Search the Community

s και η Βουλγαρία με 120,44Mbps. Αντιθέτως, στις τελευταίες θέσεις βρίσκονται η Βενεζουέλα με ταχύτητα μόλις 7,61Mbps και το Αφγανιστάν με 6,71Mbps. Όσον αφορά τις σταθερές ευρυζωνικές συνδέσεις, το Μονακό είναι ο παγκόσμιος πρωταθλητής με την εντυπωσιακή επίδοση των 256,70Mbps, δεύτερη η Σιγκαπούρη με 256,03Mbps, τρίτο το Χονγκ Κονγκ με 248,59Mbps, τέταρτη η Ταϊλάνδη με 216,16Mbps και πέμπτη στον κόσμο η Ρουμανία με 215,30Mbps. Στις τελευταίες θέσεις βρίσκονται η Κούβα και το Τουρκμενιστάν με ταχύτητα 4,61Mbps. Σε σύγκριση με τον Ιούνιο του 2017 η αύξηση στις ταχύτητες mobile internet αγγίζει το 194% ενώ ακόμη και σε σύγκριση με τον Ιούλιο του 2019 οι ταχύτητες φέτος είναι αυξημένες κατά 141,4%. Μάλιστα, τα τελευταία δύο χρόνια, υπήρξαν μόνο δύο μήνες κατά τους οποίους η παγκόσμια μέση ταχύτητα mobile internet δεν παρουσίασε ανοδική τάση, κάτι που οφείλεται σαφώς με το ξέσπασμα της COVID-19 και την εκτόξευση της ζήτησης για σύνδεση στο Internet. View full είδηση

Η ομορφιά των οκτώ ανέμων προσωποποιημένη! Ο Έλγιν ήθελε να μεταφέρει ολόκληρο τον Πύργο στη Βρετανία, ωστόσο οι Δερβίσιδες το θεωρούσαν ιερό κι έτσι δεν του το επέτρεψαν Χρήστης Templar52Templar52 at el.wikipedia, Attribution, via Wikimedia Commons Το πιο ξακουστό μνημείο στο κέντρο της Αθήνας είναι βεβαίως ο Παρθενώνας στην Ακρόπολη. Όμως το κέντρο της πρωτεύουσας έχει πολλά μνημεία και αξιοθέατα, που αξίζει να επισκεφτεί κανείς ακόμη και αν κάνει διακοπές στην πόλη του. Ένα από αυτά είναι οι περίφημοι Αέρηδες ή Μνημείο των Αέρηδων ή Πύργος των Ανέμων, στην Πλάκα. George E. Koronaios, CC0, via Wikimedia Commons Πρόκειται για ένα μνημείο του 1ου π.Χ. Αιώνα. Ο οκταγωνικός πύργος, ύψους 13,5 μέτρων είναι κατασκευασμένος από το γνωστό πεντελικό μάρμαρο. Το μνημείο κατασκεύασε ο αστρονόμος Ανδρόνικος από την Κύρρο της Μακεδονίας (γι’ αυτό και ονομάζεται κάποιες φορές Ωρολόγιο του Κυρρήστου). Μέχρι σήμερα δεν είναι γνωστός ο ακριβής λόγος ανέγερσής του, καταμεσής της Ρωμαϊκής Αγοράς. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των αρχαιολόγων πάντως μάλλον πρόκειται για ένα είδος μετεωρολογικού σταθμού, που λειτουργούσε και σαν ρολόι ώρας, που πιθανόν να αξιοποιούσαν οι έμποροι της εποχής για να υπολογίζουν την ώρα αλλά και τους ανέμους που επικρατούσαν κι επηρέαζαν τα εμπορικά δρομολόγια με τα οποία έφταναν τα προϊόντα τους στις τότε αγορές του κόσμου. Στη κορυφή της στέγης υπήρχε ορειχάλκινος ανεμοδείκτης υπό μορφή Τρίτωνα, ο οποίος περιστρεφόμενος έδειχνε, κρατώντας δείκτη, την κατεύθυνση ενός από τους οκτώ κύριους ανέμους. Οι άνεμοι, προσωποποιημένοι, φέρονται ανάγλυφοι να ίπτανται (φτερωτοί) στο άνω μέρος της κάθε πλευράς του πύργου, φέροντας ο καθένας και ιδιαίτερο σύμβολο. Τα ονόματά τους είναι χαραγμένα κάτω από το αντίστοιχο τμήμα του οκταγωνικού γείσου, και είναι: ο Βορρέας (βόρειος), ο Καικίας (βορειοανατολικός), ο Απηλιώτης (ανατολικός), ο Εύρος (νοτιοανατολικός), ο Νότος (νότιος), ο Λιψ (Λίβας, νοτιοδυτικός), ο Ζέφυρος (δυτικός), και ο Σκίρων (βορειοδυτικός). Κάτω δε από κάθε προσωποποίηση, εγχάρακτες ακτίνες κατά διάφορους σχηματισμούς αποτελούσαν αυτούσια ηλιακό ρολόι. Jacob von Falke, Public domain, via Wikimedia Commons Στο εσωτερικό του Πύργου υπήρχε ένα υδραυλικό ρολόι, που μετρούσε την ώρα τις μέρες που δεν είχε ηλιοφάνεια αλλά και τη νύχτα. Ειδικότερα για τον υπολογισμό της ώρας σε ανήλιες ημέρες υπήρχε μέσα στο κτίσμα ιδιαίτερη εγκατάσταση υδραυλικού ρολογιού. Αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα πως ο κατασκευαστής του μνημείου συνδύασε τις εφευρέσεις προηγουμένων κατασκευαστών ρολογιού, όπως του Αρχιμήδη, του Κτησίβιου και του Φίλωνα. Μάλιστα, όπως σημειώνει ο Ουάρρωνας, στη νότια πλευρά του οικοδομήματος υπήρχε δοχείο κυλινδρικού σχήματος με νερό που παρεχόταν μέσω αγωγού από πηγή της βόρειας πλευράς της Ακρόπολης. Ο δε Βιτρούβιος ονομάζει το μνημείο αυτό «Πύργο των Ανέμων» και το περιγράφει με πολλές λεπτομέρειες. Τέλος, το μνημείο κατατάσσεται στον κορινθιακό ρυθμό (εκ των κιονοκράνων) ενώ το εσωτερικό του στον δωρικό ρυθμό (βαρύ αυστηρό). Συνέχεια του κτιρίου ΝΑ ήταν το Αγορανομείο επί πολυβάθμιτης μαρμάρινης βάσης. Χρήστης Templar52, Attribution, via Wikimedia Commons Στους χριστιανικούς χρόνους, οι Αέρηδες έγιναν εκκλησία και στον περιβάλλοντα χώρο φτιάχτηκε ένα νεκροταφείο. Όταν οι Τούρκοι ανακατέλαβαν την Αθήνα, το 18ο αιώνα, το μνημείο έγινε τόπος προσευχής για το Τάγμα των Δερβίσιδων του Μεβλεβί και πήρε την ονομασία «τεκές του Μπραΐμη». Τότε ανοίχτηκαν και τα παράθυρα που υπάρχουν μέχρι σήμερα. Χάριν στους Μεβλεβήδες Δερβίσιδες, το μνημείο έμεινε στην Ελλάδα και γλύτωσε από τον Έλγιν. Ο Λόρδος Έλγιν ήθελε να μεταφέρει ολόκληρο το κτίσμα στη Βρετανία αλλά οι Μεβλεβήδες δεν το επέτρεψαν. Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας, οι Αθηναίοι πίστευαν ότι ο ναός ήταν αφιερωμένος στο θεό των ανέμων, Αίολο, εξ ου και η ονομασία της οδού Αιόλου. Μετά από εργασίες συντήρησης και αναστήλωσης, το μνημείο είναι πλέον επισκέψιμο για το κοινό. Χρήστης Templar52, Attribution, via Wikimedia Commons View full είδηση

H µεγαλύτερη ναυτιλιακή δύναµη παγκοσµίως παραμένει η Ελλάδα, σύμφωνα με τα όσα αναφέρονται στην ετήσια έκθεση 2020 – 2021 της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών. Με στόλο 4.901 πλοίων, οι Έλληνες πλοιοκτήτες ελέγχουν το 19,42% της παγκόσµιας χωρητικότητας σε τόνους deadweight (dwt). To 2020, ο ελληνόκτητος στόλος αυξήθηκε περισσότερο από 4%, φτάνοντας περίπου τα 364 εκατοµµύρια τόνους dwt. Η Ελλάδα συνεχίζει να αυξάνει το µερίδιό της στον στόλο που ελέγχεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ). Οι Έλληνες πλοιοκτήτες κατέχουν το 58% της χωρητικότητας της ΕΕ, καθώς περισσότερο από το ένα τρίτο του ελληνόκτητου στόλου ή 1.706 πλοία, φέρουν σηµαία κράτους – μέλους της ΕΕ. Επίσης, οι Έλληνες πλοιοκτήτες ελέγχουν: -το 30,25% του παγκόσµιου στόλου δεξαµενοπλοίων, -το 14,64% του παγκόσµιου στόλου µεταφοράς χηµικών και παραγώγων πετρελαίου, -το 15,58% του παγκόσµιου στόλου υγραεριοφόρων (LNG / LPG), -το 20,04% του παγκόσµιου στόλου µεταφοράς χύδην ξηρού φορτίου, -το 9,53% του παγκόσµιου στόλου µεταφοράς εµπορευµατοκιβωτίων. Οι επενδύσεις σε νεότευκτα πλοία Οι Έλληνες πλοιοκτήτες, όπως επισημαίνει η ΕΕΕ, συνεχίζουν να επενδύουν σε νεότευκτα πλοία: Το 2020 οι ελληνικών συµφερόντων παραγγελίες ναυπήγησης ανήλθαν σε 104 πλοία (άνω των 1.000 gt) ή 14,36 εκατοµµύρια τόνους dwt, τα οποία αντιπροσωπεύουν το 10,99% της παγκόσµιας χωρητικότητας υπό παραγγελία. Οι Έλληνες πλοιοκτήτες συνεχίζουν να επενδύουν σε νέα και ενεργειακά αποδοτικά πλοία, µε τη µέση ηλικία του ελληνόκτητου στόλου (9,54 έτη) να είναι χαµηλότερη από τη µέση ηλικία του παγκόσµιου στόλου (9,87 έτη). Η κατάταξη της ελληνικής σημαίας Η Ελλάδα παραµένει ένα από τα κορυφαία νηολόγια πλοίων παγκοσµίως. Tο ελληνικό νηολόγιο αριθµεί 685 πλοία (άνω των 1.000 gt), των οποίων η χωρητικότητα ανέρχεται σε 37,98 εκατοµµύρια gt. Ο στόλος υπό ελληνική σηµαία κατατάσσεται στην 8η θέση διεθνώς και στη 2η θέση στην ΕΕ (σε όρους dwt). Τα χαρακτηριστικά της ελληνικής ναυτιλίας Η ελληνική ναυτιλία αποτελεί πρωτίστως μια βιομηχανία που απαρτίζεται από μικρομεσαίες επιχειρήσεις και ειδικεύεται στις bulk / tramp μεταφορές, όπως αναφέρεται στην έκθεση. Ο τομέας της bulk / tramp ναυτιλίας είναι ένας επιχειρηματικός τομέας με χαρακτηριστικά “τέλειου ανταγωνισμού”. Αυτό συμβαίνει, επειδή ο κλάδος αποτελείται από χιλιάδες εταιρείες παγκοσμίως και δεν κυριαρχείται από περιορισμένο αριθμό πολύ μεγάλων εταιρειών – συμμαχιών, όπως συμβαίνει στην περίπτωση της ναυτιλίας τακτικών γραμμών και στους περισσότερους βιομηχανικούς τομείς και τομείς παροχής υπηρεσιών παγκοσμίως. Κατά κανόνα, τα πλοία που ανήκουν σε Έλληνες πλοιοκτήτες ναυλώνονται βάσει ναυλοσυμφώνων κατά χρόνο (time charter party contracts). “Οι ναυλωτές διαδραματίζουν δομικό ρόλο στη ναυτιλία, καθώς είναι εκείνοι που διαχειρίζονται εμπορικά το πλοίο και οι οποίοι ελέγχουν τις παραμέτρους λειτουργίας του, όπως είναι το δρομολόγιο, το είδος και η ποσότητα του φορτίου, καθώς και η ταχύτητα του πλοίου, οι οποίες με τη σειρά τους καθορίζουν το αποτύπωμα άνθρακα του πλοίου κατά τη διάρκεια των εν λόγω ναυλώσεων”, σημειώνεται στην έκθεση της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών. View full είδηση

Νέες τάσεις στη ζήτηση ακινήτων προς πώληση από το εξωτερικό διαγράφονται για το καλοκαίρι του 2021, σύμφωνα με τον δείκτη ζήτησης SDI, ο οποίος διαμορφώνεται από τον όγκο αναζητήσεων του Spitogatos, ιστοσελίδας αγγελιών ακινήτων στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα, η χώρα με τη μεγαλύτερη αύξηση ζήτησης για ακίνητα προς πώληση στην Ελλάδα, σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο πέρσι, είναι η Ισπανία με 323%. Παράλληλα, χώρες της ομογένειας όπως η Γερμανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής επιστρέφουν στο προσκήνιο με τη ζήτηση από αυτές τις χώρες να αυξάνεται κατά 70% και 20% αντίστοιχα. Πού όμως αναζητούν κατοικίες προς πώληση οι κάτοικοι του εξωτερικού; Οι 5 πιο δημοφιλείς περιοχές για τους εν λόγω χρήστες της πλατφόρμας του Spitogatos είναι οι Κυκλάδες, το κέντρο της Αθήνας, τα Νότια Προάστια της Αθήνας, η Χαλκιδική και τα προάστια της Θεσσαλονίκης. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ανάλυσης, τα 5 νησιά στα οποία αναζητούν ακίνητα προς πώληση οι κάτοικοι του εξωτερικού, είναι η Νάξος, η Πάρος, η Μύκονος, η Σαντορίνη και η Σύρος, ενώ στην Αθήνα, οι εν λόγω ενδιαφερόμενοι προσβλέπουν σε αγορά στην περιοχή Κολωνάκι-Λυκαβηττός, στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, στο Παγκράτι, στους Αμπελοκήπους και στην Κυψέλη. Η πλειονότητα των δυνητικών αγοραστών από το εξωτερικό που αναζητά ακίνητο στο Βορρά, ενδιαφέρεται για το κέντρο της Θεσσαλονίκης, την Τούμπα, τις περιοχές Ανάληψη-Μπότσαρη-Νέα Παραλία και Φάληρο-Ιπποκράτειο, καθώς και την 'Ανω Πόλη, ενώ στη Χαλκιδική οι 5 πιο δημοφιλείς περιοχές είναι η Κασσάνδρα, η Σιθωνία, η Καλλικράτεια, η Παλλήνη και τα Μουδανιά. "Εφέτος, παρατηρούμε μεγάλη αύξηση της επισκεψιμότητας των ιστοσελίδων και εφαρμογών του δικτύου μας από χώρες του εξωτερικού, σε σχέση με το 2020 αλλά και με προηγούμενα έτη» σημειώνει ο CEΟ του Spitogatos, Δημήτρης Μελαχροινός. «Φαίνεται ότι οι χώρες με παραδοσιακό ενδιαφέρον για ελληνικά ακίνητα παραμένουν στην κορυφή της λίστας αναζητήσεων, κάποιες μάλιστα παρουσιάζοντας έντονη ετήσια αύξηση όπως για παράδειγμα η Γερμανία. Από την άλλη, είναι αξιοσημείωτη η απουσία της Κίνας από το τοπ 10. Αναμένουμε όλο αυτό το έντονο ενδιαφέρον να οδηγήσει σε αύξηση των συναλλαγών". View full είδηση

Τα πρώτα σημάδια ενδιαφέροντος από ψηφιακούς νομάδες για την εγκατάστασή τους στην Ελλάδα έχουν αρχίσει να καταγράφουν στελέχη της αγοράς ακινήτων το τελευταίο διάστημα. Παρότι ακόμα η σχετική ζήτηση είναι διερευνητική και ανεπίσημη (δηλαδή μέσω γνωριμιών με ανθρώπους στην Ελλάδα), είναι σαφές ότι η χώρα διαθέτει τις προϋποθέσεις να διεκδικήσει με επιτυχία ένα σημαντικό μερίδιο από την «πίτα» των ψηφιακών νομάδων, δηλαδή ανθρώπων μεσαίων και υψηλών εισοδημάτων, οι οποίοι ενδιαφέρονται να μισθώσουν ένα ακίνητο, από το οποίο να μπορούν να εργάζονται απομακρυσμένα. Στελέχη του κλάδου επισημαίνουν ότι μέχρι στιγμής, η ζήτηση αυτή αφορά κυρίως βίλες στην Αττική Ριβιέρα, ωστόσο όσο μεγαλώνει το ενδιαφέρον, θα αρχίσει να καταγράφεται ενδιαφέρον και για άλλες περιοχές, που να προσφέρουν και πιο προσιτά ακίνητα. «Εχουμε ήδη γίνει αποδέκτες ζήτησης από ανθρώπους που εντάσσονται στην κατηγορία των ψηφιακών νομάδων. Μέχρι στιγμής, πρόκειται για στελέχη επιχειρήσεων από την Ισλανδία και τη Σουηδία, οι οποίοι ενδιαφέρονται να μετεγκατασταθούν στην Ελλάδα για περίοδο από έξι μήνες μέχρι κι ένα χρόνο. Ενδιαφέρονται για βίλες που κοστίζουν 2.000 έως 3.000 ευρώ/μήνα. Ωστόσο, είναι σαφές ότι πρόκειται είτε για ανώτερη στελέχη επιχειρήσεων, ή για ελεύθερους επαγγελματίες», σημειώνει στην «Κ», ο κ. Νάσος Γαβαλάς, επικεφαλής της Mint, εταιρείας διαχείρισης ακινήτων μέσω πλατφορμών βραχυχρόνιας μίσθωσης. Σύμφωνα με τον ίδιο, πρόκειται για ανθρώπους που είναι εξοικειωμένοι με το να εργάζονται από τρίτη χώρα, καθώς μέχρι πρόσφατα διέμεναν στην Ισπανία, που είναι μια μεγάλη αγορά για τη συγκεκριμένη κατηγορία εργαζομένων. Πλέον, ένα μέρος των ανθρώπων έχει αρχίσει να εξετάζει την επιλογή της Ελλάδας, η οποία είναι και πιο προσιτή από οικονομικής πλευράς, ιδίως αν υπολογιστούν οι προδιαγραφές που προσφέρουν τα εδώ ακίνητα σε σχέση με το κόστος τους. «Αρχίζει και η Ελλάδα να μπαίνει στον χάρτη των ψηφιακών νομάδων», σημειώνει ο κ. Γαβαλάς. Ασφαλώς, η σταδιακή προσέλκυση των ψηφιακών νομάδων αναμένεται να επιδράσει καταλυτικά και στην αγορά βραχυχρόνιων μισθώσεων, καθώς θα επιτρέψει σε μία σειρά από επαγγελματίες να διευρύνουν το αντικείμενό τους και να μεταφέρουν ένα μέρος του αποθέματος των ακινήτων που διαχειρίζονται προς τη συγκεκριμένη αγορά. Ουσιαστικά δηλαδή, ορισμένα ακίνητα θα αξιοποιούνται μέσω μεσοπρόθεσμων μισθώσεων, διάρκειας από έξι έως 12 μήνες, αντί για το υφιστάμενο μοντέλο της εκμίσθωσης του κάθε διαμερίσματος ως τουριστικού καταλύματος, με την τιμή να διαμορφώνεται ανά διανυκτέρευση. Σημειωτέον ότι και η ίδια η Airbnb έχει περιγράψει τη διεύρυνση αυτή του μοντέλου λειτουργίας της, ήδη από τα πρώτα στάδια της πανδημίας. Συγκεκριμένα, ο αμερικανικός κολοσσός έκανε λόγο για σταδιακή στροφή και προς μισθώσεις μεγαλύτερης διάρκειας, προκειμένου να καλυφθούν και οι ανάγκες ενός διαφορετικού κοινού από το αμιγώς τουριστικό. Με τον τρόπο αυτό, θα μειωθεί και το ρίσκο από τυχόν μεταπτώσεις στον τουριστικό κλάδο, αλλά και θα ενισχυθούν τα έσοδα των ιδιοκτητών/επενδυτών, καθώς θα μπορέσουν να απευθυνθούν σε μια νέα, πολυπληθή ομάδα δυνητικών επισκεπτών. Για τον σκοπό αυτό, η ίδια η Airbnb δρομολογεί τον εμπλουτισμό των υπηρεσιών της, ώστε να παράσχει στους ιδιοκτήτες και τη δυνατότητα να προωθούν ακίνητα για μισθώσεις μεγαλύτερης διάρκειας. Οπως σημειώνουν στελέχη της αγοράς ακινήτων, η εξέλιξη αυτή θα εμπλουτίσει σημαντικά και τη λίστα των περιοχών ενδιαφέροντος για τους ξένους. Μέχρι σήμερα, με δεδομένο ότι το κοινό που αξιοποιεί τις βραχυχρόνιες μισθώσεις είναι τουρίστες, στην «πρώτη γραμμή» της ζήτησης βρίσκονται περιοχές εντός ή πέριξ του εμπορικού τριγώνου του κέντρου της Αθήνας (π.χ. Κουκάκι, Μοναστηράκι, Πλάκα, Γκάζι, Ψυρρή, Νέος Κόσμος, Μεταξουργείο, Κεραμεικός, πλ. Αττικής), δηλαδή πλησίον των τουριστικών αξιοθέατων, ή εναλλακτικά σημεία στα νότια προάστια της Αττικής, πλησίον του παράκτιου μετώπου. Με τη διεύρυνση της «δεξαμενής» των ξένων επισκεπτών, θα ενισχυθεί και η λίστα των περιοχών ζήτησης, με την ένταξη περιοχών που διαθέτουν ποιοτικά διαμερίσματα σύγχρονων προδιαγραφών, όπως π.χ. τα βόρεια και τα ανατολικά προάστια. Ουσιαστικά, δηλαδή, παρέχονται οι προϋποθέσεις για το άνοιγμα μιας εντελώς νέας αγοράς στον τομέα των ενοικιάσεων. Το κατά πόσον αυτή θα τροφοδοτηθεί με μια σταθερή και ικανή ροή επισκεπτών για να πυροδοτήσουν περισσότερες επενδύσεις στην αγορά κατοικίας, θα εξαρτηθεί από το πόσο σωστά θα οργανωθεί το άνοιγμα της χώρας προς το εξωτερικό και τα κίνητρα που ενδεχομένως να παρασχεθούν. Μεγάλα οφέλη Σύμφωνα με μελέτη του «MIT Enterprise Forum», εάν η Ελλάδα κατορθώσει να προσελκύσει 100.000 ψηφιακούς νομάδες σε ετήσια βάση, με μία μέση παραμονή έξι μηνών, το οικονομικό όφελος θα ξεπερνούσε το 1,6 δισ. ευρώ, ποσό που είναι αντίστοιχο των εσόδων που εισρέουν στην Ελλάδα από μία εβδομάδα παραμονής 2,5 εκατ. τουριστών. Υπολογίζεται ότι πριν από την πανδημία, τουλάχιστον τέσσερα εκατ. εργαζομένων απασχολούνταν απομακρυσμένα σε τρίτη χώρα, σε σχέση με την έδρα του εργοδότη τους. Μετά την πανδημία, υπολογίζεται ότι ο αριθμός αυτός θα αυξηθεί ακόμα και σε 1 δισ. μέχρι το 2035, αποτελώντας μια πολύ σημαντική τάση σε παγκόσμιο επίπεδο. Στο πλαίσιο αυτό και προκειμένου η σχετική προσπάθεια να γίνει συντεταγμένα, προγραμματίζονται και νομοθετικές ρυθμίσεις από το υπουργείο Εξωτερικών, σε συνεργασία με το υπουργείο Μετανάστευσης. Συγκεκριμένα, σχεδιάζεται να εκδίδεται μια νέα «ψηφιακή βίζα», διάρκειας ενός έτους, με δυνατότητα επέκτασης για δύο ακόμα χρόνια. View full είδηση

Ενώ πριν από 20 χρόνια δόθηκε εντολή, από το τότε, ΥΠΕΧΩΔΕ και μετά από τον ΟΑΣΠ να γίνει προσεισμικός έλεγχος σε περίπου 80.000 κτήρια του δημοσίου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, σήμερα, δυο δεκαετίες μετά, έχουν ελεγχθεί γύρω στα 25.000 (!). Το 2% της παγκόσμιας σεισμικής ενέργειας απελευθερώνει κάθε χρόνο η Ελλάδα – και πάνω από το 50% της ευρωπαϊκής (!). Εντυπωσιακό, ε; Και βέβαια εντυπωσιακό, αλλά δεν είναι αυτή η είδηση… Την είδηση, την δίνει ο ακαδημαϊκός, μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών / Ομότιμος καθηγητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (ΕΜΠ) Παναγιώτης Καρύδης. Ποια είναι αυτή; Είναι πως, ενώ πριν από 20 χρόνια (το 2001) δόθηκε εντολή, από το τότε, ΥΠΕΧΩΔΕ και μετά από τον ΟΑΣΠ να γίνει προσεισμικός έλεγχος σε περίπου 80.000 κτήρια του δημοσίου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, σήμερα, δυο δεκαετίες μετά, έχουν ελεγχθεί γύρω στα 25.000 (!). Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει με απλά μαθηματικά ότι περίπου 55.000 κτήρια – ανάμεσά τους και πολλά εγκαταλελειμμένα σε ερειπιώδη κατάσταση – δεν έχουν ελεγχτεί με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην περίπτωση ενός μεγάλου σεισμού για την ασφάλεια όσων θα περνούν κάτω ή δίπλα από αυτά … Εδώ όμως θα πρέπει να βάλουμε και μια άλλη παράμετρο. Στον προαναφερόμενο αριθμό των προς έλεγχο κτηρίων, θα πρέπει να προστεθούν και τα κτήρια που επλήγησαν από μεγάλους και καταστροφικούς σεισμούς στα χρόνια που ακολούθησαν. Και από το 2001 έως σήμερα, είχαμε 18 σεισμούς με μέγεθος πάνω από 6 βαθμούς της κλίμακας Ρίχτερ σε πολλά μέρη της Ελλάδας όπως για παράδειγμα, στην Ελασσόνα, στην Κω, στη Σάμο κι αλλού. Υπομονή, άλλα 45 χρόνια έμειναν… Και πότε αναμένεται να ολοκληρωθεί αυτός ο έλεγχος; Δεν το λέω εγώ, αλλά ο πατριάρχης της αντισεισμικής μηχανικής στην Ελλάδα. « Με τον ρυθμό που πάμε, θα χρειαστούμε άλλα 45 χρόνια για να ολοκληρώσουμε τον έλεγχο, χρονικό διάστημα μέσα στο οποίο θα έπρεπε να έχουμε ολοκληρώσει άλλες δυο σειρές ελέγχων και λόγω της γήρανσης των κτηρίων, αλλά και εξαιτίας της συσσωρευμένης καταπόνησης από τους προαναφερόμενους σεισμούς. Και βέβαια, είναι απαραίτητος και ο προσεισμικός έλεγχος όλων των έργων υποδομής όπως είναι οι γέφυρες, τα συγκοινωνιακά έργα και τα λιμάνια». Πού πάμε μετά από έναν μεγάλο σεισμό; Ένα άλλο θέμα που αναδεικνύεται σχεδόν πάντα μετά από έναν μεγάλο σεισμό είναι η έλλειψη ασφαλών χώρων συγκέντρωσης προκειμένου να αποφευχθεί κυκλοφοριακό κομφούζιο στους δρόμους. Το παραδέχεται και ο Παναγιώτης Καρύδης: «Ναι πράγματι λείπουν», λέει. Έχει όμως μια πρόταση: «Θα πρότεινα, ακολουθώντας τη μεθοδολογία του αναδασμού να δημιουργηθούν οι απαραίτητοι χώροι πρασίνου / συγκέντρωσης/ ανακούφισης των κατοίκων στα αστικά κέντρα, με πρόβλεψη βέβαια ύπαρξης υποδομών υποστήριξης. Ακούγεται λογικό; Και βέβαια. Το θέμα είναι να ακούσουν ( και να υλοποιήσουν την πρόταση) οι υπεύθυνοι. Σεισμός στην εποχή του κορωνοϊού Ένας σεισμός μπορεί να εκδηλωθεί οποιαδήποτε ώρα και στιγμή. Και εύλογα αναρωτιέται κάποιος: και τώρα με τον κορωνοιό τι κάνουμε; «Για την προστασία μας από τον σεισμό και τους άλλους φυσικούς κινδύνους, ισχύουν οι ίδιες βασικές αρχές, όπως και για την προστασία μας από τον κορωνοϊο», υποστηρίζει ο Παναγιώτης Καρύδης. Σύμφωνα με τον ίδιο «η ασπίδα προστασίας μας από τον κορωνοϊο είναι η μάσκα, η τήρηση των αποστάσεων και η συμπεριφορά μας , για τον δε σεισμό είναι οι αντισεισμικές κατασκευές, η μικρή (κτηριακή )πυκνότητα (ένας ένοικος σε κτήριο στο Ψυχικό είναι πολύ πιο ασφαλής από αυτόν σε ολόιδιο κτήριο στην Κυψέλη ή σε άλλη πυκνοδομημένη περιοχή) και η συμπεριφορά μας (αποφεύγουμε τα «νοσούντα- επικίνδυνα» κτήρια) ». Καλοί οι σχεδιασμοί, αλλά τι γίνεται με το κόστος; Κατά τον Παναγιώτη Καρύδη, το κόστος της προστασίας μας έναντι του σεισμού εκτιμάται γύρω στο 3 έως 5 % της αξίας του κτηρίου, ενώ, αν δεν ληφθούν τα απαραίτητα προληπτικά μέτρα, τόσο οι ανθρώπινες όσο και οι υλικές απώλειες θα είναι τεράστιες. Ένας σεισμός ωστόσο, δεν περιμένει την πολιτεία να ολοκληρώσει –όποτε- ολοκληρώσει τον σχεδιασμό της. Τι κάνουμε λοιπόν; Περιμένουμε; Όχι. Ακολουθούμε τις συμβουλές του ανθρώπου που αφιέρωσε τη ζωή του στη βελτίωση της αντισεισμικής θωράκισης της χώρας; Ποιες είναι αυτές; Να προβούμε σε έναν προσεισμικό έλεγχο του κτηρίου από έναν έμπειρο Πολιτικό Μηχανικό. Και μετά; Μετά να δώσουμε μεγάλη προσοχή στη στερέωση κάθε αντικειμένου στο σπίτι, στο γραφείο, στο κατάστημα, είτε αυτό είναι κινητό είτε εντοιχισμένο όπως αντικείμενα σε ράφια, κάδρα, βιβλιοθήκες, τζαμαρίες, δεξαμενή πετρελαίου, καυστήρας κ.α. Συμπέρασμα; Τα κτήρια σκοτώνουν όχι οι σεισμοί… View full είδηση

Η Ελλάδα και η Νέα Ζηλανδία είναι από τις πρώτες χώρες στις οποίες η Google ενεργοποιεί την υπηρεσία Android Earthquake Alerts. Η υπηρεσία απευθύνεται σε κατόχους android smartphone χρησιμοποιώντας τους αισθητήρες που αυτό ενσωματώνει, προκειμένου να ενημερώσει τον κάτοχό του για επικείμενο σεισμό καθώς και τρόπους προστασίας. Όπως αναφέρει η Google, οι χρήστες κινητών Android θα λαμβάνουν αυτόματες έγκαιρες ειδοποιήσεις κάθε φορά που σημειώνεται σεισμός στη περιοχή τους ενώ όσοι δεν επιθυμούν να λαμβάνουν αυτές τις ειδοποιήσεις θα μπορούν να απενεργοποιήσουν την υπηρεσία από τη συσκευή τους. Για να γίνει κάτι τέτοιο εφικτό, η υπηρεσία χρησιμοποιεί το επιταχυνσιόμετρο που διαθέτουν σχεδόν όλα τα android smartphones της αγοράς για τον εντοπισμό σεισμικών κυμάτων που υποδεικνύουν την πιθανότητα σεισμού. Εάν το κινητό καταγράψει μια δόνηση την οποία “αντιλαμβάνεται” ως σεισμική, τότε στέλνει σήμα στο διακομιστή ανίχνευσης σεισμών, μαζί με υπόδειξη της περιοχής όπου σημειώθηκε η δόνηση. Στη συνέχεια, ο διακομιστής διασταυρώνει τις πληροφορίες από πολλά κινητά ώστε να εντοπίσει το σεισμό, το μέγεθος του, και την ακριβή τοποθεσία του. Η υπηρεσία Android Earthquake Alert λανσαρίστηκε τον Αύγουστο του 2020, με τη Google να συνεργάζεται με το United States Geological Survey (USGS) και το ShakeAlert, παρέχοντας έγκαιρες ειδοποιήσεις στους χρήστες Android στην Καλιφόρνια. Στη συνέχεια, η υπηρεσία επεκτάθηκε στο Όρεγκον, ενώ μέσα στο Μάιο θα είναι διαθέσιμη και στην Ουάσιγκτον. View full είδηση

έχρι το 2050 η χώρα μας, όπως και οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, θα πρέπει να έχει σταματήσει να εκλύει αέρια που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου -ή, έστω, να δεσμεύει από την ατμόσφαιρα ισοδύναμη ποσότητα όσων εκλύει. Θα πρέπει να γίνει "κλιματικά ουδέτερη". Το 2050, όμως, θα θέλουμε να έχουμε μια ακμάζουσα και αναπτυσσόμενη οικονομία, φτηνό ηλεκτρισμό, θέρμανση και ψύξη στα σπίτια, να κινούμαστε με αυτοκίνητα και μέσα μαζικής μεταφοράς, να παράγουμε βιομηχανικά προϊόντα και να απολαμβάνουμε, γενικά, τους καρπούς του ανθρώπινου πολιτισμού. Γι’ αυτό θα πρέπει να παράγουμε και να καταναλώνουμε ενέργεια. Στην εποχή μας, τρεις δεκαετίες πριν από το 2050, ο τομέας της ενέργειας προκαλεί το 40% των εκλύσεων που στέλνουμε στην ατμόσφαιρα. Από τους 96,1 εκατ. τόνους ισοδύναμου CO2 που εκλύονταν από την Ελλάδα το 2018, οι 38,3 εκατ. προέρχονταν από εκεί."96 εκατομμύρια τόνοι" (ή, "μεγατόνοι") ακούγεται πολύ, και είναι, πράγματι, περισσότερο από ό,τι εκλύουν άλλες ευρωπαϊκές χώρες παρόμοιου μεγέθους, όπως η Πορτογαλία ή η Ουγγαρία. Αλλά είναι κοντά στον μέσο όρο της Ε.Ε. και το χαμηλότερο νούμερο τα τελευταία 30 χρόνια. Το 1990 η χώρα μας έστελνε 105,8 μεγατόνους ισοδύναμου CO2 στην ατμόσφαιρα. Το 2005, τη χειρότερη χρονιά, έστειλε 139,1. To 2050 θα πρέπει να φτάσει στο μηδέν. Πώς θα το κατορθώσουμε; Και, επιπλέον, πώς θα γίνει αυτή η μετάβαση λύνοντας ταυτόχρονα τα πολλά και μεγάλα προβλήματα του ενεργειακού τομέα που έχουμε σήμερα, αναβαθμίζοντας τις υποδομές και τις υπηρεσίες, αυξάνοντας την ενεργειακή ασφάλεια, μειώνοντας την ενεργειακή φτώχεια και θωρακίζοντας έναν από τους κρισιμότερους κλάδους της οικονομικής δραστηριότητας στη χώρα; Μια ερευνητική ομάδα του ΙΟΒΕ υπό τον συντονισμό του γενικού διευθυντή Νίκου Βέττα ανέλαβε για λογαριασμό της διαΝΕΟσις μια πλήρη και αναλυτική χαρτογράφηση του τομέα ενέργειας στη χώρα μας. Στην πολυσέλιδή έκθεσή τους, την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ (PDF) αναλύουν τα βασικά δεδομένα, τις θεσμικές αλλαγές που έχουν υλοποιηθεί ή δρομολογηθεί, τους στόχους της χώρας για το μέλλον και τις σημαντικότερες προκλήσεις που προκύπτουν. Επιπλέον, μπορείτε να διαβάσετε και ένα κείμενο πολιτικής (PDF) που προετοίμασε η ερευνητική ομάδα για το ίδιο θέμα με κεντρικό άξονα τον ρόλο του τομέα της ενέργειας στην επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας. Παρακάτω θα δούμε μερικά από τα βασικά σημεία της έρευνας συνοπτικά. 1. Ενέργεια & ελληνική οικονομία Ηπαραγωγή και η κατανάλωση ενέργειας επηρεάζουν την οικονομική ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή κάθε χώρας. Σχετίζονται άμεσα με το παραγωγικό μοντέλο της, τη βιομηχανία, τη φτώχεια και την ποιότητα ζωής των πολιτών. Ο ενεργειακός τομέας επηρεάζει κάθε οικονομία με δύο τρόπους: αφενός συνεισφέρει απευθείας στην προστιθέμενη αξία της οικονομίας με όλες τις δραστηριότητες της αλυσίδας παραγωγής και εφοδιασμού ενέργειας και των κλάδων που συνδέονται με τον ενεργειακό τομέα, και αφετέρου με την ευρύτερη επίδραση στην οικονομία, μέσω των τιμών των ενεργειακών προϊόντων, που επηρεάζουν κάθε οικονομική δραστηριότητα (σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά). Αξίζει να πούμε δυο λόγια για τον ρόλο που παίζει ο κλάδος αυτός στην ελληνική οικονομία. ­ Διαβάστε Το Κείμενο Πολιτικής Για Την Ενέργεια (PDF) Η άμεση συμβολή του ενεργειακού τομέα στην ελληνική οικονομία εκτιμάται στο 3,8% του ΑΕΠ (2017), ενώ ο τομέας δίνει δουλειά σε περίπου 50.000 ανθρώπους, οι περισσότεροι εκ των οποίων απασχολούνται στο (χονδρικό και λιανικό) εμπόριο καυσίμων. Αν συνυπολογίσουμε και τους κλάδους που συνδέονται στενά με τον ενεργειακό, εκτιμάται ότι η ευρύτερη συνεισφορά του (ειδικότερα στην απασχόληση) είναι πολλαπλάσια. Σχεδόν το 1/3 των ελληνικών εξαγωγών προϊόντων είναι εξαγωγές ενεργειακών προϊόντων. Πρόκειται σχεδόν αποκλειστικά για προϊόντα πετρελαίου από τα ελληνικά διυλιστήρια. Η χώρα μας όμως εισάγει και πολλά προϊόντα ενέργειας -το 27% των ελληνικών εισαγωγών συνολικά, με τη συντριπτική πλειοψηφία να είναι αργό πετρέλαιο που εισάγουμε κυρίως από το Ιράκ, το Καζακστάν, τη Ρωσία και άλλες χώρες, και το περισσότερο από το οποίο επανεξάγεται μετά την επεξεργασία του στα ελληνικά διυλιστήρια. Γενικά, η αξία των ενεργειακών προϊόντων που εισάγουμε είναι μεγαλύτερη από αυτών που εξάγουμε (15 δισ. ευρώ έναντι 10,7 δισ. το 2019). Αξίζει δε να αναφέρουμε ότι ο κλάδος της ενέργειας έχει πολύ μεγάλη σημασία και για τα δημόσια έσοδα. Το 64% της τιμής της αμόλυβδης βενζίνης είναι δασμοί ή φόροι, για παράδειγμα. Τα έσοδα από τους ειδικούς φόρους στην ενέργεια έφταναν το 3% του ΑΕΠ το 2019, έναντι 1,8% που είναι ο ευρωπαϊκός μέσος όρος. Αυτό, μάλιστα είναι κάτι που άλλαξε από το 2010 και την αρχή της κρίσης και μετά. Με τα παραπάνω βλέπουμε ότι ο κλάδος της ενέργειας έχει μεγάλη σημασία για την οικονομία της χώρας. Τι περιλαμβάνει, όμως, "ο κλάδος της ενέργειας"; Η απάντηση είναι περίπλοκη και περιλαμβάνει πολλές πολύ σημαντικές και διαφορετικές μεταξύ τους δραστηριότητες, κάποιες εκ των οποίων σχετίζονται και αλληλοσυμπληρώνονται. "Κάθε ενεργειακό σύστημα, με την έννοια του συνόλου των διευθετήσεων με τις οποίες αξιοποιούνται φυσικοί πόροι για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής", γράφει ο Βάτσλαβ Σμιλ, "έχει τρεις θεμελιώδεις συνιστώσες: τους φυσικούς (ανανεώσιμους ή μη ανανεώσιμους) ενεργειακούς πόρους, την τεχνολογία μετατροπής τους σε διαθέσιμη ενέργεια και μια ποικιλία ειδικών χρήσεων των διαθέσιμων ροών ενέργειας". Η έρευνα αναλύει κάθε μία από αυτές τις συνιστώσες όπως λειτουργούν στη χώρα μας σε αναλυτικά κεφάλαια -εδώ θα καταγράψουμε μόνο ενδεικτικά μερικές από αυτές, μαζί με τα βασικά τους στοιχεία. Πριν ξεκινήσουμε την καταγραφή, όμως, αξίζει να σημειώσουμε τρία βασικά χαρακτηριστικά του τομέα στη χώρα μας: α) Σήμερα η Ελλάδα παραμένει μια οικονομία που στηρίζεται στα ορυκτά καύσιμα (άνθρακας, πετρέλαιο και φυσικό αέριο) και έχει μεγάλη εξάρτηση από εισαγωγές πρωτογενούς ενέργειας. β) Το 36,7% της ενέργειας που παράγεται στη χώρα καταναλώνεται για μεταφορές, το 24,3% για οικιακή κατανάλωση, το 22,8% στη βιομηχανία και το 13% στο εμπόριο και τις υπηρεσίες. γ) Τα βασικά προβλήματα του τομέα ξεκινούν από τις ελλείψεις στις υποδομές και το κόστος της ενέργειας και φτάνουν μέχρι τους ιλιγγιώδεις ανεξόφλητους λογαριασμούς της ΔΕΗ (περίπου 2,7 δισ. ευρώ το 2019). Αλλά ας τα δούμε ένα ένα. 2. Η ηλεκτρική ενέργεια Πολλοί ταυτίζουν τον κλάδο της ενέργειας με την ηλεκτρική ενέργεια. Η ηλεκτρική ενέργεια είναι, όμως, μόνο ένα τμήμα της ενεργειακής παραγωγής και κατανάλωσης μιας χώρας. Βεβαίως, είναι ίσως το πιο σημαντικό -και αναμένεται στο μέλλον να γίνει ακόμα σημαντικότερο. Η ηλεκτροπαραγωγή αναμένεται να τριπλασιαστεί μέσα στα επόμενα 50 χρόνια, κυρίως από τον εξηλεκτρισμό τομέων τελικής κατανάλωσης. Αυτό σημαίνει ότι ο κόσμος στο κοντινό μέλλον θα χρησιμοποιεί ενέργεια από το δίκτυο ηλεκτρισμού για δραστηριότητες για τις οποίες έως τώρα έκαιγε ορυκτά καύσιμα. Η δε ηλεκτρική ενέργεια θα παράγεται ολοένα και περισσότερο από νέες, διαφορετικές πηγές. Αυτή η μετάβαση έχει ξεκινήσει και στην Ελλάδα. Η ισχύς ηλεκτροπαραγωγικών μονάδων που βασίζονται στα ορυκτά καύσιμα μειώνεται και παράλληλα οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ) που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος αυξάνονται θεαματικά τα τελευταία χρόνια. Πλέον το 1/3 της παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος στην Ελλάδα προέρχεται από τις ΑΠΕ. Σκεφτείτε ότι η εγκατεστημένη ισχύς των φωτοβολταϊκών σταθμών στη χώρα πενταπλασιάστηκε μόνο μέσα σε δύο χρόνια, από το 2011 ως το 2013. Βεβαίως, διαχρονικά η χώρα μας βασίζεται σε κάποιο βαθμό στην καύση ορυκτών καυσίμων για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Σε κάποια νησιά που δεν είναι συνδεδεμένα με το κεντρικό δίκτυο ηλεκτρισμού της χώρας καίγονται ντίζελ και μαζούτ για να παραχθεί ηλεκτρικό ρεύμα ενώ, ως γνωστόν, στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες καίμε λιγνίτη για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας σε μεγάλα εργοστάσια της ΔΕΗ, τα οποία βρίσκονται κοντά στις περιοχές όπου εξορύσσεται ο λιγνίτης, ένας γαιάνθρακας που περιέχει σχετικά χαμηλό ποσοστό άνθρακα. Το 2018, το 32,3% της ηλεκτροπαραγωγής προερχόταν από καύση λιγνίτη. Αυτή, ωστόσο, είναι μια πρακτική που -όπως φαίνεται και από το διάγραμμα-, σταδιακά μειώνεται και σύντομα θα σταματήσει τελείως. Εδώ και πολλά χρόνια, η καύση του λιγνίτη για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας είναι οικονομικά ασύμφορη. Καθώς εκλύει μεγάλες ποσότητες αερίων του θερμοκηπίου στην ατμόσφαιρα, η λειτουργία τέτοιων μονάδων κοστίζει πολλά σε δικαιώματα εκπομπών άνθρακα, η τιμή των οποίων ρυθμίζεται από το Σύστημα Εμπορίας Δικαιωμάτων Εκπομπών της EE. To 2013 η μέση τιμή που αναγκάζονταν να πληρώνουν ρυπογόνες μονάδες παραγωγής ενέργειας και βιομηχανίες ήταν 4,4 ευρώ ανά τόνο CO2, αλλά το 2019 η τιμή είχε εκτοξευθεί στα 24,8 ευρώ ανά τόνο CO2, πράγμα που στην πράξη σημαίνει ότι, όπως φαίνεται και στο παρακάτω διάγραμμα, πλέον όλες οι λιγνιτοπαραγωγές μονάδες της ΔΕΗ είναι ζημιογόνες. Το ελληνικό κράτος έχει ήδη προγραμματίσει το κλείσιμό τους. Αυτό, βεβαίως, σημαίνει ότι τα 3,35 GW που παράγουν αυτές οι μονάδες θα πρέπει να αντικατασταθούν από άλλες πηγές από το 2023 και μετά και, βεβαίως, ότι οι περιοχές που στηρίζονταν οικονομικά από αυτά τα εργοστάσια θα πρέπει να στηριχθούν κατά τη μετάβασή τους σε άλλες οικονομικές δραστηριότητες. Στη χώρα μας την ηλεκτρική ενέργεια που παράγεται την καταναλώνουν κυρίως οι υπηρεσίες (καταστήματα, γραφεία κλπ. -34,6% το 2019), τα σπίτια (33,6%) και η βιομηχανία (23,8% το 2019 -από 40,8% το 1990). Η ηλεκτρική ενέργεια, δε, κοστίζει ακριβά. Το 2019 η ηλεκτρική ενέργεια στην Ελλάδα είχε τις ακριβότερες τιμές χονδρικής σε ολόκληρη την ΕΕ. Αυτό όμως δεν μεταφράζεται σε πολύ υψηλές τιμές (σε σύγκριση με τα ευρωπαϊκά δεδομένα) για τους ιδιώτες και τις επιχειρήσεις, λόγω ευνοϊκότερης φορολογίας. Ωστόσο, καθότι οι δαπάνες για ενέργεια παραμένουν ένα από τα σημαντικότερα βάρη τόσο για τα νοικοκυριά, όσο και για τις επιχειρήσεις -με προφανείς επιπτώσεις στην ανταγωνιστικότητά τους, οι ερευνητές υπολόγισαν τις επιπτώσεις που θα είχε μια μείωση στο κόστος της ηλεκτρικής ενέργειας και του φυσικού αερίου στην ελληνική οικονομία. Εκτιμούν, λοιπόν, ότι μια μείωση 10% στο κόστος ηλεκτρικής ενέργειας και φυσικού αερίου θα είχε θεαματική θετική επίδραση στην οικονομία, προσθέτοντας σχεδόν 1 δισ. ευρώ στο ΑΕΠ και 21.500 νέες θέσεις εργασίας. Πώς όμως φτάνει το ηλεκτρικό ρεύμα από την παραγωγή στην κατανάλωση; Στο πρώτο στάδιο στην Ελλάδα υπάρχει ένα κεντρικό Εθνικό Διασυνδεδεμένο Σύστημα (ΕΔΣ) με 12 χιλιάδες χιλιόμετρα καλώδια και 356 υποσταθμούς, το οποίο διαχειρίζεται η ανώνυμη εταιρεία ΑΔΜΗΕ και το οποίο συνδέεται με το αντίστοιχο Ευρωπαϊκό Σύστημα (μέσω Ιταλίας, Αλβανίας, Βουλγαρίας, Βόρειας Μακεδονίας και Τουρκίας). Υπάρχουν επίσης και 29 αυτόνομα δίκτυα στα μη-διασυνδεδεμένα νησιά (όπου, όπως είπαμε, κυρίως παράγεται ενέργεια με καύση μαζούτ και ντίζελ, και πλέον και από ΑΠΕ). Αξίζει να αναφέρουμε, εξάλλου, πως παρόλο που η παραγωγή ενέργειας στα νησιά αυτά έχει πολύ υψηλότερο κόστος, οι πολίτες εκεί πληρώνουν τα ίδια για ηλεκτρικό ρεύμα με τους υπόλοιπους Έλληνες. Η διαφορά καλύπτεται από τις χρεώσεις για "ΥΚΩ" στους λογαριασμούς όλων των νοικοκυριών της χώρας. Αυτό προγραμματίζεται να αλλάξει, βεβαίως, με την ολοκλήρωση της διασύνδεσης των νησιών με το ΕΔΣ τα επόμενα χρόνια. Από εκεί και πέρα, από τους υποσταθμούς του ΑΔΜΗΕ το ηλεκτρικό ρεύμα φτάνει στα σπίτια με ένα δίκτυο διανομής που έχει καλώδια μήκους 240 χιλιάδων χιλιομέτρων και εξυπηρετεί 7,6 εκατομμύρια πελάτες. Αυτό το δίκτυο το διαχειρίζεται ένας άλλος οργανισμός, ο Διαχειριστής Ελληνικού Δικτύου Διανομής Ηλεκτρικής Ενέργειας, γνωστός ως ΔΕΔΔΗΕ. Μία από τις σημαντικότερες προτεραιότητες για τα επόμενα χρόνια είναι η μετατροπή αυτού του δικτύου σε "έξυπνο δίκτυο" με 13 συγκεκριμένα έργα ψηφιοποίησης και αναβάθμισης των υποδομών, όπως η αντικατάσταση όλων των παλαιών μετρητών με ηλεκτρονικούς, "έξυπνους" μετρητές. Αυτές οι δομές και όλα αυτά τα αρκτικόλεξα δεν υπήρχαν πριν από δεκαπέντε χρόνια. Ο ΑΔΜΗΕ ιδρύθηκε το 2011, ο ΔΕΔΔΗΕ το 2012. Αν και δεν έχει γίνει ευρέως αντιληπτό από την κοινωνία, ολόκληρη η δομή και η λειτουργία του δικτύου ηλεκτροδότησης της χώρας έχει αλλάξει ριζικά στη χώρα μας μετά τη μεγάλη οικονομική κρίση της προηγούμενης δεκαετίας. Πριν από μόλις λίγα χρόνια η ΔΕΗ είχε το απόλυτο μονοπώλιο στην παραγωγή, μεταφορά, διανομή και προμήθεια ηλεκτρικής ενέργειας στην Ελλάδα. Αυτό έχει αλλάξει. Βεβαίως, η ΔΕΗ ακόμα ελέγχει περίπου το 50% της συνολικής παραγωγής και το 67,7% της προμήθειας ηλεκτρικού ρεύματος, αλλά το σύστημα μεταφοράς και τα δίκτυα διανομής πλέον έχουν διαχωριστεί ιδιοκτησιακά, και δεκάδες ιδιωτικές εταιρείες ανταγωνίζονται πλέον στην παραγωγή και την προμήθεια ηλεκτρικής ενέργειας. Μια άλλη εξαιρετικά σημαντική αλλαγή είναι το ότι τους τελευταίους μήνες -και πολύ καθυστερημένα-, η Ελλάδα άρχισε να εφαρμόζει το υπόδειγμα στόχος (target-model), ενώ εντάχθηκε και στις ενιαίες αγορές των ευρωπαϊκών δικτύων που ρυθμίζουν τις τιμές συντονισμένα από τον Δεκέμβριο του 2020, μέσω της διασύνδεσης με την Ιταλία. Αυτή είναι μια πολύ σημαντική εξέλιξη. Το άνοιγμα αυτών των νέων αγορών, που θα ρυθμίζουν καλύτερα τις τιμές του ηλεκτρικού ρεύματος σε πραγματικό χρόνο ανάλογα με τις συνθήκες, την προσφορά και τη ζήτηση έγινε πολύ καθυστερημένα, αλλά είναι ένα απαραίτητο βήμα για τη διασύνδεση της απομονωμένης ελληνικής αγοράς με τα ευρωπαϊκά δίκτυα. 3. Τα ορυκτά καύσιμα Στην Ελλάδα χρησιμοποιούμε προϊόντα πετρελαίου κυρίως για θέρμανση και για κίνηση οχημάτων. Περίπου η μισή τελική κατανάλωση ενέργειας προέρχεται από τα προϊόντα πετρελαίου (53%). Είναι ένα υψηλό ποσοστό -το 5ο υψηλότερο στην ΕΕ- αλλά στο παρελθόν ήταν ακόμα μεγαλύτερο: δέκα χρόνια πριν ήταν στο 63%. Είναι αξιοσημείωτο το ότι τα ελληνικά νοικοκυριά δαπανούν περισσότερα χρήματα για καύσιμα κίνησης (το 4,4% των δαπανών του μέσου νοικοκυριού) από ότι για ηλεκτρικό ρεύμα (3,1%) -κάτι το οποίο πιθανότατα σχετίζεται και με το ότι έχουμε την 3η ακριβότερη αμόλυβδη βενζίνη στην ΕΕ. Όπως αναφέραμε, ο πολύ σημαντικός ρόλος των ορυκτών καυσίμων στην ελληνική οικονομία αποτυπώνεται και από το μέγεθος των εξαγωγών προϊόντων πετρελαίου (το 28% των εξαγωγών της χώρας - από 7% το 2000). Αυτός ο τομέας, όμως, θα αντιμετωπίσει μεγάλες προκλήσεις στο μέλλον, καθώς η χώρα τις επόμενες δεκαετίες θα κληθεί -όπως όλες οι χώρες του κόσμου- να μειώσει ραγδαία τις εκπομπές διοξειδίου το άνθρακα. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, αν όντως ληφθούν σοβαρά μέτρα για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης διεθνώς, η ζήτηση για πετρέλαιο θα κορυφωθεί μέσα στη δεκαετία του 2020 και στη συνέχεια θα αρχίσει να υποχωρεί κατά περισσότερο από 50% μέχρι το 2040 στις ανεπτυγμένες οικονομίες (και κατά 10% στις αναπτυσσόμενες). Η χώρα μας εισάγει σχεδόν όλο το πετρέλαιο που χρησιμοποιεί, καθότι τα κοιτάσματα στην επικράτειά της παράγουν ελάχιστες ποσότητες (το κεφάλαιο 4 αναφέρει αναλυτικά την ιστορία αναζήτησης κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου στη χώρα μας). Βεβαίως, το θέμα της εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων που μπορεί να υπάρχουν στο Αιγαίο επανέρχεται πολύ συχνά στον δημόσιο διάλογο. Η έρευνα υποστηρίζει ότι υπό προϋποθέσεις η εκμετάλλευση υδρογονανθράκων "δεν αντιτίθεται μεσοπρόθεσμα στη διακηρυγμένη πολιτική απο-ανθρακοποίησης" και ότι "δύναται να αποτελέσει μια δραστηριότητα που θα συμβάλει στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας". Τονίζει, δε, και τη γεωπολιτική σημασία μιας αναβάθμισης του γεωπολιτικού ρόλου της χώρας στην περιοχή. Ωστόσο, υπογραμμίζει και τις προοπτικές που διαμορφώνονται από την πολιτική αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής, οι οποίες εξασφαλίζουν ότι η ζήτηση για ορυκτά καύσιμα στο μέλλον θα είναι, όπως είπαμε, αναπόφευκτα μικρότερη. Κάτι που ασφαλώς θα επηρεάσει πιθανές μελλοντικές επενδύσεις που θα έχουν ορίζοντα δεκαετιών. Εκτός από το πετρέλαιο, όμως, υπάρχει και το φυσικό αέριο. Το φυσικό αέριο εκλύει λιγότερο CO2 και προσφέρεται για μια γρήγορη μείωση των εκπομπών, όταν αντικαθιστά τη χρήση άλλων ορυκτών καυσίμων. Στη χώρα μας μπήκε σχετικά πρόσφατα στο ενεργειακό μείγμα (μόλις το 1996) και πλέον καλύπτει περίπου το 17,3% της ακαθάριστης εγχώριας κατανάλωσης, ένα ποσοστό που αναμένεται να μείνει σταθερό μέχρι το 2030. Σημαντικά έργα υποδομής (αγωγοί, υπόγεια αποθήκη Καβάλας, ΑΣΦΑ Αλεξανδρούπολης) είναι επίσης υπό κατασκευή. Στη συνέχεια και η κατανάλωση αυτή θα πρέπει να μειωθεί, βεβαίως -το φυσικό αέριο θεωρείται μόνο μεταβατικό καύσιμο. Μολονότι όντως συνεισφέρει λιγότερο στο φαινόμενο του θερμοκηπίου από την καύση προϊόντων πετρελαίου, η διαφορά δεν είναι τόσο μεγάλη όσο νομίζουν πολλοί. Η τιμή αναφοράς του συντελεστή εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα για το φυσικό αέριο είναι 44,6% μικρότερη από το λιγνίτη, 27,5% λιγότερη από το μαζούτ και 24,3% λιγότερη από το ντίζελ. Προς το παρόν η κατανάλωσή του παγκοσμίως αυξάνεται -με την εξαίρεση του 2020, λόγω πανδημίας-, αλλά σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις αναμένεται να κορυφωθεί μέχρι το 2040 (ή ακόμα και μέχρι το 2030, αν ληφθούν πιο ριζοσπαστικά μέτρα για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης από όσα είναι ήδη προγραμματισμένα) και στη συνέχεια θα αρχίσει να μειώνεται ραγδαία. Στην Ευρώπη αυτή η υποχώρηση αναμένεται να αρχίσει νωρίτερα, από την τρέχουσα δεκαετία. 4. Η ενεργειακή αποδοτικότητα Ένα από τα σημαντικότερα θέματα που αφορούν τόσο τον ενεργειακό τομέα εν γένει όσο και τις πολιτικές για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης είναι το θέμα της ενεργειακής αποδοτικότητας. Είναι ένα κρίσιμο, σοβαρό πρόβλημα το οποίο συχνά περνά απαρατήρητο από τον δημόσιο διάλογο, στο οποίο όμως υπάρχουν πολύ μεγάλα περιθώρια για παρεμβάσεις και επενδύσεις, που όχι μόνο θα βελτίωναν τις προοπτικές επίτευξης των στόχων για το 2030 και το 2050, αλλά θα προσέφεραν και μια γερή τόνωση στην ελληνική οικονομία. "Η βελτίωση της ενεργειακής αποδοτικότητας", γράφουν οι ερευνητές, "η οποία υποστηρίζεται και προωθείται από την ενεργειακή πολιτική, απαιτεί σημαντικές επενδύσεις, οι οποίες δημιουργούν θέσεις εργασίας και προστιθέμενη αξία στην οικονομία. Παράλληλα, οδηγεί σε περιορισμό των δαπανών των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών για ενέργεια, ενισχύοντας την ανταγωνιστικότητα και το διαθέσιμο εισόδημά τους, αντίστοιχα. Τα οφέλη είναι σημαντικά και για την ενεργειακή ασφάλεια των δικτύων, τα οποία θα είναι σε θέση να εξυπηρετούν τη ζήτηση πιο εύκολα. Επιπλέον, η βελτίωση της ενεργειακής αποδοτικότητας είναι σημαντικό εργαλείο για τον περιορισμό της ενεργειακής φτώχειας". Αξίζει να θυμόμαστε ότι τα σπίτια στην Ελλάδα δαπανούν ενέργεια κυρίως για τη θέρμανση (60%) και για τη χρήση οικιακών συσκευών (20%). Το 55% των περίπου 6,4 εκατ. κατοικιών στην Ελλάδα (το 4,1 εκατ. από αυτές κατοικούνται) χτίστηκαν πριν από το 1981, οπότε έχουν χαμηλά επίπεδα θερμικής μόνωσης -ή και καθόλου. Μόλις το 6,4% των κατοικιών στην Ελλάδα ανήκουν στις ανώτερες ενεργειακές κλάσεις "Α" και "Β". Χρειάζονται, λοιπόν, μεγάλης έκτασης επεμβάσεις για την αναβάθμιση αυτού του κτηριακού αποθέματος (θερμομόνωση, αναβάθμιση συστημάτων θέρμανσης/ψύξης, αντικατάσταση κουφωμάτων κλπ.). Σύμφωνα με εκτιμήσεις, αν τα κτήρια κάθε είδους στην Ελλάδα πληρούσαν τις προδιαγραφές του νέου, εναρμονισμένου με τα ευρωπαϊκά πρότυπα Κανονισμού Ενεργειακής Απόδοσης Κτηρίων, τότε θα κατανάλωναν από 43% μέχρι 71% λιγότερη ενέργεια. Κι αυτό δεν έχει μόνο αντίκτυπο στην κατανάλωση ενέργειας και τις εκλύσεις που αυτή συνεπάγεται, αλλά και στα οικονομικά κάθε νοικοκυριού. Μια μείωση της κατανάλωσης ενέργειας κατά 40% σημαίνει μείωση δαπάνης σχεδόν 500 ευρώ για ένα νοικοκυριό που πληρώνει 1.200-1.300 ευρώ ετησίως για ενέργεια. Το πρόβλημα, βέβαια, είναι ότι τέτοιες παρεμβάσεις κοστίζουν πολύ. Τα τελευταία δέκα χρόνια τα προγράμματα "Εξοικονόμηση Κατ’ Οίκον" που χρηματοδοτούν την ενεργειακή αναβάθμιση κατοικιών στη Ελλάδα (κουφώματα, θερμομόνωση και άλλες τέτοιες παρεμβάσεις) οδήγησαν στην ανακαίνιση σχεδόν 100.000 κατοικιών. Το νέο πρόγραμμα "Εξοικονομώ-Αυτονομώ" (που έχει ήδη ενταχθεί στο Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας) πρόκειται να χρηματοδοτήσει την ενεργειακή αναβάθμιση πάνω από 180.000 κατοικιών. Για να φτάσουμε στο 2050 και τον στόχο της κλιματικής ουδετερότητας, ωστόσο, θα χρειαστούν πολύ περισσότερα. Το Εθνικό Σχέδιο για την Ενέργεια και το Κλίμα (ΕΣΕΚ), για το οποίο θα μιλήσουμε και παρακάτω, προβλέπει την ανακαίνιση ή αντικατάσταση του 12%-15% του συνόλου των κατοικιών της χώρας ώστε να μετατραπούν σε κατοικίες σχεδόν μηδενικής ενεργειακής κατανάλωσης μέχρι το 2030. 5. Οι ενεργειακές πολιτικές που υπάρχουν ΗΕυρωπαϊκή Ένωση πρωταγωνιστεί στις παγκόσμιες προσπάθειες για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής και τη μετάβαση σε μια οικονομία χαμηλών εκπομπών αερίων θερμοκηπίου. Από την προηγούμενη δεκαετία κιόλας έχει θέσει για λογαριασμό των κρατών-μελών συγκεκριμένους στόχους μείωσης των εκπομπών αερίων θερμοκηπίου, ώστε η ευρωπαϊκή οικονομία να καταστεί κλιματικά ουδέτερη μέχρι το 2050, συνεισφέροντας στον περιορισμό της αύξησης της μέσης θερμοκρασίας στον πλανήτη όχι περισσότερο από 2οC μέχρι το τέλος του αιώνα, σε σύγκριση με τη μέση θερμοκρασία στην προ-βιομηχανική εποχή. Ως εκ τούτου, η ΕΕ έχει αναπτύξει μια εξαιρετικά πλούσια δραστηριότητα ως προς την παραγωγή στρατηγικών, κειμένων πολιτικής, οδηγιών και κανονισμών που ισχύουν για όλα τα κράτη-μέλη. Και αυτά τα κείμενα περιέχουν και πολλούς ρυθμιστικούς κανόνες που αφορούν στην ενέργεια. Οι αρχικοί ποσοτικοί στόχοι πολιτικής της ΕΕ για την Ενέργεια και το Κλίμα (γνωστοί και ως στόχοι "20-20-20"), οι οποίοι νομοθετήθηκαν το 2009, είχαν χρονικό ορίζοντα μέχρι το 2020 και περιελάμβαναν: τη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου μέχρι το 2020 κατά τουλάχιστον 20% σε σύγκριση με τα επίπεδα του 1990, την αύξηση του μεριδίου των ΑΠΕ μέχρι το 2020 τουλάχιστον στο 20% της τελικής κατανάλωσης ενέργειας και τη βελτίωση της ενεργειακής αποδοτικότητας μέχρι το 2020 κατά τουλάχιστον 20%. Η ΕΕ συνολικά τα πήγε καλά ως προς αυτούς τους στόχους. Το ίδιο και η δική μας χώρα. Στο διάστημα που μεσολάβησε όπως είδαμε και παραπάνω έγινε μεγάλη πρόοδος στην ένταξη των ΑΠΕ στο ενεργειακό μείγμα της Ελλάδας. Μεγάλο ρόλο στην επίτευξη των στόχων, ωστόσο, έπαιξε και το ότι στη δεκαετία που μεσολάβησε η χώρα υπέστη μια γιγάντια οικονομική κρίση, με μια συνακόλουθη συρρίκνωση της οικονομικής της δραστηριότητας. Πλέον η φαρέτρα των ρυθμιστικών κανόνων της ΕΕ έχει οδηγήσει στη δημιουργία μιας πληθώρας στρατηγικών σχεδίων και στη χώρα μας, από το "ΕΣΔΕΑ" για την ενεργειακή απόδοση και το "ΕΣΕΚ" που αναφέρθηκε και παραπάνω, μέχρι το "ΣΔΑΜ" για τις λιγνιτικές περιοχές. Το Εθνικό Σχέδιο για την Ενέργεια και το Κλίμα (ΕΣΕΚ), το οποίο δημοσιεύτηκε τον Δεκέμβριο του 2019, ενσωματώνει τις βασικές κατευθύνσεις της πολιτικής της ΕΕ και αποτελεί το βασικό εργαλείο ενεργειακής πολιτικής της χώρας για την επίτευξη ποιοτικών και ποσοτικών στόχων την περίοδο 2021-2030. Το ΕΣΕΚ περιλαμβάνει συγκεκριμένα μέτρα πολιτικής, τα οποία λαμβάνουν υπόψη το δυναμικό, τις τεχνικές ιδιαιτερότητες και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του ελληνικού ενεργειακού συστήματος στους τομείς της παραγωγής, διάθεσης και κατανάλωσης ενέργειας. Οι στόχοι που προβλέπει περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων: Μείωση των εκπομπών αερίων θερμοκηπίου μέχρι το 2030 κατά τουλάχιστον 42% σε σύγκριση με το επίπεδο των εκπομπών το 1990 (και 56% έναντι του 2005). Αυτός ο στόχος, σύμφωνα με πρόσφατες ανακοινώσεις αναμένεται να αναθεωρηθεί, βεβαίως, από 42% σε τουλάχιστον 55%. Πράγμα που σημαίνει ότι μέχρι το 2030 η χώρα μας θα πρέπει να εκλύει περίπου 50 μεγατόνους ισοδύναμου CO2 Αύξηση του μεριδίου των ΑΠΕ τουλάχιστον σε 35% της τελικής κατανάλωσης ενέργειας μέχρι το 2030 και μερίδιο των ΑΠΕ στην ηλεκτροπαραγωγή 61%-64% έως το 2030. Βελτίωση της Ενεργειακής Αποδοτικότητας (ΕΑ) κατά τουλάχιστον 38% μέχρι το 2030 σε σύγκριση με προβλέψεις που έγιναν το 2007. Μηδενικό μερίδιο του λιγνίτη στην ηλεκτροπαραγωγή έως το 2028. Αλλά και αυτοί οι φιλόδοξοι στόχοι αργά ή γρήγορα θα επανεκτιμηθούν προς το ακόμα πιο φιλόδοξο. Το ΕΣΕΚ περιλαμβάνει μια σειρά από πολιτικές για την αγορά ενέργειας, τις ΑΠΕ, την ενεργειακή ασφάλεια, τη βελτίωση της ενεργειακής απόδοσης αλλά και για την ενεργειακή μετάβαση σε διάφορους τομείς της ελληνικής οικονομίας (στο κεφάλαιο 10.4 της μελέτης μπορείτε να βρείτε μια αναλυτική παρουσίαση των πολιτικών). Μέρος των προτάσεων αυτών, δε, είναι επενδύσεις ύψους 43,8 δισ. ευρώ μέσα στην τρέχουσα δεκαετία οι οποίες, αν υλοποιηθούν, δεν θα βοηθήσουν μόνο στην επίτευξη των φιλόδοξων στόχων για τις εκλύσεις CO2, αλλά θα κινητοποιήσουν και την ελληνική οικονομία, καλύπτοντας μεγάλο μέρος του επενδυτικού κενού της προηγούμενης δεκαετίας. Αξίζει να αναφερθεί ότι πολλές από αυτές τις επενδύσεις έχουν ήδη ενταχθεί στην πρόταση της χώρας για την αξιοποίηση του Ταμείου Ανάκαμψης της ΕΕ (προγράμματα και δράσεις για τις ανακαινίσεις κτηρίων, έργα ηλεκτρικών διασυνδέσεων και ΑΠΕ, έργα για την επέκταση της ηλεκτροκίνησης, απολιγνιτοποίηση και δίκαιη μετάβαση κ.ά.). To 37% των πόρων αυτών, που για την Ελλάδα θα ανέρχονται συνολικά σε περίπου 32,1 δισ. ευρώ (σε δάνεια και επιχορηγήσεις) προορίζονται αποκλειστικά για δράσεις 'πράσινης" ανάπτυξης. Στο κεφάλαιο 10.7 οι ερευνητές υπολογίζουν τη μακροοικονομική επίπτωση μιας τέτοιας επενδυτικής καταιγίδας σε υποδομές και μέτρα για την "πράσινη" ενέργεια όπως περιγράφονται. Την εκτιμούν σε αύξηση του ΑΕΠ κατά 2,6 δισ. ευρώ σε βάθος δεκαετίας, 1,2 δισ. ευρώ επιπλέον δημόσια έσοδα, και 35.000 νέες θέσεις απασχόλησης στο ίδιο διάστημα. Αλλά, βεβαίως, η προσπάθεια δεν τελειώνει στο 2030. Τα κράτη-μέλη της ΕΕ είναι υποχρεωμένα να προετοιμάσουν και πιο μακροπρόθεσμα σχέδια για το 2050 και τον στόχο της ενεργειακής ουδετερότητας -δηλαδή για την περίπτωση της Ελλάδας το "96,1 μεγατόνοι" του 2018, που το 2030 πρέπει να έχει πάει στο "50 μεγατόνοι", θα πρέπει μέχρι το 2050 να πάει στο μηδέν. Η Μακροχρόνια Στρατηγική για το 2050 περιλαμβάνει μια σειρά από πολιτικές και στόχους που επεκτείνουν τα μέτρα που προβλέπονται στο ΕΣΕΚ και στην επόμενη εικοσαετία αλλά, καθότι αυτά δεν είναι σε καμία περίπτωση επαρκή για μια τόσο μεγάλης κλίμακας ενεργειακή μετάβαση, πλαισιώνονται και από άλλες, πιο "εξωτικές" πολιτικές που βασίζονται εν μέρει και σε νέες τεχνολογίες οι οποίες ακόμη είναι ανώριμες ή ασύμφορες, όπως η δέσμευση και αποθήκευση εκλυόμενου άνθρακα, μέθοδοι χημικής αποθήκευσης ενέργειας, ή η εκτεταμένη χρήση υδρογόνου σε εφαρμογές στη βιομηχανία, τις μεταφορές και αλλού. 6. Οι προτάσεις της έρευνας Μετά από όλα αυτά, η έρευνα καταλήγει σε μια σειρά από προτάσεις πολιτικής που συμπληρώνουν όσα προβλέπονται από τα προαναφερθέντα σχέδια και θέτουν και μια βασική προτεραιοποίηση για όσα πρέπει να γίνουν. Σύμφωνα με τους ερευνητές, οι τέσσερις άξονες στους οποίους θα πρέπει να δοθεί έμφαση στο επόμενο διάστημα και μαζί να γίνουν και σημαντικές επενδύσεις είναι: Βελτίωση της ενεργειακής αποδοτικότητας. Ανάπτυξη της παραγωγής ενέργειας με ΑΠΕ. Αναβάθμιση και ενίσχυση υποδομών στα δίκτυα ενέργειας για διευκόλυνση των ΑΠΕ και σταδιακή σύζευξη τομέων τελικής κατανάλωσης ενέργειας. Δίκαιη μετάβαση των περιοχών που εξαρτώνται από το λιγνίτη. Εδώ θα αναφέρουμε επιγραμματικά μερικές από τις προτάσεις πολιτικής ανά τομέα: Για την εξοικονόμηση ενέργειας: Παροχή αποτελεσματικών κινήτρων (εκπτώσεις φόρων, επιδοτήσεις κλπ.), ώστε να αντιμετωπιστούν τα εμπόδια για επενδύσεις σε ενεργειακή αναβάθμιση κτηρίων (διάρθρωση κτηριακού αποθέματος, ελλιπής πληροφόρηση, αποτυχίες της αγοράς, έλλειψη τεχνικής εμπειρίας, ρυθμιστικά εμπόδια κ.ά.), Βελτίωση της ενεργειακής απόδοσης των δημοσίων κτηρίων. Προώθηση της χρήσης συστημάτων ΑΠΕ για κάλυψη θερμικών και ψυκτικών αναγκών. Προώθηση συμβάσεων ενεργειακής απόδοσης από εταιρείες ενεργειακών υπηρεσιών. Βελτιώσεις στον Κανονισμό Ενεργειακής Απόδοσης Κτηρίων (ΚΕΝΑΚ, κτήρια σχεδόν μηδενικής κατανάλωσης ενέργειας) με καθορισμό σύγχρονων προδιαγραφών και αποτελεσματικό έλεγχο συμμόρφωσης. Για την αγορά ηλεκτρικής ενέργειας: Εξασφάλιση ανταγωνιστικής αγοράς ηλεκτρισμού με επαρκή ρευστότητα, αποτελεσματική εποπτεία και χρηματοοικονομική ακεραιότητα και αξιοπιστία, που θα συμβάλει στη μείωση του κόστους ηλεκτρικής ενέργειας. Διατήρηση υφιστάμενων και εφαρμογή νέων μέτρων μείωσης του ενεργειακού κόστους βιομηχανικών επιχειρήσεων. Διασφάλιση βιωσιμότητας και ρευστότητας του μηχανισμού χορήγησης λειτουργικής ενίσχυσης στις μονάδες ηλεκτροπαραγωγής από ΑΠΕ. Σχεδιασμός του συστήματος στήριξης των ΑΠΕ μετά τη μετάβαση στο target-model. Προστασία των καταναλωτών και αντιμετώπιση της ενεργειακής ένδειας. Διασφάλιση ικανοποιητικού ρυθμού είσπραξης των λογαριασμών ηλεκτρισμού. Λειτουργία αγοράς ή μηχανισμού αποζημίωσης διαθεσιμότητας ισχύος, με συμμετοχή και της ζήτησης. Σαφές κανονιστικό πλαίσιο για την αντικατάσταση παλαιωμένου εξοπλισμού μονάδων ΑΠΕ (repowering). Ανάπτυξη θεσμικού πλαισίου για θαλάσσια αιολικά πάρκα. Για το δίκτυο διανομής ηλεκτρικής ενέργειας: Ψηφιοποίηση και αναβάθμιση. Οριστικοποίηση μοντέλου διενέργειας επένδυσης σε "έξυπνους" μετρητές και "ευφυή" δίκτυα διανομής ηλεκτρικής ενέργειας και πηγών χρηματοδότησης. Εισαγωγή μηχανισμών οικονομικών κινήτρων στις ρυθμιζόμενες χρεώσεις των δικτύων. Στενή συνεργασία μεταξύ των διαχειριστών των δικτύων μεταφοράς και διανομής και διαλειτουργικότητα μεταξύ των συστημάτων. Καθορισμός ενιαίου πλαισίου ασφάλειας του κυβερνοχώρου στην ΕΕ συμπεριλαμβανομένων προληπτικών, διορθωτικών και αμυντικών σχεδίων για το ενεργειακό σύστημα. Για τις ενεργειακές υποδομές: Αναβάθμιση και ενίσχυση συστήματος μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας και διασυνδέσεων δικτύων ηλεκτρικής ενέργειας και φυσικού αερίου με γειτονικές χώρες. Υποστήριξη των ΑΠΕ που σχετίζονται με τις νέες τεχνολογίες (π.χ. υδρογόνο, βιοοικονομία κ.λπ.) και των "πράσινων" μεταφορών. Ανάπτυξη εθνικού σχεδίου για σταθμούς φόρτισης δημόσιας χρήσης με δεσμεύσεις σχετικά με την ταχύτητα αύξησης φορτίου και την επενδυτική προσέγγιση. Προετοιμασία του δικτύου και άλλων εγκαταστάσεων για λύσεις γρήγορης φόρτισης. Ανάπτυξη σταθμών γρήγορης φόρτισης σε αυτοκινητόδρομους. Κανονισμούς για την κατασκευή σταθμών φόρτισης σε κατοικίες και εμπορικά κτήρια. Διευκόλυνση της δημόσιας και ιδιωτικής χρηματοδότησης στην ανάπτυξη δικτύου σταθμών φόρτισης με σταθερό και ελκυστικό για επενδύσεις επιχειρηματικό πλαίσιο για τη λειτουργία σε περιοχές με διαφορετικά χαρακτηριστικά, όπως αστικές και αγροτικές περιοχές. Και ακόμα: Αναπτυξιακός σχεδιασμός με στρατηγικές δράσεις και χρηματοδοτικά προγράμματα για τη δίκαιη μετάβαση των λιγνιτικών περιοχών. Διαμόρφωση στρατηγικού μακροπρόθεσμου πλαισίου για την Έρευνα και Ανάπτυξη στον τομέα Ενέργειας με εστίαση: α) στο επιχειρηματικό και αναπτυξιακό δυναμικό της έρευνας στον ενεργειακό τομέα και β) σε συνεργασίες πανεπιστημίων, επιχειρήσεων και κράτους στον τομέα της καινοτομίας. Ανάπτυξη καινοτόμων τεχνολογιών εξοικονόμησης ενέργειας, έξυπνων δικτύων, τεχνολογιών αποθήκευσης ενέργειας κ.ά. Ενεργή συμμετοχή των κεντρικών και τοπικών αρχών της χώρας για τη διευκόλυνση των σχεδιαζόμενων ή σε εξέλιξη έργων (διασύνδεση νησιών, ενίσχυση του συστήματος μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας, επενδύσεις σε ΑΠΕ κ.ά.). View full είδηση

Όταν θα κληθεί ο ιστορικός του μέλλοντος να γράψει για την Ελλάδα της μεταπολίτευσης και μέχρι την πανδημία του κορωνοϊού, θα μπορέσει να κάνει, μεταξύ άλλων, δύο σημαντικές διαπιστώσεις. Ο ένας είναι πως η εσωστρεφής χώρα του 1974, είχε μεταβληθεί σε μία σύγχρονη δημοκρατία παρά τα προβλήματα που συνάντησε στην πορεία της. Ο δεύτερος είναι η πραγματική μεταμόρφωση της, από μία χώρα φτωχή σε υποδομές, σε μία χώρα με πολλές και σημαντικές υποδομές, η οποία μπορεί να υστερεί σε σχέση με τις μεγάλες δυτικές οικονομίες, έκανε όμως άλματα για να πλησιάσει. Όσο και αν σαν χώρα διαμαρτυρόμαστε -δικαιώς πολλές φορές- και γκρινιάζουμε για την αργοπορία ανάπτυξης υποδομών, αν κοιτάξουμε τη χώρα προοπτικά και πάντα με μία ιστορική ματιά, θα δούμε ότι έχει συντελεστεί ένα μικρό θαύμα. Από την ψωροκώσταινα στην Ελλάδα της ΕΕ Οι επόμενες ερωτήσεις που θα καλούταν τότε ο ίδιος ιστορικός να απαντήσει είναι, πως έγινε αυτό, με τι πολιτικές και με ποια αποτελέσματα, κοινωνικά και οικονομικά. Σε αυτό, ο υπογράφων σήμερα αυτό το άρθρο θα πρέπει να υποθέσει αλλά και να βγει από το σημερινό πλαίσιο καταστάσεων. Υπάρχουν όμως κάποιες αντικειμενικές αλήθειες. Η είσοδος της Ελλάδας το 1980 στην τότε ΕΟΚ και σήμερα Ευρωπαϊκή Ένωση, μπορεί τότε να αποτέλεσε σημείο πολιτικής διαμάχης, όμως σήμερα μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι εκείνη η ένταξη, έβαλε μία χώρα που πάντα πατούσε μία στη δύση και μία στην ανατολή, μία ρότα προς τη δύση και την έκανε μέλος μίας από τις πιο ισχυρές ενώσεις στον κόσμο. Πέρα από τα όποια αρνητικά θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί, η Ελλάδα σχεδόν άμεσα άρχισε να επωφελείται από την εισροή επιδοτήσεων και προγραμμάτων για την βελτίωση της οικονομικής της κατάστασης και φυσικά για την βελτίωση των υποδομών της. Το παρελθόν Θα πρέπει να θυμίσουμε σε εκείνους που είναι κάτω των 40 ή και των 30 ετών και που μπορεί να μην έχουν εικόνα του πως ήταν η χώρα μας τη δεκαετία του 1980, πως βρισκόμασταν σε μία κατάσταση η οποία περιελάμβανε στον τομέα των υποδομών: -απαρχαιωμένο οδικό δίκτυο με μηδενικά σχεδόν δίκτυα αυτοκινητόδρομων -απαρχαιωμένη και μόλις μία, γραμμή Μετρό στην Αθήνα που μετρούσε ήδη πάνω από 3 εκατομμύρια κατοίκους -απαρχαιωμένο σιδηροδρομικό δίκτυο -απαρχαιωμένο δίκτυο λιμένων και αεροδρομίων. Η Αθήνα δε είχε “κερδίσει” τη φήμη της πιο επιβαρυμένης με ατμοσφαιρική ρύπανση, πρωτεύουσας της Ευρώπης με το τουριστικό ρεύμα να φθίνει συνεχώς. Πριν από λίγες μόνο ημέρες, η Ελλάδα γιόρτασε τα 40 χρόνια από εκείνη την ένταξη στην ΕΕ, εν μέσω μίας παγκόσμιας υγειονομικής κρίσης. Είναι μια χώρα που δεν θυμίζει σχεδόν σε τίποτα εκείνη την “ψωροκώσταινα” του 1980 που ως τεχνικό επίτευγμα είχε να παρουσιάσει από την εποχή της διώρυγας της Κορίνθου και του Φράγματος του Μαραθώνα. Ο 20ος αιώνας για την Ελλάδα δυστυχώς δεν έχει να αφήσει βαριά κληρονομιά σε επίπεδο υποδομών. Το παρόν Η συνδρομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην βελτίωση των υποδομών της Ελλάδας είναι φανερή παντού. Στους δρόμους που οδηγούμε, στα δίκτυα που ταξιδεύουμε, στις υπηρεσίες που επιλέγουμε. Ας μιλήσουμε όμως με αριθμούς: Μέσα από τις 5 προγραμματικές περιόδους που η Ελλάδα έχει συμμετάσχει ως χώρα-μέλος της ΕΕ, έχει καταφέρει να δημιουργήσει στον από κοινού σχεδιασμό των υποδομών τα παρακάτω: -Ένα δίκτυο κλειστών σύγχρονων αυτοκινητόδρομων 2.200 χιλιομέτρων με τη συνδρομή και ιδιωτικών κεφαλαίων, που συνδέουν στην ηπειρωτική χώρα όλες τις μεγάλες πόλεις και τα κυριότερα λιμάνια και αεροδρόμια αλλά και πύλες εισόδου/εξόδου στα σύνορα. -Δύο νέες γραμμές Μετρό που σε διάστημα 21 ετών έφτασαν να διαθέτουν σχεδόν 40 χιλιόμετρα υπόγειας γραμμής και 44 σταθμούς (4 εξ αυτών είναι επίγειοι και κοινοί με τον Προαστιακό). Ριζική ανανέωση της Γραμμής 1 του Μετρό, με τους σταθμούς να μεταμορφώνονται. -Αναβαθμισμένο σιδηροδρομικό δίκτυο περίπου 700 χιλιομέτρων, 630 εκ των οποίων είναι ηλεκτροκινούμενα. Σε αυτό εντάσσονται και οι Προαστιακοί Σιδηρόδρομοι Αθήνας και Θεσσαλονίκης. -Ένα νέο διεθνές Αεροδρόμιο στην Αθήνα με τη συνδρομή ιδιωτικών κεφαλαίων και με τον ίδιο τρόπο 14 αναβαθμισμένα αεροδρομία μεταξύ των οποίων και της Θεσσαλονίκης. -Πολλές αναβαθμίσεις στα λιμάνια Πειραιά και Θεσσαλονίκης, αλλά και σε άλλα λιμάνια, μεταξύ των οποίων και της Ηγουμενίτσας το οποίο έχει αναδειχθεί σε πύλη εισόδου/εξόδου προς την Ευρώπη. -Ένα δίκτυο Τραμ 30 περίπου χιλιομέτρων για την Αθήνα, που καλύπτει τη σύνδεση του κέντρου της Αθήνας με τα νότια προάστια και τον Πειραιά (η επέκταση αναμένεται να λειτουργήσει τις επόμενες εβδομάδες). -Το εμβληματικό έργο της Γέφυρας Ρίου-Αντιρρίου. -Δυο υπό κατασκευή γραμμές Μετρό για τη Θεσσαλονίκη 14,5 χιλιομέτρων με 18 σταθμούς στις οποίες αν δεν είχαν γίνει λάθος επιλογές κατά τα πρώτα χρόνια κατασκευής τώρα θα λειτουργούσε. Οι γραμμές προγραμματίζεται να λειτουργήσουν σταδιακά από το 2023. Φυσικά πολλά άλλα έργα συνδεόμενα με έργα ύδρευσης, αποχέτευσης, φράγματα, αστικές αναπλάσεις, προμήθεια τροχαίου υλικού κ.α. Το μέλλον Σήμερα επίσης με τη συνδρομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι προγραμματισμένα ή υπό κατασκευή έργα 4 δισ. ευρώ που αφορούν μεταξύ άλλων, την κατασκευή μίας νέας 4ης γραμμής Μετρό στην Αθήνα, την επέκταση της Ολυμπίας Οδού μέχρι τον Πύργο, σιδηροδρομικά έργα που θα φέρουν το τρένο στην Πάτρα, την ολοκλήρωση του άξονα Άκτιο-Αμβρακία κ.α. Όλα αυτά δεν συμπεριλαμβάνουν τον σχεδιασμό για την επόμενη επταετία 2021-2027 στην οποία θα χρηματοδοτηθούν νέα μεγάλα έργα, όπως η επέκταση της γραμμής 2 από την Ανθούπολη στον Άγιο Νικόλαο στον Ίλιον και η σιδηροδρομική Εγνατία. Η πραγματική βελτίωση των υποδομών της χώρας επετεύχθη χάρη στους στόχους που ετέθησαν από τις εκάστοτε κυβερνήσεις αλλά και από την κάλυψη σε μεγάλο βαθμό των επενδύσεων σε υποδομές, από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Σήμερα η Ελλάδα με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και περισσότερα σχέδια για το μέλλον, μπορεί στα σταθεί ξανά όντας μέσα στον πυρήνα του ευρωπαϊκού ονείρου, ακόμα και μέσα από αστοχίες, κρίσεις ή λάθη. Ελπίζουμε στα 50 χρόνια της χώρας στην Ένωση, να υπάρχουν ακόμα μεγαλύτερα επιτεύγματα, ακόμα μεγαλύτεροι στόχοι και η Ελλάδα να είναι ακόμα πιο έτοιμη και δυνατή στην κούρσα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. View full είδηση

"Σήμερα ρεαλιστικά χαρακτηρίζουμε το 2021 ως χρονιά ορόσημο για τις υποδομές της χώρας. Το πακέτο έργων άνω των 13 δισ. € είναι το μεγαλύτερο που έχει υλοποιηθεί στην Ελλάδα» τόνισε ο Γενικός Γραμματέας Υποδομών Γιώργος Καραγιάννης. "Σε αυτή την πολύ δύσκολη οικονομική συγκυρία για τη χώρα, που έχει διαμορφωθεί λόγω της πανδημίας, στο Υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών έχουμε πράγματι σχεδιάσει ένα ολοκληρωμένο πακέτο έργων που μπορεί να δώσει μεγάλη ώθηση στην ελληνική οικονομία. Κάτι το οποίο δεν ήταν εύκολο, γιατί από την προηγούμενη κυβέρνηση παραλάβαμε μεγάλα έργα βαλτωμένα και μηδενική ωρίμανση νέων έργων» υπογράμμισε ο κ Καραγιάννης, μιλώντας στο "Βήμα της Κυριακής", ενώ μίλησε για την επανεκκίνηση των μεγάλων έργων, τονίζοντας ότι: «παρελήφθησαν μπλοκαρισμένα λόγω λαθών και ιδεολογικών αγκυλώσεων της προηγούμενης κυβέρνησης» αλλά και για το σχεδιασμό και την υλοποίηση νέων έργων που έχει ανάγκη ο τόπος, από το πιο φιλόδοξο πρόγραμμα σιδηροδρομικών έργων, έως έργα αντιπλημμυρικά, παρεμβάσεις οδικής ασφάλειας σε 7.000 επικίνδυνα σημεία του οδικού μας δικτύου και έργα αναβάθμισης των λιμανιών και αεροδρομίων». Για το Ν. 4412 ο Γενικός Γραμματέας Υποδομών σημειώνει ότι "βασικός στόχος της προσπάθειάς μας ήταν η αντιμετώπιση παθογενειών όπως οι ασυνήθιστα χαμηλές προσφορές, οι καθυστερήσεις στις παραδόσεις των έργων και οι αλλεπάλληλες διαδικασίες αποζημιώσεων» και υπογραμμίζει ότι «εισάγονται νέοι θεσμοί, όπως η ιδιωτική επίβλεψη, ο φιλικός διακανονισμός, η διαιτησία, το δηλωτικό σύστημα κ.α., που θα αποτελέσουν βασικά εργαλεία για να βελτιώσουμε το πλαίσιο εκτέλεσης των έργων στη χώρα. Για έργα με ποιότητα, ταχύτητα, διαφάνεια και χαμηλότερο κόστος». Ο κ. Καραγιάννης, επίσης, έκανε αναφορά στα ΣΔΙΤ που είναι έργα που θα γίνουν, χωρίς καθυστερήσεις και με σημαντικό αναπτυξιακό αποτύπωμα. Για το Flyover της Θεσσαλονίκης τόνισε ότι «είναι ένα έργο προϋπολογισμού 370εκ. € , που ως Θεσσαλονικιός σας λέω ότι θα αναβαθμίσει ουσιαστικά την καθημερινότητα της πόλης και θα δώσει μεγάλη ανάσα στην κυκλοφορία στους δρόμους. Και μάλιστα, μαζί και με το Μετρό, θα αλλάξει εντελώς την εικόνα της Θεσσαλονίκης. Σήμερα βρισκόμαστε στο στάδιο ελέγχου δικαιολογητικών των συμμετεχόντων της Α’ Φάσης, που ολοκληρώνεται εντός του Φεβρουαρίου. Η Β’ Φάση, προβλέπεται να ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του 2021 με την ανάδειξη αναδόχου. Για τα Δικαστικά Μέγαρα εξήγησε: «Στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα αναμένεται να εγκριθούν από τη ΔΕΣΔΙΤ 3 clusters αποτελούμενα από συνολικά 12 Δικαστικά Μέγαρα προϋπολογισμού 310εκ. € : Κρήτη (Ηράκλειο, Χανιά, Ρέθυμνο), Κεντρική Μακεδονία (Έδεσσα, Σέρρες, Θεσσαλονίκη, Κιλκίς) και Κεντρική Ελλάδα (Βόλος, Λαμία, Καρδίτσα, Λάρισα, Τρίκαλα). Ερωτηθείς για τη Φορέα Λειτουργίας του Μετρό Θεσσαλονίκης, ανέφερε ότι «στον προγραμματισμό μας περιλαμβάνεται η υλοποίηση μέσω ΣΔΙΤ του φορέα λειτουργίας του Μετρό της Θεσσαλονίκης με προϋπολογισμό 400 εκατ. € και το καινοτόμο σύστημα των ηλεκτρονικών διοδίων για την αναλογική χρέωση». Παράλληλα αναφέρθηκε και σε δύο ακόμη μεγάλα έργα ΣΔΙΤ, το έργο συντήρησης και λειτουργίας του Εξωτερικού Υδροδοτικού Συστήματος της Αθήνας προϋπολογισμού 235εκ. € και το νέο κτίριο στην Πειραιώς που θα στεγάσει τις υπηρεσίες της ΓΓ Υποδομών, που σήμερα είναι διάσπαρτη σε 13 κτίρια, από το οποίο το Ελληνικό Δημόσιο θα εξοικονομεί 3 εκ. € ετησίως. Σύμφωνα με τον κ Καραγιάννη «Το ξεμπλοκάρισμα έργων κολλημένων στα δίχτυα της γραφειοκρατίας και των δικαστικών αντιδικιών ήταν ένα προσωπικό στοίχημα για τον Κώστα Καραμανλή, ένα στοίχημα που τα γεγονότα επιβεβαιώνουν ότι κερδήθηκε. Ο άξονας Άκτιο-Αμβρακία, η Γραμμή 4 του Μετρό στην Αθήνα, το Μετρό Θεσσαλονίκης ήταν κολλημένα εδώ και χρόνια με αβέβαιο μέλλον. Πλέον όλα έχουν πάρει το δρόμο τους ώστε να δώσουν νέα πνοή στις αναπτυξιακές προοπτικές της χώρας» δήλωσε ο Γενικός Γραμματέας Υποδομών. Για το βόρειο Τμήμα του Ε-65 ανέφερε:«Πρόσφατα, μετά από επίπονες συστηματικές προσπάθειες και παρέμβαση ακόμα και του ίδιου του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, πήραμε το πράσινο φως από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για το Βόρειο τμήμα του Ε-65, ένα έργο 450 εκατ. € που θα αρχίσει άμεσα να κατασκευάζεται». Για τον οδικό άξονα Πάτρα-Πύργος δήλωσε:«Μετά την απόφασή μας για επανένωση του έργου, πετύχαμε και να πάρουμε την έγκριση της DG GROW (Γενική Διεύθυνση για την Εσωτερική Αγορά, τη Βιομηχανία και τις Μικρομεσαίες Επιχειρήσεις) και περιμένουμε μια ακόμα έγκριση από την DG COMP (Επιτροπή Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής) προκειμένου να ξεκινήσουμε το έργο εντός του 2021. Παράλληλα, δημοπρατήσαμε και ένα έργο 30 εκατ. € για τη βελτίωση των συνθηκών οδικήςασφάλειας στον υπάρχοντα δρόμο έως να κατασκευαστεί ο νέος». Για τον Βόρειο Οδικό Άξονα Κρήτης (Β.Ο.Α.Κ.) ο κ Καραγιάννης ανέφερε ότι " σε 1,5 χρόνο αναθέσαμε 14 μελέτες και κατατέθηκε ήδη για έγκριση από το Υπ. Περιβάλλοντος και Ενέργειας, η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΠΕ) για το τμήμα Χερσόνησος-Νεάπολη. Μέχρι το καλοκαίρι θα κατατεθούν αντίστοιχα για το μεγάλο τμήμα Χανιά-Ηράκλειο και τη βελτίωση των ήδη υλοποιημένων παρακάμψεων των μεγάλων πόλεων. Η ολοκλήρωση των μελετών από το Υπουργείο Υποδομών είναι το μεγαλύτερο βήμα που έχει γίνει ποτέ για τον ΒΟΑΚ». Τέλος, για τη σύνδεση της Σαλαμίνας, ο Γενικός Γραμματέας Υποδομών τόνισε ότι η ΜΠΕ θα κατατεθεί τις επόμενες ημέρες, μετά από χρόνια αβελτηρίας. View full είδηση

Η Ελλάδα και η Κύπρος θα είναι μεταξύ των πιο σημαντικών τουριστικών προορισμών και αυτό το καλοκαίρι, εκτιμά ο γερμανικός ταξιδιωτικός κολοσσός TUI. Υπενθυμίζεται ότι ο ταξιδιωτικός όμιλος ανακοίνωσε «έκρηξη ταξιδιών» κατά τους καλοκαιρινούς μήνες (Δείτε το σχετικό θέμα εδώ). "Την πρώτη ζήτηση για ταξίδια θα την δούμε να εκδηλώνεται από το Πάσχα. Από τον Μάιο υπολογίζουμε μεγαλύτερο αριθμό ταξιδιών στο εξωτερικό και το καλοκαίρι η διάθεση των Γερμανών για ταξίδια θα είναι και πάλι μεγάλη», δηλώνει στην εφημερίδα ο πρόεδρος του Γερμανικού Ταξιδιωτικού Συνδέσμου DRV, Νόρμπερτ Φίμπιγκ, συμμεριζόμενος την άποψη του κ. Μπαράις, ο οποίος πριν από λίγες ημέρες, μιλώντας στο Reuters, προέβλεψε «έκρηξη ταξιδιών» ήδη από το καλοκαίρι. «Ασφαλώς και το 2021 θα είναι έτος κρίσης», πρόσθεσε ο αρμόδιος της ομοσπονδιακής κυβέρνησης για τον Τουρισμό, για να διευκρινίσει ότι οι ελπίδες του βασίζονται στο καλοκαίρι και γενικότερα στο δεύτερο μισό του έτους. Τα ταξίδια πιθανότατα αρχικά θα είναι και πάλι δυνατά εντός της Γερμανίας και της Ευρώπης και σε μεταγενέστερο χρονικό διάστημα προς απομακρυσμένους προορισμούς στο εξωτερικό, συνέχισε ο κ. Μπαράις και πρόσθεσε ότι με τους αυξανόμενους εμβολιασμούς και τα περισσότερα γρήγορα τεστ, τα ταξίδια θα μπορούσαν και πάλι να καταστούν σταδιακά και πάλι εφικτά. Οι Γερμανοί έχουν μεγάλη λαχτάρα να ταξιδέψουν, εκτιμά ο ίδιος. Οι δηλώσεις του γερμανού πολιτικού προκάλεσαν ικανοποίηση στον τουριστικό κλάδο που πλήττεται ιδιαίτερα από τις συνέπειες της πανδημίας. «Αυτή η δήλωση του κ. Μπαράις είναι σημαντική για μας και δίνει προοπτική στους ταξιδιωτικούς πράκτορες, τα ταξιδιωτικά γραφεία, τις αεροπορικές εταιρίες και τα ξενοδοχεία», ανέφερε το στέλεχος της TUI. Ο ταξιδιωτικός όμιλος επιβεβαίωσε ακόμη την διάθεση των Γερμανών να ταξιδέψουν, επισημαίνοντας ότι οι δικές του αναλύσεις αγοράς δείχνουν τεράστια επιθυμία του κόσμου να μπορέσει να ταξιδέψει και πάλι με χαλαρότητα, έπειτα από την δύσκολη περίοδο. Η TUI εκτιμά ότι οι πιο σημαντικοί καλοκαιρινοί προορισμοί θα μπορούσαν να είναι η Ισπανία, η Ελλάδα, η Τουρκία, η Κύπρος και η Πορτογαλία, ενώ μεγάλη ζήτηση προβλέπεται και για προορισμούς με οδική πρόσβαση, όπως η Αυστρία, η Ιταλία και η Κροατία. Ο εκπρόσωπος της TUI προειδοποιεί μάλιστα ότι για τις διακοπές Ιουλίου - Αυγούστου σε κάποιες περιοχές της Μεσογείου είναι πολύ πιθανό οι θέσεις στα αεροπλάνα να κλειστούν πολύ γρήγορα. Εντός Γερμανίας, θα υπάρχει ζήτηση για τις ακτές της Βαλτικής και την περιοχή των λιμνών του Μεκλεμβούργου. Ο πρόεδρος των Ταξιδιωτικών Πρακτόρων ωστόσο επισημαίνει ότι ακόμη και μια έκρηξη στα ταξίδια το καλοκαίρι δεν θα φέρει πίσω τον χαμένο τζίρο των προηγούμενων μηνών: «Όσοι δεν είχαν την δυνατότητα να πάνε χειμερινές διακοπές, δεν μπορούν τώρα να το αντισταθμίσουν. Γι' αυτό και μεγάλο μέρος του χαμένου τζίρου λόγω του lockdown δεν θα είναι δυνατόν να αντισταθμιστεί. Η ανάκαμψη των ταξιδιωτικών επιχειρήσεων θα διαρκέσει πολύ», προβλέπει ο κ. Φίμπιγκ, αν και από την πλευρά της κυβέρνησης, ο κ. Μπαράις δεν θεωρεί ότι θα υπάρξει κύμα πτωχεύσεων στον κλάδο, καθώς, όπως εξηγεί, η ταξιδιωτική βιομηχανία μπήκε στην κρίση του κορονοϊού έπειτα από δέκα χρόνια ραγδαίας ανάπτυξης. «Ελπίζω να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε σχετικά γρήγορα μια προοπτική». Αν συμβεί αυτό, πολλές επιχειρήσεις θα θυμηθούν και πάλι τις παλιές τους επιτυχίες, τόνισε ο Τόμας Μπαράις. View full είδηση

Τα μερίδια αγοράς χερσαίων, θαλάσσιων και εναέριων μέσων στον τομέα του τουρισμού αποτυπώνει η μελέτη, με τίτλο: «Χαρακτηριστικά ταξιδιών εσωτερικού ημεδαπών τουριστών 2019» που έδωσε στη δημοσιότητα το Ινστιτούτο του Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων» του ΙΝΣΕΤΕ. Επιμέλεια: Βάσω Βεγιάζη Όπως προκύπτει από αυτή, τα χερσαία μέσα μεταφοράς συνεχίζουν να προτιμούν οι Έλληνες για τις τουριστικές μετακινήσεις τους, με 74%. Ακολουθούν με μεγάλη διαφορά τα θαλάσσια μέσα με 21% και τα εναέρια με 6%. Το εντυπωσιακό είναι ότι τα συγκεκριμένα ποσοστά παραμένουν σχεδόν ίδια την τελευταία 5ετία (εξαιρείται το 2020). Η κυριαρχία των οδικών μέσων σχετίζεται με τη γεωγραφία της Ελλάδας, αλλά και με το γεγονός ότι πλοία και αεροπλάνα εξυπηρετούν λιγότερους επιβάτες, σε συνδυασμό με τις πιο «τσιμπημένες» τιμές τη θερινή περίοδο. Τα βασικά ευρήματα της μελέτης έχουν ως εξής: -Tην περίοδο 2015-2019, τα ταξίδια εσωτερικού παρουσίασαν αύξηση κατά 100 χιλ./+2,1%, οι διανυκτερεύσεις κατά 5 εκατ./+26,5% και οι δαπάνες κατά 335 εκατ. ευρώ /+26,5%. Αύξηση παρουσίασαν και οι βασικοί δείκτες. Ειδικότερα, η δαπάνη ανά ταξίδι αυξήθηκε κατά 62 ευρώ /+23,9%, η δαπάνη ανά διανυκτέρευση κατά 4 ευρώ /+14,7% και μέση διάρκεια παραμονής κατά 0,8/+8%. -Το 2019 πραγματοποιήθηκαν 4,9 εκατ. προσωπικά ταξίδια εσωτερικού, σημειώνοντας μείωση κατά 11%/-582 χιλ. σε σχέση με το 2018, 53,6 εκατ. διανυκτερεύσεις παρουσιάζοντας μείωση κατά 6 εκατ./-10% και δαπανήθηκαν σε ταξίδια που πραγματοποιήθηκαν στο εσωτερικό 1,6 δισ. ευρώ, καταγράφοντας μείωση κατά 6,8%. -Τα περισσότερα ταξίδια εσωτερικού το 2019, πραγματοποιήθηκαν με χερσαία μέσα μεταφοράς (3,6 εκατ. ταξίδια). Ακολούθησαν τα ταξίδια με θαλάσσια μέσα (1 εκατ. ταξίδια), ενώ μόλις 272 χιλ. ταξίδια πραγματοποιήθηκαν με αεροπλάνο. Η κατανομή των ταξιδιών ανάλογα με το μέσο μεταφοράς, δεν παρουσιάζει σημαντικές μεταβολές την τελευταία πενταετία. -Το 60% των ταξιδιών εσωτερικού µε διαμονή το 2019, πραγματοποιήθηκε σε μη ενοικιαζόμενα καταλύματα και το 39% σε ενοικιαζόμενα καταλύματα. Στα ενοικιαζόμενα καταλύματα αντιστοιχεί μόλις 21% των διανυκτερεύσεων (εκ των οποίων 11% αντιστοιχεί στα ξενοδοχεία και παρόμοια καταλύματα και 10% στα ενοικιαζόμενα δωμάτια). -Ο κύριος όγκος των ταξιδιών συγκεντρώνεται τους καλοκαιρινούς μήνες. Το 2019, πάνω από 60% των ταξιδιών πραγματοποιήθηκαν τον Ιούλιο και τον Αύγουστο ενώ συμπεριλαμβανομένου και του Ιουνίου το ποσοστό ανέρχεται σχεδόν σε 80%. Δηλαδή, υπάρχει υψηλή εποχικότητα. -1,1 δισ. ευρώ ή το 70% των δαπανών προήλθαν από τις ηλικιακές ομάδες 25-44 ετών και 45-64 ετών. -35% των δαπανών πραγματοποιήθηκε σε ταξίδια διάρκειας 4-7 διανυκτερεύσεων. -Το 51,8% ή 836 εκατ. ευρώ δαπανήθηκαν είτε σε ιδιόκτητες εξοχικές κατοικίες (26,2%/419 εκατ. ευρώ) είτε σε καταλύματα που παρέχονται δωρεάν από συγγενείς και φίλους (25,6%/410 εκατ. ευρώ). -Τέλος, το 2019 το 49,2% των Ελλήνων αδυνατούσε να πραγματοποιήσει μια εβδομάδα διακοπών μακριά από το σπίτι. Το ποσοστό είναι παρόμοιο με το αντίστοιχο του 2013, μετά από μια επιδείνωση την περίοδο 2015 – 2016. Η κύρια αιτία αδυναμίας πραγματοποίησης διακοπών ήταν οι οικονομικοί λόγοι. View full είδηση