AlexisPap

Αν καταλαβαίνω καλά είναι κισσός και από πίσω επίχρισμα. Αφαιρείς τον κισσό μηχανικά (κόψιμο), καθαρίζεις την επιφάνεια από τα ριζίδια με φλόγιστρο, έπειτα συρματόβουρτσα και πλύσιμο. Αν υπάρχουν αποσαθρωμένα κονιάματα, τοπική ανακατασκευή. Στην συνέχεια αστάρωμα και βάψιμο. Ωραίες αναλυτικές οδηγίες μπορείς να βρεις στα εγχειρίδια της ceresit (και σε pdf στο διαδίκτυο).

Με τον μάστορα που όταν του δίνεις οδηγίες σου λέει: "Έλα τώρα, δεν έχει ανάγκη, σαράντα χρόνια ρίχνω μπετά..." Με τον ιδιοκτήτη που κάθεται από κάτω κατά την σκυροδέτηση και φωνάζει: "Ρίξε, ρίξε κι άλλο να γίνει γερό!" Α, ναί, και με τον υδραυλικό, που αφού του εξηγήσεις επί μία ώρα ότι δεν θέλεις να κόβει αδιακρίτως τα σίδερα ...πας και βλέπεις ότι δεν τα έκοψε, τα σφυρηλάτησε να πάν γύρω γύρω στην τρύπα - και σου ζητάει και τα ρέστα. (πραγματικές ατάκες)

Η πιο απλή λύση είναι να βάλεις πλάκες εξηλασμένης πολυστερίνης (κλειστών κυψελών) μεταξύ στεγάνωσης και στραγγιστικής μεμβράνης. Ο,τι μέθοδο και εαν εφαρμώσεις υπάρχει ένα δύσκολο σημείο, εκεί που τελειώνει το έδαφος και αρχίζει ο σοβάς...

Η απόδοση ευθυνών είναι ένα προσφιλές σπορ του ελληνικού δημοσίου και ιδιωτικού βίου που τίποτα δεν έχει να προσφέρει στην ασφάλεια των κατασκευών και στην πρόοδο. Μάλιστα, έτσι όπως γίνεται (ετεροχρονισμένα και, στην συνείδηση του κόσμου, διαβλητά) μάλλον χειροτερεύει τα πράγματα. Ο χώρος των δομικών έργων πάσχει από την έλλειψη εποπτείας, την ανυπαρξία ουσιαστικής πιστοποίησης του επιστημονικού δυναμικού, την λειτουργική απουσία θεσμοθετημένων διαδικασιών ελέγχου και πιστοποίησης του έργου, την διαφθορά των εμπλεκόμενων φορέων του Δημοσίου, το απόλυτο ΧΑΟΣ στα κατώτερα επίπεδα της κατασκευαστικής πυραμίδας (υλικά - συνεργεία). Λοιπόν, το Δημόσιο πρέπει κατά τον νόμο να κάνει συγκεκριμένα πράγματα, και όταν δεν τα κάνει έχει ευθύνη. Το ότι η δικαιοσύνη χρειάστηκε 11 χρόνια για να το αποδείξει είναι αίσχος. Το ότι το δικαστήριο βγάζει αυτή την απόφαση για την ρικομέξ, και παντού γίνεται το ίδιο όργιο με την πλήρη ανοχή και κάλυψη της πολιτείας, είναι η απόδειξη του δουλέματος που πέφτει. Σε όλο τον κόσμο όταν κάτι συμβεί κάνουν έρευνα για να βρουν τα αίτια και να το διορθώσουν. Στην Ελλάδα όταν κάτι συμβεί γίνεται δικαστήριο για να μην αλλάξει τίποτα. Στάχτη στα μάτια του κόσμου.

Ίσως δεν είμαι σωστός με την ορολογία... Απλά θέλω να πω ότι στις εφαρμογές που η η ακρίβεια στην σύσφιξη και η διατήρηση της προέντασης είναι κρίσιμης σημασίας, όπως πχ στις κεφαλές των μηχανών, δεν βλέπουμε να χρησιμοποιείται το κόντρα παξιμάδι. Ναι, όντως, η κοχλιωτή σύνδεση του πολιτικού δεν έχει καμία σχέση με την κοχλιωτή σύνδεση του μηχανολόγου.

Επομένως το Ελληνικό κράτος είναι υπεραιωνόβιος τζίτζικας...

Δεν ξέρω ποιους εννοείς τζίτζικες... Η ιστορία άλλα δίχνει: Να ένα ποιηματάκι από τον προπερασμένο αιώνα: Γιώργος Σουρής Ἀνθολογία τῆς Οἰκονομίας Ποιὸς εἶδε κράτος λιγοστὸ σ᾿ ὅλη τὴ γῆ μοναδικό, ἑκατὸ νὰ ἐξοδεύῃ καὶ πενήντα νὰ μαζεύῃ; Νὰ τρέφῃ ὅλους τους ἀργούς, νἄχῃ ἑπτὰ Πρωθυπουργούς, ταμεῖο δίχως χρήματα καὶ δόξης τόσα μνήματα; Νἄχῃ κλητῆρες γιὰ φρουρὰ καὶ νὰ σὲ κλέβουν φανερά, κι ἐνῷ αὐτοὶ σὲ κλέβουνε τὸν κλέφτη νὰ γυρεύουνε;

Φίλε CNA, λίγα λες. Δυστυχώς πλείστοι εξ αυτών ενεργούν προκειμένου να χειραγωγήσουν την ενημέρωση και την κοινή γνώμη.

Είναι δεξαμενή ιδιωτικής χρήσης, μικρής χωρητικότητας, δεν υπάρχει λόγος να εφαρμόσεις τις προδιαγραφές των δεξαμενών ύδρευσης. Αν τυχόν μετά από 20 χρόνια αρχίσει να χάνει, ξανακάνεις την στεγάνωση. Μία κανονική δεξαμενή ύδρευσης (δημόσιου υδραγωγείου) δεν νοείται να κλείσει για επισκευή ή να πάψει να λειτουργεί λόγω σεισμού, έχει αυξημένες απαιτήσεις που σε εσένα δεν εξυπηρετούν τίποτα.

Πράγματι @CostasV, εφόσον επιλέξει κανείς αυτή την μέθοδο δεν βλέπω πως μπορεί να εξασφαλίσει την σωστή "προτάνιση" του μπουλονιού. Εκτός ίσως αν συσφίξει το πρώτο περικόχλιο στην ονομαστική τιμή της ροπής και το δεύτερο σε μεγαλύτερη τιμή της ονομαστικής (υποθέτοντας ότι το σπείρωμα του κοχλία έχει περιθώρια αντοχής)... Ωστόσο δεν το έχω δει πουθενά... Δες όμως και το εξής: Οι εφαρμογές που απαιτούν την άσκηση συγκεκριμένου φορτίου από τον κοχλία (πχ κεφαλές μηχανών Ε/Κ, διωστήρες, έδρανα αξόνων κινητήρων, συνδέσεις τριβής κλπ) χρησιμοποιούν "προεντεταμένους" κοχλίες οι οποίοι λόγω της προέντασης δεν χαλαρώνουν και δεν χρειάζονται ασφάλιση. Επομένως η χρήση των κοχλιών με κόντρα παξιμάδι περιορίζεται σε χρήσεις όπου η τιμή του φορτίου σύσφιξης του κοχλία δεν είναι κρίσιμη (διαφορετικά θα χρησιμοποιούταν προεντεταμένος κοχλίας που δεν θα χρειαζόταν κόντρα παξιμάδι).

Ο καθηγητής με πρόλαβε! Ναι, όπως μπορεί πολύ καλύτερα από εμένα να εξηγήσει, υπάρχουν κάποια ζητήματα σχετικά με την προστασία του χάλυβα και τους πλαστικούς αποστάτες. επιπλέον η διέλευση του σκυροδέματος μέσα από τα μικρά κενά των πλαστικών αποστατών και η συμπύκνωση είναι λίγο προβληματική (το ξέρω γιατί τους χρησιμοποίησα κατά κόρον) και συχνά δεν δικαιώνει τις καλές προθέσεις αυτού που τους βάζει. Edit: Τώρα βλέπω ότι κι εσύ με πρόλαβες! Ναι τέτοιους ακριβώς βάζω κι εγώ. Τελικά σε όλα τα στοιχεία εκτός από τις πλάκες τους έχω αντικαταστήσει με αποστάτες "χειροποίητους" στο εργοτάξιο.

CostasV, ευχαριστώ για το εξαιρετικό εγχειρίδιο. Ναι, έχει δίκιο για τον τρόπο σύσφιξης, το δεύτερο παξιμάδι πρέπει να σφιχτεί περισσότερο του πρώτου (άρα προσοχή, η μέθοδος αυτή δεν δίνει ακρίβεια στην προφόρτιση του κοχλία). Βρήκα και αυτό: http://www.boltscience.com/pages/twonuts.htm που είναι αρκούντως αναλυτικό και έχει και δύο ωραία βιντεάκια...

Δυστυχώς ακόμη και οι αθόρυβες μονάδες έχουν δονήσεις, και ανάλογα με το που στερεώνεται η μονάδα μπορεί να είναι από ανεπαίσθητες μέχρι άκρως ενοχλητικές. Το πρόβλημα όμως λύνεται εύκολα. Ελαστικές βάσεις (σινεμπλόκ) υπάρχουν σε κάθε μέγεθος και κάνουν εντυπωσιακή δουλειά με τα κλιματιστικά (συνήθως έχουν την μορφή ελαστικού κυλίνδρου που βγάζει μπουλόνι πάνω / κάτω και τοποθετούνται μεταξύ εξωτερικής μονάδας και της βάσης της). Ο θόρυβος του κυκλοφορητή μπορεί να είναι είτε μηχανικός (από τον ίδιο τον κυκλοφορητή) είτε υδραυλικός. Το πρόβλημα θα το λύσει μόνο ένας Μηχανολόγος Μηχανικός. Δυστυχώς οι υδραυλικοί δεν μπορούν να ανταποκριθούν.

Κάποιο παράρτημα του ΕΚ (δεν θυμάμαι ποιο) δίνει τα υδροδυναμικά φορτία λόγω σεισμού σε τοίχους και οροφή. Αν όμως η δεξαμενή είναι υπόγεια (και μάλιστα καταχωμένη), η κύρια δράση σχεδιασμού είναι οι ωθήσεις και τα φορτία των γαιών (θεωρώντας την δεξαμενή άδεια). Οι διαστάσεις που δίνεις είναι μάλλον μικρές (με εξαίρεση το 8 ), είναι ας πούμε δεξαμενή μεσαίου μεγέθους. Το πρόβλημα με τις δεξαμενές είναι η στεγανότητα --> έλεγχος της ρηγμάτωσης. Άσχετα με τα φορτία σχεδιασμού (που μπορεί και να είναι μικρά) δεν είναι σκόπιμο να έχεις τοιχεία πιο λεπτά από 25cm (για καλή σκυροδέτηση και διευθέτηση του οπλισμού, αν και έχω κάνει δεξαμενή και με d=20). Επίσης όχι λιγότερο από 2#Φ10/20, αν και για την μεγάλη πλευρά θα έλεγα και 2#Φ10/15 (για την ρηγμάτωση). Σωστές επικαλύψεις οπλισμών και σωστή κατασκευή στις θέσεις υψηλών ροπών (πέρατα τοιχείων - γωνίες). Στην πλάκα του πυθμένα οπωσδήποτε διπλή εσχάρα, τυπικά Φ12/15. Ίσως θα βόλευε για περιορισμό των εντάσεων να χώριζες την δεξαμενή με ενδιάμεσο εγκάρσιο τοιχείο σε δύο μισά. (Τα πλευρικά τοιχεία και η πλάκα οροφής από διέρειστα θα γίνουν τετραέρειστα) Στην κατασκευή: Καλό θα είναι όχι πλαστικούς αποστάτες και βέβαια όχι ξύλινα μορέλα. Στις κανονικές δεξαμενές ύδρευσης έχει και άλλα κόλπα, ισχυρότερη όπλιση (διπλάσια), στεγανοποιητές μάζης, κορδόνια μπετονίτη στους αρμούς διακοπής, μεγαλύτερα πάχη σκυροδέματος, μέχρι και προένταση (σε κυκλική δεξαμενή) ...όλα αυτά νομίζω ότι δεν είναι για την περίπτωσή σου.

Ο κλειστός χώρος στάθμευσης (εφόσον είναι μη θερμαινόμενος...) δεν απαιτεί μελέτη θερμομόνωσης.

Δεν θα συμφωνήσω, αν σφιχθεί και ο δεύτερος κοχλίας με την ονομαστική τιμή τότε ο πρώτος δεν θα έχει τάση στο σπείρωμά του, η δύναμη όμως που ασκεί στην φλάτζα θα είναι η ίδια. Ίσως όμως όντως δεν πρέπει να σφιχθεί τόσο ισχυρά για να μην χαλαρώσει το σπείρωμα του πρώτου (διότι τότε θα λειτουργεί σαν ροδέλα).

Το πρώτο παξιμάδι πρέπει οπωσδήποτε να σφιχθεί με την ονομαστική ροπή της σύνδεσης έτσι ώστε το σώμα του μπουλονιού και η κατασκευή να παραλάβουν τις παραμορφώσεις που αντιστοιχούν στην ονομαστική ροπή (διαφορετικά υπάρχει κίνδυνος τα δύο παξιμάδια να είναι σφιγμένα μεταξύ τους αλλά να μην ασκούν το ονομαστικό φορτίο στην σύνδεση λόγω ελαστικότητας του μπουλονιού, της φλάτζας, της ενδεχόμενης τσιμούχας κλπ). Όταν έχουμε μόνο ένα παξιμάδι, η χαλάρωση μπορεί να προέλθει από την μικρό-ολίσθηση λόγω των δονήσεων μεταξύ παξιμαδιού και φλάτζας (συνήθως λόγω των μικρο-μετακινήσεων της φλάτζας). Το δεύτερο παξιμάδι αποσκοπεί στο να παράσχει πρόσθετη τριβή στο πρώτο παξιμάδι ώστε να μην του επιτρέψει την στροφή και την χαλάρωση κατά την φάση της ενδεχόμενης μικρο-ολίσθησης. Για την παρεμπόδιση αυτή δεν είναι αναγκαίο η ροπή σύσφιξης του δεύτερου παξιμαδιού να είναι υψηλή. Ωστόσο δεν βλέπω λόγο να μην είναι ίση με την ονομαστική ροπή, εφόσον έτσι μεγιστοποιείται η προσφερόμενη ασφάλεια. Για να έχουμε ένα μέτρο για το μέγεθος της αναγκαίας τριβής, μπορούμε να συγκρίνουμε με τα περικόχλια ασφαλείας που χρησιμοποιούν ροδέλα νάυλον, πχ: DIN 982. Η αναγκαία τριβή είναι πραγματικά μικρή, αλλά όταν χρησιμοποιούμε κόντρα παξιμάδι θα ήταν αφελές να μην σφίξουμε ισχυρά...

Για να είμαστε ειλικρινείς το q περιλαμβάνει μόνο την κατανάλωση ενέργειας στις πλαστικές αρθρώσεις. Και αυτό το περιλαμβάνει έμμεσα. Στην πραγματικότητα, είναι απλώς ένα μέτρο του λόγου της μέγιστης ανεκτής ανελαστικής καμπυλότητας (η στροφής) ενός καμπτόμενου στοιχείου (δοκός, τοίχωμα) προς την ελαστική καμπυλότητα (στροφή). Να το σκεπτικό: Αν ο φορέας μας μπορεί να ανεχθεί παραμορφώσεις 3,5Χ την ελαστική παραμόρφωση χωρίς να καταρρεύσει, τότε ας τον διαστασιολογήσουμε "γραμμικά" για το 1/3,5 του φορτίου, ώστε να μην ξεπεράσει την μέγιστη ανεκτή παραμόρφωση κατά τον σεισμό σχεδιασμού. Φιλόδοξη προσέγγιση του ΕΑΚ ...αλλά έτσι είναι...

Ελπίζω να μην παρεξήγησες το χιούμορ Απλά η μη γραμμική απόκριση (πλαστικές παραμορφώσεις) υποτίθεται ότι παραμετροποιείται με το "q". Ο συντελεστής απόσβεσης είναι καθαρά γραμμικός. Ωστόσο, παρά την κουβέντα συνεχίζει να με ενδιαφέρει εκείνο για το οποίο προσφέρθηκε ο TERRYyyy !!!

Ναι, έτσι είναι άλλο που για να βρεις το Τ θες μικροζωνική... Και πάλι έχεις δίκιο! (λυπάμαι cv98019)

σαφώς η γνωστή απόσβεση του κανονισμού είναι αποκλειστικά ελαστική (ανάλογη της δεύτερης παραγώγου της παραμόρφωσης με τον χρόνο). Αυτό που είπα είναι ότι στους μη γραμμικούς ταλαντωτές δεν υπάρχει ιδιοπερίοδος. Το Αίγιο είναι ειδική περίπτωση λόγω της ισχυρής φασματικής επιρροής του δεσπόζοντος μακροπερίοδου (λόγω κατευθυντικότητας) παλμού. Σχετικά έγραψε τότε ο Γκαζέτας. Βάζω μερικά παραδείγματα από Ελλάδα (μαλακές και σκληρές άργιλοι) καθώς και το πάντα εντυπωσιακό Βουκουρέστι.

γενικά έτσι είναι. Αν όμως ο ταλαντωτής είναι γραμμικός τότε υπάρχει αιχμή όπως γράφει η Ζιωτοπουλου (στην πρότυπη αλλά ...όχι πρωτότυπη εργασία της @terry)

Γιατί μπερδεύτηκες; ακριβώς τα ίδια λέμε... Απλά λέω και το εξής: Οι πραγματικές κατασκευές δεν είναι ελαστικές. Δεν έχουν ιδιοπερίοδο (δηλαδή περίοδο κύκλου ανεξάρτητη του πλάτους της ταλάντωσης και του χρόνου) και γιαυτό το φάσμα σχεδιασμού δεν χρειάζεται να έχει αιχμές. Δηλαδή, ενώ ο ελαστικός ταλαντωτής με κάποια (μικρή) ελαστική απόσβεση έχει φάσμα απόκρισης αιχμηρό, ο μη γραμμικός ταλαντωτής με την ίδια ελαστική απόσβεση έχει φάσμα απόκρισης χωρίς αιχμές (διότι μόλις μαζί με το πλάτος ταλάντωσης αλλάζει και η "ιδιοπερίοδος"). Επομένως πολύ καλά κάνει ο κανονισμός και προτείνει λεία φάσματα σχεδιασμού κάνοντας στατιστική επεξεργασία του συνόλου των φασμάτων απόκρισης... Τώρα, ότι η απόκριση του ελαστικού ταλαντωτή έχει αιχμές που ξεπερνούν κατά πολύ το λείο φάσμα, αυτό νομίζω ότι το ξέραμε "από πάντα".

Terry, σαφέστατα θα ήθελα κι εγώ να ρίξω μια ματιά ...εφόσον διατίθεσαι να μπεις στον κόπο. Εν τω μεταξύ όμως μια μικρή ένσταση: Το ότι τα φάσματα απόκρισης εμφανίζουν αιχμές και μέγιστα πολύ μεγαλύτερα του φάσματος σχεδιασμού ήταν ανέκαθεν γνωστό από τις ίδιες τις καταγραφές (όχι μόνο εδαφικής ενίσχυσης, αλλά και λόγω διάδοσης της διάρξης). Το γεγονός ότι ο κανονισμός δίνει "λείο" (smoothed) φάσμα με συντελεστή φασματικής ενίσχυσης "μόλις" 2,5 έχει να κάνει με την απόκριση των κατασκευών (ανελαστική) και όχι με την απόκριση του εδάφους. Δηλαδή οι συντάκτες του κανονισμού γνωρίζουν ότι το πραγματικό έδαφος και επομένως η θεμελίωση μπορεί να "δονηθεί" με φασματικό περιεχόμενο που να υπερβαίνει τοπικά το φάσμα του κανονισμού (πριν το q, εννοείται), αυτό όμως δεν επηρεάζει τις συνήθεις (ανελαστικές) κατασκευές.

Κάκιστα. Δεν αποφασίζουμε την τύχη των σπιτιών του κόσμου ανάλογα με τις διπλωματικές μας. Φασματική και πάλι φασματική.