roka

@ camelot, θα υποθέσω μετά βεβαιότητας οτι δεν είναι τυχαία η αναφορά σου στον Πεσσόα σε συνέχεια του Καβάφη. Οι αναλογίες τους είναι πολλές και πολυσυζητημένες. Τελικά, κι οι δυο γράφουν σε συνέχειες κινούμενοι γύρω από ένα και μοναδικό άξονα: την αδυναμία μας να προσαρμοστούμε στην ύπαρξή μας. Ο Πεσόα βυθίζεται στα σκοτεινά νερά έχοντας υποβρύχιο τη μυστηριακή αγωνία (ή το αγωνιώδες μυστήριο?) ενώ ο Καβάφης διαλέγει το μελαγχολικό αισθησιασμό (ή την αισθησιακή μελαγχολία). Τη δε αγωνία του Πεσσόα (ζω εγώ ή ένας άλλος?) την έχω συναντήσει σε άνθρωπο: Δεν καυτηρίαζε,δε σχολίαζε ποτέ και τίποτα απ όσα γεγονότα διεγείρουν τους αμυντικούς ανθρώπινους αυτοματισμούς. Πάντα αποστασιοποιημένος κι αδιάφορος, -"κρύο αίμα" σκεφτόμουνα. Ώσπου, μια μέρα, πάνω στη συζήτηση, είπε κάτι με τέτοιο ύφος που άλλαξε τον τρόπο που ως τότε τον έβλεπα. Ρώτησε (σε στιγμιαίο διάλειμα της συζήτησης των υπολοίπων 3 της παρέας που αντικείμενο είχε την καταδίκη του Κ) "έχετε ποτέ φοβηθεί οτι κάτω από προϋποθέσεις μπορεί να είστε ο Κ?"

@ camelot, Αν εύρισκε πρόσωπα με αντίστοιχα πάθη και συγκρούσεις από τη μικρασιατική καταστροφή πιστεύω θα τα χρησιμοποιούσε. Δεν θα διαφωνίσω σε τίποτα-τίποτα απ΄όσα λες. Ειδικά μάλιστα για την εξέλιξη της ποιητικής του όπως την περιγράφεις, υπάρχει από τους ειδικούς και ο χαρακτηρισμός ¨ποιήμα εν προόδω". Και βέβαια, ούτε μπορώ (ή θέλω) να φανταστώ έναν "πολιτικοποιημένο" Καβάφη. Παρόλα-παρόλα-παρόλα αυτά.... Μέσα στο σπίτι του, υπήρξε, πολύς, πολύς "πόνος εν προόδω"... Όμως, επειδή η τέχνη του είναι μεγάλη, κι επειδή είναι καθηλωτικός, κι επειδή "Υπήρξεν έτι το άριστον εκείνο, Ελληνικός— ιδιότητα δεν έχ’ η ανθρωπότης τιμιοτέραν· εις τους θεούς ευρίσκονται τα πέραν." θα καλυφθώ απ΄ αυτό που είπες και το υπογραμμίζω ως ιδιαίτερα εύστοχο

Όχι δεν αφορά κλείσιμο ΗΧ, οι ΗΧ υπάρχουν κανονικά ανοιχτοί, αλλά έχει προστεθεί ένα δωμάτιο 20 τμ στο ισόγειο που επαναλαμβάνεται και στον όροφο.

Σε τμήμα κάθετης με δικαίωμα δόμησης 200 τμ κατασκευάστηκε κτίριο συνολικής δόμησης 240 τμ. Ο δεύτερος συνιδιοκτήτης που επίσης έχει δικαίωμα δόμησης 200 τμ δεν έχει χτίσει ακόμα. Στον πρώτο συνιδιοκτήτη έχει γίνει καταγγελία από τρίτο γείτονα και εκκρεμεί η αυτοψία της πολεοδομίας. Πιθανότατα θα ζητηθεί άδεια για νομιμοποίηση των 40 επιπλέον μέτρων. Ο δεύτερος ιδιοκτήτης δηλώνει οτι δεν θα εγείρει θέμα, και οτι εν πάσει περιπτώσει δεν τον πειράζει να "παραχωρήσει" τα 40 τμ στον πρώτο. Ο πρώτος πάλι δε θέλει με κανένα τρόπο να τα στερήσει από τον δεύτερο και θέλει να του τα βγάλει η πολεοδομία αυθαίρετα. 1. Αν λοιπόν δεν υποβάλλει φάκελο νομιμοποίησης και καταλήξουν αυθαίρετα, ο δεύτερος θα έχει δικαίωμα για τα 200 του ή (αφού στο μεταξύ η πολεοδομία θα είναι ενήμερη) όχι; 2. Ή μήπως, αφού θα υπάρχει αυθαίρετο στο οικόπεδο θα βαρύνεται όλο και δεν θα μπορεί να εκδοθεί καμία οικ. άδεια;

Arthur Koestler -------------------------------------------------------------------------- Κάτι μου χει κολλήσει με τον Καβάφη και πρέπει να το βγάλω απο μέσα μου: -Είναι δηλωμένος μανιακός του Ελληνισμού. -Δηλώνει Κωνσταντινουπολίτης, αλλά γεννημένος στην Αλεξάνδρεια. -Διαμορφώνει την κύρια ψυχοδιανοητική του αντίληψη στην Πόλη. -Γεννιέται το 1863, πεθαίνει το 1933, και η πιο δημιουργική του περίοδος είναι μετά το 1910. -Το 1922, ιδιαίτερα, είναι στο απόγειο της δημιουργίας του. -Όλη αυτή η σκόνη της ιστορίας, που σκέπασε τον Ελληνισμό το 22, καθόλου δεν τον ενέπνευσε; (με ειλικρινή απορία ρωτάω)

Ψάχνοντας μυθιστόρημα που να πραγματεύεται κάτι παρεμφερές με τον παραπάνω προβληματισμό, για την ακρίβεια ψάχνοντας να βρω ένα λογοτεχνικό κείμενο που να εμβαθύνει στην ανθρώπινη ικανότητα (και έφεση) για αυτοεξαπάτηση, έφτασα στον Τζόζεφ Κόνραντ.

@sgp λες, οτι στο ίχνος που αφήνει κάθε πράξη αποτυπώνεται Λόγος. Ποιός μπορεί να διαφωνήσει μ΄ αυτό; Όμως, το πας και παραπέρα. Λες, -αν κατάλαβα σωστά: οι ερμηνείες (των ποιημάτων? των γεγονότων? των πάντων?) είναι υποκειμενικές και ακολουθούν το "ίχνος" των απόψεων του καθενός μας. Ή κατά το φάσμα των δοξασιών του, ο καθένας κόβει το "χνάρι" της νοητικής του αντίληψης έτσι, ώστε να "συμπεράνει" τελικά, ό,τι η δοξασία του επιβάλλει. Ε, καλά, αυτό κι αν είναι θέμα συζήτησης! ( αν και off topic) Σ΄ ό,τι αφορά όμως στην τέχνη, δεν μπορώ να δεχτώ οτι θα πρέπει να υπάρχει μονοσήμαντη ερμηνεία κάθε έργου, ή η διαμεσολάβιση ενός διερμηνέα μέχρι να καταλήξουμε σε "πρέπον" συμπέρασμα όλοι μαζί. Η τέχνη νομίζω πως είναι τέχνη αν μπορεί να αγγίζει με τρόπο ειδικό και ιδιαίτερο τον καθένα. Όσο για την Κρατησίκλεια και τους Λακεδαιμόνιους: Για μένα, δεν υπάρχει έδαφος να εμπλακούν οι Λακεδαιμόνιοι ως χαρακτήρες στο "άγε, ω ...." διότι βρίσκονται "εκτός σκηνής". Εδώ, αυτό που προσλαμβάνω, μου είναι πολύ ξεκάθαρο: Το κείμενο είναι η αποτίμηση του ήθους ενός ανθρώπου. Εξυμνείται η βαθιά αίσθηση ανθρώπινης αξιοπρέπειας και περηφάνειας. Το οτι ο άνθρωπος είναι μια ηλικιωμένη γυναίκα, επιτείνει τον ύμνο. Όπως ακριβώς και το γεγονός οτι έχοντας πλήρη συνείδηση των μελλουμένων, υπερβαίνει τον εαυτό της για να ανταποκριθεί στο ατομικό της χρέος. Κι αυτό είναι η απελευθέρωσή της.

Έγγραφη ερώτηση στο νομάρχη. Μόνο να είμαστε σίγουροι οτι ο φάκελός μας είναι τελείως ο.κ.

σωστός !!!!!!

Κάθε δυο χρόνια αλλάζουν τα μέλη των επιτροπών και γίνεται νεα σύσταση με νομαρχιακή απόφαση. Κάθε φορέας (τεε, σαδας, οικείος οτα) στέλνει το δικό του ορισμό, μαζεύονται όλοι, ορίζει κι ο νομάρχης τους δικούς του (δλδ τον πρόεδρο και τον αναπληρωτή του) και βγάζει συνολική απόφαση. Φέτος είναι χρονιά αλλαγής. Από Ιανουάριο μέχρι Μάρτιο γίνονται οι αλληλογραφίες ορισμών και συνήθως η απόφαση νομάρχη εκδίδεται περί τα τέλη Μαρτίου. Μέχρι προ τινος γινόταν δεκτό άτυπα να ελέγχονται οι μελέτες από την "ληγμένη" επιτροπή ώσπου να οριστεί η καινούργια για να μην υπάρχει κενό. Καποιος σε κάποια νομαρχία το πρόσβαλε κι έγινε το ελα να δεις με τις άδειες που είχαν εκδοθεί στη βάση άκυρων γνωμετεύσεων. Έτσι, τώρα υπάρχει νεκρό τρίμηνο, και, pit, υποψιάζομαι πως θύμα της υποχρεωτικής αναμονής είναι κι η άδειά σου. Και κάτι ακόμα: Οι επιτροπές μπορεί να συνεδριαζουν στα γραφεία των πολεοδομιών, όπως και οι υπάλληλοι των πολεοδομιών μπορεί να είναι μέλη των επιτροπών, αλλά καμία σχέση διαδικαστική, διοικητική, υπηρεσιακή κλπ. δεν υπάρχει ανάμεσα στα πολεοδομικά γραφεία και τις ΕΠΑΕ πέρα απ΄ το πρωτόκολλο.

1. Δεν κατάλαβα, εννοείς οτι κάποιες πράξεις αποδίδουν την ερμηνεία στην ποίηση, στο συγκεκριμένο ποιήμα, οτι οι πράξεις παράγουν λόγο, ...τι εννοείς????? 2. Έχω τη γνώμη οτι στο θέμα που πραγματεύεται το ποίημα "Εν Σπάρτη" και στη συνέχειά του που αποδίδεται στο "άγε ω βασιλεύ Λακεδαιμονίων" κεντρικός χαρακτήρας είναι η Κρατισίκλεια, κεντρικό ζήτημα η στάση της, (αποδέχτηκε, όντας ηλικιωμένη, την απαίτηση του Πτολεμαίου να την κρατήσει όμηρο στην Αλεξάνδρεια ως εγγύηση μιας ελαχιστότατης κι ασήμαντης βοήθειας που πρόσφερε στο γιό της και βασιλιά της Σπάρτης Κλεομένη που ετοιμαζόταν να πολεμήσει την Αχαική Συμπολιτεία), κι οτι είναι λίγο αυθαίρετο (εκτός από άδικο) το να αντικατοπτρίσουμε την προσωπική στάση της ηρωίδας [και μες το πλοίο μπήκε, πιαίνοντας προς το "διδώ" (= τελικά θανατώθηκε)] σ΄ όλους τους Λακεδαιμονίους γενικώς και αδιακρίτως, (κι εξαυτού να συμπεράνουμε οτι ... ε, δεν έκανε και τίποτα ιδιαίτερο)

Για μένα: 1. Σαββίδης, διότι η απαγγελία του προάγει την υποβλητικότητα σε σχέση με τη θεατρικότητα, κατάσταση που αποδίδει συνεπέστερα το καβαφικό ιδίωμα, αλλά και γιατί Σαββίδης και Φασουλής δεν είναι συγκρίσιμα μεγέθη στο θέμα που εξετάζουμε. 2. Σε συνέχεια του παραπάνω, δηλαδή του ότι η υποβλητικότητα (κι όχι η συναισθηματικότητα) της καβαφικής έκφρασης είναι η οικεία περιοχή ανάγνωσης, θα συμφωνήσω με την Εύα ότι μια τέτοια, σε μήκος και ύφος υπερβολή έκφρασης πρέπει να μας υποψιάσει.... αλλά, ως εκεί. Υπάρχουν κι άλλες παράμετροι. Διότι: 3. Η επίδικη στροφή λειτουργικά συνδέει δυο άλλες στροφές: Έπεται μιάς που παραθέτει ακριβή ιστορικά γεγονότα, όντας απαλλαγμένη απ΄ οποιαδήποτε υπόνοια ειρωνικής χροιας, και η οποία επικά κλιμακώνεται τόσο ώστε μας εισάγει αβίαστα στο κλίμα του ύμνου, και προηγείται μιάς άλλης, στην οποία παρατίθενται οι κοιτίδες ενός ελληνισμού του οποίου ο Καβάφης δηλώνει απερίφραστα και παντοιοτρόπως μύστης και άγγελος περισσότερο κι από έλληνας ("...δεν είμαι Έλλην, μηδέ Ελληνίζων, αλλά Ελληνικός", -ο ίδιος δηλαδή θεωρεί πως ανήκει στην Ελλάδα). Ούτε αυτή λοιπόν η στροφή μπορεί να εμπεριέχει υπόνοια ειρωνείας... Επομένως θεωρώ άσχετη ως αναντίστοιχη του υπόλοιπου κλίματος την εκδοχή της "σφήνας" της μιας και μόνης ειρωνικής στροφής. Πολύ περισσότερο που το ποιήμα (του 1931) είναι απ΄ τα τελευταία του, κι αυτός είναι πια συμφιλιωμένος και με την "πόλη" και με τα τείχη της. 4. Εγώ απ΄ το ποιήμα θα συσχέτιζα δυο στίχους για να φτιάξω κλειδί: "Είναι κι αυτή μια στάσις. Νοιώθεται." "με την ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών." -Ο πρώτος στίχος είναι κυριολεκτικά και συμβολικά εκτεθειμένος. -Ο δεύτερος στίχος είναι κυριολεκτικά και συμβολικά προστατευμένος στο μέσο μιας στροφής. Οι Λακεδαιμόνιοι με τη συναισθηματική τους αντίδραση αναπαράγουν το θυμικό. Αντίθετα, μια ζωή "στοχαστικών προσαρμογών" είναι γεμάτη σταυροδρόμια που σ΄ αυτά έχει απαντήσει το πνεύμα. Στην δε "ποικίλη δράσι" τους περιλαμβάνονται και οι επιλογές που απαίτησαν οι πειρασμοί, οι παγίδες, ή οι κίνδυνοι των "φαύλων και ευτελών καταχρήσεων". Το πνεύμα είναι το ιδανικό που μετατρέπει την "πόλη" (την εσωτερική του καθενός μας πόλη) σε "βιώσιμη πόλη". ......Για θυμικό να μιλούμε τώρα!

Σαββίδης, ούτως ή άλλως. Διαβάζω κι επανέρχομαι.

πολύ σωστά τα λες.

Αφού στο τέλος θα καταφέρουμε να κάνουμε τον κατάλογο όλων των ταινιών από καταβολής κινηματογράφου, προσθέτω κι εγώ τα εξής δυο ψήγματα: Mulholland drive για τη σκοτεινή, καθηλωτική ευφυία του David Lynch. The crying game- "Το παιχνίδι των λυγμών" για τον ύμνο στον αισθησιασμό και για την επίγευση της σύντηξης αγάπης - έρωτα που εμπνεύστηκε μοναδικά ο Neil Jordan Στην πρώτη, αν δεν την έχετε δει και προτίθεστε να το κάνετε στο μέλλον, μια συμβουλή: "Κλειδί" της ταινίας η πολύ πρώτη σκηνή, ...νομίζω πως εκτυλίσσεται πριν καν πέσουν οι τίτλοι.... Στη δεύτερη, δώστε προσοχή περίπου στο μέσο της ταινίας ....εννοώ παρακολουθήστε την εικόνα με πολύ προσοχή.

Η εγκύκλιος ΥΠΕΧΩΔΕ 73089/7897/87 (ΓΟΚ ΚΑΙ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ) είναι σε ισχύ, και σε καλύπτει αφού λεει οτι .... κατά την αναθεώρηση όρων δόμησης η κατά παρέκκλιση αρτιότητα που θα θεσπιστεί, πρέπει να καλύπτει και τα οικόπεδα που ήταν άρτια κατά κανόνα ή παρέκκλιση με το Δ/γμα της περιοχής που ίσχυε πριν την αναθεώρηση του σχεδίου. Άρα, αν γίνει σήμερα αναθεώρηση όρων δόμησης πρέπει να θεσπιστεί παρέκκλιση που να σε καλύπτει. Αν όμως υποτεθεί πως έχει γίνει αυτόματη αναθεώρηση με την αλλαγή διοικητικών ορίων του 77, τότε το καλύτερο που εντοπίζω είναι το άρθρο 73 /ΓΟΚ73, όπως συμπληρώθηκε με το νόμο 551/77 (ΦΕΚ 68Α) στην παρ.8: "8. Κατά την γενικήν αναθεώρησιν των όρων δόμησης περιοχής τινός και εφόσον δια ταύτης καθορίζονται ελάχιστα όρια αρτιότητος οικοπέδων μεγαλύτερα των υπό ειδικών διατάξεων δια την υπ΄ όψιν περιοχήν καθοριζομένων τοιούτων επιτρέπεται όπως τα τελευταία θεσπιστούν ως παρέκκλισις. Η ως άνω, εφαρμόζεται και επί των γενομένων ήδη κατά την ισχύν του παρόντος αναθεωρήσεων όρων δομήσεως."

Πρότεινε ένα (ή μια ενότητα) του Καβάφη. ------------------------------------------- Και προς τους Όργουελ-ικούς: Ο Κάφκα, 30 χρόνια πριν τον Όργουελ, όρισε την ποινικοποίηση της σκέψης ως το ζοφερό πολιτικό πλαίσιο υποδοχής της μυθιστορηματικής (?) του πλοκής. Επίσης, αν η κομματική πυραμίδα στην "Ωκεανία" την οποία αναπαράγει ο Όργουελ παραπέμπει στα παλιά-γνωστά-καλά κομμουνιστικά καθεστώτα, η απρόσωπη εξουσία που επικαλείται ο Κάφκα στα έργα του έχει διαχρονική αναφορά σε όλα τα πολιτικά συστήματα. Για τους παραπάνω λόγους θεωρώ τον Κάφκα και όχι τον Όργουελ θεμελειωτή της ιδεολογίας του πνευματικού ανταρτοπόλεμου. Όσο για την προσεγγιση στον απροσπέλαστο Κάφκα, βρήκα πολύ χρήσιμο το δοκίμιο της Λιλής Ζωγράφου με τίτλο "Σύγχρονός μας ο Κάφκα" (νέα σύνορα-Λιβάνης)

Η καρδιά του μυθιστορήματος χτυπάει στα κεφάλαια 5 και 6. Η πλοκή εκτείνεται πριν και μετά. Πάμε σελίδα 53, κεφ 5: Ο Χάινριχ Χολντάιν είναι ο συγγραφέας με τον πρώτο τύπο ευφυίας, που στο μυθιστόρημα - λογοτεχνική διαθήκη "Δοκιμασία" πραγματεύεται το θέμα "ευφυία" μέσω του πρωταγωνιστή του Λίντστρεμ, που διαθέτει το δεύτερο τύπο ευφυίας. {όπως ακριβώς κι ο Γκιγέρμο Μαρτίνες στο «Σχετικά με τον Ροδερέρ»} (Α) ως τη σελίδα 78 (τέλος 6ου κεφαλαίου) ο Μαρτίνες έχει πει ό, τι έχει να πει μέσω του πλήρους σχολιασμού του "παράλληλου" ιστορήματος του Χόλνταϊν και όλα τα υπόλοιπα γίνονται δεκτά σαν "ευτυχής επιταγή, εξαιτίας του φόβου του συγγραφέα" όπως θα λεγε ο Μαρτίνες, εξαιτίας αυτής καθαυτής της τέχνης της συγγραφής, όπως θα λεγα εγώ. Ο Λίντστρεμ είναι για το Ροδερέρ ό,τι είναι ο Ροδερέρ για τον αφηγητή: Δέος. Κι αφού το δέος του Λίντστρεμ είναι ο Διάβολος (είναι "καταραμένος" να είναι ευφυής - κι υπάρχει μόνο ένα αμάρτημα χωρίς επιστροφή απέναντι στο Θεό, το να προσπαθείς να τον υποκαταστήσεις - "η δολοφονία" λέει ο αφηγητής, "η γνώση" διορθώνει ο Ροδερέρ, και γι΄ αυτήν διαπραγματεύεται τη συνδρομή του διαβόλου) τότε η πυραμίδα επιρροής έχει τη διάταξη: Διάβολος - Λίντστρεμ - Ροδερέρ - αφηγητής Στη σελ 58 ο Μαρτίνες βάζει "το δικό του ευφυή" (Ροδερέρ) να μιλήσει για το δημιουργό του "δικού του ευφυούς" (Λίντστρεμ) {πρέπει να ληφθεί υπόψη η σχέση (Α)}: Λέει λοιπόν ο Ροδερέρ:"Κατά βάθος, ο Χόλνταϊν πίστευε, ως καλός συγγραφέας, πως ο δρόμος για τη βαθύτερη γνώση είναι η τέχνη" Εδώ, ζωγραφική = λογοτεχνία, δεν κάνει διαφορά.... Στη σελ 68 ο Μαρτίνες μας κοιτάει με λαχτάρα στα μάτια, επαναλαμβάνοντας την υπαρξιακή αγωνία κάθε συγγραφέα για διάλογο ουσίας με τον αναγνώστη. Μας λέει: Κάθε έργο.... είναι μια απλούστευση, μια αφαίρεση. Από το χαοτικό άπειρο που έχει μπροστά του ο συγγραφέας, στην πεπερασμένη φύση του βιβλίου .........πρέπει να κρατήσει λίγα στοιχεία και να τα τακτοποιήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, για να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση, ίσα-ίσα μια ψευδαίσθηση των πραγματικών μεγεθών....... Αυτό είναι κατά βάθος το τελειωμένο: μια λογική επίφαση, ένα τέχνασμα. Αλλά στα λάθη, μέσα από τις ρωγμές, μπορεί κανείς να ρίξει μια ματιά στην πραγματική άβυσσο, στο αρχικό όραμα. Στις σελίδες 72 ως 78 δίνονται πολλά "κλειδιά" κι άλλες τόσες αγωνίες: -λέει ο αφηγητής για τον Χόλνταϊν: "Στο κάτω-κάτω....σε χίλια σημεία χρησιμοποιεί τη βιογραφία του: Ο Λίντστρεμ είναι αυτός ο ίδιος." {...βλ. (Α)} -γιατί η απομόνωση (δλδ η σύντροφος της διανοιας) δεν αντέχει στην επίδειξη ενδιαφέροντος; -η παλιά προκατάληψη ταυτίζει τη διάνοια με την ψυχρότητα. Λες και η διάνοια δεν θα μπορούσε να καίει....... Και η τελική έξοδος (αναφορικά με τη συναλλαγή με το διάβολο) δια στόματος Ροδερέρ: "Κάποιος που θα ήταν πραγματικά εκλεκτός δεν θα είχε δεχτεί ποτέ μια τέτοια συμφωνία. Κι όταν θα παρουσιαζόταν ο Διάβολος, όταν θα έκανε την εμφάνισή του μέσα από τη φωτιά με τα πραγματικά του ρούχα και θα του πρόσφερε αυτά τα 24 χρόνια, θα είχε πει: Όχι, δεν τα θέλω." Και το αντίτιμο αυτης επιλογής δια στόματος Διαβόλου: "Τότε ΔΕΝ θα τα έχεις" Και Ω του θαύματος, Λίγο πριν ο (πραγματικά εκλεκτός) Λίντστρεμ τελειώσει το κορυφαίο ζωγραφικό έργο του, το πινέλο σπάει. Όπως πεθαίνει κι ο Ροδερέρ λίγο πριν υπαγορεύσει την κατάκτηση του οράματός του, "τη νέα ανθρώπινη γνώση". Σημ. Δεν αναφέρθηκα στις θεολογικές ανησυχίες του Μαρτίνες γιατί το θέμα αφορά σε άλλη ανάγνωση, η οποία είναι και δύσκολο να είναι αντικειμενική.

Ανεξάρτητα του εντός-εκτός σχεδίου, όλα τα συνιδιόκτητα οικόπεδα εφόσον αλλάξουν οι οροι δόμησης και προκύψει παραπάνω δόμηση επιμερίζουν τα επιπλέον τετραγωνικά στους συνιδιοκτήτες. Το πώς τα επιμερίζουν το καθορίζει το συμβόλαιο και οχι οι πολεοδομικές διατάξεις. Εφόσον δεν αναφέρεται αλλιώς (εννοώ, να έχει παρακρατηθεί υπέρ του ενός συνιδιοκτήτη το δικαίωμα υψούν) γίνεται αναγωγή του ποσοστού συνιδιοκτησίας στα νεα τετραγωνικά και βέβαια συνυπολογίζεται στη "μοιρασιά" και το ήδη χτισμένο.

1. Παραλαμβάνεις το διορισμό με επίδοση δικαστικού επιμελητή. Υπογράφεις. 2. Αυτό δεν αρκεί για να είσαι πραγματογνώμονας. Πρέπει παράλληλα να ορκιστείς εντός προθεσμίας που αναγράφεται στο διορισμό. Ο όρκος δίνεται ενώπιον της δικαστικής αρχής που σε όρισε. 3. Έστω ότι ορκίστηκες. Ζητάς φάκελο υπόθεσης από το δικαστήριο. Ειδοποιείς τους διαδίκους (μέσω των δικηγόρων τους) να σου προσκομίσουν ότι στοιχείο θεωρούν επιβοηθητικό των συμφερόντων τους. 4. Αφού συγκεντρώσεις τα στοιχεία, μπορείς να εκτιμήσεις την αμοιβή σου. Νομίζω (μπορώ να το ψάξω) οτι υπάρχει πινάκιο αμοιβών πραγματογνωμόνων. Δεν είναι υποχρεωτικό να το ακολουθήσεις, και νομίζω οτι σπάνια γίνεται χρήση του. Το ζήτημα είναι εσύ ως πραγματογνώμονας να αξιολογήσεις τον κόπο σου και να καθορίσεις το ύψος της αμοιβής σου. Κανείς δεν δικαιούται να πει πήρε πολλά - πήρε λίγα. Όσο όμως κι αν είναι το ύψος της χρηματικής αμοιβής που αποφασίζεις, πρέπει να διασφαλίσεις οτι γίνεται αποδεκτό από τους διαδίκους, ( δηλ. οτι θα το πληρώσουν). Πρέπει να ξέρεις οτι ενώ θεωρητικά είναι ιδανικό να σε πληρώσουν κι οι δυο μισά-μισά, αυτό σπάνια γίνεται, και συνήθως την αμοιβή καταβάλει εξ ολοκλήρου ο γνωστός και ως "επιμελέστερος των διαδίκων" , με άλλα λόγια, αυτός που ο κ%λος του καίγεται , αν μου επιτρέπεις την αθυροστομία. Το να σε πληρώσει ο ένας αυτός, δεν θεωρειται επιλήψιμο, και δεν ακυρώνει το πόρισμα στο οποίο θα καταλήξεις. Επειδή παρουσιάζεται πολλές φορές το φαινόμενο να σκίζεσαι επί μήνες, να χάνεις χρόνο με αυτοψίες, με μαρτυρίες σε δικαστήρια, με ατέλειωτο κουβεντολόι με δικηγόρους κλπ, να δίνεις τον καλύτερο και εντιμότερο επαγγελματικό σου εαυτό, και να υπολογίζεις οτι η συμφωνημένη και εύλογη αμοιβή θα έρθει ως ανταμοιβή και δικαίωση,.... και στο τέλος να λαμβάνεις τα μη αναμενόμενα, προσοχή: Πληρωνόμαστε πριν καταθέσουμε την πραγματογνωμοσύνη στο δικαστήριο (δηλ. έχοντας παραμάσχαλα την έκθεση, περνάμε πρώτα απ΄το γραφείο του δικηγόρου του επιμελέστερου των διαδικων, μετράμε, κόβουμε την απόδειξη παροχής υπηρεσιών και εν συνεχεία πάμε στη γραμματεία του δικαστηρίου και καταθέτουμε την έκθεση. ποτέ το αντίστροφο). 5. Τελική σημείωση: Όσο πιο αμερόληπτος και ακριβοδίκαιος και σοβαρός θέλεις να είσαι, τόσο πιο επιτακτική η ανάγκη να συνεννοείσαι εγγράφως με τους διαδίκους.

Κι εγώ έχω διοριστεί στο παρελθόν (πριν 5-6 χρόνια), παρέλαβα το έγγραφο από το δικαστικό επιμελητή, και έκτοτε τίποτα δεν συνέβη. Ούτε στοιχεία της υπόθεσης μου κοινοποιήθηκαν, ούτε ο φάκελος του δικαστηρίου, ούτε οι δικηγόροι των αντιδίκων...;;; Άσε να τα θυμηθώ απόψε κι αύριο μεσημεράκι θα επανέλθω.

Άντε πάλι, το άρθρο 6/ΓΟΚ που εγώ λέω πως έχει κριθεί αντισυνταγματικό και δεν ισχύει, κλπ, κλπ, κλπ................. Το 6.2.α) /ΓΟΚ λέει λοιπόν ότι ένα οικόπεδο προυφιστάμενο του ΓΟΚ, θεωρείται άρτιο κ οικοδομήσιμο αν έχει τα ελάχιστα όρια εμβαδού και προσώπου κατά τον κανόνα ή την παρέκκλιση, που ισχύουν στην περιοχή. Το ερώτημα που εξετάζουμε εδώ είναι: Η παρέκκλιση που ίσχυε με την παλιά οριοθέτηση των δήμων (και κάλυπτε το οικόπεδο) εξακολουθεί να ισχύει, ή έγινε "αυτόματη" αναθεώρηση όρων δόμησης με την τροποποίηση των διοικητικών ορίων? Υπάρχει η εγκ ΥΠΕΧΩΔΕ 73089/7897/87 - ΓΟΚ ΚΑΙ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ........ που στο 4.2 δίνει οδηγίες για την εφαρμογή του διαβόητου αρ 6 του ΓΟΚ: (αντιγράφω) 4.2 Αρτιότητα οικοπέδων (άρθρο 6) Η αρτιότητα των οικοπέδων καθορίζεται κατά περιοχή με βάση το ελάχιστο οριζόμενο εμβαδόν και πρόσωπο του οικοπέδου καθώς και την ελάχιστη εγγραφόμενη κάτοψη κτιρίου. Δεν μπορεί δηλαδή να θεσπιστεί ελάχιστο βάθος όπως όριζε ο προηγούμενος ΓΟΚ. Κατά τον καθορισμό της κατά παρέκκλιση αρτιότητας των οικοπέδων, κυρίως στις περιοχές επεκτάσεων αλλά και στις περιοχές αναθεωρήσεων αν χρειαστεί, πρέπει να λαμβάνονται υπόψη οι διατάξεις της παραγράφου 2α του άρθρου 6. Δηλαδή, η κατά παρέκκλιση αρτιότητα που θα θεσπιστεί, πρέπει να καλύπτει και τα οικόπεδα που ήταν άρτια κατά κανόνα ή παρέκκλιση με το Δ/γμα της περιοχής που ίσχυε πριν από τη δημοσίευση του νέου ΓΟΚ, ή την αναθεώρηση του σχεδίου.

Αν ήταν κατά με τι χερια θα σου απαντούσε?

ναι, μπορεις.

Ναι, το πρόσωπο σε μη αναγνωρισμένο δρόμο θεωρείται πλάγιο όριο. (εξ ου και μεσαίο οικόπεδο). Κολλάς ή αφήνεις Δ. Μπορείς να κινήσεις διαδικασία αναγνώρισης. Αν έχει προυποθέσεις, (προυφιστάμενος του 23, εξυπηρετεί μοναδικά ιδιοκτησία, κλπ...) και αναγνωριστεί, τότε γίνεσαι γωνιακός, αφήνεις όση απόσταση θες, αλλά έχεις τη δέσμευση του ιδεατού στερεού που τώρα δεν υπάρχει. Πολεοδομικά οι ιδιωτικοί δρόμοι αντιμετωπίζονται ως οικόπεδα.