MrShyEngineer

Ξέρω πως έρχομαι λίγο αργά αλλά πρόσφατα έκανα αντίστοιχη διαστασιολόγηση. Οι καμπύλες f είναι πρακτικά ό,τι πιο αναλυτικό υπάρχει· με λίγη επιπλέον βελτιστοποίηση μπορείς να λάβεις υπόψη και τον δευτεροβάθμιο συντελεστή θερμικών απωλειών ως μεταβαλλόμενο μέγεθος, γεγονός που θα σου δώσει εξαιρετικά καλή εκτίμηση όταν υπάρχουν μεγάλες μεταβολές της ηλιακής ακτινοβολίας (δηλαδή όταν η ακτινοβολία αυξάνεται γρήγορα και η μέση θερμοκρασία του κλειστού κυκλώματος ανεβαίνει επίσης γρήγορα, λόγω του περιορισμού της ικανότητας αγωγής/συναγωγής του εναλλάκτη). Το πρόβλημά τους είναι ότι δεν τις χειριζόμαστε σωστά ως μηχανικοί. Αν χρησιμοποιήσεις σωστή ημερήσια ακτινοβολία και σωστούς συντελεστές, τότε όλα θα σου βγουν σωστά. Εντός των ορίων εφαρμογής τους, οι καμπύλες f δεν είναι καθόλου παρωχημένες!

Custom σύστημα αυτοματισμού με PLC ή αναλογικό — ό,τι τραβάει η όρεξή σου. Προφανώς, η χρήση πιεστικού μετά το υδρόμετρο είναι «παράνομη», όμως πάντα μπορείς να δουλέψεις με ένα buffer, ώστε η λειτουργία του πιεστικού συγκροτήματος να μην έχει καμία επίπτωση στο δίκτυο ύδρευσης. Ως buffer χρησιμοποιείς ένα αρκετά μεγάλο δοχείο διαστολής κατάλληλο για πόσιμο νερό. Έτσι ναι μεν θεωρητικά είσαι «παράνομος», αλλά πρακτικά δεν επηρεάζεις καθόλου το δίκτυο υδροδότησης. Αν τώρα δεν υπάρχει χώρος για buffer, τότε πας σε πιεστικό με VFD, ελεγχόμενο από την πίεση εξόδου και την πίεση εισόδου. Φυσικά, ένα τέτοιο σύστημα απαιτεί έλεγχο πραγματικού χρόνου και όχι απλό αυτοματισμό, οπότε η κατάσταση περιπλέκεται — αλλά σίγουρα μπορείς να ελαχιστοποιήσεις την αλληλεπίδραση με το δίκτυο ύδρευσης. Κάτι τέτοιο μπορεί να υλοποιηθεί με ένα AVR, δύο αισθητήρες πίεσης και ένα PWM output, το οποίο μπορείς να μετατρέψεις σε γραμμικά μεταβαλλόμενη τάση για τον έλεγχο της συχνότητας του VFD (στο εμπόριο υπάρχουν έτοιμα PWM-to-Linear-Voltage modules). Προφανώς, μια τέτοια δουλειά, που περιλαμβάνει ανάπτυξη συστήματος από το μηδέν, proprietary κώδικα, debugging, έλεγχο σε πολλαπλές συνθήκες, δικλίδες ασφαλείας και ό,τι άλλο συνεπάγεται πρέπει να αμείβεται ανάλογα. Αν μιλάμε για «ψίχουλα», μην το κάνεις ούτε για αστείο. Ένα τέτοιο έργο θέλει εύκολα έναν μήνα ανάπτυξης και τουλάχιστον έξι μήνες δοκιμών και βελτιστοποίησης. Αν με ρωτάς, είναι κάτι που θα αναλάμβανα μόνο εφόσον υπήρχε πραγματικά ύψιστη ανάγκη.

Τι κατεύθυνση? Ποιο ειναι το δυνατό σου σημείο?

Χωρητική σύζευξη των ουδετέρων, αν μετρήσεις το ρεύμα που περάνει θα ειναι 1mA

Προσοχή! Το όργανο μέτρησης πρέπει να συμμορφώνεται κατά IEC 61672-1:2013 και να ελέγχεται μετά από κάθε δέσμη μετρήσεων με βάση το IEC 60942: 2017.

Καλησπέρα, (νομίζω) βρήκα πολύ καλύτερη λύση. Η μέθοδος μέτρησης μπορεί να γίνει με Variac — δηλαδή αυτομετασχηματιστή μεταβλητής λήψης, όχι γαλβανικά απομονωμένο — εφόσον σηκώσουμε τη δική μας τοπική ουδετερογείωση (που στην φάση κατασκευής θα ειναι μια ράβδος, μαύρα χάλια δηλαδή). Εξετάζοντάς το μακροσκοπικά, όλες οι γειτονικές γειώσεις λειτουργίας δρουν παράλληλα, μειώνοντας πρακτικά τη συνολική αντίσταση σχεδόν στο μηδέν. Έτσι, η μέτρηση του ρεύματος μας δίνει άμεσα την τιμή της αντίστασης της δικής μας γείωσης, συν την αντίσταση του ουδετέρου, συν τη συνολική μακροσκοπική αντίσταση των γειώσεων λειτουργίας (~0). Αυτό φυσικά ισχύει για ΜΗ κυματικά φαινόμενα...

Καλησπέρα, θα σας πω. Καταρχάς, μας ενδιαφέρουν οι συνθήκες του εδάφους και ο βαθμός διαβρωτικότητάς του — δηλαδή, πρακτικά, να γνωρίζουμε τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Τώρα, για την εφαρμογή υπάρχουν πολλές λύσεις, τόσο για υφιστάμενες όσο και για υπό ανέγερση κατασκευές. Για παράδειγμα, αν έχουμε μεγάλο οικόπεδο και μας ενδιαφέρει να προστατέψουμε μόνο τη θεμελίωση μιας υφιστάμενης κατασκευής, μπορούμε να εφαρμόσουμε απομακρυσμένη συστοιχία ανόδων. Είναι όμως μια λύση ενεργοβόρα. Από την άλλη, αν έχουμε μια γέφυρα, της οποίας οι πυλώνες θεμελιώνονται σε ανεξάρτητα πέδιλα, η λύση που εξετάζω στη διπλωματική μου εργασία είναι πολύ αποτελεσματική και εξαιρετικά οικονομική για την προστασία του τμήματος που βρίσκεται εντός του εδάφους. Σε μια υφιστάμενη κατοικία με θεμελίωση από πεδιλοδοκούς, θα μπορούσε επίσης να εφαρμοστεί η λύση μου, με την προϋπόθεση ότι δεν υπάρχουν οδεύσεις σωληνώσεων, καλωδίων κ.λπ. στο πάτωμα του υπογείου. Για επιφάνειες εκτός του εδάφους, η συνηθέστερη μέθοδος εφαρμογής είναι η τοπική αφαίρεση του σκυροδέματος επικάλυψης (σε αυλάκια βάθους 1–2 cm), η τοποθέτηση γραμμικών ανόδων καθ’ όλο το μήκος της ζώνης προστασίας, με την κατάλληλη ηλεκτρική απομόνωση όπου συναντάται οπλισμός (όπως προκύπτει από τη μελέτη ως προς την πυκνότητα, την απόσταση κ.λπ.) και η κάλυψή τους με αγώγιμο κονίαμα. Άλλες λύσεις είναι, για παράδειγμα, η χρήση πλέγματος ανόδου, που όμως απαιτεί πλήρη αφαίρεση τμήματος της επικάλυψης. Σε περιπτώσεις όπου θέλουμε προστασία σε μεγάλο βάθος από την επιφάνεια του υλικού, πραγματοποιούμε διάτρηση και τοποθέτηση κυλινδρικών ανόδων εις βάθος. Όπως αναφέρω και στη διπλωματική μου, εκεί τα πράγματα περιπλέκονται και αρχίζει να εισέρχεται σε μεγάλο βαθμό και ο παράγοντας marketing από την πλευρά των εταιρειών. Σε οικοδομή μη υφιστάμενη, οι λύσεις είναι πολλές· από τον εγκιβωτισμό ανόδων εντός του σκυροδέματος που είναι και η πιο ορθή τεχνοοικονομικά μέχρι τη δική μου λύση ή μια απομακρυσμένη διάταξη. Σε κάθε περίπτωση, οι δύο σημαντικότερες παράμετροι που μας ενδιαφέρουν όταν εφαρμόζουμε καθοδική προστασία είναι: Η ηλεκτρική συνέχεια του οπλισμού, και Η ηλεκτρική απομόνωση ανόδου και καθόδου. Από εκεί και πέρα, μας απασχολεί η ομοιομορφία των πεδιακών εντάσεων και η δυνατότητα επιτήρησης της επάρκειας καθοδικής προστασίας σε βάθος χρόνου.

https://nemertes.library.upatras.gr/items/c1bd2b8b-7ca0-4182-9e4f-a680649bf2f2

Εγώ θα επέλεγα μέτρηση με γεννήτρια ρεύματος με μια απομακρυσμένη μεγάλου βάθους αναφορά.

Αυτόνομο και αυτορρυθμιζόμενο σύστημα καθοδικής προστασίας επιβαλλόμενου ρεύματος.

αν θα έκανες μια διαιρεσούλα με ρίζα 3, εναν πολλαπλασιασμό με τον λόγο ρεύματος εισρροής προς ονομαστικού, ήξερες και λίγη θεωρία ασύγχρονων κινητήρων και πήγαινες στην χαρακτηριστική του K10A θα έβλεπες το οφθαλμοφανές... Δε πειράζει όμως η ζωή είναι ωραια. Ιnφ σε Δ = 8,06Α < 10Α λόγος Ip/In = 8. 80A εισρροής. Χρόνος εισρροής 10 κυκλοι -> 200ms, trip point @ 200ms 10*In = 100A -> no trip

nah έχει ρεύμα ενεργοποίησης 1 τάξη μεγέθους μεγαλύτερο για το ΗΜ στοιχείο

Αιτιολόγησε Νομίζεις αλλά οκ

Ναι, μπορεί κανονικά να εκκινήσει· έτσι κι εκκινεί σε Υ/Δ, με το 1/3 της ροπής και το 1/√3 του ρεύματος. Θεωρητικά, εάν οι απαιτήσεις ροπής το επιτρέπουν και δεν χρειάζεσαι μεγαλύτερη ολίσθηση για να πιάσεις τη ροπή (δηλαδή μικρότερη ταχύτητα περιστροφής), τότε ναι, σαφέστατα μπορείς να τον λειτουργείς μόνιμα σε Υ χωρίς κανέναν απολύτως κίνδυνο. Στο παράδειγμα που ανέφερα: ο κινητήρας είναι 50 Nm και, όταν συνδεθεί σε αστέρα, θα αποδώσει 17 Nm. Αν το φορτίο σου —λέμε τώρα— είναι κάτω από 17 Nm, δεν έχεις κανένα πρόβλημα και βρίσκεσαι κάτω από τη «νέα» ονομαστική ροπή. Δηλαδή, το ζήτημα είναι πόσο φορτισμένος είναι ο κινητήρας. Αν η steady-state ροπή σου είναι κάτω από 17 Nm, είσαι μια χαρά. Πόση ροπή εκκίνησης θέλεις; Το στάνταρ είναι 2 φορές η ροπή εκκίνησης και 2,5 φορές η ροπή ανατροπής της ονομαστικής. Άρα έχεις ~34 Nm εκκίνησης. Αν σε καλύπτει και μπορείς να είσαι σίγουρος ότι ο κινητήρας θα φτάσει στη steady-state λειτουργία και η steady-state ροπή θα είναι κάτω από 17 Nm, πάλι είσαι μια χαρά. Οχι, δεν το έχω δει να λειτουργεί μόνιμα στο 1/3 της ροπής του, διότι δεν έχει επιλεγεί για αυτόν τον τρόπο λειτουργίας. Έχω όμως δει αμέτρητες φορές κινητήρες 690/400 (Υ/Δ) να εκκινούν σε Υ στο δίκτυο των 400 V, παράγοντας το 1/3 της ροπής τους και «καταναλώνοντας» περίπου 1/√3 του ρεύματος. Μόλις φτάνουν στις ονομαστικές στροφές, γίνεται απλή μεταγωγή σε Δ. Όσο για τους 999+1 τρόπους προστασίας, ναι, υπάρχουν. Το ότι όμως το 99.9% των κινητήρων στην πράξη είναι πρακτικά απροστάτευτοι στη βιομηχανία —από αδυναμία ή απροθυμία κάποιων να κάνουν 2–3 επιπλέον ενέργειες— δεν με έχει εκπλήξει ποτέ. Μην ξεχνάς ότι το θερμικό ακολουθεί ένα απλοποιημένο μοντέλο εξομοίωσης· δεν λαμβάνει υπόψη του πολλά στοιχεία που χρειάζονται για να θεωρήσεις πλήρη την προστασία. Το θερμικό «βλέπει» την ισχύ που απορροφά ο δρομέας; όχι. Βλέπει τη διαφορική θέρμανση ανά αυλάκα; όχι. Βλέπει την πραγματική κατάσταση μόνωσης; όχι. Βλέπει μη-μεταλλικά σφάλματα; όχι. Βλέπει μόνο ένα συνολικό «εξομοιωμένο» φορτίο θέρμανσης — πόσο καλά ανταποκρίνεται αυτό στις πραγματικές χωρικές και τοπικές συνθήκες θέρμανσης των τυλιγμάτων; αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα. Η ορθή προστασία πρέπει να παρέχει επιλεκτικότητα, αποτελεσματικότητα και αξιοπιστία (χωρίς false positives ή false negatives). Οι MCB τύπου K συμβάλλουν σε αυτό και πρέπει να χρησιμοποιούνται για προστασία κινητήρων. Σε μεγαλύτερους κινητήρες αντικαθιστάς με MCCB ρυθμισμένο σωστά — μαζί με ασφάλειες τήξεως, θερμικό, επιτηρητή μόνωσης, ΗΝ διαρροής και ούτω καθεξής. Από την άλλη, ένα μοτέρ 8 kW μπορεί να προστατευθεί ικανοποιητικά με έναν MCB τύπου K10A... Όπως και να έχει εύχομαι καλή συνέχεια.

Οι κινητήρες μπορούν να προστατευτούν με 1000 τρόπους μια εκ των οποίων είναι οι ρυθμιζόμενου ρεύματος...