tetris

Με την υπ’ αρ. 176/2023 απόφασή της η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας σε μείζονα σύνθεση έκρινε ότι τα εκτός σχεδίου ακίνητα, προκειμένου να είναι οικοδομήσιμα, πρέπει, μεταξύ άλλων, να έχουν πρόσωπο σε κοινόχρηστο χώρο (δρόμο) νομίμως υφιστάμενο. Η προϋπόθεση αυτή δεν τέθηκε για πρώτη φορά με την ανωτέρω απόφαση του ΣτΕ ούτε θεσπίστηκε με τον ν. 3212/2003. Ισχύει από τη δεκαετία του 1970 και προβλέπεται ήδη με το άρθ. 1 παρ. 1 περ. α’ του Π.Δ. 24/31.5.1985 περί της εκτός σχεδίου δόμησης. Η απόφαση του ΣτΕ επιβεβαιώνει απλώς με τρόπο αδιαμφισβήτητο την ισχύ του επίμαχου όρου για την εκτός σχεδίου δόμηση σε ολόκληρη την Επικράτεια. Περαιτέρω, απορρίπτοντας τους σχετικούς λόγους ακυρώσεως που είχαν προβληθεί, διαπιστώνει ότι ο κανόνας, σύμφωνα με τον οποίο τα εκτός σχεδίου ακίνητα είναι δομήσιμα μόνο εφόσον διαθέτουν πρόσωπο σε κοινόχρηστο δρόμο, δεν αντίκειται στο άρθ. 17 του Συντάγματος ούτε στο άρθ. 1 του Πρώτου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Εξάλλου, κρίνει ότι ο κανόνας αυτός δεν παραβιάζει τις αρχές της προστατευόμενης εμπιστοσύνης και της ασφάλειας δικαίου διότι, όπως αναφέρει επί λέξει η απόφαση, «πέραν του ότι έπρεπε να είναι γνωστή στις πολεοδομικές αρχές, οι οποίες οφείλουν να ακολουθούν τη νομολογία των αρμοδίων δικαστηρίων κατά την άσκηση των αρμοδιοτήτων τους και ειδικώς κατά την έκδοση των οικοδομικών αδειών, ήταν προβλέψιμες και για τους επιμελείς αγοραστές και τους συναλλασσόμενους εν γένει, τους οποίους οι νομικοί παραστάτες και τεχνικοί σύμβουλοι οφείλουν να ενημερώνουν επί του ισχύοντος πολεοδομικού καθεστώτος των ακινήτων και των εφαρμοστέων όρων και περιορισμών δόμησης». Η ανωτέρω απόφαση του ΣτΕ εκδόθηκε μεν με αφορμή αίτηση ακυρώσεως που στρεφόταν κατά οικοδομικής άδειας στην Πάτμο, πλην όμως, όπως προκύπτει σαφώς από το σκεπτικό της, ερμηνεύει και εφαρμόζει το γενικό νομοθετικό καθεστώς για την εκτός σχεδίου δόμηση, το οποίο ισχύει σε ολόκληρη την Επικράτεια και το οποίο υποχρεούνται να ερμηνεύουν και να εφαρμόζουν σύμφωνα με τα κριθέντα και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όλες οι πολεοδομικές αρχές της χώρας. Από τα παραπάνω προκύπτουν προδήλως τα εξής: α. Η έκδοση οικοδομικής άδειας σε ακίνητο που δεν τηρεί την προϋπόθεση να έχει πρόσωπο σε κοινόχρηστο δρόμο, νομίμως υφιστάμενο, απαγορεύεται και η αντίστοιχη οικοδομική άδεια είναι μη νόμιμη και ακυρωτέα. Ανεξάρτητα όμως αν η άδεια αυτή προσβληθεί στα δικαστήρια και ακυρωθεί ή αν διαφύγει τον ακυρωτικό έλεγχο, λ.χ. λόγω παρόδου της προθεσμίας, η πολεοδομική αρχή που την εξέδωσε έχει εν γνώσει της παραβιάσει τον νόμο και υπέχει για τον λόγο αυτό πειθαρχική και, εφόσον πληρούνται οι προϋποθέσεις του άρθρου 259 του Ποινικού Κώδικα, ακόμα και ποινική ευθύνη για παράβαση καθήκοντος. β. Η έκδοση οικοδομικής αδείας κατά παράβαση της παραπάνω προϋπόθεσης γεννά ενδεχομένως και υποχρέωση του Δημοσίου ή του δήμου καθώς και του υπαιτίου υπαλλήλου προς αποζημίωση, σύμφωνα με τα άρθ. 105 και 106 του Εισαγωγικού Νόμου του Αστικού Κώδικα, τα οποία ορίζουν τα εξής: «Για παράνομες πράξεις ή παραλείψεις των οργάνων του δημοσίου κατά την άσκηση της δημόσιας εξουσίας που τους έχει ανατεθεί, το δημόσιο ενέχεται σε αποζημίωση, εκτός αν η πράξη ή η παράλειψη έγινε κατά παράβαση διάταξης που υπάρχει για χάρη του γενικού συμφέροντος. Μαζί με το δημόσιο ευθύνεται εις ολόκληρον και το υπαίτιο πρόσωπο, με την επιφύλαξη των ειδικών διατάξεων για την ευθύνη των υπουργών» (άρθ. 105). «Οι διατάξεις των δύο προηγούμενων άρθρων εφαρμόζονται και για την ευθύνη των δήμων, των κοινοτήτων ή των άλλων νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου από πράξεις ή παραλείψεις των οργάνων που βρίσκονται στην υπηρεσία τους» (άρθ. 106). Οποιοσδήποτε δηλαδή (ιδιοκτήτης γειτονικού ακινήτου ή επιχείρησης κ.λπ.) επικαλεστεί και αποδείξει ότι υπέστη ζημία από την έκδοση της παράνομης αυτής οικοδομικής άδειας, δικαιούται να ζητήσει αποζημίωση από τα αρμόδια διοικητικά δικαστήρια. γ. Δεδομένου ότι η απαγόρευση οικοδόμησης σε εκτός σχεδίου ακίνητα που στερούνται πρόσωπο σε κοινόχρηστο δρόμο ισχύει τουλάχιστον από το 1985, έχει δε πλέον επιβεβαιωθεί και πανηγυρικά με την υπ’ αρ. 176/2023 απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ, η πολεοδομική αρχή δεν δύναται, προκειμένου να απαλλαγεί από τις ευθύνες της, να επικαλεστεί διαφορετική ερμηνεία ή άποψη ως προς την έννοια του νόμου, η οποία και σαφής είναι και έχει ερμηνευθεί με τρόπο αδιαμφισβήτητο από την πρόσφατη απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου της χώρας. Εξάλλου, όπως είναι γνωστό, άγνοια νόμου δεν συγχωρείται ούτε στον απλό πολίτη, πολλώ μάλλον στις αρμόδιες υπηρεσίες της Διοίκησης. δ. Η απαγόρευση έκδοσης οικοδομικής άδειας σε ακίνητο που δεν πληροί την επίμαχη προϋπόθεση (πρόσωπο σε κοινόχρηστο δρόμο), θεσπίζεται ευθέως με το ίδιο το Π.Δ. 24/31.5.1985 (άρθ. 1 παρ. 1 περ. α’). Ολες οι πολεοδομικές αρχές της χώρας είναι, επομένως, υποχρεωμένες να εφαρμόζουν τα σχετικά άρθρα της νομοθεσίας περί εκτός σχεδίου δόμησης σύμφωνα με το σαφές τους γράμμα και την ερμηνεία που έχει επιβεβαιώσει η προαναφερόμενη απόφαση του ΣτΕ. Για την εφαρμογή της απαγόρευσης όχι απλώς δεν απαιτείται να μεσολαβήσει οποιαδήποτε άλλη πράξη του οικείου δήμου ή του αρμόδιου υπουργού (λ.χ. εγκύκλιος, απόφαση αναστολής έκδοσης οικοδομικών αδειών), αλλά τυχόν έκδοση οποιασδήποτε πράξης με αντίθετο περιεχόμενο, με τη μορφή λ.χ. απόφασης Δημοτικού Συμβουλίου κ.λπ., θα αποτελούσε ευθεία παράβαση του νόμου και καταστρατήγηση της νομολογίας του ΣτΕ. *Πρόεδρος του Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητος, αντιπρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας ε.τ. View full είδηση

παρ. 1β άρθρου 2 του ΒΔ 465/7 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει: Ως οικισμός νοείται κάθε διακεκριμένο οικιστικό σύνολο το οποίο αναφέρεται σε απογραφή πριν από την 14-3-83 (ημερομηνία έναρξης ισχύος του Ν-1337/83) ως οικισμός, ανεξάρτητα εάν ο δήμος ή η κοινότητα στον οποίο υπάγεται έχει πληθυσμό μεγαλύτερο από 2000 κατοίκους (Αρθ-1 του ΠΔ/24-4-85 και το Αρθ-79 του Κώδικα Βασικής Πολεοδομικής Νομοθεσίας) καθώς και κάθε οικισμός προϋφιστάμενος του έτους 1923. Η νομοθεσία αφορά στις εκτός σχεδίου ή οκισμού εγκαταστάσεις για τις οποίες, κατά περίπτωση, απαιτείται είτε κυκλοφοριακή σύνδεση, είτε έγκριση εισόδου-εξόδου Για εντός σχεδίου ή οικισμού εγκαταστάσεις, απαιτείται έγκριση απότμησης πεζοδρομίου (από την Τ.Υ. του οικείου Δήμου)

μόνο που δεν προσφέρεται για μικρά κτίρια Εκεί, ο βιοκλιματικός σχεδιασμός, σε συνδυασμό με απλά συστήματα, είναι ό,τι καλύτερο και οικονομικότερο

Αν διαβάσεις τις οδηγίες, θα δεις ότι το πολύγωνο της δουλείας πρέπει να έχει κάποια επαφή με το περίγραμμα του (δουλεύοντος) γεωτεμαχίου. Ίσως γιατί δεν νοείται "εσωτερική" δουλεία δίχως πρόσβαση (με δουλεία επίσης) σε αυτήν

Μήπως το κλειστό πολύγωνο της δουλείας δεν έχει επαφή με το πολύγωνο PST_KAEK?

Είναι πολύ σημαντικό (για την ψύξη) να υπάρχει υπόγειο με θερμομονωμένα τα περιμετρικά δομικά στοιχεία μόνο σε όση επιφάνειά τους είναι σε επαφή με τον αέρα, και με όσο το δυνατόν λιγότερα ανοίγματα. Το ισόγειο μπορεί να δροσίζεται και μόνο με την είσοδο του αέρα του υπογείου. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί (και) μέσω της "καμινάδας" που προανέφερε ο συνάδελφος, ώστε να αποφύγεις τον κλιματισμό. Γενικά, ο βιοκλιματικός σχεδιασμός, απαιτεί έμπειρους μελετητές. Το αποτέλεσμα, θα σε εκπλήξει ευχάριστα

από το ΠΔ 350/96 ΑΡΘΡΟΝ-6. 1. Για την εξαγορά μέρους ή του συνόλου των απαιτούμενων θέσεων στάθμευσης στις περιπτώσεις που δεν είναι δυνατή για νομικούς ή τεχνικούς λόγους η δημιουργία των αναγκαίων χώρων στο γήπεδο όπου ανεγείρεται το κτίριο κατ'εφαρμογή της περιπτ.γ της παρ.2 του Αρθ-1 του Ν-960/79 όπως ισχύει, και τον υπολογισμό της εισφοράς λαμβάνεται υπόψη επιφάνεια ίση με 25,00 τ.μ. για κάθε θέση στάθμευσης. 2. Για τον υπολογισμό της κατά την περιπτ.γ της παρ.2 του Αρθ-1 του Ν-960/79 ως ισχύει, εισφοράς όπως ειδικότερα ορίζεται στο Αρθ-5 του αυτού νόμου, λαμβάνεται υπόψη η αντικειμενική αξία των ακινήτων όπου αυτή έχει καθορισθεί. Συνεπώς, πρώτα ελέγχουμε τη δυνατότητα εξασφάλισης των θέσεων εντός του ακινήτου, και μετά το ενδεχόμενο εξαγοράς. Όπως αντιλαμβάνεσαι, η δαπάνη εξαγοράς είναι πολύ μεγάλη

Σκυροδέτηση θεμελίωσης χωρίς να έχει ενημερωθεί . Καθόλου υποθετικό σενάριο, μιας και υπάρχουν "πονηροί" ιδιοκτήτες που νομίζουν ότι ο μηχανικός είναι μόνο για να φέρει το "χαρτί" της άδειας

Κάθε άλλο Απλώς είναι συνένοχοι (όπως και στην περίπτωση της Αττικα), εξαγοράζοντας τη μελλοντική πολιτική καριέρα τους.

Λίγο οξύμωρο αυτό Πώς είναι δυνατό να μην τηρούνται οι εγκεκριμένες μελέτες όταν αυτός είναι το αφεντικό του εργοταξίου? Άρα, δύο πιθανότητες υπάρχουν: - Είτε έχουν εκτελεστεί εργασίες (κυρίως σκυροδεμάτων) εν αγνοία του, οπότε οφείλει να παραιτηθεί αμέσως μόλις το αντιληφθεί - Είτε κάπου έχασε τη μπάλα, οπότε έχει ακέραιη την ευθύνη

Αυτό (καταπάτηση ιδιοκτησίας του ΟΣΕ) συμβαίνει (δυστυχώς) κι αλλού. Τα όρια απαλλοτρίωσης, της ΓΑΙΑΟΣΕ, θεωρώ πως έχουν εφαρμοστεί με ακρίβεια, και όπου το Κτηματολόγιο έχει δουλέψει μεθοδικά, έχουν περαστεί σωστά. Το στε κρίνει κατά περίπτωση (προσφυγή) και όχι συνολικά. Πάντως, είναι γεγονός ότι, η συντριπτική πλειονότητα των οικισμών είναι στον αέρα

Το πιο ισχυρό στοιχείο είναι οι (προ 85) τίτλοι. Ακολουθούν οι α/φ, οι οποίες όμως δεν αποδεικνύουν το καθεστώς. Αν δεν βρεις άκρη, κράτα τους τίτλους που τον αναφέρουν ως κοινόχρηστο. Καλού-κακού, πάρε και βεβαίωση από το Δήμο (έτσι κι αλλιώς, η Υ.ΔΟΜ. είναι δική του )

Προφανώς δεν προβλέπεται ρητά κάπου αλλά, ενδεχομένως, μπορεί να τεθεί ως όρος στη σύμβαση μεταξύ εργοδότη και μηχανικού. Με την αντίστοιχη χρέωση εννοείται

Στο ΙΚΑ ασφαλίζονται μόνο τα μη στεγασμένα επαγγέλματα. Αυτά, δηλ., που ασφαλίζονται σε άλλους φορείς (ΤΕΒΕ. κλπ). Αν οι εργαζόμενοι είναι υπάλληλοι της εταιρείας, (κι αυτό να αποδεικνύεται από επίσημα έγγραφα) μπορείς να κάνεις σχετκή αίτηση (μαζί με όλα τα παραστατικά) στο ΙΚΑ και να απαλλαγείς από τις εισφορές. Αλλιώς, είσαι υποχρεωμένος να τις καταβάλεις

ΦΕΚ 1956 Β /2017

Το θέμα είναι καθαρά νομικό αλλά, θα προσπαθήσω να απαντήσω. Σε γεωτεμάχιο συνιδιοκτησίας απαγορεύονται μονομερείς ενέργειες. Οτιδήποτε γίνει επ αυτού θα πρέπει να έχει τη συναίνεση της αυξημένης πλειοψηφίας των ιδιοκτητών (νομίζω 67%+). Ως προς το θέμα της ανταλλαγής τμημάτων, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τις προθέσεις του γείτονα. Για τα υπόλοιπα, θα πρέπει να απευθυνθείτε σε μηχανικό και (ίσως) δικηγόρο.

Μόνο στο οικείο Δήμο γνωρίζουν. Απορία: Τι ακριβώς έχει πληρωθεί για την ένταξη? Διότι η διαδικασία αυτή κινείται από το Δήμο

Πάλι στον πάτο είμαστε? Ευτυχώς, που κάπου αλλού, είμαστε πρώτοι! 😔

Εάν, στη σύσταση, αναφέρεται ότι ο ιδιοκτήτης κάθε κάθετης μπορεί να τροποποιεί μονομερώς τη δική του, επιτρέπεται χωρίς τη συμφωνία του άλλου. Είναι κάτι που συνηθίζεται, και το έχω αντιμετωπίσει επανειλημμένως. Αλλιώς, θέλει δικ. απόφαση ή σύσταση οριζοντίων, όπως είπε ο συνάδελφος cvlengnr Συνεπώς, θα πρέπει να διαβαστεί προσεκτικά η σύσταση. συμπλήρωση Υποθέτω ότι ο συμβ/φος έλεγξε την αρχική σύσταση, και διαπίστωσε ότι δεν χρειάζεται αυναίνεση. Αν είναι έτσι, κακώς το Κτημ/γιο αντιδρά, και θα πρέπει να τους το εξηγήσει ο Συμβ/φος. Για να μην πώ ότι θα έπρεπε να έχει συνεννοηθεί από πριν μαζί τους. Αν όμως η συναίνεση αφορά σε υπογραφή του συνιδιοκτήτη επί του ΔΓΜ, αυτό μπορεί να προχωρήσει (δικαστικά) και χωρίς την υπογραφή του.

Κανονικά, ναι. Αν όμως το κάνει για λόγους εκδίκησης (συνηθίζεται μεταξύ συγγενών...), το λόγο έχουν τα δικαστήρια. Καλό είναι να ερωτηθεί δικηγόρος, γνώστης των Κτηματολογικών

αντιγράφω τη σχετική παράγραφο 7. Σε περίπτωση που δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις για την έγκριση εισόδου - εξόδου οχημάτων στα σχέδια της οικοδομικής άδειας περιλαμβάνεται διαμόρφωση μόνιμης περίφραξης η οποία δεν επιτρέπει είσοδο - έξοδο οχήματος. Δεν εννοεί αυτό που λες, αλλά το αντίθετο. Θα πρέπει, στα σχέδια της άδειας (τοπογραφικό και ΔΚ), να δείξεις μόνιμη περίφραξη (και να την κατασκευασεις) ώστε να αποκλειστεί η πρόσβαση από το πρόσωπο. Το πώς θα μπαίνεις στην ιδιοκτησία σου, δεν ενδιαφέρει τη νομοθεσία. Μπορείς, πάντως, και μέσω δουλείας με πρόσβαση σε άλλο δρόμο πλην της ΕΟ

Η αποκοπή γίνεται στο Α. Αν γινόταν στο Β, θα έπρεπε η διαδικασία να γίνει από τον ιδιοκτήτη του. Εξαρτάται από το ποιός είναι ιδιοκτήτης του αποκοπτόμενου. Αν είναι ο Β, όχι. Είναι όμως? Αν η διαδικασία είναι για δικόγραφο, το δικαστήριο θα δώσει τη λύση.

Ενα πραγματικό αλαλούμ από αντικρουόμενες δικαστικές αποφάσεις και μια απόφαση επιβολής προστίμου που ξεκίνησε από τις 200.000 ευρώ, μειώθηκε στις 10.000 ευρώ και κατέληξε να μηδενιστεί συνθέτουν μια εικόνα παραλογισμού, για μια υπόθεση πρόκλησης περιβαλλοντικής ζημιάς. Πόσο μάλλον όταν η –αμετάκλητα αποδεδειγμένη– ζημιά έχει προκληθεί μέσα σε εθνικό πάρκο, εν προκειμένω της Ζακύνθου. Η περίπτωση αυτή παρουσιάζει ευρύτερο ενδιαφέρον, καθώς είναι χαρακτηριστική της δυσχέρειας επιβολής του νόμου σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Η υπόθεση ξεκινά σχεδόν πριν από μια δεκαετία: το 2015, οι φύλακες τού (τότε) φορέα διαχείρισης του εθνικού πάρκου διαπίστωσαν εκτεταμένες παρεμβάσεις σε απότομη πλαγιά ανάμεσα στις παραλίες Δάφνης και Γέρακα. Η περιοχή βρίσκεται εντός του Εθνικού Πάρκου Ζακύνθου (ζώνη προστασίας τοπίου) και εντός περιοχής Natura. Ο φορέας προχώρησε σε καταγγελία, ενώ το ίδιο έπραξαν και τέσσερις περιβαλλοντικές οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στο νησί: WWF, ΑΡΧΕΛΩΝ, Medasset και MOm. Ακολούθησε το 2016 αυτοψία από κλιμάκιο ελέγχου ποιότητας περιβάλλοντος της περιφερειακής ενότητας Ζακύνθου, που επιβεβαίωσε ότι είχαν γίνει εκτεταμένες παρεμβάσεις, καταγράφοντας πλήθος παρανομιών, ανάμεσα στις οποίες η διάνοιξη δρόμου ενός χιλιομέτρου από την κορυφογραμμή έως την ακτή (βλ. «”Μάχη” στο Εθνικό Πάρκο Ζακύνθου», «Κ» 16.10.2022). Ολες οι εργασίες πραγματοποιήθηκαν χωρίς την έγκριση του φορέα του εθνικού πάρκου, όπως επιβάλλει το προεδρικό διάταγμα προστασίας της περιοχής. Η έκθεση αυτοψίας οδήγησε το 2018 στην επιβολή προστίμου 200.000 ευρώ στον ιδιοκτήτη της έκτασης. Το 2018 ο φορέας κατήγγειλε τη συνέχιση των εργασιών και στην ουσία την «εδραίωση» της τεράστιας αυτής παρέμβασης στο τοπίο. Η περιφέρεια πραγματοποίησε νέα αυτοψία το 2021, αλλά κατέληξε ότι οι παρεμβάσεις που διαπίστωσε «δεν επιφέρουν ως έχουν περιβαλλοντική υποβάθμιση» και «δεν συνεπάγονται περιβαλλοντικές παραβάσεις ώστε να επιβληθούν διοικητικές κυρώσεις». Κατόπιν, τον Μάιο του 2022 η περιφέρεια εξέδωσε νέα απόφαση, μειώνοντας το επιβληθέν πρόστιμο από 200.000 ευρώ σε 10.000 ευρώ. Ουσιαστικά αναγνωρίζει τα επιχειρήματα του ιδιοκτήτη της έκτασης: ότι τμήματα της έκτασης είναι αγροτικά (εξαιρέθηκαν των αναδασωτέων εκτάσεων με απόφαση που εξέδωσε το 2018 η Διεύθυνση Δασών Ζακύνθου, αφού ξεκίνησε η υπόθεση), καθώς και ότι ο δρόμος δεν διανοίχθηκε, αλλά ήταν παλαιός και «βελτιώθηκε» για την εξυπηρέτηση των καλλιεργειών, μια και όλες οι εργασίες ήταν αγροτικής φύσεως. Η υπόθεση οδηγήθηκε στη Δικαιοσύνη τόσο σε διοικητικό όσο και σε ποινικό επίπεδο. Τα ποινικά δικαστήρια αναγνώρισαν την πρόκληση σοβαρής περιβαλλοντικής ζημιάς και την παράνομη «παράκαμψη» του φορέα διαχείρισης του εθνικού πάρκου (νυν μονάδα διαχείρισης του ΟΦΥΠΕΚΑ). Ο ιδιοκτήτης της έκτασης καταδικάστηκε το 2023 από το Εφετείο Πατρών και η απόφαση επικυρώθηκε το 2024 από τον Αρειο Πάγο (αρ. απόφασης 1288/23) σε ποινή φυλάκισης 10 μηνών με αναστολή. Το ανώτατο δικαστήριο αναγνώρισε την πρόκληση περιβαλλοντικής ζημιάς το 2015-16 και ταυτόχρονα απέρριψε τα επιχειρήματα ότι υπήρχαν ασάφειες στην πρώτη αυτοψία και ότι δεν απαιτείται άδεια από τον φορέα του Εθνικού Πάρκου Ζακύνθου για διάνοιξη δρόμου εντός ιδιωτικού οικοπέδου (επιχειρήματα στα οποία βασίστηκε η μείωση του προστίμου από την περιφέρεια). Ομως το 2024 (λίγο πριν δημοσιευθεί η απόφαση του Αρείου Πάγου) έρχεται το Διοικητικό Πρωτοδικείο Πύργου εξετάζοντας προσφυγή του ιδιοκτήτη κατά της απόφασης μείωσης του προστίμου (από 200.000 ευρώ σε 10.000 ευρώ) και τον δικαιώνει υιοθετώντας κατά λέξη τα επιχειρήματα της περιφέρειας. Ετσι, το πρόστιμο μηδενίζεται. Ωστόσο ακολουθεί πρόσφατη απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Ζακύνθου η οποία τον καταδικάζει, για τις επιπλέον επεμβάσεις που πραγματοποιήθηκαν το 2018, σε ποινή φυλάκισης 14 μηνών με αναστολή (ο ιδιοκτήτης άσκησε έφεση η οποία αναμένεται να εκδικαστεί στο Εφετείο Πατρών). Τον Σεπτέμβριο επίσης συζητείται η προσφυγή (τριτανακοπή) των οργανώσεων WWF και MEDASSET κατά της απόφασης «εξαφάνισης» του προστίμου, καθώς η περιφέρεια δεν άσκησε κανένα ένδικο μέσο, δηλαδή απομακρύνθηκε διακριτικά από την υπόθεση. Ατιμωρησία «Η υπόθεση της σοβαρής περιβαλλοντικής ζημιάς σε ένα από τα εμβληματικά θαλάσσια πάρκα δείχνει τη χαοτική και μακρά πορεία που πρέπει να διανύσει ένας πολίτης ή περιβαλλοντική οργάνωση ώστε να διασφαλιστεί η απόδοση περιβαλλοντικής δικαιοσύνης και να αποκατασταθεί η ζημιά», σχολιάζει η Θεοδότα Νάντσου, υπεύθυνη πολιτικής στο WWF Ελλάς. «Οι υπηρεσίες για τη βεβαίωση του περιβαλλοντικού εγκλήματος έκαναν τη δουλειά τους, όμως η απόδοση δικαιοσύνης παρουσιάζει σημαντικά προβλήματα. Το γεγονός ότι δικαστήρια διαφορετικής δικαιοδοσίας δίκασαν την ίδια υπόθεση δίχως να γνωρίζουν το ένα για τις αποφάσεις που εξέδωσε το άλλο, αλλά και οι δυσκολίες των υπηρεσιών να συνομιλήσουν μεταξύ τους, είναι προβλήματα που συνθέτουν τη μεγάλη εικόνα μιας περιβαλλοντικής ατιμωρησίας». View full είδηση

Για αλλαγή χρήσης, ενδεχομένως, ναι. Το πατάρι θέλει κανονική άδεια. Οπότε...