Αμήν Ιάσονα...
Κι επειδή σε αρκετά ποστς έγινε αναφορά στην κοινωνική αλληλεγγύη (είτε εγκωμιαστικά είτε απαξιωτικά) θα προσπαθήσω να μεταφέρω κάποιες εμπειρίες μου.
Κοντεύω τα δεύτερα -ήντα και μεγάλωσα σε χωριό. Σε κεντρική θέση και πεδινή-αγροτική περιοχή. Οι συνθήκες της εποχής ('60s) δύσκολες (και τριτοκοσμικές) με τα σημερινά δεδομένα, με έλλειψη του περιττού, αλλά με εξασφαλισμένα τα βασικά είδη διαβίωσης. Η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων ζούσε φτωχικά αλλά αξιοπρεπώς, με τις δυό ταβέρνες να είναι σχεδόν γεμάτες κάθε καλοκαιρινό βράδι. Η ανασφάλεια εστιαζόταν μόνο στην πιθανότητα κακής σοδειάς (λόγω καιρικών συνθηκών). Για τα παιδιά, ήταν ένα παράδεισος, διότι μπορούσαμε να παίζουμε παντού, χωρίς τη διαρκή επιτήρηση των δικών μας, αφού "δικός μας" ήταν κάθε συγχωριανός που με άγρυπνο μάτι παρακολουθούσε για τυχόν παρεκτροπές.
Μεταξύ των κατοίκων υπήρχε αλληλεγγύη, όχι λόγω κάποιας ηθικής επιταγής, αλλά γιατί είχαν αντιληφθεί ότι το συμφέρον του ενός περνάει μέσα από το συμφέρον του συνόλου. Δεν ήταν όμως πλήρως ειδυλλιακή η εικόνα, διότι το κουτσομπολιό έδινε κι έπαιρνε , υπήρχαν διάφορες μικροπρέπειες κλπ. Αν όμως ο γείτονας (με τον οποίο π.χ. είχες τσακωθεί) πάθαινε κάτι κακό, τα ξεχνούσες όλα κι έτρεχες να τον βοηθήσεις. Αυτός ήταν ο κανόνας, και οι ελάχιστοι που δεν τον τηρούσαν ήταν δαχτυλοδεικτούμενοι. Χαρακτηριστικό της κοινωνικής οργάνωσης, ήταν η "προσωπική εργασία". Επειδή η ανάγκη εκτέλεσης κοινοφελών έργων ήταν μεγάλη και οι πόροι ανεπαρκείς, ο κάθε ικανός για εργασία συγχωριανός έπρεπε να συμμετάσχει σε ετήσια βάση, στην κατασκευή αυτών των έργων. Όποιος (για διάφορους λόγους) δεν συμμετείχε, πλήρωνε το αντίστοιχο ποσό στην Κοινότητα.
Η εικόνα αυτή άρχισε να ανατρέπεται άρδην με τη έλευση της "εθνοσωτηρίου". Είτε λόγω φόβου για πιθανό χαφιεδισμό, είτε λόγω της νεογέννητης tv, ο καθένας άρχισε να κλείνεται στον εαυτό του και στο σπίτι του. Οι παροχές της χούντας δημιούργησαν μια ψευδαίσθηση νεοπλουτισμού κι έβαλαν τους ανθρώπους στο λούκι του μικροαστισμού. Ο ωχαδερφισμός και ο σταρχιδισμός πήραν τη θέση της κοινωνικής αλληλεγγύης και της έγνοιας για τον πλησίον. Το κυρίαρχο δόγμα ήταν : "Αφού μπορώ να πετύχω μόνος μου, τι ανάγκη έχω τους άλλους?"
Και σιγά-σιγά(*), φτάσαμε ως εδώ...
(*)Βοηθούσης και της κυρίαρχης νοοτροπίας που εντέχνως αναπτύχθηκε τη δεκαετία του 90 (πετυχημένος=λεφτά+αμάξι+γκόμενα), στη διαμόρφωση της οποίας συμμετείχε (τυχαία?) νυν αρχηγός κόμματος, και η οποία νοοτροπία φαίνεται σε απόψεις που εκφράζονται δημοσίως (κι εδώ) από ανθρώπους που είχαν την ατυχία να βιώσουν την εποχή αυτή κατά τη διάρκεια της εφηβείας τους.
καληνύχτα και καλή τύχη