Αναζήτηση στην κοινότητα

Είμαι πρωτοετής στη σχολή Χημικών Μηχανικών και σκέφτομαι να κάνω 10 τοις εκατό σε δύο πιθανές σχολές (Πολιτικών ή Αρχιτεκτόνων). Γίνεται να κάνω 10 τοις εκατό για την Αρχιτεκτονική χωρίς να έχω δώσει στις πανελ σχέδιο? (δίνοντας για παράδειγμα μόνο το σχέδιο?). Αν όχι με 10 τοις εκατό υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος? Αν γνωρίζει κάποιος παρακαλώ να με βοηθήσει γιατί δεν έχω βρει πουθενά απαντήσεις σχετικά με αυτό το ζήτημα😔

Τα τελευταία χρόνια, μια σειρά εκθέσεων και μονογραφιών προκάλεσαν την ανακάλυψη του σοσιαλιστικού μοντερνισμού, η ισχυρή έκφρασή του και ο εξωτισμός του προκαλούν σημαντικό ενδιαφέρον. Το πρόσφατα δημοσιευμένο φωτογραφικό βιβλίο Concrete Siberia Τα σοβιετικά τοπία του Άπω Βορρά από τη Zupagrafika ρίχνουν ένα νέο φως σε αυτό το σχετικά ανεξερεύνητο κεφάλαιο της ιστορίας της αρχιτεκτονικής, προβάλλοντας τη σοβιετική αρχιτεκτονική των μεγάλων πόλεων στη Σιβηρία, παρέχοντας παράλληλα μια εικόνα για ένα ελάχιστα γνωστό τοπίο. Το βιβλίο παρουσιάζει την αρχιτεκτονική και το αστικό περιβάλλον έξι πόλεων στη Σιβηρία: Νοβοσιμπίρσκ, Ομσκ, Κρασνογιάρσκ, Νόριλσκ, Ιρκούτσκ και Γιακούτσκ, μέσω του φακού του Ρώσου φωτογράφου Αλεξάντερ Πολύβκιν, φέρνοντας μια νέα-προοπτική για τη μεταπολεμική αρχιτεκτονική. Το φωτογραφικό έργο είναι η δημιουργία του Zupagrafika, ενός ανεξάρτητου εκδοτικού οίκου και στούντιο σχεδιασμού που εδρεύει στην Πολωνία, του οποίου η εργασία επικεντρώνεται γύρω από την ευρωπαϊκή μεταπολεμική μοντέρνα και βάρβαρη αρχιτεκτονική, κυρίως αυτή του πρώην Ανατολικού Μπλοκ. Ιδρύθηκε το 2012 από τους David Navarro και Martyna Sobecka, η Zupagrafika έχει τεκμηριώσει αυτήν την αρχιτεκτονική κληρονομιά μέσω ενός εκτεταμένου έργου που περιλαμβάνει Brutal Britain, Eastern Blocks και Panelki. Πηγή εικόνας: pinterest Με αυτό το τελευταίο έργο, το δίδυμο ήθελε να ρίξει μια πιο προσεκτική ματιά στο πώς η σοβιετική περίοδος επηρέασε την αρχιτεκτονική και την αστική ανάπτυξη στη Σιβηρία: «Μέσω του Concrete Siberia μοιραζόμαστε την αρχιτεκτονική που μας συναρπάζει και την οποία καταγράφουμε με πολλούς τρόπους (είτε μέσω εικονογράφησης είτε φωτογραφίας) την τελευταία δεκαετία. Πολλά από τα κτίρια που φωτογραφήθηκαν στο βιβλίο δεν έχουν δημοσιευτεί σε καμία μορφή πριν. Πιστεύουμε ότι αυτό το βιβλίο μπορεί να είναι ένα εργαλείο για να εξερευνήσετε άγνωστα μέρη και κατασκευές που διαμόρφωσαν τα αστικά τοπία στη Σιβηρία και επίσης, ίσως, να τα εκτιμήσουν όπως είναι.» Οι πόλεις της Σιβηρίας που απεικονίζονται στο βιβλίο σχεδιάστηκαν αρχικά γύρω από μια ενιαία βιομηχανία που απασχολούσε την πλειοψηφία των κατοίκων. Η τυποποίηση, ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά της σοβιετικής αρχιτεκτονικής, επεκτάθηκε από οικισμούς σε δημόσια κτίρια, καθώς τα σχέδια για κοσμικά τσίρκο, θέατρα από μπετόν και όπερες αναπτύχθηκαν κεντρικά στη Μόσχα, μόνο για εφαρμογή στον Άπω Βορρά. Ωστόσο, αυτή η απομακρυσμένη περιοχή δεν στερείται αρχιτεκτονικής εφεύρεσης, καθώς αρκετοί τοπικοί αρχιτέκτονες ανέπτυξαν τη δική τους ερμηνεία της μοντερνιστικής αρχιτεκτονικής, προσαρμοσμένη στο τοπίο και το κλίμα. Ανάμεσά τους ήταν ο Vladimir Pavlov που ανέπτυξε ένα προσωπικό αρχιτεκτονικό στιλ στο Ιρκούτσκ και ο Vitaly Orekhov με τη δημιουργική του ανάληψη βαρβαρότητας για το Κεντρικό Στάδιο στο Krasnoyarsk. Πηγή εικόνας: Google Σε διαφορετική νότα, το βιβλίο χρησιμεύει επίσης ως απεικόνιση της αρχιτεκτονικής σε ένα ακραίο περιβάλλον. Η δουλειά στο άλμπουμ ήταν από μόνη της πρόκληση για τον φωτογράφο Alexander Veryovkin, καθώς το βιβλίο περιλαμβάνει δύο από τις πιο κρύες πόλεις της Γης, το Γιακούτσκ και το Νόριλσκ, όπου οι θερμοκρασίες συχνά φτάνουν τους -30 βαθμούς Κελσίου. Οι σειρές από μπλοκ από μπετόν που προστατεύουν την πόλη του Norilsk από τους σκληρούς ανέμους αποτελούν μια έντονη υπενθύμιση του ακραίου κλίματος των αστικών περιβαλλόντων. Από τότε που ξεκίνησαν τα Zupagrafika, ο David και η Martyna ταξιδεύουν και τεκμηριώνουν την μεταπολεμική μοντερνιστική και βάναυση αρχιτεκτονική, αναφέροντας την πραγματική εμπειρία αυτών των τοποθεσιών και κτιρίων ως την κύρια έμπνευση πίσω από τα βιβλία τους. Το ντουέτο προσπαθεί να ζωγραφίσει μια πιο περιεκτική εικόνα αυτής της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς, που εξακολουθεί να παρανοείται ευρέως και να απορρίπτεται σθεναρά από το ευρύ κοινό. Το έργο της Zupagrafika βοηθά στη διάδοση της περίπλοκης ομορφιάς της μεταπολεμικής αρχιτεκτονικής, με τα ιδανικά και τα μειονεκτήματά της, δημιουργώντας έτσι τους χώρους για μια νέα κατανόηση αυτής της περιόδου στην ιστορία της αρχιτεκτονικής. View full είδηση

(το θέμα μεταφέρθηκες στην παρούσα ενότητα από τα Τοπογραφικά Χωροταξικά Didonis) Καλησπέρα, είμαι καινούρια στην παρέα και γενικά στον χώρο αυτό. Είμαι φοιτήτρια στο τμήμα Μηχανικών Χωροταξίας, Πολεοδομίας και Περιφερειακής Ανάπτυξης του Π.Θ. Η αλήθεια είναι πως παρόλο που βρίσκω ενδιαφέρον στην σχολή μου, δεν τρελαίνομαι κιόλας. Αφού απέτυχα στις πανελλήνιες είχα σαν πλάνο να αποφοιτήσω την σχολή και έπειτα να δώσω κατατακτήριες για Αρχιτεκτονική. Όμως με μια δεύτερη ματιά, το θεωρώ εντελώς λάθος σαν ιδέα. Θα ξοδέψω πολύ σημαντικό χρόνο και πολλά χρόνια και θα φτάσω 28 χρονών μέχρι να έχω τα πτυχία στα χέρια μου, συν τα χρόνια που θα χρειαστούν μέχρι να δουλέψω. Το θέμα είναι πως αγαπώ την αρχιτεκτονική. Αυτό είναι το όνειρό μου και το μόνο επάγγελμα που μπορώ να με ονειρευτώ να ασκώ. Οπότε θα ήθελα και την γνώμη σας. ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ; Υπομονή και να ακολουθήσω το πλάνο μου ή να τα παρατήσω όλα;

Σε ηλικία 85 ετών πέθανε η μεγάλη ελληνίδα αρχιτέκτονας Σουζάνα Αντωνακάκη. Η Σουζάνα Αντωνακάκη μαζί με το Δημήτρη Αντωνακάκη, δημιούργησαν σειρά διακεκριμένων έργων, τα οποία αποτελούν συγκερασμό ελληνικού και ξένου μοντερνισμού, παράδοσης και νεωτερικότητας. Γεννήθηκε το 1935 στην Αθήνα και σπούδασε στην Αρχιτεκτονική σχολή του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου από το 1954 έως το 1959. Υπήρξε, μαζί με το Δημήτρη Αντωνακάκη και την Ελένη Γούση-Δεσύλλα, ιδρυτικό μέλος του αρχιτεκτονικού γραφείου Atelier 66 (1965-1986), στο οποίο προστέθηκαν τα επόμενα χρόνια συνάδελφοι αρχιτέκτονες ως ισότιμοι συνεργάτες και μετονομάστηκε σε Α66 το 1987. Τα επόμενα 20 χρόνια, μαζί με μια λίστα από κτήρια, εκδόσεις, συμμετοχές σε διαγωνισμούς, συνέβαλαν στη διαμόρφωση των σύγχρονων αρχιτεκτονικών τάσεων, έχοντας δημιουργήσει ένα χαρακτηριστικό στυλ που κατέστησε τη δουλειά του Atelier αναγνωρίσιμη. Το 1984, εκδόθηκε μονογραφία τους από τις εκδόσεις Rizzoli, με την επεξεργασία του Kenneth Frampton. Είχε συμμετάσχει σε συνέδρια και συναντήσεις (Κάιρο, Λευκωσία, Ζυρίχη, Γενεύη, Μπράιτον, Παρίσι, Βερολίνο, Μόντρεαλ, Σικάγο). Μετέφρασε το βιβλίο Entretien του Le Corbusier (εκδόσεις Παπαζήση, 1971). Από το 1998 έως το 2009 αρθρογραφούσε τακτικά στην εφημερίδα «Τα Νέα». Τα κείμενα αυτά εκδόθηκαν το 2010 σε ενιαίο τόμο με τον τίτλο Κατώφλια 100+7 χωρογραφήματα (εκδόσεις Futura). Αντεπιστέλλον μέλος της Académie d’ Architecture (1995). Επίτιμη διδάκτωρ του Α.Π.Θ. (2007). Υπήρξε επίτιμη διδάκτωρ του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης (2016). Συλλυπητήριο μήνυμα της Υπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού Λίνας Μενδώνη «Από το 1965 που ίδρυσε μαζί με τον Δημήτρη Αντωνακάκη το Atelier 66, η Σουζάνα Αντωνακάκη, με τον σύντροφό της στη ζωή και στην αρχιτεκτονική, μετέφερε στην Ελλάδα την παγκόσμια αντίληψη για τη σύγχρονη αρχιτεκτονική, αλλά και στο εξωτερικό την ελληνική ματιά για το πώς μπορούν να συνδυαστούν με επιτυχία, στοιχεία του μοντερνισμού και της παράδοσης. »Το έργο της Σουζάνας Αντωνακάκη, αναγνωρίσιμο και με διακριτή ταυτότητα, εκπροσώπησε την Ελλάδα σε διεθνείς αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς. Παρουσίασε τη δουλειά της σε εκθέσεις και το έργο της έγινε αντικείμενο διεθνών εκδόσεων. »Δίδαξε στις νέες γενιές αρχιτεκτόνων ήθος, ποιότητα και αισθητική. Εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια στον Δημήτρη Αντωνακάκη και στους πολυάριθμους φίλους της, αναφέρει η ανακοίνωση του υπουργείου. View full είδηση

Οι Ιρλανδές Ιβόν Φάρελ και Σέλεϊ Μακναμάρα (Yvonne Farrell και Shelley McNamara), συνιδρύτριες του γραφείου Grafton Architects του Δουβλίνου -ιδρύθηκε το 1978-, είναι οι κάτοχοι του κορυφαίου βραβείου αρχιτεκτονικής "Pritzker Architecture Prize" για το 2020. Το βραβείο, το οποίο καθιερώθηκε το 1979, είναι ένα από τα σημαντικότερα παγκοσμίως που δίνονται σε ζώντα αρχιτέκτονα για το σύνολο του έργου του, και οι κυρίες Φάρελ και Μακναμάρα είναι η τέταρτη και η πέμπτη γυναίκα αρχιτέκτονας που το λαμβάνει. Και είναι και οι πρώτες Ιρλανδές που βραβεύονται με αυτό. Η φετινή επιτροπή αναφέρθηκε σε αυτές ως «πρωτοπόρους σε έναν τομέα ο οποίος παραδοσιακά ελέγχεται από άντρες και είναι ακόμη και σήμερα ένα επάγγελμα κυριαρχούμενο από άντρες», αλλά και ως «φάρους για άλλους, καθώς σφυρηλατούν την παραδειγματική επαγγελματική διαδρομή τους». Το ζεύγος των αρχιτεκτονισσών έχει ολοκληρώσει κτήρια σε όλο τον κόσμο. Το 2008, κέρδισαν το βραβείο για το World Building of the Year με το Universita Luigi Bocconi στο Μιλάνο και το RIBA International Prize με το University Campus UTEC Lima στο Περού. Το 2018, ήταν οι διευθύντριες της Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας. Το βραβείο, όπως τόνισε η επιτροπή, δεν δόθηκε στις δύο αρχιτεκτόνισσες για το σύνολο του έργου τους μόνον, αλλά και για το πώς λειτουργούν το αρχιτεκτονικό γραφείο τους και «τη γενναιοδωρία τους προς τους συναδέλφους τους». «Μέσα στο ήθος ενός επαγγέλματος σαν το δικό μας, έχουμε τόσες φορές προσπαθήσει σκληρά να βρούμε χώρο για την εφαρμογή αξιών όπως ανθρωπισμός, τέχνη, γενναιοδωρία και πολιτισμική διασύνδεση με κάθε μέρος και περιβάλλον στο οποίο εργαζόμαστε» είπε η Σέλεϊ Μακναμάρα. Δείτε επιλεγμένα έργα τους: https://www.pritzkerprize.com/laureates/2020 Αναλυτικά: https://www.pritzkerprize.com/laureates/2020 Περισσότερα: https://www.saoarchitects.com/15-most-influential-creative-british-architects View full είδηση

Εκδόθηκε το Τεύχος Οδηγιών για τα Συμβούλια Αρχιτεκτονικής βάσει του ν.4495/2017, το οποίο έχει σκοπό: Το παρόν θεσπίζει γενικές και ειδικότερες κατευθύνσεις και οδηγίες προς τα μέλη των Συμβουλίων Αρχιτεκτονικής (Σ.Α.) για την άσκηση των αρμοδιοτήτων τους, όπως αυτές καθορίζονται στις παρ. 1-3 του άρθρου 7 του ν. 4495/2017 ως ισχύει, οι οποίες αποσκοπούν στην ενιαία, αντικειμενική και ολοκληρωμένη εφαρμογή του τιθέμενου πλαισίου σε όλη την Επικράτεια. Τεύχος Οδηγιών για τα Συμβούλια Αρχιτεκτονικής (Σ.Α.). ΦΕΚ 313-Β-06.02.2020.pdf View full είδηση

Με το βραβείο Pritzker για το 2019 γνωστό και ως “Νόμπελ Αρχιτεκτονικής” τιμήθηκε ο Ιάπωνας αρχιτέκτονας και θεωρητικός Arata Isozaki. Η κριτική επιτροπή επέλεξε τον Isozaki καθώς θεωρεί ότι είναι οραματιστής και πως το έργο του δέχεται επιρροές ταυτόχρονα από Ανατολή και Δύση Θεωρείται ο σημαντικότερος μεταπολεμικός αρχιτέκτονας της Ιαπωνίας που άσκησε τις μεγαλύτερες επιρροές σε παγκόσμιο επίπεδο. Το πολύπλευρο έργο χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια δημιουργίας με βάση την βαθιά γνώση τόσο της τοπικής όσο και της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής προσέγγισης. Ο Isozaki μεγάλωσε όχι μακριά από τη πόλη της Χιροσίμας και τον δίδαξε πως θα μπορούσαν να ξαναχτίσουν τα σπίτια και τις πόλεις. Aποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Τοκιο και αρχικά εργάστηκε δίπλα στο επίσης βραβευμένο με το βραβείο Pritzker Kenzo Tange Εννέα χρόνια αργότερα ίδρυσε το δικό του γραφείο και δημιούργησε έργα σε όλο το κόσμο από Ασια Ευρώπη Αμερική Μέση Ανατολή και Αυστραλία Εχει ήδη βραβευτεί με το χρυσό βραβείο της RIBA και τον Λέοντα Τιμής της Μπιεναλε της Βενετίας Εργο του στην Ελλάδα είναι το κτίριο Μ2 του Μεγάρου Μουσικής στην Θεσσαλονίκη σε συνεργασία με τους Schema 4 O Isozaki -ο οποίος είναι ο 46ος βραβευμένος αρχιτέκτονας και 8ος Ιάπωνας που κερδίζει το «Νόμπερλ» των αρχιτεκτόνων- δημιούργησε κτίρια πολύ διαφορετικών λειτουργιών, όπως το κολοσσιαίο κλειστό στάδιο Palau Sant Jordi για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης το 1992, το Μουσείο της Σύγχρονης Τέχνης (MOCA) του Λος Άντζελας (1986) και το Εθνικό Συνεδριακό Κέντρο στο Κατάρ (2011). Ο Ιάπωνας θα λάβει το πολυπόθητο βραβείο, το οποίο περιλαμβάνει $100.000 και ένα χάλκινο μετάλλιο, σε ειδική τελετή που θα πραγματοποιηθεί τον Μάιο στο παλάτι των Βερσαλλιών. View full είδηση

Καλημέρα σε όλους τους συναδέλφους, Είμαι πτυχιούχος Αρχιτέκτονας Δ.Π.Θ. και ενδιαφέρομαι να κάνω διδακτορικό. Ενδιαφέρομαι για μηδενικής ενέργειας κτήρια και ψάχνω διδακτορικό σε κάποια σχολή στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό. Σε ο,τι αφορά το εξωτερικό δυστυχώς δεν μπορώ να δώσω δίδακτρα λόγω "στενών" οικονομικών. Υπάρχει κάποιο πανεπιστήμιο που γνωρίζετε που κάνει καλή έρευνα πάνω στον τομέα αυτό; (Αρχιτεκτονική, μηδενικής ενέργειας κτήρια). Επίσης πόσο δύσκολο είναι να δεχτούν κάποιον; Εκτός από το πτυχίο αρχιτεκτονικής έχω ένα πτυχίο γεωλογίας Α.Π.Θ. (Όταν είσαι νέος κάνεις και οικτρά λάθη) και το μεταπτυχιακό "Περιβαλλοντικός σχεδιασμός έργων υποδομής" του ΕΑΠ. Είμαι 34. Ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων.

Η 16η Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας άνοιξε τις πύλες της το Σάββατο 26 Μαΐου για το ευρύ κοινό, παρουσιάζοντας έως την ολοκλήρωσή της στις 25 Νοεμβρίου, μία σειρά από νέες προτάσεις και σχέδια που, όπως θα διαπιστώσει ο επισκέπτης, δεν περιορίζονται απλώς στον χώρο ή τουλάχιστον στην ιδέα, που έχει εμπειρικά διαμορφώσει κάποιος για το τι σημαίνει Αρχιτεκτονική. Ενας επισκέπτης στο ισπανικό περίπτερο της 16ης Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας 'Αλλωστε ο τίτλος «Freespace» (Ελεύθερος Χώρος), που έχουν επιλέξει οι δύο επιμελήτριες Υβόν Φάρελ και Σέλεϊ Μακναμάρα υποδεικνύει τη θεματική γραμμή που κινούνται οι επιλογές τους όπως παρουσιάζονται στην κύρια έκθεση, στο Αρσενάλε, και με την οποία, σε μεγάλο βαθμό, συντονίζονται και πολλές εθνικές προτάσεις στα περίπτερα κάθε χώρας. Το περίπτερο της Νότιας Κορέας Η Μπιενάλε διεξάγεται στον ιστορικό χώρο διεξαγωγής της, στους κήπους των Τζαρντίνι, και επεκτείνεται σε μία πλειάδα από παράλληλες εκδηλώσεις και εκθέσεις σε πολλά σημεία και χώρους μέσα στην ίδια την πόλη της Βενετίας. Φέτος, η Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής έχει να επιδείξει 63 συμμετοχές από εθνικά περίπτερα. Επισκέπτες στο ιταλικό περίπτερο της Μπιενάλε Σύμφωνα με τις επιμελήτριες η αρχιτεκτονική, ως τεχνική λειτουργία αλλά και ως εμπνευσμένη δημιουργία, αντανακλά άμεσα στην κοινωνία, ρυθμίζοντας πολλές από τις διεργασίες σε οικιστικό, αστικό και οικονομικο-πολιτικό επίπεδο. Στο ρωσικό περίπτερο Η διαμόρφωση και αναδιάπλαση του χώρου, η δημιουργία επιπέδων ζωής «αντανακλά μία γενναιοδωρία πνεύματος και μία αίσθηση ανθρωπισμού», που «εστιάζουν την προσοχή στην ίδια την ποιότητα του χώρου», συνεπώς, μία από τις κύριες αποστολές της αρχιτεκτονικής είναι «να προσφέρει ελεύθερους και συμπληρωματικούς χώρους, οι οποίοι άμεσα δύνανται να χρησιμοποιηθούν, και στην ικανότητά της να αντιμετωπίζει τις ανέκφραστες επιθυμίες του ξένου» αντί να στρέφεται προς την ικανοποίηση αυστηρά εμπορικών χρήσεών της, τονίζουν στο «μανιφέστο» του «Freespace» οι δύο επιμελήτριες με έδρα το Δουβλίνο. Το περίπτερο της συμμετοχής του Βελγίου Η γενικότερη εικόνα της Μπιενάλε δικαιώνει το όλο και μεγαλύτερο ενδιαφέρον του κόσμου, πέρα από τους ειδήμονες του χώρου, για την έκθεση των αρχιτεκτονικών προτάσεων διεθνώς. 'Αλλωστε, ο τρόπος που εκτίθενται τα αρχιτεκτονικά σχέδια και οι προτάσεις, από την εποχή της εμβληματικής Μπιενάλε που επιμελήθηκε ο Μασιμιλιάνο Φούκσας, με την εκτεταμένη χρήση των βίντεο, των τρισδιάστατων αναπαραστάσεων της εικόνας, τις μακέτες μεγάλης κλίμακας που προσομοιάζουν σε γλυπτά, τις εγκαταστάσεις στον χώρο, ή την επιλογή προτάσεων που ξεφεύγουν από τα συμβατικά όρια του κάναβου, της κάτοψης, της κτιριακής οικοδομής, αλλά επεκτείνονται και στην ανάπλαση της ιδιωτικής ζωής και του ελεύθερου χρόνου, έχει καταστήσει τις εκθέσεις αρχιτεκτονικής ισοδύναμες με εκθέσεις έργων τέχνης. Το περίπτερο της Αυστραλίας Εξάλλου και στην εμπειρική της εφαρμογή, η πλαστικότητα πολλών από τα νέα οικοδομικά υλικά, η ευελιξία και η πολυμορφικότητα των φυσικών ιδιοτήτων που τους προσφέρει η τεχνολογία, επιδρούν στον ίδιο τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό βοηθώντας ώστε και η ίδια η φόρμα των σύγχρονων κτιρίων να είναι σε άμιλλα με την πλαστικότητα της γλυπτικής, προσεγγίζοντας την έννοια του κτιρίου ως έργο τέχνης μεγάλης κλίμακας—διαψεύδοντας έτσι την αντίληψη του Χέγκελ, που λόγω του χρηστικού και λειτουργικού χαρακτήρα της, αρνιόταν να κατατάξει την αρχιτεκτονική μεταξύ των καλών τεχνών. Στο ελληνικό περίπτερο της 16ης Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας Η ελληνική συμμετοχή, με τον τίτλο «Η Σχολή των Αθηνών», προσεγγίζει με τρόπο ιστορικά διασκεπτικό την πρόσκληση των επιμελητριών να στοχασθούν οι αρχιτέκτονες πάνω στον ελεύθερο χώρο. Έχοντας ως πρότυπο την κλίμακα στον ομώνυμο πίνακα της Αναγέννησης, πάνω στην οποία ο Ραφαήλ τοποθετεί τους μεγάλους φιλόσοφους της Αρχαιότητας να συνδιαλέγονται, οι επιμελητές Χριστίνα Αργυρού και Ryan Neiheiser μετατρέπουν το ελληνικό περίπτερο σε ένα κλιμακωτό αμφιθέατρο, όπου στα διάφορα σκαλιά του διανέμονται τρισδιάστατες αναπαραστάσεις από μοντέλα 56 γνωστών αρχιτεκτονικών κτιρίων, από όλες τις περιόδους και όλες τις τεχνοτροπίες και χώρες του κόσμου. Χρησιμοποιούν, έτσι, τον χώρο τόσο ως ένα ανοικτό σπουδαστήριο, ένα ελεύθερο πανεπιστήμιο, αλλά ταυτόχρονα και ως μία ‘Αγορά', που όπως στην αρχαιότητα χρησιμεύει όχι μόνον για τη συμβίωση, αλλά και για την ανοικτή, απρογραμμάτιστη, ελεύθερη και χωρίς σκοπιμότητες ανταλλαγή απόψεων και ιδεών. View full είδηση

Οταν ακούγονται οι λέξεις «αστυνομικό τμήμα», «πυροσβεστική», «στρατόπεδο» και «φυλακή», οι εικόνες που δημιουργούνται είναι πάνω-κάτω οι ίδιες. Στενόχωρα γραφεία, κιτς διακόσμηση, ανακατωσούρα, φωνές, βρωμιά ίσως, σκοτεινιά – άλλοτε, απελπισία. Ολα αυτά, τουλάχιστον για τους Ελληνες. Διότι, ήδη, σε πολλές χώρες του κόσμου, οι Αρχές, οι κοινωνιολόγοι, οι ψυχολόγοι και οι αρχιτέκτονες έχουν ενωθεί εις σάρκα μίαν και προσθέτουν νέες εικόνες κάθε φορά που ακούγονται οι παραπάνω λέξεις. Περίπου προ δεκαετίας, η Μαδρίτη απέκτησε ένα αστυνομικό τμήμα, που κατάφερε να δημιουργήσει ένα ακόμη τοπόσημο για την ισπανική πρωτεύουσα. Εξάλλου, η πόλη δεν φείδεται αρχιτεκτονικής και αυτό οι αρχιτέκτονες του γραφείου Voluar Arquitectura το έλαβαν σοβαρά υπ’ όψιν τους όσο σχεδίαζαν και υλοποιούσαν το πρότζεκτ του Α.Τ. Fuencarral-El Pardo. Με ελεύθερο δημόσιο χώρο και πλήρη προσβασιμότητα, οι νέες αστυνομικές εγκαταστάσεις αλλάζουν την παραδοσιακή αντίληψη του καφκικού τμήματος και συμφιλιώνουν τις Αρχές με τον πολίτη. Με πολλά διάφανα σημεία, σύμβολο της διαφάνειας, οι αρχιτέκτονες δημιούργησαν ένα μακρόθεν επιβλητικό κτίριο και εκ του σύνεγγυς «ελαφρύ». Με συνεχή θέα σε ολόκληρη της πόλη, το Α.Τ. Fuencarral-El Pardo επιδιώκει τη συνέχιση του διαλόγου με όλη τη Μαδρίτη, και τη νύχτα, καθώς παραμένει διαρκώς φωτισμένο – όλα στο φως! Ούτε, όμως, το στρατιωτικό κέντρο πολεμικής εκπαίδευσης στην Bure της Ελβετίας μοιάζει εκ πρώτης όψεως με αυτό που είναι. Στην άκρη μιας συστάδας δέντρων, στην πλαγιά μιας ευρύτερης στρατιωτικής βάσης, το κέντρο εκπαίδευσης χρησιμοποιεί περίτεχνα το οπλισμένο σκυρόδεμα, το διάτρητο μέταλλο και τους χρωματισμούς στους εσωτερικούς χώρους, όπως είναι το μεγάλο αμφιθέατρο, στο ισόγειο που προσφέρει εξωτερική θέα. Στα δύο επιπλέον επίπεδα έχουν κατασκευαστεί τα δωμάτια των εκπαιδευομένων στρατιωτών και τα γραφεία εκπαίδευσης, ενώ στο κέντρο όλων αυτών υπάρχει ένα εσωτερικό αίθριο ανοικτό στον ουρανό και στο φυσικό το φως. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι οι αρχιτέκτονες του γραφείου meier + associés architectes, σύμφωνα με τα δικά τους λεγόμενα, θέλησαν να αφήσουν μια αίσθηση του ημιτελούς στην κατασκευή τους, ώστε να δίνεται η εντύπωση στους στρατιώτες ότι χτίζουν κι εκείνοι, μέσω ασφαλώς της εκπαίδευσής τους. Σαν Lego Αν τη δεις από πάνω, η πυροσβεστική υπηρεσία της επαρχίας Guizhou, στην Κίνα, μοιάζει κατασκευασμένη από Lego. Χτισμένες σε πλαγιά, οι εγκαταστάσεις μοιάζουν να είναι κι εκείνες κεκλιμένες, καταλήγοντας σε έναν πύργο, όπου γίνονται όλες οι ασκήσεις ετοιμότητας, και στη μεγάλη, λευκή κεντρική αίθουσα. Αυτό που προκαλεί εντύπωση στη χρήση αυτής της αίθουσας είναι η ιερότητά της, καθώς λειτουργεί ως ηρώο για τις τελετές ανταμοιβής και παρασημοφόρησης των τολμηρών, ενισχύοντας έτσι το ηθικό της ομάδας, σύμφωνα με τους αρχιτέκτονες του γραφείου West-Line Studio. Τα πολλά επίπεδα δημιουργούν μια αίσθηση περιπλοκότητας, ωστόσο η σύνδεσή τους επιτυγχάνεται με την παρεμβολή υπαίθριων διαδρόμων, αλλά και χώρων χαλάρωσης, αναγνωστηρίων, αθλητικού εξοπλισμού, προς επίρρωσιν της κοινωνικοποίησης. Οι εγκαταστάσεις της πυροσβεστικής υπηρεσίας της κινεζικής επαρχίας Guizhou διαθέτουν αύλειο χώρο που επιτρέπει ομαδικά αθλήματα, ενώ προσφέρει και γωνιές απομόνωσης και στοχασμού συνοδεία του υδάτινου στοιχείου. Οι αρχιτέκτονες σημειώνουν ότι, για παράδειγμα, ενώ στην πισίνα ή στην εσωτερική αθλητική παιδική χαρά υπάρχει διάχυτο φως, στο «ηρώο» το φως δημιουργεί εικονικές σκιές, επιτείνοντας προφανώς την κατάνυξη που επιβάλλει η μεγάλη λευκή αίθουσα. Πηγή: http://www.kathimeri...exnhs-me-stoles Click here to view the είδηση

Καλησπέρα!Είμαι πρωτοετής φοιτήτρια του τμήματος αρχιτεκτονικής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης.Σκέφτομαι πολύ σοβαρά να πάρω μετεγγραφή για το αντίστοιχο τμήμα του Βόλου.Ποιο από τα δύο πανεπιστήμια θα μου προτείνατε ή-καλύτερα-ποιο θα διαλέγατε στην θέση μου; Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Έργο: Bare House Αρχιτεκτονικό γραφείο: Jacobs-Yaniv Architects Αρχιτέκτονες: Oshri Yaniv, Tamar Jacobs Εμβαδόν οικοπέδου: 600 τ.μ. Εμβαδόν κατοικίας: 270 τ.μ. Περιοχή: Herzliya, Ισραήλ Φωτογράφος: Amit Geron Το Bare House βρίσκεται στην όμορη πόλη του Τελ Αβίβ, Herzliya και είναι το σπίτι των αρχιτεκτόνων Oshri Yaniv και Tamar Jacobs και των δύο παιδιών τους. Ο σχεδιασμός του σπιτιού ήταν μια συνεχής διαδικασία περίπου 6 ετών. Εκείνη την εποχή οι αρχιτέκτονες έκαναν ασκήσεις επί χάρτου σε διαφορετικές μορφές, μεγέθη, υλικά και λεπτομέρειες που λόγω έλλειψης χρόνου δεν μπορούσαν να υλοποιηθούν. Η μεγάλη εμπειρία που απέκτησαν οι δημιουργοί του αρχιτεκτονικού γραφείου Jacobs-Yaniv Architects από τα έργα που είχαν αναλάβει όλα αυτά τα χρόνια, σε συνδυασμό με τα ερεθίσματα που είχαν πάρει μέσα από τις συνομιλίες και τα διλήμματα των πελατών τους που αναζητούσαν λύσεις, οδήγησαν στο να οριοθετήσουν με απόλυτη ακρίβεια τις ανάγκες και τις αξίες τους, αφήνοντας στην άκρη τα επουσιώδη και επιλέγοντας τον σπαρτιατικό σχεδιασμό που καλύπτει τα ουσιώδη. Αφού έζησαν για πολλά χρόνια σε ένα μικρό σπίτι και βιώσαν τη ζωή με 2 μεγάλα πεκάν και πολλά άλλα οπωροφόρα δέντρα που είχε το οικόπεδο, γνώριζαν ότι το νέο κτίσμα θα γίνει μέρος του υπάρχοντος κήπου που υπήρχε εδώ και πολύ καιρό μπροστά από την μικρή τους κατοικία. Το πράσινο περιβάλλον, το ιδανικό φως της ημέρας και η δυτική αύρα από την κοντινή ακτή της Μεσογείου ήταν η αφετηρία του έργου. Η επιλογή των υλικών είχε αποφασιστεί από την αρχή, αφού η αγάπη των αρχιτεκτόνων είναι τα γυμνά, φυσικά και απλά υλικά. Τα ίδια δομικά υλικά χρησιμοποιήθηκαν και στους εξωτερικούς και στους εσωτερικούς χώρους, σε μία προσπάθεια να γίνουν δυσδιάκριτα τα όρια τους. Το σκυρόδεμα και τα τούβλα από κυψελωτό σκυρόδεμα είναι τα πιο κοινά οικοδομικά υλικά στο Ισραήλ. Το ύψος του σπιτιού προέρχεται από τις διαστάσεις των τετραγώνων και από μια λεπτή αναζήτηση της ισχυρής αρμονίας σε κλίμακα μεταξύ ανθρώπων και χώρου, μεταξύ του δρόμου και του σπιτιού, ανάμεσα στη γη και τα δέντρα. Μια λεπτή στέγη σκυροδέματος κρέμεται πάνω από τον κεντρικό χώρο, επιτρέποντας μια συνεχή θέαση στον ουρανό και τις κορυφές δέντρων, ενώ παράλληλα κάνει το «βαρύ υλικό» να αιωρείται. Στον κοινόχρηστο χώρο μια σιδερένια βιβλιοθήκη διπλής όψης που βρίσκεται ανάμεσα στην κουζίνα και το σαλόνι χωρίζει διακριτικά τους δύο χώρους. Ο σχεδιασμός της βιβλιοθήκης δημιουργεί σκόπιμα δύο «πύλες» μεταξύ των δύο πλευρών. Οι αρχιτέκτονες χώρισαν την περιοχή των παιδιών από την ιδιωτική τους περιοχή, τοποθετώντας τα υπνοδωμάτια στα άκρα της κατοικίας, ενώ το σημείο συνάντησης για όλους είναι στο κέντρο, όπου βρίσκεται το σαλόνι, η κουζίνα και η τραπεζαρία. Τα μεγάλα ανοίγματα προσφέρουν στο καθιστικό άμεση επαφή με τον κήπο, ενώ δίνουν την αίσθηση μίας κλειστής σκεπασμένης αυλής. Μιας επέκτασης του κήπου μέσα στο σπίτι. Κείμενο: Μίκα Παπαδοπούλου Κατηγορία: Αρχιτεκτονήματα Πηγή: jacobs-yaniv.com πηγή designhome.gr

Το πρώτο Βραβείο (Grand Prize) στον Διεθνή Διαγωνισμό «Unbuilt Visions 2016» που πραγματοποιήθηκε στη Νέα Υόρκη, στις 23 Μαρτίου κέρδισε η φοιτήτρια του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του ΑΠΘ, Δανάη Τουρσόγλου-Παπαλεξανδρίδου για τη διπλωματική της εργασία, με τίτλο «Αφηγηματικές Μεταβάσεις». Θέτοντας ως σημείο εκκίνησης τη μετανάστευση, η εργασία προτείνει ότι «υπάρχοντας σε συμπάθεια (συν-πάθεια) με την ανθρώπινη δραστηριότητα και τις μεταβολές των φυσικών και τεχνητών στοιχείων, θα μπορούσε να προκύψει ένα νέο είδος εδάφους, ατέρμονα μεταλλασσόμενου. Η διαφυγή προς μία γη ικανή να λειτουργήσει υποστηρικτικά σε κάθε είδους δραστηριότητας είναι ικανή να συμβάλει στην απελευθέρωση από κάθε ορισμένο όριο. Ως περιοχή επιλέχθηκε αυτή μεταξύ της Ορεστιάδας και του ποταμού Έβρου. Ο ποταμός Έβρος αναλύεται ως στοιχείο που είτε διαχωρίζει είτε συνδέει την Ελλάδα με την Τουρκία. Η διπλωματική εργασία στηρίχθηκε στο υπόβαθρο που δημιουργήθηκε από τη θεωρητική έρευνα της φοιτήτριας στην ερευνητική της εργασία ‘ROBO[ECO]LOGY: Συναθροίσεις μιας Αναδυόμενης Οικολογίας’. Στο θεωρητικό αυτό έργο τέθηκαν ερωτήματα και έγιναν φιλοσοφικές αναζητήσεις πάνω στον αντίκτυπο της τεχνολογικής εξέλιξης στην αρχιτεκτονική, απομακρύνοντας τον από τη μοναδική χρήση του στη δημιουργία καινοτόμων μορφών και κατασκευών, προς την επαύξηση της ύλης και υφιστάμενων φυσικών και κοινωνικών δομών. Αμφισβητήθηκαν παράλληλα τα τεχνητά όρια μεταξύ ανθρώπινου και μη-ανθρώπινου, φυσικού και τεχνητού, σταθερού και νομαδικού». Η φοιτήτρια του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του ΑΠΘ, Δανάη Τουρσόγλου-Παπαλεξανδρίδου αναφέρει ότι «Επικαλούμενοι τη νέα θεώρηση των πραγμάτων, θα παρατηρούσαμε ότι η αρχιτεκτονική καλείται πλέον να υπερβεί και αυτή τα όριά της και να διερευνήσει, να πειραματιστεί και να λάβει ενεργό θέση στο αναδυόμενο αποτέλεσμα των συναθροίσεων. Οι μεταβολές που προκαλούνται τόσο σε υλικά συστήματα όσο και άυλα όπως ο πολιτισμός, η συνείδηση, οι κοινωνίες, με τη σειρά τους αποτελούν υποκείμενο εξωτερικών σχέσεων. Για να αντιληφθούμε την εποχή μας, καθίσταται αναγκαίο να αντιληφθούμε αυτή την πολυπλοκότητα, και αυτό που διαχωρίζει αυτή τη στιγμή της πολυπλοκότητας, που δεν είναι η αλλαγή αυτή καθεαυτή αλλά η επιτάχυνση και η τάξη της αλλαγής». Η διακριθείσα εργασία παρουσιάστηκε σε Διεθνές Συνέδριο στη Λουμπλιάνα της Σλοβενίας, μέσω της πλατφόρμας «Future Architecture» και θα εκτεθεί στο Σαράγιεβο στο πλαίσιο του Διεθνούς Συνεδρίου «Days of Architecture 2017» που θα πραγματοποιηθεί στις 5-13/5/2017. Η διπλωματική εργασία εκπονήθηκε, το 2016, στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του ΑΠΘ, υπό την επίβλεψη της Καθηγήτριας Αρχιτεκτονικής του ΑΠΘ, Μαρίας Βογιατζάκη. Ο Διεθνής Διαγωνισμός διοργανώθηκε από τον Οργανισμό «D3 space» που ιδρύθηκε το 2008, με στόχο να εγείρει αρχιτεκτονικό διάλογο εκτός γεωγραφικών, ιδεολογικών ορίων και εξειδικεύσεων και να προωθεί νέες οπτικές στη σύγχρονη τέχνη, την αρχιτεκτονική και τον σχεδιασμό προσφέροντας ευκαιρίες ανάδειξης αλλά και υλικό για ανερχόμενους καλλιτέχνες, αρχιτέκτονες, σχεδιαστές κ.α. Πηγή: http://www.huffingto...n_16207914.html Φωτογραφίες: https://www.auth.gr/news/press/23844 Click here to view the είδηση

Καλησπέρα και καλώς σας βρήκα! Απευθύνομαι στο forum, ζητώντας τη βοήθεια σας όσον αφορά στην πτυχιακή εργασία που μου δόθηκε μόλις σήμερα με θέμα "ΔΙΑΣΤΑΣΙΟΛΟΓΗΣΗ ΚΤΙΡΙΟΥ ΜΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ". Σε μία πρώτη προσπάθεια να συλλέξω πληροφορίες για το παραπάνω θέμα , ώστε να τις παραδώσω στον εισηγητή μου, απογοητεύτηκα διότι στο Google Mελετητής , δεν υπάρχει κάτι σχετικό με το θέμα! Έτσι, βρέθηκα εδώ ζητώντας τη βοήθεια σας , προκειμένου κάποιος πιο σχετικός με το θέμα να μου υποδείξει ορισμένες πηγές πληροφόρησης! Ευχαριστώ εκ των προτέρων! Θα είμαι ευγνώμων!

Ποιές είναι οι επαγγελματικές προοπτικές στο εξωτερικό για παιδί που θέλει να σπουδάσει αρχιτεκτονική? Ευχαριστώ

Τρεις Ισπανοί αρχιτέκτονες, ο Ραφαέλ Αράντα, η Κάρμε Πιζέμ και ο Ραμόν Βιάλτα, του καταλανικού γραφείου RCR Arquitectes, είναι οι νικητές του περίβλεπτου βραβείου Pritzker, που θεωρείται συχνά το αντίστοιχο ενός βραβείου Νόμπελ στην αρχιτεκτονική. Είναι η πρώτη φορά που απονέμεται σε τρία πρόσωπα από κοινού αυτό το βραβείο. Το βραβείο δημιουργήθηκε το 1979 και απονέμεται για την εργασία ενός αρχιτέκτονα εν ζωή. Πηγή: http://www.koolnews....onikis-pritzker Click here to view the είδηση