική οργάνωση του χώρου σύμφωνα με τις κατευθύνσεις εγκεκριμένου Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου. Με αυτές τις βασικές σκέψεις η μείζων σύνθεση του Ε΄ Τμήματος απεφάνθη, σωστά, ότι οι διατάξεις του παραπάνω π.δ. είναι εκτός των ορίων της εξουσιοδοτικής διάταξης, γιατί δεν καταστρώνουν ορθολογικά κριτήρια και δεν προϋποθέτουν την εκπόνηση πολεοδομικής μελέτης κατά παραβίαση των επιταγών του άρθρου 24 του Συντάγματος.

3. Ενόψει του γεγονότος ότι η πολεοδομική διοίκηση δεν είναι προ πολλού σε θέση να αντιμετωπίσει τον όγκο των υποθέσεων που συσσωρεύονται, διερωτάται κανείς πώς θα ανταποκριθεί στις πρόσθετες απαιτήσεις που προκύπτουν από τη σχολιαζόμενη απόφαση. Το ζήτημα τείνει να προσλάβει εκρηκτικές διαστάσεις, γιατί η διοίκηση αδυνατεί να προσαρμοσθεί, γενικότερα, στα κριτήρια μιας ορθολογικής πολεοδόμησης, τα οποία προσδιορίζουν τη νομολογία του Συμβουλίου Επικρατείας. Θα ήταν ευχής έργο να εγκαινιασθεί μια νέα δημιουργική συνεργασία μεταξύ διοίκησης και Δικαστηρίου για την επίλυση των προβλημάτων που διαιωνίζουν την πολεοδομική αταξία. Η «αυτιστική» στάση που ακολουθούν δεν οδηγεί προφανώς πουθενά.

 

Γιώργος Παπαδημητρίου

Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών

[Periklis]

Ορίστε, ακόμα μία τεκμηριωμένη άποψη του προέδρου του ΣΔΑ που ενημερώνει. Το ΥΠΕΧΩΔΕ ακούει?

 

********************

ΧΩΡΟΤΑΞΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ (Ιούνιος 2008)

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Χ. ΠΑΞΙΝΟΣ

Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών

 

Η μέχρι σήμερα απουσία του χωροταξικού σχεδιασμού στη χώρα συνδέεται με την ανασφάλεια δικαίου ως προς τις οικονομικές επενδύσεις, τη μη ασφαλή χωροθέτηση των δημόσιων και ιδιωτικών έργων, τη μη αειφορική χρήση του αγροτικού χώρου καθώς και με την άναρχη, αυθαίρετη και εκτός σχεδίου δόμηση. Δηλαδή συνδέεται άρρηκτα με την υποβάθμιση του φυσικού, οικιστικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος.

 

Ο θεσμός της χωροθέτησης εισήχθη, κατ’ ουσίαν, στην ελληνική έννομη τάξη ταυτόχρονα με τον θεσμό της έγκρισης περιβαλλοντικών όρων όπου από κοινού αποτέλεσαν το ευρύτερο πλαίσιο εκτίμησης των επιπτώσεων στο περιβάλλον, που καθιερώθηκε με το ν. 1650/1986, ο οποίος εκδόθηκε σε συμμόρφωση με την επιταγή του άρθρου 24 του Συντάγματος για την προστασία του περιβάλλοντος. Η υπαγωγή της χωροθέτησης στο πεδίο της νομοθεσίας περί προστασίας του περιβάλλοντος επέτρεψε στο Συμβούλιο της Επικρατείας, ήδη από τη δεκαετία του '90, να συνθέσει την προστασία του περιβάλλοντος με την κοινωνική και οικονομική ανάπτυξης της χώρας, υποκαθιστώντας με τον τρόπο αυτό την παράλειψη της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας να πράξει ανάλογα. Στο πλαίσιο αυτό η συμβολή της νομολογίας στην οριοθέτηση του συνταγματικού περιεχομένου του θεσμού της χωροθέτησης, σε συνάρτηση με την προστασία του περιβάλλοντος και την οικονομική ανάπτυξη, υπήρξε καθοριστική.[1]

 

Σύμφωνα με τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, τα αρμόδια όργανα του κράτους οφείλουν να προβαίνουν σε θετικές ενέργειες για την αποτελεσματική διαφύλαξη του περιβάλλοντος, να λαμβάνουν τα απαιτούμενα νομοθετικά και διοικητικά, προληπτικά και κατασταλτικά μέτρα, παρεμβαίνοντας στον αναγκαίο βαθμό στην οικονομική, ατομική ή συλλογική, δραστηριότητα. Κατά τη λήψη των ανωτέρω μέτρων, τα όργανα της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας οφείλουν να σταθμίζουν και άλλους παράγοντες, αναγόμενους στο γενικότερο εθνικό και δημόσιο συμφέρον. Η επιδίωξη των σκοπών αυτών και η στάθμιση των προστατευόμενων αντίστοιχων έννομων αγαθών πρέπει να συμπορεύονται προς την υποχρέωση της πολιτείας να μεριμνά για την προστασία του περιβάλλοντος κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να εξασφαλίζεται η βιώσιμη ανάπτυξη. Περαιτέρω, από τις διατάξεις του άρθρου 24 καθώς και των άρθρων 79 παρ. 8 και 106 παρ. 1 του Συντάγματος προκύπτει ότι ο χωροταξικός σχεδιασμός ανατίθεται στην πολιτεία, που οφείλει να θεσπίζει τις αναγκαίες ρυθμίσεις, ώστε να διασφαλίζονται η προστασία του περιβάλλοντος, οι άριστοι δυνατοί όροι διαβίωσης του πληθυσμού και η οικονομική ανάπτυξη στο πλαίσιο της αειφορίας.[2]

 

Σύμφωνα με τη μέχρι σήμερα διαμορφωθείσα νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, ουσιώδης όρος για τη βιώσιμη ανάπτυξη είναι τα ολοκληρωμένα χωροταξικά σχέδια, όπως αυτά προβλέφθηκαν στον ν. 360/76 για τη Χωροταξία και την Πολεοδομία και το ν. 2742/99 για τον χωροταξικό σχεδιασμό και την αειφόρο ανάπτυξη. Τα σχέδια αυτά θέτουν, με βάση την ανάλυση των δεδομένων και την πρόγνωση των μελλοντικών εξελίξεων, τους μακροπρόθεσμους στόχους της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης και ρυθμίζουν, μεταξύ άλλων, το πλαίσιο για τη διαμόρφωση των οικιστικών περιοχών, των περιοχών άσκησης παραγωγικών δραστηριοτήτων και των ελεύθερων χώρων στις εκτός σχεδίου περιοχές.

 

Το Συμβούλιο της Επικρατείας απεδέχθη ότι μέχρι την εντός ευλόγου χρόνου ολοκλήρωση της διαδικασίας έγκρισης των χωροταξικών σχεδίων, είναι ανεκτός ο μερικός, χωρικός ή τομεακός σχεδιασμός και προγραμματισμός, προκειμένου να αποφεύγονται η άναρχη ανάπτυξη που προκαλεί υποβάθμιση και καταστροφή του περιβάλλοντος και η δημιουργία πραγματικών καταστάσεων που δυσχεραίνουν και υπονομεύουν την ορθολογική χωροταξία.[3] Η νομολογία δεν απεδέχθη όμως την ατομική χωροθέτηση ως υποκατάστατο του ευρύτερου χωροταξικού σχεδιασμού, αλλά εν όψει του άρθρου 24 παρ. 2 που επιτάσσει την κατάρτιση ολοκληρωμένων εθνικών και χωροταξικών σχεδίων, έκρινε ότι δεν συγχωρείται ατομική χωροθέτηση αν δεν έχει προηγηθεί ευρύτερος χωροταξικός σχεδιασμός.[4]

 

Περαιτέρω, σύμφωνα με τη νομολογία, η χωροθέτηση θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα υποβολής και αξιολόγησης μελετών περιβαλλοντικών επιπτώσεων, προκειμένου τα όργανα της διοίκησης να διαφωτίζονται ως προς τα στοιχεία και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ενός έργου ή μιας δραστηριότητας,[5] ενώ η εκτίμηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων του χωροταξικού σχεδιασμού αποτελεί αναγκαίο επιστημονικό εργαλείο για την εκφορά της κρίσης περί βιωσιμότητας αυτών από τη διοίκηση και τον έλεγχό της από τον ακυρωτικό δικαστή.

 

Επισημαίνεται ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας ερμήνευσε και εφάρμοσε στις σχετικές αποφάσεις του εκτός από το άρθρο 24 του Συντάγματος και το κοινοτικό δίκαιο και ιδιαίτερα την οδηγία 85/337/ΕΟΚ για την εκτίμηση των δημόσιων και ιδιωτικών έργων και δραστηριοτήτων στο περιβάλλον. Εξέλιξη του θεσμικού πλαισίου για την εκτίμηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων που εισήχθη με την οδηγία 85/337/ΕΟΚ αποτελεί σε κοινοτικό επίπεδο η οδηγία 2001/42/ΕΚ σχετικά με την εκτίμηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων ορισμένων σχεδίων και προγραμμάτων, που έχει μεταφερθεί στο εθνικό δίκαιο με την ΚΥΑ 107017/28.8.2006.

 

Στόχος της οδηγίας 2001/42/ΕΚ είναι η υψηλού επιπέδου προστασία του περιβάλλοντος και η ενσωμάτωση περιβαλλοντικών ζητημάτων στην προετοιμασία και θέσπιση σχεδίων και προγραμμάτων με σκοπό την προώθηση της βιώσιμης ανάπτυξης, εξασφαλίζοντας ότι, σύμφωνα με την οδηγία, θα γίνεται εκτίμηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων για ορισμένα σχέδια και προγράμματα που ενδέχεται να έχουν σημαντικές επιπτώσεις στο περιβάλλον.

 

 

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», 14 Ιουνίου 2008, σ. 39.

 

[1] 1. Βλ., αντί άλλων, Γ. Γιαννακούρου, Ο θεσμός της χωροθέτησης στη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας. Τιμητικός τόμος του Συμβουλίου της Επικρατείας. 75 χρόνια, σ. 983 επ., Εκδόσεις Σάκκουλα, Αθήνα-Θεσσαλονίκη, 2004, Δ. Μέλισσα, Θεμελιώδη Ζητήματα του Δικαίου της Χωροταξίας, Εκδ. Αντ. Σάκκουλα, Αθήνα-Κομοτηνή, 2002

 

[2] Ολ. ΣτΕ 2489/2006 κ.ά.

 

[3] Ιbid.

 

[4] ΣτΕ 304/1993, 561/1993, 5774/1996 κ.ά.

 

[5] ΣτΕ 1520/1993 κ.ά.