Τώρα που η ώρα είναι πιό κατάλληλη να αναλύσω τους λόγους που φοβάμαι την υπερδιαστασιολόγηση της ξυλόσομπας.
Το σύστημα ξυλόσομπα - δίκτυο σωλήνων - θερμαντικά σώματα είναι ένα σύστημα που έχουμε παραγωγή θερμότητας από το "κυρίως μηχάνημα" και απαγωγή της από το δίκτυο και σώματα τα οποία στην ουσία είναι το "ψυκτικό υποσύστημα" της εγκατάστασης.
Σε οποιοδήποτε τέτοιο σύστημα, πλην κεντρικής θέρμανσης με λέβητα πετρελαίου ή αερίου, τον "αέρα", την υπερδιαστασιολόγηση δηλαδή την κάνουμε στο σύστημα ψύξης για να έχουμε ήσυχο το κεφάλι μας, όταν οι σωλήνες και τα σώματα παληώσουν και αποκτήσουν επικαθήσεις κλπ.
Στα συστήματα κεντρικής θέρμανσης αντιθέτως, συνήθως υπερδιαστασιολόγημένος είναι ο λέβητας, όμως είναι "φορτωμένος" με
θερμοστάτη ή θερμοστάτες χώρου
θερμοστάτη λειτουργίας καυστήρα
θερμοστάτη ασφαλείας καυστήρα
και αν έχουμε και αντιστάθμιση αισθητήριο εξωτερικής θερμοκρασίας και νερού
Δεν αναφέρω τα εξαρτήματα ασφαλείας που θα έχει και η ξυλόσομπα (βαλβίδα ασφαλείας, δοχείο διαστολής και θερμοστάτη κυκλοφορητή.
Όλα αυτά αποτρέπουν την υπερθέρμανση και στη συνέχεια ατμοποίηση του νερού, που σε ένα σπίτι είναι καταστροφικά.
Η ξυλόσομπα που δεν έχει όλα τα ανωτέρω θέλει προσεκτική χρήση και επειδή, όλοι ξέρετε τον νόμο του Μέρφυ, αλλά και την "συγγένεια" του διαβόλου με την σαρανταποδαρούσα , καλό είναι η ξυλόσομπα να είναι υποδιαστασιολόγημένη σε σχέση με τα σώματα.