MrShyEngineer

Οι κινητήρες μπορούν να προστατευτούν με 1000 τρόπους μια εκ των οποίων είναι οι ρυθμιζόμενου ρεύματος...

Μπορεί — και μάλιστα κανονικότατα. Γιατί; Οι μονώσεις των τυλιγμάτων έχουν σχεδιαστεί για συγκεκριμένη φασική τάση, δηλαδή 400 V. Στη σύνδεση σε τρίγωνο (Δ) η φασική τάση ισούται με την πολική, επομένως λειτουργεί στα 400 V. Η δυνατότητα αυτή σου επιτρέπει να λειτουργήσεις το ίδιο μοτέρ στα 690 V (τάση γραμμής πάντα πολική) όταν είναι συνδεδεμένο σε αστέρα (Υ), αφού στο Υ τα 690 V δίνουν φασική 690/√3 ≈ 398 V. Αν όμως το μοτέρ το εκκινήσεις σε αστέρα-τρίγωνο (star-delta), θα εκκινήσει αρχικά με φασική τάση 230 V (αστέρας) και μετά θα γίνει μετάγωγή σε φασική = πολική τάση (γραμμής δηλαδή) 400 V (τρίγωνο). Σκέψου το κι αλλιώς η εκκίνηση σε Υ έχει το 1/3 της ροπής, αν λες οτι στην μια έχεις 690 (Υ) και στην άλλη 400 (Δ) απλώς ξεκινάς με την ίδια ροπή. Αν έχω τάση γραμμής (πολική) 690V τότε η φασική μου ειναι 400V. Ορθά, στο Δ όμως το μοτέρ βλέπει την πολική της γραμμής, δηλαδή θα δει 690V ανά τύλιγμα και όχι 400 που μπορεί...Σε αυτές τις συνθήκες το μοτέρ μπορεί να λειτουργήσει ΜΟΝΟ σε Υ...

Πάμε να δούμε. Έστω ότι τον θέλουμε σε Δ: Pin = √3 · Vπ · Iπ · PF = 8,15 kW (50 Nm) Έστω ότι τον θέλουμε σε Υ: Pin = 3 · Vφ · Iφ · PF = 8,19 kW (50 Nm) όπου στο Δ: Vφ = Vπ, Iφ = Iπ/√3 και στον Υ: Vφ = Vπ/√3, Ιφ = Iπ Γι’ αυτό στον αστέρα έχουμε το 1/3 της ροπής δεδομένης σταθερής τάσης τροφοδοσίας. Έστω τροφοδοσία Vline = 400 V (3φ). Πάμε για αστέρα: Pin = 3 · Vφ · Iφ · PF = 3 · 230 · 4,65 · 0,85 = 2,73 kW (17 Nm). Σημείωση: το Ιφ δεν είναι αυτό που γράφει στο καρτελάκι, διότι η τάση δεν είναι 690 V αλλά 230 V (400/√3). Το ρεύμα και η τάση είναι πλέον 1/√3 των μεγεθών. (1/√3)² = 1/3. Πώς θα τον ασφαλίσεις; (Κ5Α) Έστω ότι θέλεις να τον δουλέψεις σε Υ στα 400 V πολικά. Τότε έχεις ~4,65 A ανά φάση. Το ρεύμα μαγνήτισης/εισροής είναι 6–10 φορές το In και διαρκεί το πολύ 10 κύκλους. 10/50 = 0,2 s → 200 ms. Ένας 4P ή 3P Κ5Α σου δίνει χρόνο εισροής τουλάχιστον 300 ms. Το ζήτημα τώρα είναι να δεις το εξής: με ποια ταχύτητα θα αναπτύξει στροφές ο κινητήρας. Δηλαδή να βρεις την καμπύλη s–t (ολίσθηση ως προς χρόνο). Από αυτή θα οδηγηθείς στην καμπύλη I–t (ρεύμα ως προς χρόνο) και θα δεις πώς διαγράφεται αυτή η καμπύλη σε σχέση με τον MCB. όπου s η ολίσθιση Συνηθως ένας κινητήρας, όταν είναι φορτισμένος με Mnom, χρειάζεται περίπου 2 s για να πέσει το ρεύμα στο Inom. Συνεπώς, με γραμμική προσέγγιση αλλά και με κάτι πιο κοντά στην πράξη (διακεκομμένη) έχουμε: Το ζήτημα είναι αν σε 1 s θα έχεις πέσει κάτω από 6·In — τότε είσαι μια χαρά. Ένα αντίστοιχο παράδειγμα και με Δ: Ιφ = Ιπ/√3 = 8,06 A. Τι θα βάλεις λοιπόν; Μια Κ10A αρκεί; Πείτε μου εσείς, αλλιώς θα γράφω μέχρι του χρόνου.

Μια καλή εκτίμηση μπορείς να κάνεις με το δωρεάν Y-S3 της YAMAHA. Άσχετα που εχει μόνο δικα τους προϊόντα, πάντα μπορεί να βρεις ισοδύναμα. Κάποιες από τις δυνατότητες του Y-S3 αν το παίξεις σωστά κανει πολυυυυ καλή δουλειά...

Έχετε μπερδέψει πολλές έννοιες. Το ζητούμενο είναι το εξής: το ρεύμα που φεύγει πρέπει να ισούται με το ρεύμα που επιστρέφει. Το να τα συστρέψεις δεν κάνει τίποτα, ίσα-ίσα μπορεί να είναι επιβλαβές σε περίπτωση σφάλματος ή κεραυνικού πλήγματος. Την απάντηση τη δίνουν ο νόμος του Faraday, του Biot-Savart ή του Ampere, ανάλογα πώς θες να δεις το πρόβλημα. Όταν ένας αγωγός διαρρέεται από ρεύμα κατεύθυνσης Α και είναι μέσα σε σκάρα, επάγεται ρεύμα σε αυτή. Αυτό δημιουργεί απώλειες στο υλικό και θερμαίνει τη σκάρα. Όταν βάλεις και τον αγωγό επιστροφής με κατεύθυνση -Α (ουδέτερο), τότε τα δύο μαγνητικά πεδία αλληλοαναιρούνται και πλέον δεν έχεις απώλειες eddy στη σκάρα. Η συστροφή των αγωγών ΔΕΝ λέει τίποτα στα κυκλώματα ισχύος, γι’ αυτό και τα καλώδια εγκαταστάσεων δεν είναι συνεστραμμένα αλλά τρέχουν παράλληλα. Αν κάνεις συστροφή, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να αυξήσεις την επαγωγή του κυκλώματος και τον συντελεστή υπερδιαστασιολόγησης λόγω θερμικών φαινομένων. Απλώς ΜΗΝ το κάνεις. Η συστροφή έχει νόημα μόνο σε καλώδια σήματος, όταν θέλουμε να αφαιρέσουμε common-mode θόρυβο και να μειώσουμε τη διαφωνία μεταξύ γειτονικών κυκλωμάτων. Έχει μικρή επίδραση στην μείωση αρμονικών λόγω του CMR...

Χαχα σωστά σωστά

Νομίζω η διπλωματική μου εργασία απαντά ακριβώς στα θέματα που τίθενται εδώ...

Είσαι μηχανικός, όχι τεχνικός, σε παρακαλώ...

Ε απλά μοντελοποιησέ τες χωρίς scanner προς θεού τώρα.

Ελλιπής αρχική μελέτη οδηγεί σε τέτοια πράγματα...

Επιτέλους καταθέσαμε!!!

Aν η κεραία ειναι δίπολο ισχύει το τρία αν ειναι μονόπολο ισχύει το 2

Προσομοίωση Κατανεμημένης Θεμελιακής Γείωσης με SPD στον Ισοδυναμικό Ζυγό και Αντίσταση Συστοιχίας Ανόδου 20 Ω — Ανάλυση Κατανομής Ρευμάτων σε Περίπτωση Κεραυνικού Πλήγματος 100 kA σε Συλλεκτήριο Σύστημα Κατηγορίας ΙΙΙ

Δεν δίνω βαρύτητα στη διαφήμιση· έδωσα σκοπίμως βαρύτητα στο τεχνικό κομμάτι.

Στο ψηφιακό σήμα, η έννοια της "ενίσχυσης" έχει δευτερεύουσα σημασία. Ο κύριος ρόλος της είναι κυρίως η αντιστάθμιση απωλειών λόγω διακλάδωσης ή αποσβέσεων (attenuation) στο ομοαξονικό καλώδιο. Η ουσία βρίσκεται στο impedance matching. Εκεί παίζεται όλο το παιχνίδι. Αν δεν υπάρχει σωστή προσαρμογή σύνθετης αντίστασης, το σήμα ανακλάται – δημιουργούνται στάσιμα κύματα – και καταλήγεις να χάνεις ένα σημαντικό μέρος του σήματος. Χωρίς σωστό τερματισμό και προσαρμογή, δεν έχει σημασία πόσο δυνατά "φωνάζεις", το σήμα – απλώς το μισό επιστρέφει πίσω. Όσον αφορά το κέρδος της κεραίας, στόχος είναι να επιλέξεις τη μέγιστη τιμή που μπορείς να υποστηρίξεις πρακτικά, καθώς αυτό είναι που θα σου προσφέρει το καλύτερο SNR (Signal-to-Noise Ratio). Ο ενισχυτής, από μόνος του, δεν βελτιώνει το δυναμικό εύρος – απλώς ενισχύει ολόκληρο το σήμα, μαζί με τον θόρυβο που το συνοδεύει. Στο ψηφιακό σήμα, η κατάσταση είναι δυαδική: ή έχεις επιτυχές lock, ή όχι. Αν το επίπεδο θορύβου ξεπεράσει το κατώφλι απόφασης του συστήματος, το bit δεν αποκωδικοποιείται σωστά. Η ενίσχυση του σήματος δεν βελτιώνει το SNR, διότι ενισχύει και τον θόρυβο που έχει ήδη υπερτεθεί. Σε αντίθεση με τα αναλογικά σήματα, όπου ένα αυξημένο πλάτος μπορούσε να επιτρέψει καλύτερη αποδιαμόρφωση ακόμα και με κάποιον θόρυβο παρόντα, στα ψηφιακά συστήματα το SNR είναι καθοριστικό – όχι για την ποιότητα, αλλά για τη βασική δυνατότητα αποκωδικοποίησης. Από εκεί και πέρα, δεν έχει νόημα να εμπλακούμε σε θέματα error correction, γιατί αυτά είναι ανώτερα επίπεδο που λειτουργούν αφού ήδη έχει γίνει η λήψη και η αποκωδικοποίηση. Αν το bit δεν περάσει καθαρά στο φυσικό επίπεδο λόγω κακού SNR, καμία διόρθωση δεν μπορεί να το "σώσει" με ακρίβεια.

Σύντομα σύντομα, τώρα τελειώνω την καμπίνα

Ας το δοκιμάσει, αφού πρώτα προσθέσει μια κουλούρα καλωδίου στον ουδέτερο, μεταξύ του μετασχηματιστή και της πρίζας. Πρόκειται για φαινόμενο χωρητικής σύζευξης. Αυτός είναι και ο λόγος που υποστηρίζω ότι το ρελέ διαρροής προσφέρει προστασία σε τέτοιες εφαρμογές, εφόσον η μεγαλύτερη χωρητικότητα βρίσκεται «πίσω» του

Οι ασφάλειες τήξεως τύπου gG δεν είναι προαιρετικές, αλλά επιβάλλονται. Είναι οι μόνες που διαθέτουν πραγματικά υψηλή διακοπτική ικανότητα. Γενικά, είναι πρακτικά άχρηστες όσον αφορά την προστασία από υπερεντάσεις, καθώς ακόμη και για να ενεργοποιηθούν στο 2×In απαιτείται υπερβολικά μεγάλος χρόνος. Ωστόσο, αποτελούν τον μοναδικό αξιόπιστο τρόπο εξασφάλισης διακοπής σε περίπτωση πραγματικού βραχυκυκλώματος. Επιπλέον, η μέγιστη τιμή του ρεύματος βραχυκυκλώσεως δεν μας λέει τίποτα από μόνη της. Αυτό που έχει σημασία είναι η ισοδύναμη θερμική ενέργεια, που δίνεται από τη σχέση I²t, και συγκρίνεται με τις προδιαγραφές της ασφάλειας. Έτσι διαστασιολογούνται στην πράξη. Στη διπλωματική μου, τα fusible links του SPD είναι διαστασιολογημένα με αυτόν ακριβώς τον τρόπο.

Μια γεύση από την μέχρι τώρα πρόοδο όπως δεσμεύτηκα.

Ναι η απάντηση μου ήταν εξιδανικευμένη αυτό ειναι μια αλήθεια. Απάντησα σε άλλη βάση έχεις δίκιο.

Μα για να δημιουργηθεί μανομετρικό, πρέπει να υπάρχει αντίσταση στη ροή. Πρέπει να υπάρχει αντίθλιψη στον σωλήνα κατάθλιψης — είτε λόγω υψομετρικής διαφοράς, είτε λόγω τριβών, είτε λόγω τελικού φορτίου. Εκτός και αν αυτό που εννοείς είναι ότι σε δεδομένο μανομετρικό, θα επιτύχεις μεγαλύτερη παροχή

Το κατακόρυφο φορτίο στο σημείο ζεύξης (σύνδεσης ρυμουλκούμενου με το ρυμουλκό όχημα) καθορίζεται στο 15% του μέγιστου φορτίου, σύμφωνα με την ευρωπαϊκή νομοθεσία. Από εκεί και πέρα, η διαδικασία είναι απλή: θέτεις το φορτίο, βρίσκεις τον άξονα περιστροφής, λύνεις ως προς τις ροπές, εφαρμόζεις ισορροπία δυνάμεων, και... τσάπ-τσουπ, τα έχεις όλα

Ας ξεκαθαρίσουμε ορισμένα βασικά σημεία. Η εν σειρά σύνδεση κυκλοφορητών ή αντλιών δεν αυξάνει την παροχή, αλλά την κατάθλιψη του συστήματος (όπως αντίστοιχα αυξάνεται και η "κατάθλιψη" στη σχολή...). Η παροχή παραμένει σταθερή και εξαρτάται από τα χαρακτηριστικά του υδραυλικού κυκλώματος. Η σωστή διάταξη, εφόσον πρέπει να γίνει compounding, είναι να τοποθετείται πρώτα ο κυκλοφορητής με τη μεγαλύτερη παροχή και στη συνέχεια αυτός με τη μικρότερη. Αν συμβεί το αντίθετο, τότε η δεύτερη αντλία (με τη μεγαλύτερη παροχή) θα τροφοδοτείται από μια γραμμή με χαμηλότερη ροή από αυτή που απαιτεί, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί σε σπηλαίωση (cavitation) και πιθανή αστοχία. Σε γενικές γραμμές, η εν σειρά σύνδεση (compounding) καλό είναι να αποφεύγεται, εκτός αν είναι απολύτως απαραίτητη. Σε τέτοια περίπτωση, φροντίζουμε πάντα ώστε: Η αντλία με τη μεγαλύτερη παροχή και το μικρότερο μανομετρικό να τοποθετείται πρώτη, και Η αντλία με τη μικρότερη παροχή και το υψηλότερο μανομετρικό να τοποθετείται δεύτερη. Με αυτόν τον τρόπο διασφαλίζεται η σωστή υδραυλική ισορροπία και αποφεύγονται προβλήματα λειτουργίας ή φθοράς στο σύστημα.

Κοίτα, δεν είναι τόσο απλό. Πρέπει, τουλάχιστον, να έχεις τη χαρακτηριστική καμπύλη του συλλέκτη. Η σύνδεση εν σειρά είναι ιδανική μόνο όταν έχεις χαμηλή ηλιακή ακτινοβολία και στόχος σου είναι η αύξηση της θερμοκρασίας του νερού. Αν τοποθετήσεις, για παράδειγμα, 11 συλλέκτες σε σειρά, το νερό μπορεί να φτάσει τους 200°C, κάτι που απαιτεί σύστημα σοβαρής υπερπίεσης (της τάξης των 20 bar) και εξειδικευμένο εξοπλισμό. Μιλάμε για μελέτη υψηλών απαιτήσεων και συστήματα βιομηχανικού επιπέδου. Υπάρχουν λύσεις που έχω αναπτύξει προσωπικά, όπου οι συστοιχίες μεταβαίνουν από σύνδεση εν παραλλήλω σε εν σειρά δυναμικά. Δεν πρέπει να ξεχνάς πως όσο υψηλότερη είναι η θερμοκρασία εισόδου στον συλλέκτη, τόσο χαμηλότερη είναι η απόδοσή του. Ένας καλός ηλιακός συλλέκτης φτάνει απόδοση 85–90%, αλλά αν συνδεθεί σε σειρά, ο τέταρτος στη σειρά μπορεί να δουλεύει μετά βίας στο 40%. Υπάρχει σχετική βιβλιογραφία που τεκμηριώνει όλα αυτά, καθώς και πρότυπες μελέτες που έχω εκπονήσει προσωπικά. Δυστυχώς, για ευνόητους λόγους, δεν είναι δυνατόν να τις κοινοποιήσω. Γενικά, αν προορίζεις το σύστημα για ηλιοθερμία, τότε απαιτείται ολοκληρωμένη προσέγγιση με σημαντικό κεφάλαιο επένδυσης και —το κυριότερο— τεράστια δοχεία αδράνειας. Από το υδραυλικό κύκλωμα έως το σύστημα αυτοματισμού (ή καλύτερα αυτόματου ελέγχου, αν έχεις διάθεση να ασχοληθείς με προγραμματισμό), όλα πρέπει να σχεδιαστούν προσεκτικά. Ως διπλωματούχος συνάδελφος, θεωρώ πως είναι κάτι απολύτως εφικτό για εσένα να μελετήσεις και να υλοποιήσεις, αλλά σε προειδοποιώ: όταν δεις τα μεγέθη των απαιτήσεων σε λίτρα ανά τετραγωνικό και σε ενεργειακά φορτία, πιθανόν να ξαφνιαστείς. Τυπικές ημερήσιες απαιτήσεις για μια κατοικία βρίσκονται στην τάξη των δεκάδων MJ