AlexisPap

Δεν έχει σημασία η τιμή του σημειακού φορτίου. Ακόμη κι ο άνθρωπος -ιδίως όταν σταθεί στο ένα πόδι- ασκεί πραγματικό ανηγμένο φορτίο πάνω από 100kN/m²...

Βασικά το κινητό φορτίο σχεδιασμού δαπέδων λόγω κυκλοφορίας και στάθμευσης οχημάτων το ορίζει το ΕΝ1991 στην §6.3.3.2, και για τα κοινά κουρσάκια είναι -βάσει Ε.Π.- 2,5kN/m². Τέλος.

Πέρα από το τεχνικό μέρος του ζητήματος, το θέμα έχει περιβαλλοντικό και μάκρο-οικονομικό ενδιαφέρον: Το σκυρόδεμα είναι το μαζικότερα παραγόμενο αγαθό σε παγκόσμιο επίπεδο, και το ίχνος CO2 από την παραγωγή του απασχολεί τα φόρα που συζητούν την κλιματική αλλαγή, όπως και τους οργανισμούς που σχεδιάζουν την επιβολή τελών στην βιομηχανία. Έχει λοιπόν μεγάλη σημασία η εκτίμηση του συνολικού ίχνους CO2, μετά την ενανθράκωση, και ήδη υπάρχουν μελέτες και ερευνητικά που προσπαθούν να ρίξουν το ίχνος CO2 σε αρνητικές τιμές, με την χρήση πρόσθετων πρώτων υλών κατά την παραγωγή του τσιμέντου, και πρόσμεικτων κατά την παραγωγή του σκυροδέματος...

Το νόημα μάλλον είναι: Αφού δεν μπορείς να την αποφύγεις, τουλάχιστον ας την ευχαριστηθείς...

Μία ερευνητική ομάδα μελέτησε σε μεγάλη κλίμακα αυτό που όλοι γνωρίζουμε ως κάτι κακό: Το γεγονός ότι σκυρόδεμα υφίσταται ενανθράκωση λόγω του ατμοσφαιρικού διοξειδίου του άνθρακα. Ωστόσο, η διαδικασία αυτή σημαίνει ότι το σκυρόδεμα απορροφά C02, βοηθώντας στην μείωση του φαινομένου του θερμοκηπίου. Η απορρόφηση C02 σε παγκόσμια κλίμακα αυξάνει γεωμετρικά, και το 2013 η ετήσια απορρόφηση ήταν 250Μt άνθρακα. Υπολογίστηκε ότι το σκυρόδεμα κατά την ενανθράκωση απορροφά το 43% του C02 που εκλύθηκε κατά την παραγωγή του, επομένως το πραγματικό ίχνος σε C02 του υλικού είναι σχεδόν το μισό από αυτό που λαμβάνουμε υπόψη σήμερα. Ή, όπως θα έλεγε κι ο Τάσιος, τσιμέντο το οικολογικόν... Δημοσίευση: http://www.nature.co...l/ngeo2840.html Το άρθρο στον τύπο: http://news.in.gr/sc...?aid=1500116255 Click here to view the είδηση

Εργασίες θα πραγματοποιηθούν, λέει το άρθρο, αλλά εδώ και δύο εβδομάδες στρώνουν άσφαλτο ασταμάτητα... Σήμερα βάφανε καινούριες γραμμές.

πολύ σωστά! Μεγάλο μπέρδεμα... λοιπόν: Στροφορμή (το αντίστοιχο της ορμής): L = ω*J ω: γωνιακή ταχήτητα (rad/sec), J: μαζική ροπή αδράνειας (μαζική) ροπή αδράνειας επίπεδης επιφάνειας: J = ρ*I ρ: η ανηγμένη μάζα (kg/m²), Ι: επιφανειακή ροπή αδράνειας (επιφανειακή) ροπή αδράνειας ->>- ->>- : Ι = b*d/12*(b²+d²), για ορθογώνιο b*d, περί τον κάθετο κεντροβαρικό άξονα. Επομένως: Για όσα μας ενδιαφέρουν περί σεισμού, η (επιφανειακή) ροπή αδράνειας ορθογωνικής πλάκας είναι Ι = b*d/12*(b²+d²). Αν η επιφάνεια είναι σύνθετη, εφαρμόζουμε steiner για να βρούμε την Ι. Για να βρούμε την μαζική ροπή αδράνειας J, πολλαπλασιάζουμε την I με το ρ. Αν το ρ δεν είναι σταθερό σε όλη την πλάκα, υπολογίζουμε ξεχωριστά Ι για κάθε κομμάτι, τα πολλαπλασιάζουμε με το αντίστοιχο ρ για να βρούμε το J του κομματιού, και μετά προσθέτουμε τα επιμέρους J. Αν η πλάκα είναι ορθογωνική, και αν το ρ είναι σταθερό, τότε η μαζική ροπή αδράνειας είναι: J=ρ*Ι = ρ*b*d/12*(b²+d²) = Μ/12*(b²+d²). όπου Μ=ρ*b*d η μάζα της πλάκας. Ή αλλοιώς, J=M*I/A, όπου Α=b*d το εμβαδόν της πλάκας. Επιπλέον: Η επιφανειακή ροπή αδρανείας ως προς τον κάθετο κεντροβαρικό άξονα, λέγεται πολική ροπή αδρανείας. Ο λόγος I/A είναι το τετράγωνο της ακτίνας αδρανείας i=sqr(I/A). Η ακτίνα αδρανείας είναι η ακτίνα στο άκρο της οποίας αν βρισκόταν συγκεντρωμένη η μάζα Μ θα είχε την ίδια στροφορμή με την στροφορμή της πλάκας. Δηλαδή, J=Μ*i². Ως προς το αν υπάρχει βιβλιογραφία: Θα υπάρχει προφανώς, αλλά αυτά είναι θεμελιώδεις γνώσεις. Τα βρίσκει κανείς στην wikipedia και στα βιβλία σημειώσεων της τεχνικής μηχανικής του πρώτου έτους.

Στον τύπο αυτόν, το Η αποδίδει την μείωση της δυσκαμψίας, που γενικά επέρχεται με την αύξηση του ύψους, και το L αποδίδει την αύξηση της δυσκαμψίας, που γενικά επέρχεται με την μείωση του ύψους. Οι πρόβολοι προσθέτουν μάζα και, ως εκ τούτου, αυξάνουν την ιδιοπερίοδο. Επομένως είναι λάθος το να τους συμπεριλάβεις στο L, το οποίο κάνει ακριβώς το αντίθετο. Κατά τα λοιπά, οι τύποι αυτοί -ως προσεγγιστικοί- αναφέρονται σε έναν -ιδεατά- ορθογώνιο παραλληλεπίπεδο φορέα, μήκος L και πλάτους Η. Μόνο ο φορέας, χωρίς μπαλκόνια, καμινάδες κλπ...

Alexios, προφανώς δεν πρόσεξες τι έγραψα: Μελέτησα, υπολογίσα, κατασκεύασα προβόλους 2,5/18. Και ξέρω πόσο είναι το πραγματικό βέλος τους μετά από 10 -και βάλε- χρόνια.

Εντυπωσιάστηκα! Με νόμο ιδρύει μία επιτροπή για να προτείνει αλλαγές που θα εγκριθούν με Π.Δ... Τί τον εμπόδιζε τον συνάδελφο να εκδόσει μία Υ.Α για την ίδρυση της επιτροπής; Κατά τα λοιπά, βλέπω πως ο συμπαθέστατος συνάδελφος κουράστηκε από την θητεία του στο ΤΕΕ, και δεν θέλει άλλες παρτίδες μαζί του. Ανέχτηκε όμως έναν εκπρόσωπο του ΤΕΕ στην επιτροπή -ίσως- για να μην τον φάνε οι κακές γλώσσες...

Ηλία, αυτό που έγραψα είναι για τον πρόβολο με πάχος στήριξης 18cm. (g=4,5+2,0 q=5,0 χωρίς γραμμικό φορτίο άκρου, d=15,5, MSd=51kNm - μSd=0,16 - As=8,06cm²/m) Αλλά και στην περίπτωση του προβόλου με μεγάλο πάχος βάσης, το βέλος είναι συνήθως μεγάλο, καθώς καθορίζεται από την πλάκα που τον αντιστηρίζει. (Επί της ουσίας, δεν έχει νόημα να είναι ο πρόβολος πιο παχύς από την εν λόγω πλάκα. Αλλά είναι μία πρακτική που έχει διαδοθεί... )

Ο σχετικά "λίγος" οπλισμός έχει να κάνει με τα μειωμένα μόνιμα φορτία. Το Βελος -και η ταλάντωση- είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, ξεπερνάει τα 5 cm (προσοχή στις ρύσεις), είναι μακροχρόνιο, κι εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την πλάκα...

Όχι. Πρόβολος ανοίγματος 2,5m μπορεί να κατασκευαστεί με πάχος στην στήριξη 18cm, και κύριο οπλισμό Φ10/10+Φ8/30 (C20/25). Μάλιστα, υπάρχουν τέτοιοι πρόβολοι, μερικούς έχω φτιάξει κι εγώ... Χρειάζεται μόνο προσοχή στο ερπυστικό βέλος.

Έχει επίσης νόημα όταν το φορτίο του προβόλου δεν είναι ομοιόμορφο. Επίσης, και όταν το φορτίο της πλάκας που τον αντιστηρίζει δεν είναι ομοιόμορφο. Και, φυσικά, όταν η πλάκα που τον στηρίζει έχει ενδιάμεσες στηρίξεις. Και γενικά, όταν για οποιονδήποτε λόγο η πλάκα που τον στηρίζει δεν δίνει σταθερή ροπή κατά μήκος της στήριξης, ή σταθερή δυσκαμψία κατά μήκος της στήριξης. Δηλαδή, πάντα! Ακόμη, έχει νόημα όταν υπάρχει κάποια δέσμευση στροφής. Πχ, φαντάζομαι πως στα 10m του προβόλου θα υπάρχει κάποιο υποστύλωμα... Και τέλος, όταν τα κρύα βράδια του χειμώνα ο πρόβολος συστέλλεται, ο οπλισμός αυτός είναι το μόνο εμπόδιο στην ανεξέλεγκτη ρηγμάτωση. Παρότι ο σχετικός υπολογισμός δεν επιβάλλεται, οι τάσεις είναι εκεί... Τώρα, αν μιλάμε για τον ΕΚΩΣ, ο κύριος οπλισμός είναι υποχρεωτικός πάνω και κάτω, και, όπου υπάρχει κύριος, οφείλει να υπάρχει και δευτερεύων τουλάχιστον ίσος με το 20% του κύριου. §18.1.4.1. Ο οποίος δεν μπορεί να υπολείπεται του Φ6, και δεν μπορεί να διατάσσεται πιο αραιά από 25cm. Στην περίπτωσή σου ο ελάχιστος δευτερεύων οπλισμός βγαίνει Φ8/24.

Δυσκολεύομαι να το πιστέψω... Το ραγοϋλικό, εδώ και πολλά χρόνια είναι από άκαυστα πλαστικά. Και πόσο ραγοϋλικό να έχει ένας οικιακός πίνακας; Έχω δει πίνακες να καίγονται, να καπνίζουν, να γίνεται τόξο και να λιώνουν οι αγωγοί, να απανθρακώνεται πλήρως το ραγοϋλικό. Μόλις λιώσουν οι αγωγοί το ρεύμα σταματάει και όλα τελειώνουν. Ποτέ δεν είδα φλόγα να βγαίνει εκτός του (οικιακού) πίνακα. Αλλά, βέβαια, δεν ήμουν εκεί... Τώρα, μπορεί να "φταίει" η επαναφορά της τάσης; Όχι. Ακόμη κι αν η επαναφορά της τάσης ακολουθήθηκε από βραχυκύκλωμα, ως αιτία δεν μπορεί να θεωρηθεί η επαναφορά. Θα πρέπει να αναζητηθεί το ελάττωμα ή η βλάβη του πίνακα που οδήγησε σε αστοχία όταν επανήλθε η τάση. Οι πίνακες δεν καίγονται κάθε φορά που επανέρχεται η τάση... Δεν είναι πιθανή, πλην υπάρχουν διάφορα ενδεχόμενα: Κάποια πλημμελής σύνδεση μεγάλου φορτίου (πχ θερμοσίφωνας), που σιγά-σιγά χαλάρωνε, συνέβη να φτάσει στο κρίσιμο σημείο την στιγμή που κόπηκε το ρεύμα. Κάποια βλάβη συνέβη στο μεσοδιάστημα που δεν υπήρχε ρεύμα (ποντίκια; ). Κάποια αλλαγή στα φορτία συνέβη στο μεσοδιάστημα που δεν υπήρχε ρεύμα. Συμπέρασμα: Διάγνωση μπορεί να βγάλει μόνο ένας γνώστης των θεμάτων αυτών, μετά από αυτοψία. Τα ευρήματα σχεδόν πάντα δείχνουν με σαφήνεια από που ξεκίνησε το πρόβλημα, πως εξαπλώθηκε, με ποια ταχύτητα, ποια ήταν η αιτία. Αυτό που μπορεί να πει κανείς με βεβαιότητα εξ αποστάσεως, είναι ότι υπήρχε ελάττωμα στην εγκατάσταση.

Ξέρω πολύ καλά πως δουλεύουν οι τεχνίτες (και πως δούλευαν οι παλιοί), και μπορώ να σε βεβαιώσω ότι οι νέες κατασκευές όχι απλώς δεν μπορούν να θεωρηθούν άρτιες, αλλά συχνά βρίσκονται στο όριο της επικινδυνότητας. Προσωπικά δεν έχω πετύχει ακόμη εξαίρεση σε αυτή την διαπίστωση. Όλα αυτά που γίνονται με οπλισμούς κλπ, κινούνται στο φάσμα της προσωπικής κατανόησης που διαθέτει ο κάθε μηχανικός... Άλλοτε περισσότερο σωστά, και άλλοτε λιγότερο, στερούνται πάντα την συνέπεια και το βάθος της εμπειρίας που περικλείουν οι οδηγίες ενός κανονισμού... Η λύση δεν είναι ο πυρήνας ή η όποια άλλη κατασκευή. Αν η τοιχοποιία είναι φέρουσα, πρέπει να είναι φέρουσα. Δεν απαλλάσσεται επειδή συνεργάζεται με έναν πυρήνα ή κάτι άλλο. Φυσικά, το να προκαλεί κανείς μείωση της έντασης μίας τοιχοποιίας, βάζοντάς την να συνεργαστεί με έναν πυρήνα κλπ, είναι μία αποδεκτή και αποδοτική μέθοδος (παρά τις σημαντικές υπολογιστικές δυσκολίες). Αλλά, αυτό δεν μειώνει τις απαιτήσεις πλαστημότητας κλπ για την τοιχοποιία. Μοναδική περίπτωση εξαίρεσης, το ενδεχόμενο να θεωρηθεί μία τοιχοποιία δευτερεύον σεισμικό μέλος... Αλλά μην ξεχνάμε ότι το πρόβλημα της λιθοδομής δεν ήταν ο ΕΚ-8. Ήταν ο ΕΚ-6. Το πρόβλημα υπάρχει και χωρίς τον σεισμό...

Κοίταξε, το θέμα είναι λεπτό και περίπλοκο. Ο νόμος δεν απαγορεύει τις κατασκευές από αργολιθοδομή. Όμως, δεν υπάρχει σε ισχύ κανονισμός που να καλύπτει τις κατασκευές από αργολιθοδομή. Καταχρηστικά χρησιμοποιείται ο ΕΚ-6, πλην όμως αυτό γίνεται με ευθύνη του μελετητή. Το πρόβλημα είναι ότι ο ΕΚ-6 αφήνει ακάλυπτο ένα τεράστιο φάσμα προδιαγραφών: γεωμετρικές προδιαγραφές λιθοσωμάτων προδιαγραφές αντοχής λιθοσωμάτων προδιαγραφές χημικής συμβατότητας και ανθεκτικότητας λιθοσωμάτων προδιαγραφές γεωμετρικής διάταξης των λιθοσωμάτων στον τοίχο, πάχη αρμών κλπ Για όλα τα άλλα είδη τοιχοποιίας, ο ΕΚ-6 παραπέμπει σε σαφή πρότυπα, ή δίνει οδηγίες, που καθορίζουν πλήρως μία ελάχιστη στάθμη προδιαγραφών. Πως ξέρεις ότι στην δική σου κατασκευή από αργολιθοδομή επιτυγχάνεις αυτή την ελάχιστη στάθμη; Δεν το ξέρεις, όσο μεγάλη εμπειρία και αν διαθέτεις. Ακόμη, ο ΕΚ-6 δίνει συγκεκριμένες σχέσεις αντοχής για την οριακή κατάσταση αστοχίας. Όμως η αργολιθοδομή δεν έχει τους ίδιους τύπους αστοχίας με την πλινθοδομή. Απόκειται στον μελετητή να υποθέσει, βάσει των γνώσεών του, τι τύποι αστοχίας μπορεί να εμφανιστούν, και ποιές σχέσεις δίνουν την αντοχή έναντι του κάθε είδους αστοχίας. Επιπλέον, ο ΕΚ-6 έχει στηθεί πάνω στην λογική της επίπεδης έντασης. διατομές από τοιχοποιία με πολύ μεγάλο στατικό ύψος εν σχέση με το πάχος, που πρακτικά αναπτύσσουν ανεξάρτητη λειτουργία στους δύο άξονες. Αν έχει έναν τοίχο πάχους 0,75m, με πεσσούς στατικού ύψους 1,5m (όχι σπάνιο), αναπτύσσεται διαξονική κάμψη. Ο ΕΚ-6 δεν λέει τίποτα γιαυτό... Τέλος, ο ΕΚ-6 δίνει για τις κατασκευές από πλινθοδομή σαφείς κατασκευαστικές οδηγίες (διάταξη διαζωμάτων, ελάχιστες διατομές, μορφή και διάταξη οπλισμού, ελάχιστοι οπλισμοί, επικαλύψεις, κλπ). Ποιες θα ήταν άραγε οι αντίστοιχες προδιαγραφές περί αργολιθοδομής; Απόκειται στον μελετητή να το φανταστεί, και να επινοήσει κατασκευαστικές τεχνικές και λεπτομέρειες, που να ανταποκρίνονται στο επίπεδο των προδιαγραφών του ΕΚ-6... Αντιλαμβάνεσαι λοιπόν το πρόβλημα: Επιτρέπεται μεν, πλην όμως το πλήθος των παραμέτρων που δεν καθορίζονται κανονιστικά καθιστά απαγορευτική την κατασκευή της αργολιθοδομής. Εκτός αν κάποιος αισθάνεται μεγάλη σιγουριά για τις γνώσεις του, ή εφόσον η κατασκευή είναι ιδιαιτέρως απλή (ένας μαντρότοιχος, ένα ισόγειο κτίσμα κλπ). Αλλά και πάλι, αν τυχόν γίνει η στραβή, πως θα αποδείξεις ότι οι δικές σου παραδοχές ήταν σωστές και εφάμιλλες του επιπέδου του ΕΚ-6; Παρόλα αυτά, δεν απαγορεύεται.

Δεν υπάρχει κανονισμός σε ισχύ που να καλύπτει την αργολιθοδομή. Πρακτικά είναι αδύνατον να κατασκευάσεις νέο κτίριο από αργολιθοδομή, αφενός επειδή δεν καλύπτεται, κι αφετέρου επειδή δεν υπάρχουν πλέον συνεργεία ικανά για κατασκευή κτιριακών έργων με αργολιθοδομή. Στα υφιστάμενα, πηγαίνεις με ΕΚ-6, ελείψει άλλου πλαισίου. Στην αναστήλωση είναι πολύ ειδικές οι συνθήκες, και λειτουργείς καθ' υπέρβαση των κανονισμών. Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στους ελέγχους διατομών του ΕΚ-6. Αυτούς μπορείς πάντα να τους εκτελείς. Το πρόβλημα βρίσκεται στις χαρακτηριστικές αντοχές, και στις πολλές μορφές αστοχίας που δεν καλύπτονται ούτε υπολογιστικά, ούτε κατασκευαστικά.

Όντως, το λάθος είναι το σημείο εφαρμογής β. (όμως η φορά έχει ληφθεί με το σωστό πρόσημο, και ομοίως είναι σωστά και τα αποτελέσματα) Ιδού, πρώτα το λάθος, και μετά το σωστό: Φαίνεται αθώα διαφορά, αλλά υποδιπλασιάζει τον μοχλοβραχίονα και επηρεάζει δραματικά το αποτέλεσμα, προς χάριν της "ενδεδειγμένης" φοράς. Έχεις κατά το ήμισυ δίκιο, η σωστή γραφή είναι Fαy*0,011 + Fαy*0,60*0,019 = 10Nm 0,011mm είναι ο μοχλοβραχίονας της κάθετης αντίδρασης (η πλευρά του εξάγωνου) και 0,019mm είναι η διάμεσος του εξάγωνου (το μέγεθος του κεφαλιού) Μίλτο, όσον αφορά στην τριβή, η εμπειρία δείχνει ότι ο συντελεστής τριβής είναι πράγματι μεγάλος. Επίσης, η "ολίσθηση" που απαιτείται για να αναπτυχθεί πλήρως η τριβή είναι ελάχιστη. Στην πράξη, όταν ένα περικόχλιο παραμορφώνεται πλαστικά (συμβαίνει όταν το ζορίσεις με γερμανικό κλειδί), η μορφή της παραμόρφωσης έχει σαφώς και διατμητικό χαρακτήρα. Ακόμη και στο γερμανικό κλειδί, που δεν έχει μηχανισμούς και ανοχές, αναπτύσσεται υψηλότατη τριβή. Παρόλα αυτά, λύνοντας για μ=0,3 (και επαναλαμβάνοντας τις ίδιες παραδοχές και λάθη, χάριν ομοιομορφίας), προκύπτει και πάλι σχεδόν 50% μεγαλύτερη Fγx για την λάθος φορά. λάθος: Fβx = -221Ν Fγx = 654N σωστή: Fβx = -872Ν Fγx = 440N

Λόγω του μεγάλου λόγου των μοχλοβραχιόνων, η Fχεριού είναι μία τάξη μεγέθους μικρότερη, και μπορεί ευλόγως να αγνοηθεί για τις ανάγκες του προβλήματος. Ομοίως, είναι εύλογη παραδοχή η αγνόησή της. Από τη στιγμή που υπάρχουν ανοχές (αναπόφευκτα, αφού έχουμε μηχανισμό), θα υπάρξει μία κάποια σχετική ολίσθηση, και είναι εύλογο να υποθέσουμε ότι όταν η σχετική ολίσθηση ολοκληρωθεί θα έχει αναπτυχθεί πλήρως η στατική τριβή. Το πιθανό σφάλμα που περιέχεται σε αυτή την παραδοχή είναι μικρότερο από την αβεβαιότητα περί του μ, που κυμαίνεται από 0,15 μέχρι 0,75. Παρόλα αυτά υπάρχει ένα σφάλμα στο διάγραμμα, είναι τεχνικής φύσεως, και είναι σοβαρό...

Να σχολιάσω μόνο ότι σύμμεικτη πλάκα με ξύλινες δοκούς δεν παίζει για πολλούς λόγους. Αλλά επίσης, Ξύλινες δοκοί με άνοιγμα 2,60m δεν χρειάζεται να είναι σύμμεικτες. Ούτε και τα ΙΡΕ200 με άνοιγμα 4,00m...

Υ.Γ: Το διάγραμμα ελευθέρου σώματος έχει ένα λάθος, που όταν διορθωθεί γίνεται ακόμη ευνοϊκότερη η ενδεδειγμένη χρήση. Ποιός θα το βρεί;

Ας το κάνουμε αναλυτικά: Το διάγραμμα ελευθέρου σώματος για την κινητή σιαγόνα στην περίπτωση της "λάθος" χρήσης είναι: Για ροπή 1kgm και κοχλία Μ12 (19άρι κλειδί) και συντελεστή τριβής χάλυβα με χάλυβα μ=0,60 η αντίδραση του κοχλία ιδεατά είναι Fαy*0,011 + Fαy*0,60*0,0095 = 10Nm => Fαy = 599N. Άρα Fαx = -599*0.6 = -359N. Ο μοχλοβραχίονας των β, γ είναι 33mm (διάλεξα μεγάλο κλειδί) Η ισορροπία των δυνάμεων γράφεται ως εξής: Fαx + Fβx + Fγx = 0 Fαy + Fβy + Fγy + Fδy = 0 ΣΜ = 0 Μας δίνει: Fβx = -184Ν Fγx = 542N (εφελκυσμός) Fβy = 110Ν Fγy = 325N Fδy = 164N Η ίδια ανάλυση για την "ενδεδειγμένη" διεύθυνση μας δίνει (χάριν απλότητας δεχόμαστε ίδιες τιμές για τις Fα) Fβx = -743Ν Fγx = 384N (εφελκυσμός) Fβy = 395Ν Fγy = 204N Fδy = 0N Βεβαίως, η ανάλυση αυτή δεν αποκαλύπτει τα πάντα, αφού ο συντελεστής τριβής μπορεί να κυμαίνεται μεταξύ 0,15 και 0,75 (λαδωμένες ή στεγνές και τραχιές επιφάνειες), να είναι διαφορετικός από θέση σε θέση (λαδωμένο εργαλείο, στεγνή βίδα) κλπ, ενώ το μέγεθος της βίδας επηρεάζει επίσης το αποτέλεσμα. Ωστόσο: Αυτό που είναι προφανές, είναι είναι ότι η "ενδεδειγμένη" χρήση οδηγεί σε σημαντικά μικρότερη Fγx, όταν ο συντελεστής τριβής είναι σχετικά μεγάλος. Και, η Fγx είναι η δύναμη που καθορίζει την αστοχία του κλειδιού. Στα γαλλικά κλειδιά αστοχεί πάντα το στέλεχος που ολισθαίνει στο εσωτερικό του κλειδιού. Επίσης, η "ενδεδειγμένη" φορά οδηγεί σε πολύ μικρή ή μηδενική καταπόνηση του κοχλία ρύθμισης (όπως είπε κι ο Μίλτος). Επομένως, μικρότερο τζόγο. Επομένως, όντως υπάρχει μία φορά που οδηγεί σε μικρότερη καταπόνηση του κλειδιού και μικρότερους τζόγους, και αυτή είναι η "ενδεδειγμένη" φορά. Με μόνη εξαίρεση τα πολύ καλά γυαλισμένα και λαδωμένα κεφάλια βιδών...

Μου προξενεί εντύπωση που δεν αναφέρονται πουθενά οι συντελεστές. Μετά από μία σύντομη έρευνα διαπίστωσα ότι η "εργασία" αυτή είναι απόσπασμα από έναν τόμο σημειώσεων του ΕΜΠ που δεν αναφέρει ούτε μάθημα, ούτε καθηγητή, ούτε συντάκτη... Το περιεχόμενο του τόμου, όπως και το περιεχόμενο της παραπάνω "εργασίας¨" μπορεί να χαρακτηριστεί "μη σοβαρό" ή τουλάχιστον "αμφιλεγόμενο". Βρήκα και αυτό το μπλογκ, που περιέχει ως άρθρα πολλά από τα κεφάλαια του παραπάνω τόμου... Ωστόσο δεν φαίνεται ποιος γράφει τα άρθρα και σε ποιον ανήκει το μπλογκ. Εικάζω ότι βρισκόμαστε ενώπιον ενός σπάνιου φαινομένου της ψυχολογίας... Πάντως, το "χαλυβοσκυρόδεμα" μεγάλη μπαρούφα.