Αναζήτηση στην κοινότητα

Τρεις Ισπανοί αρχιτέκτονες, ο Ραφαέλ Αράντα, η Κάρμε Πιζέμ και ο Ραμόν Βιάλτα, του καταλανικού γραφείου RCR Arquitectes, είναι οι νικητές του περίβλεπτου βραβείου Pritzker, που θεωρείται συχνά το αντίστοιχο ενός βραβείου Νόμπελ στην αρχιτεκτονική. Είναι η πρώτη φορά που απονέμεται σε τρία πρόσωπα από κοινού αυτό το βραβείο. Το βραβείο δημιουργήθηκε το 1979 και απονέμεται για την εργασία ενός αρχιτέκτονα εν ζωή. Πηγή: http://www.koolnews....onikis-pritzker Click here to view the είδηση

Στα πλαίσια της 8ης Biennale Αρχιτεκτονικής Τοπίου (8th European Landscape Biennial), που πραγματοποιήθηκε στις 25-27/10/2014 στη Βαρκελώνη και ανάμεσα σε 102 συμμετοχές από όλο τον κόσμο, η Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πολυτεχνείου Κρήτης πήρε τελική διεθνή κατάταξη στις, συνολικά, 13 Finalists Σχολών που ασχολούνται με την Αρχιτεκτονική Τοπίου. Η συμμετοχή περιελάμβανε Διπλωματικές εργασίες Τοπίου και Φοιτητικά θέματα του 8ου εξαμήνου. Τελικός νικητής ανακηρύχθηκε το University of Toronto. Δόθηκαν 3 μνείες: Roma Tre University, The Oslo School of Architecture and Design,Victoria University of Wellington-New Zealand και εννέα (9) finalistes: Cambridge Harvard University, Leibniz University Hannover, Pontifica Universidad Católica-Chile,Technical University of Crete, University College of Dublin, University of Ljubljana Biotechnical Faculty, University of New South Wales-Sydney, Universidad Politécnica de Catalunya, University of Washington. Πηγή: http://www.tuc.gr/27...s[tt_news]=7432 Click here to view the είδηση

Για 2.000 χρόνια ήταν το υψηλότερο κτήριο της Αθήνας, έφθανε τα 45-56 μέτρα, ωσότου χτίστηκε το «Χίλτον» που το ξεπέρασε. Για την κατασκευή του απαλλοτριώθηκαν τέσσερα οικοδομικά τετράγωνα και για την ξύλινη στέγη του χρειάστηκαν πάνω από 3.000 μεγάλα δέντρα. Ο λόγος, βέβαια, για το Ηρώδειο που ήταν στεγασμένο, σύμφωνα με τον καθηγητή Ιστορίας της Αρχιτεκτονικής Μανόλη Κορρέ. Είχε τη μεγαλύτερη στέγη αρχαίου θεάτρου, η οποία φαίνεται πως κατέρρευσε από πυρκαγιά γιατί στη νεότερη εποχή, το 1858, βρέθηκε από τον Κυριάκο Πιττάκη, κατά τις ανασκαφές για την αποκάλυψη του μνημείου, ένα παχύ στρώμα στάχτης, όπως επίσης σπασμένα κεραμίδια, ξύλα καμένα και σιδερένια καρφιά μεγάλων διαστάσεων. Η πυρκαγιά συνδέεται με την καταστροφική μανία των Ερούλων το 267 μ.Χ. από την οποία δεν γλίτωσε το Ηρώδειο, όπως επισημαίνει ο Μ. Κορρές στη μελέτη του με τίτλο «Η στέγη του Ηρωδείου και άλλες γιγάντιες γεφυρώσεις», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Μέλισσα» και θα προυσιαστεί την ερχόμενη Κυριακή (6.30 μ.μ.) στο Ηρώδειο από τον ίδιο. Την ομιλία του θα προλογίσουν ο πρόεδρος του Μουσείου της Ακρόπολης καθηγητής Δημήτριος Παντερμαλής και ο προϊστάμενος της Α' ΕΠΚΑ Κωνσταντίνος Κίσσας. Ο κ. Κορρές εστιάζει στη στέγη του Ηρωδείου, γιατί η ύπαρξή της αγνοούνταν. Ο έμπειρος μελετητής των μνημείων της Ακρόπολης υποστηρίζει ότι η στέγη του Ηρωδείου «αποτέλεσε παγκόσμιο ρεκόρ μέγιστου ανοίγματος έως και το 19ο αιώνα!». Εχει άνοιγμα 50 μέτρων. «Δύναται μετά πάσης βεβαιότητος να λεχθεί ότι το Ηρώδειο υπήρξε το υψηλότερο κτήριο της χώρας ώς την εποχή της κατασκευής του ξενοδοχείου "Χίλτον", ενώ τη δεύτερη θέση ώς τα μέσα του 20ού αιώνα κατείχαν δύο επίσης ρωμαϊκά κτήρια: το λεγόμενον Οκτάγωνον κι η λεγόμενη Ροτόντα της Θεσσαλονίκης». Συσχετίζει το κατασκευαστικό αυτό θαύμα με την τεχνογνωσία που είχε αποκτηθεί στα ρωμαϊκά χρόνια με τις γέφυρες. Για παράδειγμα αναφέρει τη γέφυρα του Τραϊανού (105 μ.Χ.), έργο του διάσημου Απολλόδωρου από τη Δαμασκό. Το Ηρώδειο έχει το μέγεθος αρχαίου θεάτρου, χωρούσε 6.000 άτομα (σήμερα 5.000 γιατί δεν έχουν αναστηλωθεί οι τελευταίες σειρές). Τα αρχαία ωδεία ήταν πολύ μικρότερα και στεγασμένα. Είχαν τη χαρακτηριστική ημικυκλική μορφή και πολύ υψηλούς τοίχους για τη δημιουργία περιμετρικής ζώνης μεγάλων φωτιστικών ανοιγμάτων. Το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού θεωρείται ακραία περίπτωση, λόγω του μεγέθους του που μοιάζει με τα μεγάλα θέατρα της αρχαιότητας. Χτίστηκε ανάμεσα στο 160-169 μ.Χ. σε έκταση τεσσάρων οικοδομικών τετραγώνων. Πώς κατάφεραν όμως οι τεχνίτες εκείνης της εποχής να κατασκευάσουν μια ενιαία στέγη, χωρίς ενδιάμεσους στύλους, με άνοιγμα τόσο μεγάλο, κάτι που σήμερα θεωρείται μάλλον ανέφικτο; Οι παρατηρήσεις του κ. Κορρέ σε λεπτομέρειες επί του σωζόμενου μνημείου αποδεικνύουν πως ήταν εφικτό. Βέβαια, η κατασκευή της στέγης, που ήταν κωνική, θα πρέπει να διήρκεσε περί τα τρία χρόνια, ενώ ολόκληρο το κτήριο οικοδομήθηκε σε 8 με 9 χρόνια. Η προμήθεια της ξυλείας για τη στέγη (έμβαδού 3 στρεμμάτων) θα πρέπει να υπήρξε μια ξεχωριστή και πολυδάπανη εργολαβία, καθώς χρειάστηκαν 3.000 δέντρα (κέδροι, κυπαρίσσια), βάρους 750-800 τόνων. Αν προστεθεί και το βάρος των κεραμιδιών, που υπολογίζεται σε 180 τόνους, πρόκειται για μια γιγάντια στέγη βάρους 1.000 τόνων. Η τεχνολογία για την κατασκευή αυτού του έργου ήταν ασύλληπτη για τα δεδομένα της εποχής, οπότε πιθανότατα επιστρατεύτηκαν μέθοδοι που χρησιμοποιούνταν για τις γέφυρες, σύμφωνα με το μελετητή. Η στέγη κατασκευάστηκε δύο φορές. Μία στο έδαφος, στο χώρο της Στοάς Ευμένους, που είχε μετατραπεί σε εργοτάξιο και όπου γίνονταν τα τεστ αντοχής της κατασκευής, και άλλη μία φορά πάνω σε ειδικά ικριώματα σε ύψος 30 μ. από το έδαφος, για την τελική τοποθέτησή της. Εσωτερικά, το Ηρώδειο διέθετε απίστευτο πλούτο. «Η ορχήστρα του ήταν στρωμένη με λευκές και μαύρες πλάκες μαρμάρου. Οι τοίχοι κοσμούνταν με πολύχρωμα μάρμαρα. Τα εδώλια ήταν φτιαγμένα από συμπαγές μάρμαρο». Χορηγός του, ο πάμπλουτος Ηρώδης ο Αττικός, ο οποίος το αφιέρωσε στη μνήμη της πρόωρα χαμένης συζύγου του, Ρήγιλλας. Πηγή: http://www.enet.gr/?.../2014&id=450719 Click here to view the είδηση

Το στρατόπεδο προσφύγων του Καλαί είναι κάτι περισσότερο από παραγκούπολη, κάτι περισσότερο από πόλη, είναι ένα εργαστήριο της πόλης του 21ου αιώνα. Πολυπολιτισμική, αλληλέγγυα, οικολογική, δυναμική, γεμάτη συμπάθεια, αλλά επίσης βρόμικη, χαοτική και ανεπαρκώς εξοπλισμένη, η «ζούγκλα» του Καλαί δεν δημιουργήθηκε μέσα από κάποιο ουτοπικό ιδεώδες, αλλά από εκείνο το μείγμα του τυχαίου και της ανάγκης που γέννησε όλες τις μεγάλες πόλεις στην ιστορία. Είναι ένα χωριό του κόσμου, μια γειτονιά της ανθρωπότητας, μια συνάντηση των κοινωνιών. Έχοντας εδώ και έναν χρόνο επίσημη άδεια λειτουργίας από την κυβέρνηση και τον Δήμο του Καλαί, χωρίς χρονικούς περιορισμούς, διαμορφώθηκε μέσα από τη διασταύρωση ανθρώπων που επένδυσαν σ’ αυτήν. Είτε προέρχονται από το Σουδάν, το Αφγανιστάν, τη Συρία, την Ερυθραία, είτε ως αλληλέγγυοι από τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία ή το Βέλγιο, είναι χιλιάδες εκείνοι που εδώ και έναν χρόνο τη συντηρούν και τη χτίζουν. Είναι σημαντικό να διευκρινιστεί ότι δεν κατοικείται μόνο από πρόσφυγες που επιθυμούν επειγόντως να διασχίσουν τη Μάγχη, αλλά κι από εκείνους που έχουν πάει εκεί για να μείνουν, βρίσκοντας σ’ αυτό το μέρος ένα κοινωνικό, οικονομικό και υποστηρικτικό δίκτυο που δεν υπάρχει γι’ αυτούς πουθενά αλλού στη Γαλλία. Καθώς περιμένουν να καταρτιστεί ο φάκελος τους για την αίτηση ασύλου ­–διαδικασία που μπορεί να διαρκέσει έως και έναν χρόνο, κατά τον οποίο απαγορεύεται να εργαστούν– στο Καλαί συναντιούνται ξανά με ανθρώπους που έχουν τις ίδιες δυσκολίες, που διέσχισαν τις ίδιες διαδρομές και συχνά μοιράζονται τις ίδιες πολιτισμικές αναφορές. Ανταλλάσσονται πληροφορίες, υπάρχει μια υποτυπώδης οικονομική δραστηριότητα, η ενεργητικότητα και ο δυναμισμός είναι έκδηλοι – όλα δηλαδή εκείνα τα στοιχεία που δεν βρίσκει κανείς στα κέντρα υποδοχής και προσανατολισμού (CAO), σπαρμένα στη γαλλική ύπαιθρο. Ο ιταλός αρχιτέκτονας και θεωρητικός Άλντο Ρόσι προσδιόριζε την «αρχιτεκτονική της πόλης» με βάση τρεις σταθερές ιδιότητες: το οδικό δίκτυο, τα μνημεία και τις τυπολογίες κατοίκησης. Και τα τρία αυτά στοιχεία μπορούν να εντοπιστούν στον καταυλισμό από την αρχή της δημιουργίας του. Τα μονοπάτια μετατράπηκαν σταδιακά σε δρόμους, διαμορφώνοντας ένα σχέδιο του καταυλισμού που δεν άλλαξε στην πορεία. Οι εκκλησίες και τα τζαμιά μεγάλωσαν, σταθεροποιήθηκαν και απέκτησαν σύμβολα. Εμφανίστηκαν σχολεία, ένα θέατρο, αυτοσχέδιες βιβλιοθήκες, μικρά εστιατόρια και μαγαζιά, καθώς και η περίφημη βραδινή μπουάτ. Όσον αφορά τις κατοικίες, μορφοποιήθηκαν σταδιακά μέσα από τη συνάντηση ανθρώπων με διαφορετική καταγωγή, με τα διαθέσιμα υλικά και με τη βοήθεια εθελοντών και οργανώσεων από ολόκληρο τον κόσμο. Η εκκλησία των Κοπτών από την Ερυθραία είναι ένα από τα πιο όμορφα σύμβολα των μνημείων του καταυλισμού: παρούσα από τις πρώτες κιόλας μέρες –τον Μάιο του 2015– στέκεται μόνη της στο μέσον του στρατοπέδου. Στην αρχή ήταν δίχρωμη, μπλε και κόκκινη, με έναν απλό εσωτερικό χώρο και μήκος σχεδόν δέκα μέτρα. Θύμα μιας πυρκαγιάς, ανακατασκευάστηκε στο ίδιο ακριβώς σημείο, αλλά αυτή τη φορά είναι άσπρη με μπλε κορδέλες, δύο φορές μεγαλύτερη, πιο ψηλή και πιο όμορφη. Μια χαμηλή περίφραξη, ένας μεγάλος περίβολος, καθώς και μια διακοσμημένη πύλη δημιουργήθηκαν για να την πλαισιώσουν. Βγάζουμε τα παπούτσια μας πριν μπούμε και στο εσωτερικό της βασιλεύει μια ατμόσφαιρα κατάνυξης, που μόλις διαταράσσεται από τους «επισκέπτες» όλων των εθνικοτήτων που μπαίνουν για να τη δουν. Όσον αφορά τις κατοικίες, το «μπλε σπίτι» του Αλφά –ενός μαυριτανού μετανάστη– δημιουργήθηκε από τις πρώτες κιόλας μέρες κι αποτέλεσε ένα πρότυπο κατασκευής που εξασφαλίζει ένα ελάχιστο επίπεδο ποιότητας ζωής στον καταυλισμό. Εμπνευσμένο από κατασκευές της Κασαμάνσε, με τον τετραγωνικό σκελετό του και τις τέσσερις επικλινείς όψεις του καλυμμένες από άχυρα μαζεμένα επιτόπου, σκαρφαλωμένο σε μια προεξοχή, αντιπροσώπευε για όλους όσοι ήρθαν να εγκατασταθούν εδώ μια άτυπη και ειρωνική «άδεια κατασκευής», μια προτροπή να δημιουργήσουν εκεί έναν πραγματικό τόπο ζωής, μια καινούργια πόλη. Οι κάτοικοι του καταυλισμού, όποια κι αν είναι η καταγωγή τους, είναι στην πλειοψηφία τους άνθρωποι που ζούσαν σε πόλεις, που έχουν ένα καλό επίπεδο εκπαίδευσης και οι νεότεροι έχουν ζήσει σ’ έναν κόσμο διασυνδεδεμένο και ανοικτό στις κουλτούρες του κόσμου. Παρόλα αυτά, ο τρόπος που συλλαμβάνουν, κατασκευάζουν και ζουν τις κατοικίες τους είναι βαθιά επηρεασμένος από τις αναφορές του τόπου καταγωγής τους, με αποτέλεσμα κάθε κοινότητα να διαμορφώνει τις δικές της τυπολογίες κατοίκησης: επινοούν διαφορετικά αρχιτεκτονήματα, διαφορετικούς τρόπους κατοίκησης και κοινής συμβίωσης. Για παράδειγμα, οι πρόσφυγες από το Σουδάν δημιούργησαν ένα σύνολο καταλυμάτων που περιστοιχίζουν μια ορθογώνια κοινή αυλή, με ξεκάθαρα προσδιορισμένες λειτουργίες, καθώς και με εργονομικές και πρακτικές κατασκευές: μια κλειστή αποθήκη που προφυλάσσεται από τα έντομα, μια ανοιχτή εξαεριζόμενη κουζίνα, έναν κοινό χώρο για φαγητό και συναντήσεις, καλά φωτισμένο και προστατευμένο από τον αέρα, χώρους για ύπνο, σκοτεινούς και χαμηλοτάβανους για να κρατάνε τη ζέστη Οι κατασκευές των μεταναστών από την Ερυθραία είναι πιο μικρές και ευέλικτες, ενώ οι Αφγανοί έχουν δημιουργήσει πιο μεγάλα κτίσματα, πολλά από τα οποία λειτουργούν ως εστιατόρια. Οι συλλογικότητες αλληλεγγύης, από την πλευρά τους, έχουν φτιάξει μικρά ξύλινα οικολογικά σπίτια κόστους 400 ευρώ, τα οποία είναι εγκατεστημένα κατά εκατοντάδες σε διάφορα σημεία του καταυλισμού για να υποδεχτούν τους νεοεισερχόμενους. Ο καταυλισμός είναι το αποτέλεσμα μιας τέτοιας συνάντησης: των σταθερών που διαμορφώνουν όλες τις ιστορικές πόλεις του κόσμου και των πολιτισμών από όλο τον κόσμο που δίνουν ό,τι καλύτερο έχουν για να δημιουργήσουν μια πόλη 7.000 κατοίκων. Η έννοια της «αστεοκτονίας» (urbicide) επινοήθηκε για πρώτη φορά το 1992 για το πολυεθνικό Σαράγεβο. Αναφέρεται σε κάποιον επιτιθέμενο που επιθυμεί να καταστρέψει το πιο σύνθετο οικοδόμημα που καταφέρνουν να χτίσουν συλλογικά οι άνθρωποι: μια πόλη. Ο καταυλισμός είναι γεμάτος από ζωές και πολιτισμούς. Για όσους φτάνουν απελπισμένοι εκεί, υπάρχουν κάποια μέσα για να ξεκινήσουν ξανά την προσπάθεια. Δημιουργούνται ζευγάρια, γεννιούνται παιδιά, γίνονται γιορτές και παραστάσεις, υπάρχουν χοροί και τραγούδια. Μπροστά στη δυσκολία πρόσβασης στην Αγγλία, ο καταυλισμός δημιουργούσε πάντοτε αλληλεγγύη, επενδυόταν συμβολικά από τους κατοίκους του και από ενεργούς πολίτες όλου του κόσμου. Αυτήν την πόλη θέλει να καταστρέψει η γαλλική κυβέρνηση, επειδή της διαφεύγει αυτό που αντιπροσωπεύει, επειδή είναι φορέας μιας διαφορετικής εικόνας περί συμβίωσης, επειδή αντιπροσωπεύει μια κοινότητα ανθρώπων που επενδύουν σ’ αυτήν χωρίς κηδεμονία. Ίσως η «ζούγκλα» του Καλαί να φαντάζει ο χειρότερος δυνατός τόπος για να ζεις…. Όμως το γαλλικό κράτος δεν έχει να προτείνει τίποτα καλύτερο στους πολίτες του κόσμου. To άρθρο δημοσιεύτηκε στη Libération, στις 6 Μαρτίου 2016. Για τον συγγραφέα Ο Cyrille Hanappe είναι αρχιτέκτονας και μηχανικός (AIR Architecture). Eίναι παιδαγωγικός υπεύθυνος για το δίπλωμα ειδίκευσης στην αρχιτεκτονική και τους κινδύνους αστικής καταστροφής της Αρχιτεκτονικής Σχολής Paris-Belleville. Πηγή: http://pass-world.gr...pedo-tou-calai/ Click here to view the είδηση

Σε όλη την Αθήνα υπάρχουν σήμερα καταγεγραμμένα πάνω από 10.500 κτίρια, από το 1830 ώς τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, που στέκουν ακόμη, εκπροσωπώντας διάφορες τυπολογίες και αισθητικές σχολές. Είναι αυτό που θα λέγαμε η ανεπίσημη αρχιτεκτονική κληρονομιά της πρωτεύουσας και είναι τέτοια η ποικιλία, που, δικαίως, η Monumenta, η οποία επί τρία χρόνια καταγράφει τον κτιριολογικό πλούτο της πόλης, ισχυρίζεται πως «στην Αθήνα μπορείς να δεις τα πιο όμορφα κτίρια». Αυτός είναι ο τίτλος στην έκθεση φωτογραφίας που εγκαινιάζεται στις 17 Σεπτεμβρίου στο Κέντρο Επισκεπτών του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος και η οποία έρχεται να επισφραγίσει την ολοκλήρωση της πιο οργανωμένης καταγραφής κτιρίων στην Αθήνα. Το πρόγραμμα «Καταγραφή και Ανάδειξη Κτηρίων 19ου και 20ού αιώνα στην Αθήνα» πραγματοποιήθηκε με αποκλειστική δωρεά από το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, και με την ολοκλήρωσή του κληροδοτεί μια εξαιρετικά χρήσιμη τράπεζα δεδομένων. «Για τη Monumenta», λέει η Ειρήνη Γρατσία, αρχαιολόγος και ο άνθρωπος που εμπνεύστηκε και οργάνωσε αυτή την πρωτοβουλία, «έπειτα από εννέα χρόνια δράσης, έχει έρθει η ώρα να προχωρήσει σε ένα επόμενο στάδιο». Η καταγραφή των κτιρίων, που έγινε με επιστημονική μεθοδολογία και τη συνδρομή 300 εθελοντών, είναι το πρώτο στάδιο χαρτογράφησης και μια μοναδική ευκαιρία επαναξιολόγησης του κτιριακού δυναμικού. «Οπως λένε οι σύμβουλοι αρχιτέκτονες», λέει η Ειρήνη Γρατσία, «μπορεί να εμπλουτίσουμε τη “γραμματολογία0 της πόλης και με την επεξεργασία του υλικού να προκύψουν έτσι ενδιαφέρουσες στυλιστικές οικογένειες κτιρίων». Αυτό που προέχει, πλέον, σύμφωνα με την Ειρήνη Γρατσία, είναι η επόμενη μέρα. «Αφήνουμε μια παρακαταθήκη, αλλά σημασία έχει αυτή να ενισχυθεί θεσμικά όπως σημαντικό είναι να εξασφαλίσουμε κίνητρα για τους ιδιοκτήτες». Η έκθεση στο Κέντρο Επισκεπτών στο Δέλτα Φαλήρου (διάρκεια έως 30/9) διοργανώνεται γύρω από έναν πυρήνα 85 φωτογραφιών, όπως προέκυψαν από την καταγραφή. Η εμπειρία αυτών των τριών ετών της έρευνας, σε όλα τα διαμερίσματα του Δήμου Αθηναίων, υπήρξε σημαντική όχι μόνο γιατί εκπαίδευσε έναν μεγάλο αριθμό συνεργατών αλλά γιατί περιέλαβε διαφορετικούς τύπους μεθοδολογίας, όπως τις προφορικές συνεντεύξεις με μνήμες και διηγήσεις ή τον εντοπισμό και εξακρίβωση ιστορικών στοιχείων. Οι προφορικές συνεντεύξεις, βιντεοσκοπημένες όλες, εμπλουτίζουν την «καρτέλα» πολλών κτιρίων με πρωτογενές υλικό. Παρότι τα περισσότερα από τα κτίρια που εντοπίστηκαν και καταγράφηκαν είναι σε κακή κατάσταση συντήρησης, η ποιότητα του κτιριακού αποθέματος της περιόδου 1830-1940 αποτιμάται από ενδιαφέρουσα έως εξαιρετική, με πολλές εκπλήξεις και σημαντικά ευρήματα. Η λεγόμενη ανώνυμη συνοικιακή αρχιτεκτονική, όπως μας λέει η Ειρήνη Γρατσία, αποκαλύπτει, ύστερα από έρευνα και διασταύρωση στοιχείων, την εμπλοκή σημαντικών μηχανικών που έχτιζαν προπολεμικά στην Αθήνα. Μεγάλος αριθμός των διασωζόμενων κτιρίων ανήκουν στον Μεσοπόλεμο και, παρά τις αθρόες κατεδαφίσεις των τελευταίων δεκαετιών, πολλά κτίρια διασώθηκαν. Στο 5ο Διαμέρισμα (Αγ. Ελευθέριος, Ανω Πατήσια, Ριζούπολη), π.χ., που έχει σχετικά χαμηλή πυκνότητα αξιόλογων κτιρίων, μετρήθηκαν 636 ενδιαφέροντα κτίσματα. Υπερπολλαπλάσιος είναι ο αριθμός σε πιο κεντρικές περιοχές. Η εμπειρία της καταγραφής, που προήλθε από την ερευνητική ομάδα γι’ αυτόν τον σκοπό (Ειρήνη Γρατσία, Στέλιος Λεκάκης, Γεωργία Γκουμοπούλου, Γιώργος Νίνος, Φωτεινή Μπέλλιου, Ζαννής Πιττακίδης), έχει δημιουργήσει πλέον ένα προηγούμενο. Ηδη, έχει ξεκινήσει η έρευνα για αντίστοιχη καταγραφή στη Θεσσαλονίκη. Περισσότερα: http://www.monumenta.org/ Πηγή: http://www.kathimeri...omia-ths-a8hnas Click here to view the είδηση

Εγκαίνια είχε χθες η 8η Biennale Νέων Ελλήνων Αρχιτεκτόνων. Φέτος, η 8η Biennale Νέων Ελλήνων Αρχιτεκτόνων πραγματοποιείται σε μία από τις κρισιμότερες περιόδους της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας. Ήδη το ερώτημα της αρχιτεκτονικής παραγωγής στην εποχή της οικονομικής, αλλά και κοινωνικής και πολιτιστικής κρίσης, είχε εμφανισθεί στην επιτυχημένη 7η Biennale Νέων Ελλήνων Αρχιτεκτόνων, που πραγματοποιήθηκε στο Μουσείο Μπενάκη (Νοέμβριο 2012 μέχρι Ιανουάριο 2013). Το ερώτημα αφορούσε στο σημερινό αρχιτεκτονικό τοπίο, και στην δυσχερή κατάσταση που ήδη αντιλαμβανόμαστε ότι εισερχόταν η οικοδομική δραστηριότητα συνολικά. Οι φετινές 214 συμμετοχές είναι πολύ ενθαρρυντικές, μεσούσης της κρίσης, για την σημασία που αποδίδουν οι νέοι Έλληνες αρχιτέκτονες στον θεσμό της Biennale, ενός σημαντικού βήματος για την προβολή του αρχιτεκτονικού έργου. Υπό την έννοια αυτή η Biennale αποτελεί ένα βαρόμετρο που σημαδεύει στη διάρκεια του χρόνου, όχι απλά νέες παρουσίες με αξιόλογα έργα, αλλά κυρίως την γενικότερη κατεύθυνση και τις τάσεις της σύγχρονης ελληνικής αρχιτεκτονικής. Στις προηγούμενες Biennale είχε επισημανθεί αφενός η σταθερή πρωτοκαθεδρία της κατοικίας, ως ενός μεγάλου ποσοστού των πραγματοποιημένων έργων και αφετέρου η έλλειψη σημαντικών δημόσιων κτιρίων, καθώς επίσης και η εμφάνιση έργων που αφορούν τον δημόσιο χώρο (κυρίως διαγωνισμών για διαμορφώσεις πλατειών, υπαίθριων χώρων, οδικών αξόνων, κ.ά.) και η αύξηση της περιφερειακής παραγωγής εκτός της ελληνικής πρωτεύουσας. Η φετινή 8η Biennale παρουσιάζει, σε σχέση με τις προηγούμενες, αρκετές ιδιαιτερότητες. Η κριτική επιτροπή επέλεξε να προβάλλει 59 συνολικά μελέτες, οι μισές εκ των οποίων είναι υλοποιημένες και οι άλλες μισές όχι. Πρώτη φορά ο αριθμός των υλοποιημένων και μη υλοποιημένων έργων είναι ισοδύναμος, γεγονός που προφανώς αντικατοπτρίζει την στασιμότητα της οικοδομικής παραγωγής. Από τα μη υλοποιημένα έργα ένα σημαντικό ποσοστό αποτελείται από συμμετοχές και διακρίσεις σε διαγωνισμούς, οι οποίες μέσω της Biennale αποκτούν μία δεύτερη ευκαιρία δημόσιας παρουσίασης (Αρχαιολογικό Θεματικό Μουσείο Πειραιά, Μουσείο για την Αξιοποίηση της Αργούς στο Βόλο, κ.ά.). Σε συνέχεια με τις δύο προηγούμενες Biennale παρατηρούμε ακόμη την δημιουργία περισσότερων αξιόλογων έργων στην περιφέρεια. Η κορεσμένη πρωτεύουσα δεν παρέχει πλέον δυνατότητες για πληθώρα νέων έργων, ενώ η περιφέρεια, ενισχυμένη και από την παρουσία αρχιτεκτόνων που αποφοίτησαν από τις νέες σχολές αρχιτεκτονικής που ιδρύθηκαν μετά το 1999, φαίνεται ότι προσφέρει περισσότερες ευκαιρίες ανάπτυξης από την Αθήνα, την Θεσσαλονίκη και τις άλλες μεγάλες πόλεις, οι οποίες στρέφονται κυρίως στην επανάχρηση και διαμόρφωση του υπάρχοντος οικοδομικού αποθέματος. Ατενίζοντας προς το μέλλον θα λέγαμε ότι η ελληνική αρχιτεκτονική, τουλάχιστον αυτή που προέρχεται από αρχιτέκτονες κάτω των 45 ετών, μεταλλάσσεται σε πολλαπλές κατευθύνσεις διαφορετικές από ότι μέχρι σήμερα, σε σχέση με τον τόπο, το τοπίο και τον αστικό χώρο: λιγότερο Αθηνοκεντρική, λιγότερο επικεντρωμένη στην κατοικία και με μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τον δημόσιο χώρο. Μένει να δούμε, αν η επόμενη, ένατη Biennale, θα μπορέσει να εκφράσει κάποιες νέες ιδέες, ή ακόμα και να διατυπώσει αρχές για τη αρχιτεκτονική μέσα από την πολυσχιδή κρίση, που δεν είναι μόνον τοπική αλλά και ευρωπαϊκή, ούτε μόνον οικονομική αλλά και ευρύτερα αστική και περιβαλλοντική, με τις οποίες να ατενίσει το μέλλον συλλογικά. Οι νέοι, όντες υποχρεωμένοι να επανεφεύρουν την ελπίδα, ευτυχώς δεν υποτάσσονται εύκολα στην κρίση, και μας προκαλούν να οραματιστούμε μαζί τους μία αρχιτεκτονική που εκφράζει την εποχή και τον τόπο, ενώ παραμένει ταυτόχρονα ανοικτή και οικουμενική. 8η Μπιενάλε Νέων Ελλήνων Αρχιτεκτόνων 18 Σεπτεμβρίου - 8 Νοεμβρίου Μουσείο Μπενάκη, Πειραιώς 18 Διοργάνωση: Ελληνικό Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής, Μουσείο Μπενάκη Επιτροπή επιλογής έργων: Ανδρέας Γιακουμακάτος, Δημήτρης Ησαΐας, Κώστας Μωραΐτης, Μιχάλης Μανιδάκης και Διονύσης Σοτοβίκης Επιμέλεια και σχεδιασμός έκθεσης: Νάντια Κούλα Σχεδιασμός καταλόγου: Ιωάννα Κωστίκα Οργάνωση και συντονισμός: Μαριάννα Μηλιώνη Πηγή: http://www.buildnet....213&artid=16632 Click here to view the είδηση

Σε αντίθεση με όσα απαράδεκτα και μαζί τραγελαφικά βιώνουμε επί σειρά ετών στη χώρα μας με πρωταγωνιστή το ελληνικό Δημόσιο, σε άλλα κράτη η επίσημη Πολιτεία δίνει το καλό παράδειγμα. Π.χ., στο χώρο της αρχιτεκτονικής. Ή ακόμη, σε επίπεδο πολεοδομικού και αστικού σχεδιασμού. Αναφέρομαι στην Ολλανδία, παραθέτοντας επί τη ευκαιρία μία ενδεικτική σειρά φωτογραφιών από κτίρια του ευρύτερου δημόσιου τομέα της. Θεωρώ ότι η όποια προσπάθεια συγκριτικής αξιολόγησης σε σχέση με τα αντίστοιχα δικά μας θα απέβαινε μάταιη – δεν θα το επιχειρήσω καν. Αξίζει να περιηγηθούμε για λίγο στη χώρα όπου ανθίζει η αρχιτεκτονική, τόσο η δημόσια όσο και η ιδιωτική. «Οι σύγχρονοι Ολλανδοί αρχιτέκτονες κτίζουν, μιλούν και γράφουν πολλά και όλα αυτά πολύ γρήγορα. Είναι οι πρώτοι που από πολύ νωρίς υιοθέτησαν συλλογικά και διαμόρφωσαν σε μεγάλο βαθμό μια νέα, σχεδόν άυλη, εικονογραφική γλώσσα αρχιτεκτονικής δημιουργίας», διαβάζω σε παλαιότερο κείμενο του Αναστάσιου Τέλλιου. Διαθέτοντας η Ολλανδία τη βούληση για μεγαλόπνοες αρχιτεκτονικές χειρονομίες, και ταυτόχρονα όντας έτοιμη να εμπιστευτεί τις καινοτόμες ιδέες των νέων και λιγότερο νέων αρχιτεκτόνων, στη χώρα των Vincent van Gogh και Piet Mondrian οι αρχιτέκτονες μπορούν και συνθέτουν με εξαιρετικά αυξημένη ελευθερία. Τι σημαίνουν, όμως, όλα αυτά στην πράξη; Ας δούμε το παράδειγμα του Ρότερνταμ, από τις πλέον πολυπολιτισμικές ευρωπαϊκές πόλεις και παγκοσμίως γνωστή για την υψηλού επιπέδου σύγχρονη αρχιτεκτονική της. Διόλου τυχαία το μεγάλο αυτό λιμάνι αποτελεί κέντρο της αρχιτεκτονικής πρωτοπορίας εδώ και χρόνια. Στην πιο μοντέρνα πόλη της Ολλανδίας, εύκολα κάποιος αντιλαμβάνεται τι σημαίνει επένδυση στο μέλλον. Η νέα περίοδος της πόλης χρονολογείται από τις αρχές της δεκαετίας του ‘90, όταν αποφασίστηκε η εκτεταμένη ανάπλαση της ζώνης του λιμανιού, η οποία μοιάζει σήμερα με γιγάντια έκθεση επώνυμης σύγχρονης αρχιτεκτονικής. Η νέα εποχή συμπαρέσυρε ολόκληρο το πολεοδομικό συγκρότημα, το οποίο αναδεικνύεται σε μοντέλο-πρότυπο ανάπτυξης και, παράλληλα, σε πεδίο αέναου αρχιτεκτονικού πειραματισμού. Rem Koolhaas, Alvaro Siza, Renzo Piano, MVRDV, Benthem Crouwel Architects, Norman Foster, MVSA Architects, είναι μερικά μόνον από τα «βαριά» ονόματα που έχουν βάλει εδώ την υπογραφή τους. Δεν είναι, όμως, μόνον το Ρότερνταμ ή και το Άμστερνταμ. Οι ολλανδικές πόλεις γενικότερα ξεχειλίζουν από σύγχρονες αρχιτεκτονικές πραγματοποιήσεις, οι οποίες θυμίζουν ευφάνταστα «σλόγκαν» διάσπαρτα στο αστικό τοπίο. Υπάρχει διάχυτη η αίσθηση της κίνησης προς το μέλλον παντού στην Ολλανδία – ο παρατηρητής είναι εδώ αποδέκτης μιας βαθιάς αλλαγής στον τρόπο που γίνεται αντιληπτή η αρχιτεκτονική και η παραγωγή της. Η μορφή στην ολλανδική αρχιτεκτονική παραπέμπει στο ιδεατό, στο εικονογραφημένο, σε ορισμένες περιπτώσεις στο ουτοπικό. Τα ζητήματα που απασχολούν τον αρχιτεκτονικό και πολεοδομικό σχεδιασμό στην Ολλανδία απέχουν παρασάγγας από τις αντιλήψεις των δικών μας αρμοδίων. Εξετάζουν σε βάθος τα μετρήσιμα στοιχεία, όπως είναι η οικιστική μονάδα, η πυκνότητα, η σχέση ανάμεσα στην πόλη και τη φύση. Και προωθούν τους νέους αρχιτέκτονες. Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κάποιος με αυτήν την προσέγγιση, πρόκειται πάντως για ένα πολύπλοκο και συνάμα «προκλητικό» για ορισμένους, και πολύ ενδιαφέρον θα πρόσθετα εγώ, νοηματικό και σχεδιαστικό «παιχνίδι». Για έναν άρρηκτο συνδυασμό του πραγματικού με το εικονικό, όπου το σύνηθες και το καθημερινό μεταμορφώνονται σε κάτι απρόσμενο, απογειώνοντας την αστική εμπειρία. «Ο πραγματικός κόσμος δημιουργείται κομμάτι-κομμάτι και όχι συνολικά», υποστηρίζει ο Winy Maas του ολλανδικού αρχιτεκτονικού γραφείου MVRDV. «Ο καθένας μπορεί να γίνει συν-δημιουργός της πόλης, βασική προϋπόθεση όμως είναι να υπάρχει διαφάνεια σε όλη τη διαδικασία παραγωγής και στη διαχείριση της πληροφορίας. Αυτή η τακτική επιτρέπει σε όλους την πρόσβαση και έλλογη επέμβαση στο περιβάλλον που τους αφορά». Και, συνεχίζοντας, αναρωτιέται: «Ίσως η εξοικονόμηση χώρου μπορεί να βρεθεί στην καθ’ ύψος ανάπτυξη της πόλης. Μπορεί, όμως, η αύξηση της πυκνότητας του πληθυσμού σε μια χώρα όπως η Ολλανδία να συνδυαστεί με τη βελτίωση της ποιότητας ζωής; Και ποιος θα είναι ο ρόλος της φύσης;» Στα έργα τους, οι MVRDV διαπραγματεύονται τη σχέση του τεχνητού με το φυσικό περιβάλλον, προβάλλουν τα κτίριά τους ως συνέχεια του τοπίου, ως προέκταση ενός εσωτερικού χώρου χωρίς τέλος. Δεν πρόκειται για προτάσεις αισθητικής, κάθε άλλο, το διακύβευμα είναι πολύ βαθύτερο. Ο θεωρητικός των MVRDV Winy Maas, μέσα από μια σειρά διαλέξεων και ειδικών εκδόσεων, συμπληρώνει το έργο του γραφείου γύρω από τη σύγχρονη αρχιτεκτονική αντίληψη, ενώ επιχειρεί να δώσει απαντήσεις στα κρίσιμα προβλήματα της πόλης του 21ου αι. Οι προβληματισμοί του και οι προτάσεις του, όπως και πολλών άλλων ταλαντούχων Ολλανδών αρχιτεκτόνων και θεωρητικών της αρχιτεκτονικής, βρίσκουν όμως ευήκοα ώτα σε αυτούς που διαχειρίζονται τα κοινά. Αντίστροφα δηλαδή από ό,τι συμβαίνει στην ελληνική πραγματικότητα. Τα ζητήματα που απασχολούν τον αρχιτεκτονικό και πολεοδομικό σχεδιασμό στην Ολλανδία, την ίδια την κεντρική της διοίκηση, απέχουν παρασάγγας από τις παρωχημένες αντιλήψεις και τους ρηχούς προβληματισμούς των δικών μας αρμοδίων. Εξετάζουν σε βάθος τα πραγματικά και μετρήσιμα στοιχεία, όπως είναι η αστική οικιστική μονάδα, η αστική πυκνότητα, η σχέση ανάμεσα στην πόλη και τη φύση. Επίσης, προωθούν τους νέους αρχιτέκτονες, ενόσω οι αρχιτεκτονικοί διαγωνισμοί είναι σε ημερήσια διάταξη, συντάσσουν οικοδομικούς κανονισμούς έτσι ώστε να επιτρέπεται στις αρχιτεκτονικές ιδέες να εξελίσσονται σε τολμηρές προτάσεις που βρίσκουν τη θέση τους στον πραγματικό χώρο. Σε τελική ανάλυση αυτό είναι και το ζητούμενο. Οι Ολλανδοί το έχουν αντιληφθεί, εμείς; Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/...es-xeironomies/ ] Click here to view the είδηση

Περισσότερα από 400 σπίτια από όλο τον κόσμο παρουσιάστηκαν μέσα από το αρχιτεκτονικό περιοδικό Dezeen το 2015. Ο αρχιτεκτονικός διευθυντής του Amy Frearson ξεχώρισε τα top 10 τα οποία και παρουσιάζουμε με φωτογραφίες παρακάτω: 1. Granoller της Καταλονίας, House 1014 από το ισπανικό αρχιτεκτονικό studio "H Arquitectes" 2. Πορτογαλία, E/C House από το αρχιτεκτονικό γραφείο "SAMI Arquitectos" 3. Ιαπωνία, Nasu Tepee από τον Ιάπωνα αρχιτέκτονα Hiroshi Nakamura και το studio "Nap" 4. Αγγλία, Flint House από την αρχιτεκτονική φίρμα "Skene Catling de la Pena" 5. Ιαπωνία, Hiroshima Hut από το αρχιτεκτονικό γραφείο "Suppose Design Office" 6. Χιλή, Casa Guna από τους αρχιτέκτονες Mauricio Pezo και Sofia von Ellrichshausen 7. Αγγλία, House for Essex από το αρχιτεκτονικό στούντιο FAT και ο καλλιτέχνης Grayson Perry 8. Βιετνάμ, Saigon House από το αρχιτεκτονικό γραφείο office a21studio 9. Αυστραλία, Tower House από τον αρχιτέκτονα Andrew Maynard 10. Ελβετία, Casa Dem από το αρχιτεκτονικό γραφείο Wespi de Meuron Romeo Architetti Πηγή: http://www.buildnet....213&artid=17465 Click here to view the είδηση

Φαίνεται να μην υπάρχει κανένα όριο στη δημιουργικότητα και τη φαντασία στο σχεδιασμό κτιρίων και κατασκευών στην Ιαπωνία. Απομονωμένα ξύλινα κρησφύγετα, διάφανα αστικά σπίτια, εντυπωσιακοί πύργοι σε μορφή κάψουλας, η ποικιλία και το καινοτόμο φάσμα της χώρας στη σύγχρονη αρχιτεκτονική, είναι απίστευτα μεγάλα. # 1 Νηπιαγωγείο Χτισμένο γύρω από ένα δέντρο #2 Ebisu East Gallery, Shibuya, Tokyo # 3 Ένα σπίτι στο δάσος #4 Παιδικός σταθμός συλλέγει νερό της βροχής για να παίζουν τα παιδιά # 5 Ένα μικρό σπίτι στο Τόκιο #6 Sugamo Shinkin Bank, Kawaguchi # 7 Σπίτι & Κήπος, Τόκιο #8 Namba Parks, Osaka #9 Ribbon Chapel, Hiroshima #10 Acros Building, Fukuoka Πλήρες άρθρο: http://www.o-klooun....i-arxitektoniki Click here to view the είδηση

Ένα αρχιτεκτονικό πανόραμα, που αφορά τόσο τους δημόσιους όσο και τους ιδιωτικούς χώρους, είναι το Open House, στο οποίο οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης ανταποκρίθηκαν μαζικά, ενώ στο άμεσο μέλλον καλούνται να κάνουν το ίδιο και οι Αθηναίοι. Επί της ουσίας πρόκειται για ένα θεσμό διεθνή, που έχει στόχο την ανάδειξη και προώθηση της αρχιτεκτονικής. Η ιδέα ξεκίνησε από το Λονδίνο το 1992 και μέχρι σήμερα διαδόθηκε σε πολλές πόλεις σε διαφορετικές χώρες, αποκτώντας συστηματικούς επισκέπτες και υποστηρικτές. Η δράση προσκαλεί το ευρύ κοινό να εξερευνήσει και να κατανοήσει την αξία της αρχιτεκτονικής και του δομημένου περιβάλλοντος. Στις πόλεις που φιλοξενούν το θεσμό, κάθε χρόνο για ένα Σαββατοκύριακο δημόσια και ιδιωτικά κτήρια ανοίγουν τις πύλες τους στο κοινό δωρεάν και η πόλη μετατρέπεται σε ένα μεγάλο μουσείο, με εκθέματα τα ίδια της τα κτήρια και την αρχιτεκτονική της. Η δράση Open House έχει ήδη πραγματοποιηθεί 2 φορές στη Θεσσαλονίκη, στις 23-25 Νοεμβρίου 2012 (12.000 επισκέπτες) και στις 18-20 Οκτωβρίου 2013 (24.000 επισκέπτες). Το πρώτο Open House Athens θα πραγματοποιηθεί στις 4-6 Απριλίου 2014, ανοίγοντας 50 χώρους και κτήρια με αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον, που θα καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα της αρχιτεκτονικής. Ανάμεσά τους και τα: Μέγαρο Υπατία, Κτήριο Αβέρωφ, Μουσείο Μπενάκη, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης, Μουσείο Ακρόπολης, Μουσείο Μπενάκη, Πολιτιστικό Κέντρο Μελίνα, Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων, Σταθμός Διανομής ΔΕΗ, Γενικά Αρχεία Κράτους, New Hotel, Fresh Hotel, καθώς και πλήθος ιδιωτικών κατοικιών και διαμερισμάτων. «Την τελευταία εικοσαετία περισσότερα από 1,5 εκατομμύριο άτομα επισκέφθηκαν συνολικά 3.000 κτήρια, δημόσια ή ιδιωτικά, σε διάφορες χώρες κατά τη διάρκεια των διοργανώσεων του "Open House", ώστε να γνωρίσουν την αρχιτεκτονική τους», λέει η Βικτόρια Θόρτον, ιδρύτρια των Open House London και Open House Worldwide. Στόχος της δράσης είναι η ευαισθητοποίηση του κοινού σε ζητήματα αρχιτεκτονικής, η κατανόηση της αξίας της και του ρόλου που αυτή παίζει στην αναβάθμιση του αστικού τοπίου και, συνεπώς, της ποιότητας ζωής. Η εκδήλωση είναι μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα και η πραγματοποίησή της βασίζεται στον εθελοντισμό, τις χορηγίες και τις δωρεές. Στο Open House Thessaloniki 2012, που πραγματοποιήθηκε στις 23-25 Νοεμβρίου, παρουσιάστηκαν 56 χώροι, δημόσιοι και ιδιωτικοί, σύγχρονοι και ιστορικοί, στο κέντρο και τα προάστια της πόλης. Τη δράση έφεραν εις πέρας 250 εθελοντές, ως επί το πλείστον φοιτητές αρχιτεκτονικής. Το 2013 αντίστοιχα παρουσιάστηκαν 67 χώροι από 300 εθελοντές. Η επιτυχία του Open House Thessaloniki έγκειται στο ότι κατάφερε να προσελκύσει κοινό ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, σπουδών, καταγωγής. Το κοινό στοιχείο όλων των επισκεπτών είναι το ενδιαφέρον για την πόλη και τον πολιτισμό. Σε ό,τι αφορά την Αθήνα, από τις 4 ώς τις 6 Απριλίου θα ανοίξουν περίπου 50 χώροι με αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον, στους οποίους σε συγκεκριμένο ωράριο για τον καθένα θα πραγματοποιούνται αρχιτεκτονικές ξεναγήσεις. Οι επιλεγμένοι χώροι εντοπίζονται στο Δήμο Αθηναίων και αντικατοπτρίζουν τα πολλαπλά επίπεδα της αρχιτεκτονικής της πόλης, με δείγματα ιστορικά και σύγχρονα, δημόσια και ιδιωτικά, ποικιλίας χρήσεων και ρευμάτων αρχιτεκτονικής. Για την πραγματοποίηση της δράσης θα εκπαιδευτούν περίπου 300 εθελοντές, οι οποίοι αναλαμβάνουν να υποδεχτούν το κοινό, να το ξεναγήσουν στους επισκέψιμους χώρους και να φροντίσουν για την ασφάλειά τους. Η δράση πραγματοποιείται για πρώτη φορά στην Αθήνα, με την προοπτική να καθιερωθεί ως ετήσιος θεσμός, μια τριήμερη γιορτή αρχιτεκτονικής. Σε ό,τι αφορά τη Θεσσαλονίκη, το επόμενο Open House θα πραγματοποιηθεί τον ερχόμενο Οκτώβριο με την παρουσίαση περίπου 60 κτηρίων και τη συμμετοχή περίπου 300 εθελοντών. Προβλέπεται να ξεπεράσει τις 22.000 επισκέψεις, καθώς η δράση έχει αποκτήσει ήδη συστηματικούς επισκέπτες που επιδίδονται σε ένα διήμερο «μαραθώνιο» αρχιτεκτονικών επισκέψεων. Υπεύθυνη για τη διοργάνωση των δράσεων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη είναι η Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία «Open House Greece», της οποία ψυχή είναι πέντε αρχιτεκτόνισσες, οι: Τατιάνα Αναγνωστάρα, Κατερίνα Δουδούμη, Ρενάτα Δούμα, Τόνια Μαυρουδή και Γιώτα Μουρατίδου. Πηγή: http://www.enet.gr/?...ticle&id=418762 Click here to view the είδηση

Το κολοσσιαίο πολιτιστικό κέντρο του Αζερμπαϊτζάν, έργο της Ιρακινοβρετανίδας αρχιτέκτονα Ζάχα Χαντίντ, απέσπασε τη διάκριση «Ντιζάιν της Χρονιάς» από το Μουσείο Ντιζάιν του Λονδίνου, πάρα τις εντονότατες διαμαρτυρίες ανθρωπιστικών οργανώσεων. Το Κέντρο Χαϊντάρ Αλίγιεφ, το οποίο στεγάζει ένα μουσείο, ένα αμφιθέατρο αλλά και μία πελώρια αίθουσα πολλαπλών χρήσεων, βρίσκεται στο Μπακού, πρωτεύουσα του Αζερμπαϊτζάν, και, όπως ανάφεραν οι κριτές του διαγωνισμού, πρόκειται για «ένα αρχιτεκτόνημα που θα μας κάνει να μιλάμε για χρόνια». Ωστόσο, το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων υποστηρίζει ότι μαζί με το Κρίσταλ Χολ, τη σκηνή που στήθηκε για τον διαγωνισμό τραγουδιού της Γιουροβίζιον και το εμπορικό κέντρο στους Χειμερινούς Κήπους, το κέντρο Χαϊντάρ Αλίγιεφ είναι ένα μόνο από τα πολλά μεγάλα έργα που εξαναγκάζουν τους ντόπιους να ξεσπιτώνονται και να απομακρύνονται βιαίως από τα σπίτια τους. «Η κυβέρνηση εξαπέλυσε ένα μπαράζ παράνομων απαλλοτριώσεων και αναγκαστικών εξώσεων σε ολόκληρη την πόλη χωρίς πραγματικά να αποζημιωθούν οι εμπλεκόμενοι», εξηγεί ο Γκεόργκι Τζιόρτζια του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, της οργάνωσης που το 2012 έδωσε στη δημοσιότητα μία έκθεση-καταπέλτη για τις συνέπειες της αστικής ανάπτυξης στο Μπακού. «Η κυβέρνηση εξανάγκασε τους κατοίκους να εγκαταλείψουν τις εστίες τους κόβοντάς τους το ηλεκτρικό ρεύμα, το φυσικό αέριο και το νερό. Κάποιες φορές οι κάτοικοι συλλαμβάνονταν και, όταν επέστρεφαν, τα σπίτια τους απλώς είχαν ισοπεδωθεί. Αλλα κτίρια κατεδαφίζονταν παρότι οι ένοικοί τους παρέμεναν στο εσωτερικό τους», λέει ο Τζιόρτζια. Λίγο πριν από τις εκλογές του 2013, οι Αρχές συνέλαβαν δεκάδες πολιτικούς ακτιβιστές με ψευδείς κατηγορίες, φυλάκισαν δημοσιογράφους, διέλυσαν ειρηνικές διαδηλώσεις και περιόρισαν με έκτακτους νόμους τις ατομικές ελευθερίες. Για να γίνει ο χώρος που απαιτείτο για το κτίσμα της Χαντίντ, κατεδαφίστηκαν 250 σπίτια, ενώ το 2010 το μεγαλύτερο συνδικάτο οικοδόμων BWI αποκάλυψε την υπόθεση παράνομης διακίνησης εργατών από Βοσνία και Σερβία που εξαναγκάζονταν να δουλέψουν στο Μπακού υπό άθλιες συνθήκες, υποβάλλονταν σε φυσική και ψυχολογική βία, ενώ τα διαβατήριά τους τα κρατούσαν οι επόπτες. Σε Κατάρ και Πεκίνο Ανάλογες, δηλαδή, συνθήκες με αυτές που επικρατούν στο Κατάρ, όπου ανοικοδομείται το στάδιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Χαντίντ και όπου έχουν χάσει τη ζωή τους την τελευταία διετία περισσότεροι από 500 εργάτες. Η ίδια η Χαντίντ αρνείται οποιαδήποτε σχέση με τους εργάτες, οι οποίοι, όπως λέει, είναι ευθύνη της κυβέρνησης. Αξίζει να σημειωθεί ότι για την κατασκευή ενός μεγάλου εμπορικού κέντρου στο Πεκίνο ξεσπιτώθηκαν οι ένοικοι κατοικιών που χρονολογούνται πριν από 100 χρόνια. Πηγή: http://www.kathimeri...o-me-epikriseis Δείτε περισσότερα στοιχεία και φωτογραφίες από το έργο: http://www.zaha-hadi...-aliyev-centre/ Click here to view the είδηση