Αναζήτηση στην κοινότητα

Τρεις Ισπανοί αρχιτέκτονες, ο Ραφαέλ Αράντα, η Κάρμε Πιζέμ και ο Ραμόν Βιάλτα, του καταλανικού γραφείου RCR Arquitectes, είναι οι νικητές του περίβλεπτου βραβείου Pritzker, που θεωρείται συχνά το αντίστοιχο ενός βραβείου Νόμπελ στην αρχιτεκτονική. Είναι η πρώτη φορά που απονέμεται σε τρία πρόσωπα από κοινού αυτό το βραβείο. Το βραβείο δημιουργήθηκε το 1979 και απονέμεται για την εργασία ενός αρχιτέκτονα εν ζωή. Πηγή: http://www.koolnews.gr/diethni/se-treis-ispanoys-aponemetai-vraveio-arhitektonikis-pritzker

Η έκθεση «Η αρχιτεκτονική των βιβλιοθηκών στο δυτικό πολιτισμό. Από τη μινωική εποχή στον Μιχαήλ Άγγελο (1600 π.Χ.-1600 μ.Χ.)» φιλοξενείται στο Κεντρικό Κτήριο του Μουσείου Μπενάκη. Η έκθεση πραγματεύεται την αρχιτεκτονική εξέλιξη των θαλάμων και των κτισμάτων που χρησιμοποιήθηκαν για τη φύλαξη και διατήρηση του εγχάρακτου υλικού, δομημένη σε πέντε βασικές ενότητες: Ελληνικός κόσμος, Ρωμαϊκή εποχή, Βυζάντιο, Δύση τους Μεσαιωνικούς χρόνους και Αναγέννηση. Στον ελληνικό κόσμο, έμφαση δίνεται στο χαρακτήρα των αρχειοφυλακείων κατά τη μινωική εποχή και στην ανάδειξη των κέντρων όπου, από τα μέσα της πρώτης χιλιετίας, καλλιεργούνταν και προάγονταν τα γράμματα και οι τέχνες (Ναοί των Μουσών). Οι σπουδαιότερες οργανωμένες συλλογές βιβλίων θησαυρίζονταν στις φιλοσοφικές σχολές που άρχισαν να λειτουργούν στη Μίλητο και στη συνέχεια στον Κρότωνα (του Πυθαγόρα), στην Ακαδημία του Πλάτωνα και στο Λύκειο του Αριστοτέλη. Η τυπολογία σύμφωνα με την οποία η επίσημη αίθουσα της βιβλιοθήκης ήταν ένα ναόσχημο κτίσμα συνεχίστηκε και κατά την ελληνιστική εποχή, με την Οικουμενική Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας και της Περγάμου (δυναστεία των Ατταλιδών). Οι Ρωμαίοι, που ίδρυσαν την πρώτη δημόσια βιβλιοθήκη στη Ρώμη το 43 π.Χ., ακολούθησαν την ελληνική αρχιτεκτονική παράδοση, με κάποιες όμως διαφορές: σκοπός τους ήταν να εξισώσουν τη λατινική με την αρχαία ελληνική γραμματεία και για την επίτευξη του σκοπού τους αυτού δημιούργησαν δύο ξεχωριστά μεν, αλλά πανομοιότυπα κτίσματα (διδυμία), στα οποία θησαυρίζονταν το ελληνικό και λατινικό τμήμα αντίστοιχα. Κατά τη μεσαιωνική εποχή, τόσο στο Βυζάντιο όσο και στα κράτη της δυτικής Ευρώπης, οι βιβλιοθήκες του ελληνορρωμαϊκού πολιτισμού αντιμετωπίζονταν ως «άψυχα σώματα» και πέρασαν στη λήθη. Ως επακόλουθο, το σύνολο της χριστιανικής γραμματείας αποθηκεύτηκε στα πολυάριθμα μοναστήρια που ιδρύθηκαν σε Ανατολή και Δύση. Οι θάλαμοι αυτοί, παρόλο που θησαύριζαν πολύτιμο υλικό, δεν έτυχαν καμίας αρχιτεκτονικής μέριμνας. Την περίοδο της Αναγέννησης, η σύζευξη της αρχαίας και της χριστιανικής γραμματείας είχε ως αποτέλεσμα και τη δημιουργία νέας τυπολογίας. Έτσι, οι βιβλιοθήκες ανακτούν την παλιά τους αίγλη ως ναοί της γνώσης, καθιερώνεται η ναόσχημη μορφή τους και θεωρούνται ισότιμες με τις εκκλησίες και τα καθολικά. Έκτοτε επανέρχεται και ο θεσμός της διπλοβιβλιοθήκης, η οποία περιλαμβάνει δύο ξεχωριστά τμήματα (το ελληνικό και το λατινικό) στον ίδιο χώρο. Την έκθεση επιμελήθηκε ο αρχιτέκτονας και ιστορικός του βιβλίου Κ. Σπ. Στάικος και πραγματοποιείται με αφορμή την έκδοση του ομότιτλου βιβλίου του. Πηγή: http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=848331

«Χέρι» σε κονδύλι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το οποίο προοριζόταν για επιστημονικές εκδηλώσεις, φαίνεται ότι έβαζαν δύο καθηγητές του τμήματος Αρχιτεκτονικής της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ. Όπως αποκάλυψε έρευνα της OLAF, της αρμόδιας ευρωπαϊκής υπηρεσίας για την καταπολέμηση της απάτης, σε διάστημα μίας 5ετίας, από το 2005 έως το 2010, εκτιμάται ότι υπεξαίρεσαν 370.000 ευρώ, από συνολικό κονδύλι 2,5 εκατ. ευρώ. Σε βάρος των δυο καθηγητών, που είχαν οριστεί ως συντονιστές του ευρωπαϊκού προγράμματος, ο αντεισαγγελέας εφετών, αρμόδιος για θέματα διαφθοράς στη Θεσσαλονίκη, Αχιλλέας Ζήσης, παρήγγειλε την άσκηση ποινικής δίωξης για υπεξαίρεση κονδυλίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης από εντολοδόχο, σε βαθμό κακουργήματος. Σύμφωνα με την έρευνα της OLAF, που ξεκίνησε το 2013 κατόπιν σχετικής καταγγελίας, το χρηματοδοτούμενο έργο από το οποίο φαίνεται ότι υπεξαιρέθηκαν τα χρήματα, αφορούσε την παιδεία της αρχιτεκτονικής του ευρωπαϊκού δικτύου αρχιτεκτόνων και είχε σκοπό τη συμμετοχή των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας σε σεμινάρια, εργαστήρια, συνέδρια και πάσης φύσεως επιστημονικές εκδηλώσεις, καλύπτοντας έξοδα μετάβασης και διαμονής, όπου γίνονταν αυτές. Κατά πληροφορίες, τα χρήματα κατέληξαν σταδιακά -κατά την επίμαχη 5ετία- σε προσωπικούς τραπεζικούς λογαριασμούς των κατηγορούμενων πανεπιστημιακών δασκάλων. Μετά την άσκηση ποινικής δίωξης η υπόθεση θα παραπεμφθεί σε ειδικό ανακριτή διαφθοράς. Πηγή: http://www.skai.gr/news/greece/article/330473/dioxi-kathigiton-tis-arhitektonikis-gia-upexairesi-europaikon-kondulion/

Φαίνεται να μην υπάρχει κανένα όριο στη δημιουργικότητα και τη φαντασία στο σχεδιασμό κτιρίων και κατασκευών στην Ιαπωνία. Απομονωμένα ξύλινα κρησφύγετα, διάφανα αστικά σπίτια, εντυπωσιακοί πύργοι σε μορφή κάψουλας, η ποικιλία και το καινοτόμο φάσμα της χώρας στη σύγχρονη αρχιτεκτονική, είναι απίστευτα μεγάλα. # 1 Νηπιαγωγείο Χτισμένο γύρω από ένα δέντρο #2 Ebisu East Gallery, Shibuya, Tokyo # 3 Ένα σπίτι στο δάσος #4 Παιδικός σταθμός συλλέγει νερό της βροχής για να παίζουν τα παιδιά # 5 Ένα μικρό σπίτι στο Τόκιο #6 Sugamo Shinkin Bank, Kawaguchi # 7 Σπίτι & Κήπος, Τόκιο #8 Namba Parks, Osaka #9 Ribbon Chapel, Hiroshima #10 Acros Building, Fukuoka Πλήρες άρθρο: http://www.o-klooun.com/gallery/i-sygxroni-iaponiki-arxitektoniki

Το Instagram έχει εξελιχθεί σε μια παγκόσμια δύναμη στον χώρο των social media. Η πρόσφατη «ανανέωση» της σελίδας του, μάλιστα, έδωσε ακόμη περισσότερη ώθηση στον κόσμο των φωτογραφιών που ανεβάζουν καθημερινά εκατομμύρια άνθρωποι στους λογαριασμούς τους. Αρχιτέκτονες, σχεδιαστές και φωτογράφοι έχουν φυσικά σε πρώτη προτεραιότητα την πλατφόρμα στην οποία βάζουν τις καλύτερες εικόνες και τα αρχιτεκτονικά τους design. Η ιστοσελίδα Urbandeveloper.com συγκέντρωσε τους 10 καλύτερους λογαριασμούς αρχιτεκτόνων στο Instagram για όσους θέλουν λόγω της φύσης της δουλειάς τους ή ακόμη και για να εμπνευστούν στην καθημερινότητά τους να τους ακολουθήσουν. 1) Lookupclub USA: Λογαριασμός που εποπτεύει ο Alan Dunwirth από το Σιάτλ των ΗΠΑ. 2) Superb_suburbs UK: Ιδρύθηκε από τον Ingeborg Nijzink. 3) Frederikliisberg Denmark: Ο αρχιτέκτονας ανεβάει ποικίλα και ενδιαφέροντα αρχιτεκτονικά στιγμιότυπα από την ιδιαίτερη πατρίδα του την Κοπεγχάγη. 4) Cm.images: Η φωτογράφος Χριστίνα ανεβάζει «χορταστικές» φωτογραφίες από την δουλειά της. 5) Cieranmurphy Australia: Ο ανεξάρτητος φωτογράφος που ζει στο Μπρίσμπαν έχει ροπή προς τον μινιμαλισμό. 6) Institute_architects_aus Australia: Εικόνες από το Ινστιτούτο των αρχιτεκτόνων της Αυστραλίας. 7) Arch_vortex Romania: Ενας λογαριασμός που έχει στοιχεία εσωτερικής και εξωτερικής διακόσμισης και αρχιτεκτονικής από την φοιτήτρια Miruna Grec. Archifound: αφιερωμένο στο να δείχνει την καλύτερη άποψη της αρχιτεκτονικής και του interior design απ’ όλο τον κόσμο. 9) Herzogdemeuron Switzerland: Ένα ενημερωμένο προφίλ ειδήσεων και έργων από το αρχιτεκτονικό γραφείο Heroz & de Meuron με βάση την Βασιλεία της Ελβετίας που έχει έργα σε Ευρώπη, Ασία και ΗΠΑ. 10) Le_blanc Germany: Ενας συναρπαστικός λογαριασμός στο Instagram από τον Sebastian Weiss ο οποίος είναι παθιασμένος φωτογράφος με συγκεκριμένα αρχιτεκτονικά σχήματα της πόλης. Σημειώνεται ότι είναι ένας από τους αρθρογράφους του περιοδικού Architectural Digest Germany. Πηγή: http://www.ered.gr/el/content/Ta_10_kalutera_architektonika_profil_tou_Instagram/

Η αρχιτεκτονική, στραμμένη προς την κοινωνία ήταν ο βασικός άξονας της φετινής Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας. Στο πιο σημαντικό αρχιτεκτονικό γεγονός, η συζήτηση αφορά τη χειρονομία της επιστήμης και των εφαρμογών της προκειμένου να δημιουργηθούν νέα σχήματα και σχέσεις ανάμεσα σε ένα κάτοικο, μια πόλη, μια χώρα και το κέλυφος, που δεν είναι πια μόνο αυτό. Ο φετινός επίτροπος Αλεχάνδρο Αραβένα με το Reporting from the front/ Μεταδίδοντας από το μέτωπο, έδωσε το «σήμα» στα φετινά περίπτερα που ασχολήθηκαν ως επί το πλείστον με το ρόλο κυρίως της αρχιτεκτονικής και λιγότερο με τα έργα της. Άλλωστε ο Αραβένα σε κάθε αναφορά του δεν παραλείπει να τονίζει το ρόλο της κοινωνικής κατοικίας, κάτι που επηρεάζει τους αρχιτέκτονες σε όλο τον κόσμο, καθώς τους οδηγεί να αναζητήσουν λύσει και προοπτικές μιας καλύτερης ποιότητας ζωής. Καθόλου παράξενο που τον χρυσό Λέοντα κέρδισε το ισπανικό περίπτερο, με ένα θέμα που έχει απασχολήσει όλες τις χώρες που έχουν βρεθεί σε οικονομική κρίση. Και τη δική μας ανάμεσα σε αυτές. Πρόκειται για τα ημιτελή κτίρια. Τα άδεια τσιμεντένια κελύφη, ημιτελείς κατασκευές που τις πρόλαβε η κρίση και πολλές φορές δεσπόζουν στον αρχιτεκτονικό ορίζοντα. Η Ιβηρική χερσόνησος είναι γεμάτη από αυτά. Στις πόλεις και στην εξοχή. Οι κατασκευές έχουν μείνει έτσι για χρόνια, διαβρώνονται από τον ήλιο, τον αέρα και το νερό και έχουν ελάχιστες προοπτικές να ολοκληρωθούν. Είναι η απόλυτη συνάρτηση της αρχιτεκτονικής με την κοινωνία και την οικονομία. Τα ίχνη της οικονομικής ένδειας αντικατοπτρίζονται στα απομεινάρια της αρχιτεκτονικής. Οι χώρες που βρίσκονται σε κρίση έχουν ένα μεγάλο κτιριακό απόθεμα, ορατό και διαθέσιμο. Η εθνική αντιπροσωπεία του ισπανικού περιπτέρου έστησε μια κατασκευή πάνω στην οποία τοποθέτησαν φωτογραφίες της εγκατάλειψης, μια υπενθύμισή της, αλλά και ένα σήμα, ώστε να αναζητηθεί ένας τρόπος για την αξιοποίησή τους. Το έργο τους εντυπωσιακό και μελαγχολικό, εκπέμπει ένα σήμα σε όλες τις χώρες για την αξιοποίηση, τη διαχείριση μέσω μιας νέας οικονομίας, των υπολειμμάτων της ευμάρειας ή των πρώτων υλικών της έξυπνης αρχιτεκτονικής του μέλλοντος. Τίτλος του: Unfinished/Ημιτελές. Στις απονομές των βραβείων στη Βενετία, οι αξιοσημείωτες συμμετοχές και αυτές που βραβεύτηκαν είχαν να κάνουν κυρίως με τη χρήση των απλών υλικών ή την αναζήτηση λύσεων για την επαναχρησιμοποίηση των υλικών. Το γραφείο από την Παραγουάη Gabinete de Arcquitectura αξιοποιούσε την εφευρετικότητα που συνέδεε την αρχιτεκτονική με ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό σε κοινότητες με προβλήματα λειτουργίας ενώ ο Κουνλέ Αντεγιεμί κέρδισε τον Αργυρό Λέοντα για το έργο του «Πλωτό Σχολείο στο Μακόκο». Πρόκειται για μια πλωτή κοινότητα στις όχθες της λίμνης Λάγκος τη Νιγηρία και οι αρχιτέκτονες δούλεψαν το πρότζεκτ με την υποστήριξη των Ηνωμένων Εθνών. Η ξύλινη κατασκευή στεγάζει σχολεία και παιδότοπους και επιπλέει επάνω σε μπιτόνια που και αυτά με τη σειρά τους έχουν χρησιμοποιηθεί ξανά. Το πρόγραμμα αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες, μοιάζει χρήσιμο ακόμα και για τη Βενετία που επιπλέει και αντιμετωπίζει τα προβλήματα της ανόδου της στάθμης του νερού. Ο βραζιλιάνος αρχιτεκτόνας Πάουλο Μέντες ντα Ρόκα, απέσπασσε το φετινό Χρυσό Λέοντα για το σύνολο του έργου του. Το συμπέρασμα είναι ότι στον κόσμο των μεγάλων κατασκευών, των σταρς αρχιτεκτόνων, του συναγωνισμού για τα πιο ψηλά κτίρια του κόσμου, η νέα αρχιτεκτονική που έρχεται από την πηγή μιας πρωταρχικής ανάγκης και κινείται σε ένα πνεύμα οικονομίας σε σχέση με τη φύση και το περιβάλλον είναι ό,τι πιο ελκυστικό και προκλητικό και φιλικό υπάρχει στην αρχιτεκτονική σήμερα. Πηγή: http://www.thetoc.gr/politismos/article/i-arxitektoniki-den-einai-pia-ena-poluteles-ktirio

Κάθε χρόνο για ένα διήμερο, δημόσια και ιδιωτικά κτίρια ανοίγουν τις πύλες τους στο κοινό δωρεάν και η πόλη μετατρέπεται σε ένα μεγάλο μουσείο! Στην Αθήνα πραγματοποιείται κάθε άνοιξη και φέτος, τρίτη χρονιά, στις 16-17 Απριλίου. Το Open House είναι ένας από τους σημαντικότερους διεθνείς θεσμούς για την ανάδειξη και προώθηση της αρχιτεκτονικής. Η ιδέα ξεκίνησε από το Λονδίνο το 1992 και μέχρι σήμερα διαδόθηκε σε πολλές πόλεις ανά την υφήλιο. Η δράση Open House προσκαλεί το ευρύ κοινό να εξερευνήσει και να κατανοήσει την αξία της αρχιτεκτονικής. Κάθε χρόνο για ένα διήμερο, δημόσια και ιδιωτικά κτίρια ανοίγουν τις πύλες τους στο κοινό δωρεάν και η πόλη μετατρέπεται σε ένα μεγάλο μουσείο, με εκθέματα τα ίδια της τα κτίρια και την αρχιτεκτονική της. Στην Αθήνα πραγματοποιείται κάθε άνοιξη και φέτος, τρίτη χρονιά, στις 15-17 Απριλίου. Συνολικά, 91 κτίρια και χώροι στην Αθήνα ανοίγουν τις πόρτες τους το Σαββατοκύριακο 16 & 17 Απριλίου και 450 εθελοντές είναι έτοιμοι να σας ξεναγήσουν! Η συμμετοχή του κοινού στις ξεναγήσεις γίνεται με την εξής διαδικασία: Μελετάτε το πρόγραμμα Επισκέπτεστε τους χώρους που σας ενδιαφέρουν κατά τις επισκέψιμες ώρες του καθενός. Περιμένετε τη σειρά σας για να παρακολουθήσετε την ξενάγηση. Η είσοδος γίνεται με σειρά προτεραιότητας (με βάση τον χρόνο άφιξης σε κάθε χώρο, εντός του ωραρίου επίσκεψης) και ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Δεν απαιτείται κράτηση για την επίσκεψη. Η είσοδος είναι ελεύθερη για όλους. Οι διοργανωτές συνιστούν στους επισκέπτες να προσέλθουν εγκαίρως στα κτίρια που θέλουν να επισκεφθούν, καθώς δεν πραγματοποιούνται ξεναγήσεις μετά τη λήξη του ωραρίου, οπότε αν υπάρχει αναμονή ενδέχεται να μην καταφέρουν να παρακολουθήσουν την ξενάγηση. Οι επισκέπτες είναι υποχρεωμένοι να τηρούν και να σέβονται τις ειδικές απαιτήσεις που μπορεί να έχει κάθε χώρος προκειμένου να εισέλθουν σε αυτόν (πχ. απαγόρευση λήψης φωτογραφιών, είσοδος χωρίς παπούτσια ή με πλαστικά σακουλάκια, επίδειξη αστυνομικής ταυτότητας). Οι συντελεστές της διοργάνωσης έχουν τη δυνατότητα προτεραιότητας στην παρακολούθηση των ξεναγήσεων. Δείτε τα 91 κτίρια ΕΔΩ Πηγή: http://www.enallaktikos.gr/ar24812el-open-house-diimero-dwrean-ksenagisewn-se-91-arxitektonika-aristoyrgimata-tis-athinas.html

Το στρατόπεδο προσφύγων του Καλαί είναι κάτι περισσότερο από παραγκούπολη, κάτι περισσότερο από πόλη, είναι ένα εργαστήριο της πόλης του 21ου αιώνα. Πολυπολιτισμική, αλληλέγγυα, οικολογική, δυναμική, γεμάτη συμπάθεια, αλλά επίσης βρόμικη, χαοτική και ανεπαρκώς εξοπλισμένη, η «ζούγκλα» του Καλαί δεν δημιουργήθηκε μέσα από κάποιο ουτοπικό ιδεώδες, αλλά από εκείνο το μείγμα του τυχαίου και της ανάγκης που γέννησε όλες τις μεγάλες πόλεις στην ιστορία. Είναι ένα χωριό του κόσμου, μια γειτονιά της ανθρωπότητας, μια συνάντηση των κοινωνιών. Έχοντας εδώ και έναν χρόνο επίσημη άδεια λειτουργίας από την κυβέρνηση και τον Δήμο του Καλαί, χωρίς χρονικούς περιορισμούς, διαμορφώθηκε μέσα από τη διασταύρωση ανθρώπων που επένδυσαν σ’ αυτήν. Είτε προέρχονται από το Σουδάν, το Αφγανιστάν, τη Συρία, την Ερυθραία, είτε ως αλληλέγγυοι από τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία ή το Βέλγιο, είναι χιλιάδες εκείνοι που εδώ και έναν χρόνο τη συντηρούν και τη χτίζουν. Είναι σημαντικό να διευκρινιστεί ότι δεν κατοικείται μόνο από πρόσφυγες που επιθυμούν επειγόντως να διασχίσουν τη Μάγχη, αλλά κι από εκείνους που έχουν πάει εκεί για να μείνουν, βρίσκοντας σ’ αυτό το μέρος ένα κοινωνικό, οικονομικό και υποστηρικτικό δίκτυο που δεν υπάρχει γι’ αυτούς πουθενά αλλού στη Γαλλία. Καθώς περιμένουν να καταρτιστεί ο φάκελος τους για την αίτηση ασύλου ­–διαδικασία που μπορεί να διαρκέσει έως και έναν χρόνο, κατά τον οποίο απαγορεύεται να εργαστούν– στο Καλαί συναντιούνται ξανά με ανθρώπους που έχουν τις ίδιες δυσκολίες, που διέσχισαν τις ίδιες διαδρομές και συχνά μοιράζονται τις ίδιες πολιτισμικές αναφορές. Ανταλλάσσονται πληροφορίες, υπάρχει μια υποτυπώδης οικονομική δραστηριότητα, η ενεργητικότητα και ο δυναμισμός είναι έκδηλοι – όλα δηλαδή εκείνα τα στοιχεία που δεν βρίσκει κανείς στα κέντρα υποδοχής και προσανατολισμού (CAO), σπαρμένα στη γαλλική ύπαιθρο. Ο ιταλός αρχιτέκτονας και θεωρητικός Άλντο Ρόσι προσδιόριζε την «αρχιτεκτονική της πόλης» με βάση τρεις σταθερές ιδιότητες: το οδικό δίκτυο, τα μνημεία και τις τυπολογίες κατοίκησης. Και τα τρία αυτά στοιχεία μπορούν να εντοπιστούν στον καταυλισμό από την αρχή της δημιουργίας του. Τα μονοπάτια μετατράπηκαν σταδιακά σε δρόμους, διαμορφώνοντας ένα σχέδιο του καταυλισμού που δεν άλλαξε στην πορεία. Οι εκκλησίες και τα τζαμιά μεγάλωσαν, σταθεροποιήθηκαν και απέκτησαν σύμβολα. Εμφανίστηκαν σχολεία, ένα θέατρο, αυτοσχέδιες βιβλιοθήκες, μικρά εστιατόρια και μαγαζιά, καθώς και η περίφημη βραδινή μπουάτ. Όσον αφορά τις κατοικίες, μορφοποιήθηκαν σταδιακά μέσα από τη συνάντηση ανθρώπων με διαφορετική καταγωγή, με τα διαθέσιμα υλικά και με τη βοήθεια εθελοντών και οργανώσεων από ολόκληρο τον κόσμο. Η εκκλησία των Κοπτών από την Ερυθραία είναι ένα από τα πιο όμορφα σύμβολα των μνημείων του καταυλισμού: παρούσα από τις πρώτες κιόλας μέρες –τον Μάιο του 2015– στέκεται μόνη της στο μέσον του στρατοπέδου. Στην αρχή ήταν δίχρωμη, μπλε και κόκκινη, με έναν απλό εσωτερικό χώρο και μήκος σχεδόν δέκα μέτρα. Θύμα μιας πυρκαγιάς, ανακατασκευάστηκε στο ίδιο ακριβώς σημείο, αλλά αυτή τη φορά είναι άσπρη με μπλε κορδέλες, δύο φορές μεγαλύτερη, πιο ψηλή και πιο όμορφη. Μια χαμηλή περίφραξη, ένας μεγάλος περίβολος, καθώς και μια διακοσμημένη πύλη δημιουργήθηκαν για να την πλαισιώσουν. Βγάζουμε τα παπούτσια μας πριν μπούμε και στο εσωτερικό της βασιλεύει μια ατμόσφαιρα κατάνυξης, που μόλις διαταράσσεται από τους «επισκέπτες» όλων των εθνικοτήτων που μπαίνουν για να τη δουν. Όσον αφορά τις κατοικίες, το «μπλε σπίτι» του Αλφά –ενός μαυριτανού μετανάστη– δημιουργήθηκε από τις πρώτες κιόλας μέρες κι αποτέλεσε ένα πρότυπο κατασκευής που εξασφαλίζει ένα ελάχιστο επίπεδο ποιότητας ζωής στον καταυλισμό. Εμπνευσμένο από κατασκευές της Κασαμάνσε, με τον τετραγωνικό σκελετό του και τις τέσσερις επικλινείς όψεις του καλυμμένες από άχυρα μαζεμένα επιτόπου, σκαρφαλωμένο σε μια προεξοχή, αντιπροσώπευε για όλους όσοι ήρθαν να εγκατασταθούν εδώ μια άτυπη και ειρωνική «άδεια κατασκευής», μια προτροπή να δημιουργήσουν εκεί έναν πραγματικό τόπο ζωής, μια καινούργια πόλη. Οι κάτοικοι του καταυλισμού, όποια κι αν είναι η καταγωγή τους, είναι στην πλειοψηφία τους άνθρωποι που ζούσαν σε πόλεις, που έχουν ένα καλό επίπεδο εκπαίδευσης και οι νεότεροι έχουν ζήσει σ’ έναν κόσμο διασυνδεδεμένο και ανοικτό στις κουλτούρες του κόσμου. Παρόλα αυτά, ο τρόπος που συλλαμβάνουν, κατασκευάζουν και ζουν τις κατοικίες τους είναι βαθιά επηρεασμένος από τις αναφορές του τόπου καταγωγής τους, με αποτέλεσμα κάθε κοινότητα να διαμορφώνει τις δικές της τυπολογίες κατοίκησης: επινοούν διαφορετικά αρχιτεκτονήματα, διαφορετικούς τρόπους κατοίκησης και κοινής συμβίωσης. Για παράδειγμα, οι πρόσφυγες από το Σουδάν δημιούργησαν ένα σύνολο καταλυμάτων που περιστοιχίζουν μια ορθογώνια κοινή αυλή, με ξεκάθαρα προσδιορισμένες λειτουργίες, καθώς και με εργονομικές και πρακτικές κατασκευές: μια κλειστή αποθήκη που προφυλάσσεται από τα έντομα, μια ανοιχτή εξαεριζόμενη κουζίνα, έναν κοινό χώρο για φαγητό και συναντήσεις, καλά φωτισμένο και προστατευμένο από τον αέρα, χώρους για ύπνο, σκοτεινούς και χαμηλοτάβανους για να κρατάνε τη ζέστη Οι κατασκευές των μεταναστών από την Ερυθραία είναι πιο μικρές και ευέλικτες, ενώ οι Αφγανοί έχουν δημιουργήσει πιο μεγάλα κτίσματα, πολλά από τα οποία λειτουργούν ως εστιατόρια. Οι συλλογικότητες αλληλεγγύης, από την πλευρά τους, έχουν φτιάξει μικρά ξύλινα οικολογικά σπίτια κόστους 400 ευρώ, τα οποία είναι εγκατεστημένα κατά εκατοντάδες σε διάφορα σημεία του καταυλισμού για να υποδεχτούν τους νεοεισερχόμενους. Ο καταυλισμός είναι το αποτέλεσμα μιας τέτοιας συνάντησης: των σταθερών που διαμορφώνουν όλες τις ιστορικές πόλεις του κόσμου και των πολιτισμών από όλο τον κόσμο που δίνουν ό,τι καλύτερο έχουν για να δημιουργήσουν μια πόλη 7.000 κατοίκων. Η έννοια της «αστεοκτονίας» (urbicide) επινοήθηκε για πρώτη φορά το 1992 για το πολυεθνικό Σαράγεβο. Αναφέρεται σε κάποιον επιτιθέμενο που επιθυμεί να καταστρέψει το πιο σύνθετο οικοδόμημα που καταφέρνουν να χτίσουν συλλογικά οι άνθρωποι: μια πόλη. Ο καταυλισμός είναι γεμάτος από ζωές και πολιτισμούς. Για όσους φτάνουν απελπισμένοι εκεί, υπάρχουν κάποια μέσα για να ξεκινήσουν ξανά την προσπάθεια. Δημιουργούνται ζευγάρια, γεννιούνται παιδιά, γίνονται γιορτές και παραστάσεις, υπάρχουν χοροί και τραγούδια. Μπροστά στη δυσκολία πρόσβασης στην Αγγλία, ο καταυλισμός δημιουργούσε πάντοτε αλληλεγγύη, επενδυόταν συμβολικά από τους κατοίκους του και από ενεργούς πολίτες όλου του κόσμου. Αυτήν την πόλη θέλει να καταστρέψει η γαλλική κυβέρνηση, επειδή της διαφεύγει αυτό που αντιπροσωπεύει, επειδή είναι φορέας μιας διαφορετικής εικόνας περί συμβίωσης, επειδή αντιπροσωπεύει μια κοινότητα ανθρώπων που επενδύουν σ’ αυτήν χωρίς κηδεμονία. Ίσως η «ζούγκλα» του Καλαί να φαντάζει ο χειρότερος δυνατός τόπος για να ζεις…. Όμως το γαλλικό κράτος δεν έχει να προτείνει τίποτα καλύτερο στους πολίτες του κόσμου. To άρθρο δημοσιεύτηκε στη Libération, στις 6 Μαρτίου 2016. Για τον συγγραφέα Ο Cyrille Hanappe είναι αρχιτέκτονας και μηχανικός (AIR Architecture). Eίναι παιδαγωγικός υπεύθυνος για το δίπλωμα ειδίκευσης στην αρχιτεκτονική και τους κινδύνους αστικής καταστροφής της Αρχιτεκτονικής Σχολής Paris-Belleville. Πηγή: http://pass-world.gr/mathimata-architektonikis-apo-to-stratopedo-tou-calai/

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ Το τμήμα Αττικής του ΣΑΔΑΣ-ΠΕΑ διοργανώνει και σας καλεί σε Workshop με θέμα: «Διαδρομές της αρχιτεκτονικής, από τις απαρχές της εμφάνισης του μοντερνισμού μέχρι σήμερα, στην Αττική» Το Workshop απευθύνεται σε νέους κυρίως συναδέλφους, διπλωματούχους αρχιτέκτονες και φοιτητές της αρχιτεκτονικής. Στο Workshop θα διερευνηθούν οι διαδρομές (με τη μεταφορική έννοια της λέξης) της σύγχρονης αρχιτεκτονικής μέσα από τις συμπληγάδες των παραμέτρων (κοινωνικών, ιστορικών, τεχνολογικών, πολεοδομικών, θεσμικών, οικονομικών, την επίδραση των διεθνών αρχιτεκτονικών ρευμάτων κλπ) που καθορίζουν και επηρεάζουν το αρχιτεκτονικό γίγνεσθαι σε όλες του τις εκφάνσεις, από την εισαγωγή του οπλισμένου σκυροδέματος στην κατασκευή. Το Workshop θα γίνει σε δύο φάσεις, η πρώτη θα ξεκινήσει στις 18 Μαρτίου 2016 και θα διαρκέσει περίπου τέσσερις (4) εβδομάδες, η δεύτερη θα αρχίσει στις 18 Απριλίου και θα διαρκέσει μέχρι 27 Μαΐου. Η εναρκτήρια υποστηρικτική διημερίδα θα λάβει χώρα στην ΑΙΘΟΥΣΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΤΕΕ, Νίκης 4, Σύνταγμα, 1ος όροφος την Παρασκευή 18 Μαρτίου2016 και την Δευτέρα 21 Μαρτίου 2016 (10:00 – 21:00). Συνημμένα λαμβάνετε το πρόγραμμα των εισηγήσεων. Στους συμμετέχοντες θα χορηγηθούν σχετικές βεβαιώσεις. Η συμμετοχή είναι δωρεάν. Αιτήσεις συμμετοχής μπορούν να γίνουν μέχρι την Πέμπτη 17 Μαρτίου. Πληροφορίες εδώ: http://www.sadas-pea.gr/workshop-diadromes-tis-architektonikis-apo-tis-aparches-tis-emfanisis-tou-monternismou-mechri-simera-stin-attiki/

Σε αντίθεση με όσα απαράδεκτα και μαζί τραγελαφικά βιώνουμε επί σειρά ετών στη χώρα μας με πρωταγωνιστή το ελληνικό Δημόσιο, σε άλλα κράτη η επίσημη Πολιτεία δίνει το καλό παράδειγμα. Π.χ., στο χώρο της αρχιτεκτονικής. Ή ακόμη, σε επίπεδο πολεοδομικού και αστικού σχεδιασμού. Αναφέρομαι στην Ολλανδία, παραθέτοντας επί τη ευκαιρία μία ενδεικτική σειρά φωτογραφιών από κτίρια του ευρύτερου δημόσιου τομέα της. Θεωρώ ότι η όποια προσπάθεια συγκριτικής αξιολόγησης σε σχέση με τα αντίστοιχα δικά μας θα απέβαινε μάταιη – δεν θα το επιχειρήσω καν. Αξίζει να περιηγηθούμε για λίγο στη χώρα όπου ανθίζει η αρχιτεκτονική, τόσο η δημόσια όσο και η ιδιωτική. «Οι σύγχρονοι Ολλανδοί αρχιτέκτονες κτίζουν, μιλούν και γράφουν πολλά και όλα αυτά πολύ γρήγορα. Είναι οι πρώτοι που από πολύ νωρίς υιοθέτησαν συλλογικά και διαμόρφωσαν σε μεγάλο βαθμό μια νέα, σχεδόν άυλη, εικονογραφική γλώσσα αρχιτεκτονικής δημιουργίας», διαβάζω σε παλαιότερο κείμενο του Αναστάσιου Τέλλιου. Διαθέτοντας η Ολλανδία τη βούληση για μεγαλόπνοες αρχιτεκτονικές χειρονομίες, και ταυτόχρονα όντας έτοιμη να εμπιστευτεί τις καινοτόμες ιδέες των νέων και λιγότερο νέων αρχιτεκτόνων, στη χώρα των Vincent van Gogh και Piet Mondrian οι αρχιτέκτονες μπορούν και συνθέτουν με εξαιρετικά αυξημένη ελευθερία. Τι σημαίνουν, όμως, όλα αυτά στην πράξη; Ας δούμε το παράδειγμα του Ρότερνταμ, από τις πλέον πολυπολιτισμικές ευρωπαϊκές πόλεις και παγκοσμίως γνωστή για την υψηλού επιπέδου σύγχρονη αρχιτεκτονική της. Διόλου τυχαία το μεγάλο αυτό λιμάνι αποτελεί κέντρο της αρχιτεκτονικής πρωτοπορίας εδώ και χρόνια. Στην πιο μοντέρνα πόλη της Ολλανδίας, εύκολα κάποιος αντιλαμβάνεται τι σημαίνει επένδυση στο μέλλον. Η νέα περίοδος της πόλης χρονολογείται από τις αρχές της δεκαετίας του ‘90, όταν αποφασίστηκε η εκτεταμένη ανάπλαση της ζώνης του λιμανιού, η οποία μοιάζει σήμερα με γιγάντια έκθεση επώνυμης σύγχρονης αρχιτεκτονικής. Η νέα εποχή συμπαρέσυρε ολόκληρο το πολεοδομικό συγκρότημα, το οποίο αναδεικνύεται σε μοντέλο-πρότυπο ανάπτυξης και, παράλληλα, σε πεδίο αέναου αρχιτεκτονικού πειραματισμού. Rem Koolhaas, Alvaro Siza, Renzo Piano, MVRDV, Benthem Crouwel Architects, Norman Foster, MVSA Architects, είναι μερικά μόνον από τα «βαριά» ονόματα που έχουν βάλει εδώ την υπογραφή τους. Δεν είναι, όμως, μόνον το Ρότερνταμ ή και το Άμστερνταμ. Οι ολλανδικές πόλεις γενικότερα ξεχειλίζουν από σύγχρονες αρχιτεκτονικές πραγματοποιήσεις, οι οποίες θυμίζουν ευφάνταστα «σλόγκαν» διάσπαρτα στο αστικό τοπίο. Υπάρχει διάχυτη η αίσθηση της κίνησης προς το μέλλον παντού στην Ολλανδία – ο παρατηρητής είναι εδώ αποδέκτης μιας βαθιάς αλλαγής στον τρόπο που γίνεται αντιληπτή η αρχιτεκτονική και η παραγωγή της. Η μορφή στην ολλανδική αρχιτεκτονική παραπέμπει στο ιδεατό, στο εικονογραφημένο, σε ορισμένες περιπτώσεις στο ουτοπικό. Τα ζητήματα που απασχολούν τον αρχιτεκτονικό και πολεοδομικό σχεδιασμό στην Ολλανδία απέχουν παρασάγγας από τις αντιλήψεις των δικών μας αρμοδίων. Εξετάζουν σε βάθος τα μετρήσιμα στοιχεία, όπως είναι η οικιστική μονάδα, η πυκνότητα, η σχέση ανάμεσα στην πόλη και τη φύση. Και προωθούν τους νέους αρχιτέκτονες. Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κάποιος με αυτήν την προσέγγιση, πρόκειται πάντως για ένα πολύπλοκο και συνάμα «προκλητικό» για ορισμένους, και πολύ ενδιαφέρον θα πρόσθετα εγώ, νοηματικό και σχεδιαστικό «παιχνίδι». Για έναν άρρηκτο συνδυασμό του πραγματικού με το εικονικό, όπου το σύνηθες και το καθημερινό μεταμορφώνονται σε κάτι απρόσμενο, απογειώνοντας την αστική εμπειρία. «Ο πραγματικός κόσμος δημιουργείται κομμάτι-κομμάτι και όχι συνολικά», υποστηρίζει ο Winy Maas του ολλανδικού αρχιτεκτονικού γραφείου MVRDV. «Ο καθένας μπορεί να γίνει συν-δημιουργός της πόλης, βασική προϋπόθεση όμως είναι να υπάρχει διαφάνεια σε όλη τη διαδικασία παραγωγής και στη διαχείριση της πληροφορίας. Αυτή η τακτική επιτρέπει σε όλους την πρόσβαση και έλλογη επέμβαση στο περιβάλλον που τους αφορά». Και, συνεχίζοντας, αναρωτιέται: «Ίσως η εξοικονόμηση χώρου μπορεί να βρεθεί στην καθ’ ύψος ανάπτυξη της πόλης. Μπορεί, όμως, η αύξηση της πυκνότητας του πληθυσμού σε μια χώρα όπως η Ολλανδία να συνδυαστεί με τη βελτίωση της ποιότητας ζωής; Και ποιος θα είναι ο ρόλος της φύσης;» Στα έργα τους, οι MVRDV διαπραγματεύονται τη σχέση του τεχνητού με το φυσικό περιβάλλον, προβάλλουν τα κτίριά τους ως συνέχεια του τοπίου, ως προέκταση ενός εσωτερικού χώρου χωρίς τέλος. Δεν πρόκειται για προτάσεις αισθητικής, κάθε άλλο, το διακύβευμα είναι πολύ βαθύτερο. Ο θεωρητικός των MVRDV Winy Maas, μέσα από μια σειρά διαλέξεων και ειδικών εκδόσεων, συμπληρώνει το έργο του γραφείου γύρω από τη σύγχρονη αρχιτεκτονική αντίληψη, ενώ επιχειρεί να δώσει απαντήσεις στα κρίσιμα προβλήματα της πόλης του 21ου αι. Οι προβληματισμοί του και οι προτάσεις του, όπως και πολλών άλλων ταλαντούχων Ολλανδών αρχιτεκτόνων και θεωρητικών της αρχιτεκτονικής, βρίσκουν όμως ευήκοα ώτα σε αυτούς που διαχειρίζονται τα κοινά. Αντίστροφα δηλαδή από ό,τι συμβαίνει στην ελληνική πραγματικότητα. Τα ζητήματα που απασχολούν τον αρχιτεκτονικό και πολεοδομικό σχεδιασμό στην Ολλανδία, την ίδια την κεντρική της διοίκηση, απέχουν παρασάγγας από τις παρωχημένες αντιλήψεις και τους ρηχούς προβληματισμούς των δικών μας αρμοδίων. Εξετάζουν σε βάθος τα πραγματικά και μετρήσιμα στοιχεία, όπως είναι η αστική οικιστική μονάδα, η αστική πυκνότητα, η σχέση ανάμεσα στην πόλη και τη φύση. Επίσης, προωθούν τους νέους αρχιτέκτονες, ενόσω οι αρχιτεκτονικοί διαγωνισμοί είναι σε ημερήσια διάταξη, συντάσσουν οικοδομικούς κανονισμούς έτσι ώστε να επιτρέπεται στις αρχιτεκτονικές ιδέες να εξελίσσονται σε τολμηρές προτάσεις που βρίσκουν τη θέση τους στον πραγματικό χώρο. Σε τελική ανάλυση αυτό είναι και το ζητούμενο. Οι Ολλανδοί το έχουν αντιληφθεί, εμείς; Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/apopsi/ollandiko-paradeigma-kai-architektonikes-xeironomies/ ]

Περισσότερα από 400 σπίτια από όλο τον κόσμο παρουσιάστηκαν μέσα από το αρχιτεκτονικό περιοδικό Dezeen το 2015. Ο αρχιτεκτονικός διευθυντής του Amy Frearson ξεχώρισε τα top 10 τα οποία και παρουσιάζουμε με φωτογραφίες παρακάτω: 1. Granoller της Καταλονίας, House 1014 από το ισπανικό αρχιτεκτονικό studio "H Arquitectes" 2. Πορτογαλία, E/C House από το αρχιτεκτονικό γραφείο "SAMI Arquitectos" 3. Ιαπωνία, Nasu Tepee από τον Ιάπωνα αρχιτέκτονα Hiroshi Nakamura και το studio "Nap" 4. Αγγλία, Flint House από την αρχιτεκτονική φίρμα "Skene Catling de la Pena" 5. Ιαπωνία, Hiroshima Hut από το αρχιτεκτονικό γραφείο "Suppose Design Office" 6. Χιλή, Casa Guna από τους αρχιτέκτονες Mauricio Pezo και Sofia von Ellrichshausen 7. Αγγλία, House for Essex από το αρχιτεκτονικό στούντιο FAT και ο καλλιτέχνης Grayson Perry 8. Βιετνάμ, Saigon House από το αρχιτεκτονικό γραφείο office a21studio 9. Αυστραλία, Tower House από τον αρχιτέκτονα Andrew Maynard 10. Ελβετία, Casa Dem από το αρχιτεκτονικό γραφείο Wespi de Meuron Romeo Architetti Πηγή: http://www.buildnet.gr/default.asp?pid=235&catid=213&artid=17465

Στα πλαίσια του Μινωικού Σεμιναρίου ο Maud Devolder (Humboldt Research Fellow (TOPOI-FU Berlin), Associate Researcher AEGIS (UCLouvain/INCAL/CEMA)) θα πραγματοποιήσει διάλεξη με θέμα: "Minoan Builders. New Research on the Scale and Organisation of Architectural Projects in Bronze Age Crete" την Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2015 και ώρα 18.30 στην Εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρεία (Πανεπιστημίου 22, Αθήνα). Το δέος που προκαλούν τα αρχαία μνημεία συχνά εκφράζεται με ένα ερώτημα: πόσοι άνθρωποι συμμετείχαν στο αρχιτεκτονικό πρόγραμμα και ποια διάρκεια είχε αυτό; Με βάση μία συγκεκριμένη μέθοδο η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα μπορεί να δοθεί αν υπολογιστούν οι εργατοώρες κατασκευής ενός κτιρίου, λαμβάνοντας υπόψη κάθε επιμέρους εργασία του οικοδομικού προγράμματος. Αυτή η μέθοδος, η οποία διαμορφώθηκε τη δεκαετία του 1980 από τον Elliot Abrams, ονομάζεται «architectural energetic» και υπολογίζει το χρόνο που αφιερώνεται στην προμήθεια, τη μεταφορά, την κατασκευή και τη συναρμολόγηση των υλικών τα οποία συνθέτουν ένα κτίριο. Σε αυτήν την παρουσίαση η παραπάνω μέθοδος εφαρμόζεται σε 23 περιπτώσεις κτιρίων της Νεοανακτορικής περιόδου. Γίνεται εκτίμηση του χρόνου και της ανθρώπινης ενέργειας που απαιτήθηκε και τα στοιχεία συζητούνται πάνω στη βάση δύο ερευνητικών αξόνων: τις κοινωνικές επιπτώσεις τέτοιων οικοδομικών προγραμμάτων, και την απουσία ξεχωριστών κατηγοριών κτιρίων. Αρχικά εξετάζονται οι περιορισμένες κοινωνικές επιπτώσεις αυτών των οικοδομικών προγραμμάτων. Στις περισσότερες περιπτώσεις φαίνεται πιθανό ότι οι ένοικοι έχτισαν τα σπίτια τους διαθέτοντας οι ίδιοι την απαιτούμενη εργατική δύναμη για μία σύντομη οικοδομική περίοδο, πολύ πιθανόν σε μια εποχή του χρόνου χωρίς αγροτικές εργασίες. Σε μερικές όμως περιπτώσεις τα κτίρια φαίνεται να χτίστηκαν από εξειδικευμένους τεχνίτες που δεν είχαν σχέση με τα μέλη του νοικοκυριού. Αυτό φαίνεται από τον αυξημένο αριθμό εργατοωρών που απαιτήθηκε για το οικοδομικό τους πρόγραμμα, αλλά και από εξεζητημένα αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά, η γνώση των οποίων ξεπερνούσε τις δυνατότητες ενός συνηθισμένου νοικοκυριού. Η ποικιλία των αρχιτεκτονικών στοιχείων και των κατασκευαστικών επιλογών είχαν ως αποτέλεσμα μια ποικιλία στις κλίμακες των οικοδομικών προγραμμάτων, αλλά τα προγράμματα αυτά δεν είχαν σημαντικές επιπτώσεις στους πληθυσμούς, καθώς ο αριθμός των ανθρώπων που απαιτούνταν για την κατασκευή των κτιρίων ήταν πολύ μικρός σε σχέση με το μέγεθος της κοινότητας. Δεύτερον, η εφαρμογή της μεθόδου των «architectural energetic» υπογραμμίζει την ύπαρξη ενός συνεχούς όσον αφορά στις χρονικές απαιτήσεις της Νεοανακτορικής αρχιτεκτονικής παραγωγής. Αυτό συμφωνεί με παρατηρήσεις άλλων ερευνητών, αλλά και δίνει πληροφορίες για την ποικιλία των οικοδομικών πρακτικών οι οποίες προκαλούν μια γραμμική κατανομή της δαπάνης ενέργειας. Η κατανομή των υπολογιζόμενων εργατοωρών δείχνει ότι δεν υπάρχει σαφής διαχωρισμός μεταξύ των διαφόρων κατηγοριών κτιρίων, γεγονός που ίσως αντικατοπτρίζει τη σχετικά ελεύθερη πρόσβαση σε εξειδικευμένα εργατικά χέρια. Παρόλο που μια τέτοια μαθηματική προσέγγιση στα αρχαιολογικά κατάλοιπα μερικές φορές θεωρείται ότι προσπαθεί να κατανοήσει την ανθρώπινη συμπεριφορά με υπολογιστικό τρόπο, ωστόσο συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση των διαδικασιών που λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια ενός οικοδομικού προγράμματος. Για την τεκμηρίωση των παραπάνω διερευνώνται οι οικοδομικές πρακτικές, οι οποίες αφορούν στην παραγωγή και τη χρήση πηλοπλίνθων και την ανάμιξη εξειδικευμένων τεχνιτών στο σχεδιασμό του κτιρίου, καθώς και τα στοιχεία για την ύπαρξη οικοδομικών συνεργείων που εργάζονταν σε οικοδομικά προγράμματα. Το σεμινάριο θα δοθεί στα αγγλικά με δίγλωσση συζήτηση. Το Μινωικό Σεμινάριο φιλοξενείται από την Εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρεία και οργανώνεται από τους Έφη Σαπουνά-Σακελλαράκη, Λευτέρη Πλάτωνα και Γιάννη Παπαδάτο, με τον Colin MacDonald ως γραμματέα. http://www.aegeussociety.org/images/uploads/lectures/2015/DevolderABS_Eng-Gk_CFM.pdf Διαβάστε περισσότερα Ανασκαφή: Μινωίτες κτίστες. Μια νέα έρευνα για την κλίμακα και την οργάνωση των αρχιτεκτονικών προγραμμάτων στην Κρήτη της Εποχής του Χαλκού http://anaskafi.blogspot.com/2015/11/blog-post_1.html#ixzz3s720kofe

Εγκαίνια είχε χθες η 8η Biennale Νέων Ελλήνων Αρχιτεκτόνων. Φέτος, η 8η Biennale Νέων Ελλήνων Αρχιτεκτόνων πραγματοποιείται σε μία από τις κρισιμότερες περιόδους της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας. Ήδη το ερώτημα της αρχιτεκτονικής παραγωγής στην εποχή της οικονομικής, αλλά και κοινωνικής και πολιτιστικής κρίσης, είχε εμφανισθεί στην επιτυχημένη 7η Biennale Νέων Ελλήνων Αρχιτεκτόνων, που πραγματοποιήθηκε στο Μουσείο Μπενάκη (Νοέμβριο 2012 μέχρι Ιανουάριο 2013). Το ερώτημα αφορούσε στο σημερινό αρχιτεκτονικό τοπίο, και στην δυσχερή κατάσταση που ήδη αντιλαμβανόμαστε ότι εισερχόταν η οικοδομική δραστηριότητα συνολικά. Οι φετινές 214 συμμετοχές είναι πολύ ενθαρρυντικές, μεσούσης της κρίσης, για την σημασία που αποδίδουν οι νέοι Έλληνες αρχιτέκτονες στον θεσμό της Biennale, ενός σημαντικού βήματος για την προβολή του αρχιτεκτονικού έργου. Υπό την έννοια αυτή η Biennale αποτελεί ένα βαρόμετρο που σημαδεύει στη διάρκεια του χρόνου, όχι απλά νέες παρουσίες με αξιόλογα έργα, αλλά κυρίως την γενικότερη κατεύθυνση και τις τάσεις της σύγχρονης ελληνικής αρχιτεκτονικής. Στις προηγούμενες Biennale είχε επισημανθεί αφενός η σταθερή πρωτοκαθεδρία της κατοικίας, ως ενός μεγάλου ποσοστού των πραγματοποιημένων έργων και αφετέρου η έλλειψη σημαντικών δημόσιων κτιρίων, καθώς επίσης και η εμφάνιση έργων που αφορούν τον δημόσιο χώρο (κυρίως διαγωνισμών για διαμορφώσεις πλατειών, υπαίθριων χώρων, οδικών αξόνων, κ.ά.) και η αύξηση της περιφερειακής παραγωγής εκτός της ελληνικής πρωτεύουσας. Η φετινή 8η Biennale παρουσιάζει, σε σχέση με τις προηγούμενες, αρκετές ιδιαιτερότητες. Η κριτική επιτροπή επέλεξε να προβάλλει 59 συνολικά μελέτες, οι μισές εκ των οποίων είναι υλοποιημένες και οι άλλες μισές όχι. Πρώτη φορά ο αριθμός των υλοποιημένων και μη υλοποιημένων έργων είναι ισοδύναμος, γεγονός που προφανώς αντικατοπτρίζει την στασιμότητα της οικοδομικής παραγωγής. Από τα μη υλοποιημένα έργα ένα σημαντικό ποσοστό αποτελείται από συμμετοχές και διακρίσεις σε διαγωνισμούς, οι οποίες μέσω της Biennale αποκτούν μία δεύτερη ευκαιρία δημόσιας παρουσίασης (Αρχαιολογικό Θεματικό Μουσείο Πειραιά, Μουσείο για την Αξιοποίηση της Αργούς στο Βόλο, κ.ά.). Σε συνέχεια με τις δύο προηγούμενες Biennale παρατηρούμε ακόμη την δημιουργία περισσότερων αξιόλογων έργων στην περιφέρεια. Η κορεσμένη πρωτεύουσα δεν παρέχει πλέον δυνατότητες για πληθώρα νέων έργων, ενώ η περιφέρεια, ενισχυμένη και από την παρουσία αρχιτεκτόνων που αποφοίτησαν από τις νέες σχολές αρχιτεκτονικής που ιδρύθηκαν μετά το 1999, φαίνεται ότι προσφέρει περισσότερες ευκαιρίες ανάπτυξης από την Αθήνα, την Θεσσαλονίκη και τις άλλες μεγάλες πόλεις, οι οποίες στρέφονται κυρίως στην επανάχρηση και διαμόρφωση του υπάρχοντος οικοδομικού αποθέματος. Ατενίζοντας προς το μέλλον θα λέγαμε ότι η ελληνική αρχιτεκτονική, τουλάχιστον αυτή που προέρχεται από αρχιτέκτονες κάτω των 45 ετών, μεταλλάσσεται σε πολλαπλές κατευθύνσεις διαφορετικές από ότι μέχρι σήμερα, σε σχέση με τον τόπο, το τοπίο και τον αστικό χώρο: λιγότερο Αθηνοκεντρική, λιγότερο επικεντρωμένη στην κατοικία και με μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τον δημόσιο χώρο. Μένει να δούμε, αν η επόμενη, ένατη Biennale, θα μπορέσει να εκφράσει κάποιες νέες ιδέες, ή ακόμα και να διατυπώσει αρχές για τη αρχιτεκτονική μέσα από την πολυσχιδή κρίση, που δεν είναι μόνον τοπική αλλά και ευρωπαϊκή, ούτε μόνον οικονομική αλλά και ευρύτερα αστική και περιβαλλοντική, με τις οποίες να ατενίσει το μέλλον συλλογικά. Οι νέοι, όντες υποχρεωμένοι να επανεφεύρουν την ελπίδα, ευτυχώς δεν υποτάσσονται εύκολα στην κρίση, και μας προκαλούν να οραματιστούμε μαζί τους μία αρχιτεκτονική που εκφράζει την εποχή και τον τόπο, ενώ παραμένει ταυτόχρονα ανοικτή και οικουμενική. 8η Μπιενάλε Νέων Ελλήνων Αρχιτεκτόνων 18 Σεπτεμβρίου - 8 Νοεμβρίου Μουσείο Μπενάκη, Πειραιώς 18 Διοργάνωση: Ελληνικό Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής, Μουσείο Μπενάκη Επιτροπή επιλογής έργων: Ανδρέας Γιακουμακάτος, Δημήτρης Ησαΐας, Κώστας Μωραΐτης, Μιχάλης Μανιδάκης και Διονύσης Σοτοβίκης Επιμέλεια και σχεδιασμός έκθεσης: Νάντια Κούλα Σχεδιασμός καταλόγου: Ιωάννα Κωστίκα Οργάνωση και συντονισμός: Μαριάννα Μηλιώνη Πηγή: http://www.buildnet.gr/default.asp?pid=235&catid=213&artid=16632